သိမ်မျိုးစုံမဟာဋီကာ/ဂါမ,ဂါပစာရ ယူပုံဋီကာ
ဂါမဉ္စ ဂါမူပစာရဉ္စ-၌ အိမ်နှင့်တကွ အိမ်စည်းရိုး အတွင်းအရပ် သည် ဂါမမည်၏။ ရွာမှာ အရံရှိလျှင် အရံကို ဂါမူပစာရ၊ အရံမရှိလျှင် အရံထိုက်ရာ အရပ်၏အတွင်းကို ဂါမ။ အရံထိုက်ရာအရပ်ကို ဂါမူပစာရယူ။ စလင်းဆရာတော်,ကျီဝန်ဆရာတော် တို့မိန့်သည်။ အဒိန္နာဒါန် သိက္ခာပုဒ်မှာကဲ့သို့ ဂါမ ဂါမူပစာရမျိုးမဟုတ်။ ဂါမောယေဝ ဥပစာရော ပါမူပစာရော၊ အဝဓာရဏ ကမ္မဓာရည်းသမာသ်ပြု။ ထိုကြောင့် ဥပေါသထက္ခန္ဓက ဝဇိရဗုဒ္ဓိဋီကာ၌ အန္တရဃရသင်္ခါတံ ဂါမဉ္စ ဂါမူပစာရဉ္စ-ဟု ဖွင့်ဆိုသည်။ အန္တရဃရသင်္ခါတံ-ကို ဂါမ မှာစပ်။ ဂါမူပစာရံ-မှာ မစပ်ရ။ ဆိုလိုရင်းကား -
အန္တရဃရသင်္ခါ တံ ဂါမဉ္စ၊ ဂါမဿ ပရိက္ခေပသင်္ခါတံ ဂါမူပစာရဉ္စ၊ အထ ဝါ ပရိက္ခေပါရဟဿ အန္တရသင်္ခါတံ ဂါမဉ္စ၊ ပရိက္ခေပါရဟသင်္ခါတံ ဂါမူပစာရဉ္စ ထပေတွာတိ ဧတ္ထယောဇနာ - ဟု ရေးလိုသည်။
မန္တလေးရတနာပုံ ပဉ္စမသင်္ဂါယနာတင် မင်းတုံးမင်းတရားကြီး လက်ထက် စလင်းဆရာတော် ဦးကလျာဏက ဆင်တဲ ဆရာတော်အား ဂါမ၊ ဂါမူပစာရ၊ ဘယ်နဲ့တုံး။ မြို့ပဲ သိမ်သမုတ်ခဲ့ပါမယ်။ ရွာ,ရွာ၏ ဥပစာ ဘယ်နဲ့ထားမတုန်းဟု မေးမြန်းဖူးကြောင်း ကျီဝန်ဆရာတော် မိန့်ဖူး၏၊ ကေစိတို့ကား အရံရှိရာ ရွာကိုရည်၍ ဂါမကိုဟောသည်။ အရံမရှိရွာကိုရည်၍ ဂါမူပစာရကို ဟောသည်ဟု ဆိုကြ၏။ အဋ္ဌကထာနှင့် ဆန့်ကျင်ကြောင်း ဝဇိရဗုဒ္ဓိ၌ ပယ်၏။ ရှမ်းကလေးကျွန်းဆရာတော်ကား ရွာပါမှ ဝိသုံဂါမဖြစ်သည်။ မပါမဖြစ်ဟု ယူ၍ ရွာပါဝိသုံဂါမခံ၍ သမုတ်၏။ ရွှေကျင် မဟာဝိသုဒ္ဓါရာမတို့ပင် သဘောမကျ။ရွာကို အတွင်းပြု၍ အဝိပ္ပဝါသသိမ် သမုတ်ခဲ့လျှင် ၎င်းမသက်။ သမာနသံဝါသ ကမ္မဝါစာကား အလုံးစုံသက်၏။ အဓိပ္ပ ဝါသကား သမုတ်ပြီး သမနသံဝါသ သိမ်ပေါ်မှာ ဂါမ ဂါမူပစာရရှိသော်လည်းသက်၏။ ကျီဝန်ဆရာတော်၊ မိုင်းခိုင်းဆရာတော်တို့ မိန့်၏။
ဤကား သိမ်ငါးလုံးတို့၌ သိသင့်သိထိုက်သော အရာဟူသမျှ အကျဉ်းချုပ်သွင်း၍ ရေးသားအပ်သော သိမ်ဋီကာ ပြီး၏။