ခဒိရင်္ဂါရဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ ခဒိရင်္ဂါရဇာတ်

မာရ်နတ်ငြိမ်းချောက်သော်လည်း မကြောက်မရွံ့ အလှူကိုမပျက်စေသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကာမံ ပတာမိ နိရယံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ခဒိရင်္ဂါဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အနာထပိဏ်သူဌေး၏ အလှူကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ကျောင်းကိုသာလျှင်စွဲ၍ ငါးဆယ့်လေးကုဋေသောဥစ္စာတို့ကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၏ သာသနာတော်၌ လှူဒါန်း၏။ သုံးပါးကုန်သော ရတနာတို့ကိုထား၍ သာသနာတော်မှအပ၌ ရတနာဟူသော အမှတ်ကိုလျှင် မဖြစ်၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း သုံးကြိမ်ကုန်သော ဆည်းကပ်ခြင်းကြီးတို့ကိုဆည်းကပ်လေ၏။ စောစောကလျှင် တကြိမ်ဆည်းကပ်၏။ နံနက်စာစားပြီးသော် တကြိမ် ဆည်း ကပ်၏။ ညချမ်းအခါ၌ တကြိမ်ဆည်းကပ်၏။ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော အကြားအကြား၌ ဖြစ်သော ဆည်းကပ်ငယ်တို့သည် ဖြစ်သည်သာလျှင်တည်း၊ သွားသည် ရှိသော်လည်း အဘယ်ကိုလျှင်ယူ၍ သွားသနည်းဟူမူကား သာမဏေတို့သည်၎င်း ပဉ္စင်းငယ်တို့သည်၎င်း ငါ၏လက်ကိုလည်း ကြည့်ကုန်ရာ၏ဟု လက်ချည်းစည်းမည်သည် မသွားစဘူး၊ စောစောကလျှင် ဆည်းကပ်သည်ရှိသော် ယာဂုကို ယူခဲ့စေ၍ ဆည်းကပ်၏။ နံနက်စာစားပြီးသည်ရှိသော် ထောပတ်ဆီပျား တင်လဲ အစရှိသည်တို့ကိုယူခဲ့စေ၍ ဆည်းကပ်၏။ ညချမ်းအခါ နံ့သာ, ပန်း, အဝတ် အစရှိသည်တို့ကို လက်စွဲလျက်ဆည်းကပ်၏။ ဤသို့လျှင် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်းစွန့်ကြဲသော အနာထပိဏ်သူဌေး၏ အလှူ၌ ပမာဏမရှိ။

များစွာကုန်သော ကုန်သွယ်၍အသက်မွေးကုန်သော သူတို့သည်လည်း အနာထပိဏ်သူဌေး၏လက်မှ စာရင်းတင်၍ တဆယ့်ရှစ်ကုဋေ အရေအတွက်ရှိသောဥစ္စာကို အမှီပြု၍ယူကုန်၏။ သူဌေးကြီးသည် ထိုကုန်သည်တို့ကို ဥစ္စာကိုမဆောင်စေ၊ သူဌေးကြီးသည် မြစ်နား၌ မြှုပ်၍ထားအပ်ကုန်သော မြို့ပေးသောဥစ္စာမှ တပါးကုန်သော အမျိုးဥစ္စာဖြစ်ကုန်သော တဆယ့်ရှစ်ကုဋေကုန်သောဥစ္စာတို့သည် အစိရဝတီမြစ်ရေသည် မြစ်ကမ်းကိုဖြိုသည်ရှိသော် မဟာသမုဒြာသို့ဝင်၍ တည်ကုန်၏။ ပိတ်တိုင်းသာလျှင်ဖြစ်ကုန်သော ကြေးအိုးတို့သည် သမုဒြာဝမ်း၌ လိမ့်လျက်သွားကုန်၏။ သူဌေး၏အိမ်၌ကား ငါးရာကုန်သောရဟန်းကိုအား နိစ္စဘတ်သည် မပြတ်ဖြစ်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သူဌေးကြီး၏ အိမ်သည် ရဟန်းသံဃာတို့၏ ခရီးလေးဆုံ၌တူးအပ်သော ရေကန်နှင့်တူ၏။ ခပ်သိမ်းသောရဟန်းတို့၏ မိဘအရာ၌တည်၏။ ထို့ကြောင့် အနာထပိဏ်သူဌေးအိမ်သို့ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ကြွတော်မူ၏။ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မထေရ်တို့သည်လည်း ကြွတော်မူသလျှင်ကတည်း၊ အိမ်သို့ကြွသည်လည်းဖြစ်ကုန်သော အိမ်မှလာသည်လည်းဖြစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့၏ပမာဏသည်မရှိ၊ ထိုအိမ်သည်ကား ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိ၏။ တံခါးမုတ် ခုနစ်ဆင့်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်၏။ ထိုအိမ်၏ လေးခုမြောက်သောတံခါးမုတ်၌ တယောက်သော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိနတ်သည် နေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် အိမ်သို့ဝင်သည်ရှိသော် မိမိ၏ ဗိမာန်၌ တည်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ သူငယ်တို့ကိုယူ၍ မြေ၌တည်၏။ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မထေရ်တို့သည်၎င်း ကြွင်းကုန်သော မထေရ်တို့သည်၎င်း ဝင်ကုန်သည်ရှိသော်၎င်း ထွက်ကုန်သည်ရှိသော်၎င်း ထို့အတူသာလျှင်ပြုရ၏။ ထိုနတ်သည် ရဟန်းဂေါတမသည်၎င်း ရဟန်းဂေါတမ၏တပည့်တို့သည်၎င်း ဤအိမ်သို့ ဝင်ကုန်သည်ရှိသော် ငါ့အား ချမ်းသာသောမည်သည်မရှိ၊ အခါခပ်သိမ်းသက်၍ မြေ၌တည်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ အကြင်သို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် ဤရဟန်းတို့သည် ဤအိမ်သို့မဝင်ကုန်၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် ငါသည် ပြုခြင်းငှါသင့်၏ဟုကြံ၏။

ထို့နောင်မှ တနေ့သ၌ အိပ်ရာသို့ကပ်သော အမှုဆောင်ကိုယ်စားလည်ကြီး၏အထံသို့သွား၍ အရောင်ကိုနှံ့စေလျက် တည်၏။ ဤအရပ်၌ အဘယ်သူနည်းဟုမေးသည်ရှိသော် ငါသည် လေးခုမြောက်သောတံခါးမုတ်၌ နေသောနတ်တည်းဟု ဆို၏။ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု ဆို၏။ သင်တို့သည် သူဌေး၏ အမူအရာကိုမြင်ကုန်သည်မဟုတ်လော၊ မိမိ၏ နောက်ကာလကိုမကြည့်မူ၍ ဥစ္စာကိုထုတ်၍ ရဟန်းဂေါတမအားသာလျှင် ပေး၏။ ကုန်သွယ်ခြင်းကိုကား မယှဉ်စေ၊ အမှုတို့ကို မဖြစ်စေ၊ သူဌေးကြီးသည် အကြင်သို့သောအခြင်းအရာဖြင့် မိမိ၏အမှုကိုပြု၏။ ထိုသို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် သင်တို့သည် သူဌေးကြီးကို ဆုံးမကုန်လော၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်လည်း တပည့်နှင့် တကွသော ရဟန်းဂေါတမသည် ဤအိမ်သို့မဝင်၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် သင်တို့သည် ပြုကုန်လောဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုနတ်ကို အမှုဆောင်ကိုယ်စားလည်ကြီးသည် နတ်မိုက် သူဌေးကြီးသည် ဥစ္စာကိုစွန့်သည်ရှိသော် ဝဋ်ဆင်းရဲမှထွက်မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ စွန့်၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ဥသျှောင်ကိုကိုင်၍ ငါ့ကိုရောင်းစားသော်လည်း ငါသည် ထိုသူဌေးကြီးအား တစုံတခုသောစကားကို မဆို၊ သင်သည် သွားလေလောဟု ဆို၏။

နတ်သည် တဖန် တနေ့သ၌ သူဌေးကြီး၏ သားကြီးသို့ကပ်၍ ထို့အတူသာလျှင် ဆုံးမ၏။ သားကြီးသည်လည်း နတ်ကို ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် ခြိမ်းချောက်၏။ သူဌေးနှင့်ကားတကွ စကားဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ မပြတ်အလှူကိုသာပေး၍ ကုန်သွယ်ခြင်းကို းမပြုသော သူဌေးကြီး၏ဥစ္စာသည် အတိုးအား နည်းပါးလေသော် ကုန်ခြင်းသို့ရောက်၏။ ထိုအခါ အစဉ်သဖြင့်ာဆင်းရဲသောအဖြစ်သို့ ရောက်သော သူဌေးကြီး၏ အဝတ် ပုဆိုး အိပ်ရာ နေရာ ဘောဇဉ်တို့သည်လည်း ရှေးနည်းနှင့်မတူကုန်၊ ဤသို့ ဖြစ်လျက်လည်း ရဟန်းသံဃာအား အလှူပေး၏။ မွန်မြတ်သည်ကိုကား ပြု၍ပေးခြင်းငှါမတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားကိုရှိခိုး၍နေသော အနာထပိဏ်သူဌေးကို မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် သင်၏ အိမ်၌ အလှူကိုပေးရ၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် အရှင်ဘုရား အလှူကိုပေးရ၏။ ထိုအလှူသည်ကား ရုန့်ရင်း၏။ ပအုံးရည်လျှင်အဖော်ရှိသော ဆန်ကွဲဆွမ်းတည်းဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ သူဌေးကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် ရုန့်ရင်းသောအလှူကို ပေးရ၏ဟု စိတ်ကို မတွန့်တိုစေလင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ စိတ်သည် မွန်မြတ်သည်ရှိသော် ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ဘုရားတပည့်တော်တို့အား လှူအပ်သောအလှူသည်ကား ရုန့်ရင်းသောမည်သည်မရှိ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား အကျိုးကြီးသည်အဖြစ်ကြောင့်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ စိတ်ကို မွန်မြတ်သည်ကိုပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်သောသူ၏အလှူသည် ရုန့်ရင်းသောမည်သည်မရှိ၊ ထိုအကြောင်းကိုလည်း ဤသို့ဆိုလတ္တံ့သော... -

နတ္ထိ စိတ္တေ ပသန္နမှိ၊ အပ္ပကာ နာမ ဒက္ခိဏာ။
တထာဂတေ ဝါ သမ္ဗုဒ္ဓေ၊ အထ ဝါ တဿ သာဝကေ။
န ကိရတ္ထိ အနောမဒဿီသု၊ ပါရိစရိယာ ဗုဒ္ဓေသု အပ္ပကာ။
သုက္ခာယ အလောဏိကာယ စ၊ ပဿ ဖလံ ကုမ္မာသပိဏ္ဍိယာ။

ဟူသော ဤဂါထာပါဌ်ဖြင့် သိအပ်၏။

စိတ္တ၊ စိတ်သည်။ ပသန္နမှိ၊ ကြည်ညို သည်ရှိသော်။ တထာဂတေဝါ၊ ရှေးဘုရားတို့ကဲ့သို့ ကောင်းသောလာခြင်း ရှိတော်မူသော။ သမ္ဗုဒ္ဓေါ ဝါ၊ မြတ်စွာဘုရား၌၎င်း။ အထ၊ ထိုမြို့။ တဿ၊ ထိုမြတ်စွာ၏။ သာဝကေဝါ၊ တပည့်၌၎င်း။ အပ္ပကာ၊ နည်းသော။ ဒက္ခိဏာ နာမ၊ အလှူမည်သည်ကား။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

အနောမဒဿီသု၊ မြတ်သော မြင်ခြင်းရှိတော်မူကုန်သော။ ဗုဒ္ဓေသု၊ ဘုရားရှင်တို့၌။ ပါရိစရိယာ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းသည်။ အပ္ပကာ နာမ၊ နည်းသောမည်သည်။ န ကိရတ္ထိ၊ မရှိသတတ်။ သုက္ခယ စ၊ ခြောက်သည်လည်းဖြစ်ထသော။ အလောဏိကာယ စ၊ ဆားမခတ်သည်လည်း ဖြစ်ထသော။ ကုမ္မာသပိဏ္ဍိယာ၊ မုယောဆွမ်း၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ပဿ၊ ရှုလော။

မြတ်စွာဘုရားသည် တပါးစကားကိုလည်း ဟောတော်မူ၏။ သူကြွယ်သင်သည် ရှေးဦးရွာရုန့်ရင်းသောအလှူကိုညလှူသည်ရှိသော် ရှစ်ယောက်ကုန်သော အရိယာပုဂ္ဂိုလ်တို့အား လှူရ၏။ ငါသည် ဝေလာမပုဏ္ဏားဖြစ်သော ကာလ၌ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး ထွန်တုံးပြတ်သည်ကိုပြု၍ ခုနစ်ပါးကုန်သောရတနာတို့ကို လှူသည်ရှိသော် မြစ်ကြီးငါးသွယ်တို့ကို တခုတည်းသောအယဉ်ဖြင့် ပြည့်သည်ကိုပြုဘိသကဲ့သို့လည်း အလှူကြီးကိုဖြစ်စေလျက် သရဏဂုံသုံးပါး ဆောက်တည်သည်လည်းဖြစ်သော ပဉ္စသီဆောက်တည်သည်လည်းဖြစ်သော တစုံတယောက်သောအလှူခံပုဂ္ဂိုလ်ကို မရ၊ အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့မည်သည်ကို ဤသို့ရခဲကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ငါ၏အလှူသည် ရုန့်ရင်း၏ဟု စိတ်ကိုမတွန့်တိုစေလင့်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဤသို့လျှင်မိန့်တော်မူပြီး၍ကား ဝေလာမသုတ်ကိုဟောတော်မူ၏။

ထိုအခါ နတ်သည် သူဌေးကြီး၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာပြည့်စုံသော ကာလ၌ သူဌေးကြီးနှင့်စကားဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ သူဌေးကြီးသည် ယခုအခါ၌ ဆင်းရဲသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ငါ၏စကားကို ယူလတ္တံ့ဟု ထင်မှတ်၍ ညဉ့်အခါ၌ ကြက်သရေတိုက်သို့ဝင်၍ အရောင်ကိုနှံ့စေ၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်၏။ သူဌေးကြီးသည် ထိုနတ်ကိုမြင်၍ ဤသူကား အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ သူဌေးကြီး အကျွန်ုပ်သည် လေးခုမြောက်သောတံခါးမုတ်၌ စောင့်သော နတ်တည်းဟုဆို၏။ သင်သည် အဘယ်အကျိုးငှာ လာသနည်းဟု မေး၏။ သင့်အားဆုံးမလိုသည်ဖြစ်၍ လာ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ဆိုလာဟု ဆို၏။ သူဌေးကြီး သင်သည် နောက်ကာလကို မကြံ, သားသ္မီးကို မကြည့်၊ ရဟန်းဂေါတမ၏သာသနာ၌ များစွာသောဥစ္စာကိုစွန့်၏။ ထိုသင်သည် အခါလေးမြင့် ဥစ္စာကိုစွန့်သဖြင့် ကုန်သွယ်ခြင်းအမှုကိုမပြုခြင်းကြောင့် ရဟန်းဂေါတမကိုမှီ၍ဆင်းရဲခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဤသို့ဖြစ်သော်လည်း ရဟန်းဂေါတမကို မလွှတ်၊ ယခုလည်း ရဟန်းတို့သည် သင်၏အိမ်သို့ ဝင်ကုန်သည်သာလျှင်တည်း၊ ရှေးဦးစွာ ထိုရဟန်းတို့သည် အကြင်ဥစ္စာကို ဆောင်အပ်၏။ ထိုဥစ္စာကို တဖန် ဆောင်စေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ယူအပ်သောဥစ္စာသည် ယူမြဲတိုင်းသာလျှင်ဖြစ်စေ၊ ယနေ့မှစ၍ကား ကိုယ်တိုင် ရဟန်းဂေါတမ၏ အထံသို့ မသွားလေနှင့်၊ ထိုရဟန်းဂေါတမ၏ တပည့်တို့အားလည်း ဤအိမ်သို့ ဝင်ခြင်းငှာ မပေးလင့်၊ ရဟန်းဂေါတမကိုပြန်၍လည်း မကြည့်ဘဲ မိမိ၏ ရောင်းခြင်းဝယ်ခြင်းအမှုကိုပြု၍ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေလောဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ထိုနတ်ကို အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ဤသို့ ဆို၏။ ဤစကားသည်ကား သင်သည် ငါ့အားပေးအပ်သော အဆုံးအမလောဟု မေး၏။ အရှင်ဟုတ်၏ဟု ဆို၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အရိယာ၏အဖြစ်ကိုပြုအပ်သောငါ့ကို သင်ကဲ့သို့သော နတ်တို့၏အရာသည်၎င်း အထောင်သည်၎င်း အသိန်းသည်၎င်း တုန်လှုပ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရာ၊ ငါ၏သဒ္ဓါခြင်းသည် မြင့်မိုရ်တောင်ကဲ့သို့ မတုန်မလှုပ်ကောင်းစွာတည်၏။ ငါသည် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ရတနာတည်းဟူသော သာသနာတော်၌ ဥစ္စာကိုစွန့်၏။ သင်သည် မသင့်သောစကားကို ဆို၏။ မြတ်စွာဘုရား သာသနာတော်၌ ဒဏ်ကိုပေးအပ်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အကျင့်သီလမရှိသော သူယုတ်နှင့်တကွ ငါ့အား တအိမ်တည်း၌ နေခြင်းကိစ္စသည် မရှိ၊ လျှင်စွာအိမ်မှထွက်၍ တပါးအရပ်သို့ သွားလောဟု ဆို၏။

နတ်သည် သောတာပန်ဖြစ်သော ဘုရားတပည့်စကားကိုကြား၍ ရပ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မိမိနေရာအရပ်သို့သွား၍ သူငယ်တို့ကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ ထွက်၏။ ထွက်ပြီး၍ကား တပါးသောအရပ်၌ နေရာကိုမရသည်ဖြစ်၍ သူဌေးကြီးကိုကန်တော့၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် နေအံ့ဟုကြံ၍ မြို့စောင့်နတ်၏ အထံသို့သွား၍ မြို့စောင့်နတ်ကို ရှိခိုး၍ရပ်၏။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် လာသနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ငါသည် မိုက်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် မစုံစမ်းဘဲ အနာထပိဏ်သူဌေးနှင့်တကွ စကားဆိုမိ၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ငါ့ကိုအမျက်ထွက်၍ နေရာမှနှင်ထုတ်၏။ ငါ့ကို သူဌေးကြီးအထံသို့ဆောင်၍ သည်းခံစေ၍ နေရာကို ငါ့အားပေးလာဟု ဆို၏။ သင်သည် သူဌေးကြီးကို အသို့ဆိုသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဤယနေ့မှစ၍ ဘုရားအား ဆည်းကပ်ခြင်း သံဃာအား ဆည်းကပ်ခြင်းကို မပြုလင့်၊ ရဟန်းဂေါတမအား အိမ်သို့ဝင်ခြင်းကို မပေးလင့်၊ ဤသို့ ငါသည် ဆိုမိ၏ဟု ဆို၏။ သင်သည် မသင့်သောစကားကို ဆိုအပ်၏။ သာသနာတော်၌ ဒဏ်ပေးအပ်၏။ ငါသည် သင့်ကိုယူ၍ သူဌေးထံသိုမသွားဝံ့ဟု ဆို၏။ ထိုတံခါးမုတ်စောင့်နတ်သည် မြို့စောင့်နတ်၏အထံမှ တောင်းပန်ခြင်းကိုမရ၍ လေးပါးကုန်သော နတ်မင်းကြီးတို့၏အထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုနတ်မင်းကြီးတို့သည်လည်း ထို့အတူသာလျှင် ပယ်အပ်သည်ရှိသော် သိကြားနတ်မင်းသို့ကပ်၍ ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် နေရာအရပ်ကို မရသည်ဖြစ်၍ သူငယ်တို့ကိုလက်ဖြင့်ကိုင်၍ ကိုးကွယ်ရာမဲ့ သွားရ၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို မှီ၍ အကျွန်ုပ်အား နေရာအရပ်ကို ပေးကုန်လောဟုမြဲမြံစွာ တောင်း၏။

သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုနတ်ကို သင်သည် မသင့်သောစကားကို ဆို၏။ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော သာသနာတော်၌ ဒဏ်ကို ပေးအပ်၏။ ငါသည်လည်း သင့်ကိုမှီ၍ သူဌေးနှင့်ဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ သင့်အား သူဌေးကြီး၏ တခုသောသည်းခံခြင်း၏ အကြောင်းကို ငါဆိုအံ့ဟုဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီ ဆိုလောဟု ဆို၏။ သူဌေးကြီးလက်မှ လူတို့သည် ကမ္ပည်းတင်၍ တဆယ့်ရှစ်ကုဋေအရေအတွက်ရှိသော ယူအပ်သောဥစ္စာသည်ရှိ၏။ သင်သည် ထိုသူဌေးကြီး၏ အမှတ်အသွင်ကိုယူ၍ တစုံတယောက်သောသူကိုမသိစေမူ၍ ထိုကမ္ပည်းတို့ကိုယူ၍ နှစ်ယောက် သုံးယောက်ကုန်သော နတ်လုလင်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် လက်တဘက်ဖြင့် ထန်းရွက်ကို လက်တဘက်ဖြင့် ကညစ်ကိုယူ၍ ထိုသူတို့၏အိမ်သို့သွား၍ အိမ်၏ အလယ်၌ရပ်၍ မိမိနတ်၏အာနုဘော်ဖြင့် ထိုသူတို့ကိုခြိမ်းချောက်၍ ဤကမ္ပည်းသည် သင်တို့၏ မြီယူသောကမ္ပည်းတည်း၊ ငါ၏သူဌေးသည် မိမိ၏ စည်းစိမ်နှင့်ပြည့်စုံသောကာလ၌ သင်တို့ကို တစုံတခုသောစကားကို မဆို၊ ယခု ဆင်းရဲသည်ဖြစ်၍ သင်တို့သည် ယူအပ်သောအသပြာတို့ကို ပေးကုန်လောဟု မိမိနတ်၏ အာနုဘော်ကိုပြ၍ ခပ်သိမ်းသော ထိုတဆယ့်ရှစ်ကုဋေသောဥစ္စာတို့ကိုဆောင်၍ သူဌေး၏ အချည်းနှီးသောကျီတို့ကို ပြည့်စေ၍ အစိရဝတီမြစ်နား၌ မြှုပ်ထားအပ်သော မြစ်ကမ်းပြိုသည်ရှိသော် သမုဒြာသို့ဝင်၍ တည်သောဥစ္စာသည် ရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကိုလည်းမိမိ၏အာနုဘော် ဖြင့်ဆောင်၍ ကျီတို့ကိုပြည့်စေ၍ ဤမည်သောအရပ်၌ တပါးလည်းဖြစ်သော အရှင်မရှိသော တဆယ့်ရှစ်ကုဋေ အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော ဥစ္စာသည်ရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကိုလည်းဆောင်၍ အချည်းနှီးသောကျီတို့ကို ပြည့်စေလော့၊ ဤငါးဆယ့်လေးကုဋေကုန်သော ဥစ္စာတို့ဖြင့် အချည်းနှီးသောကျီတို့ကိုပြည့်စေခြင်းတည်းဟူသော ဤဒဏ်အမှုကိုပြု၍ သူဌေးကြီးကိုကန်တော့လောဟုဆို၏။

ထိုနတ်သည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု သိကြားမင်းစကားကိုဝန်ခံ၍ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်လျှင် အလုံးစုံသောဥစ္စာကိုဆောင်၍- အချည်းနှီးသောကျီတို့ကို ပြည့်စေ၍ သန်းခေါင်အခါ၌ သူဌေးကြီး၏ ကြက်သရေတိုက်သို့ဝင်၍ အရောင်ကိုနှံ့စေလျက် ကောင်းကင်၌တည်၏။ ဤသူသည် အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် သူဌေးကြီး အကျွန်ုပ်သည် သင်၏ လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ်၌စောင့်သော အလွန်မိုက်သောနတ်သည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ကြီးစွာသောမောဟဖြင့် မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကြောင့် ဘုရားကျေးဇူးတော်ကိုမသိ၍ ရှေးဖြစ်ကုန်သောနေ့တို့၌ သင်တို့နှင့်တကွ ဆိုအပ်သော တစုံတခုသောစကားသည် ရှိ၏။ အကျွန်ုပ်၏အပွဈကို သင်တို့သည် သည်းခံပါကုန်လော၊ အကျွန်ုပ်သည် သိကြားနတ်မင်း၏စကားဖြင့် အရှင်တို့၏မြီကိုတောင်း၍ တဆယ့်ရှစ်ကုဋေသောဥစ္စာတို့ကို၎င်း သမုဒြာသို့ရောက်ကုန်သော တဆယ့်ရှစ်ကုဋေသောဥစ္စာတို့ကို၎င်း ထိုထိုအရပ်၌ အရှင်မရှိသောဥစ္စာ၏ တဆယ့်ရှစ်ကုဋေတို့ကို၎င်း ဤသို့ငါးဆယ့်လေးကုဋေကုန်သော ဥစ္စာတို့ကိုဆောင်၍ အချည်းနှီးသောကျီတို့ကိုပြည့်စေသဖြင့် ဒဏ်အမှုကိုပြုအပ်ပြီ၊ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်ကိုစွဲ၍ ကုန်ခြင်းသို့ရောက်သော အလုံးစုံသောဥစ္စာကို အကျွန်ုပ်သည် ပေါင်းစုအပ်ပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် နေရာအရပ်ကိုမရသည်ဖြစ်၍ ပင်ပန်း၏ အကျွန်ုပ်သည် မိုက်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဆိုအပ်သောစကားကို နှလုံး၌မထားမူ၍ သူဌေးကြီး အရှင်တို့သည် သည်းခံပါကုန်လောဟု ဆို၏။

အနာထပိဏ်သူဌေးသည် နတ်၏စကားကိုကြား၍ ဤနတ်သည် အကျွန်ုပ်သည်ဒဏျကို ပြုအပ်ပြီဟုဆို၏။ မိမိအပြစ်ကိုလည်း ဝန်ခံ၏။ ငါသည် မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ ဤနတ်ကိုဆောင်၍ မိမိ၏ကျေးဇူးကိုသိစေလတ္တံ့၊ မြတ်စွာဘုရားအား ထိုနတ်ကို ပြအံ့ဟုကြံ၏။ ထိုနောက်မှ ထိုနတ်ကို အချင်းနတ် ငါ့ကို အကယ်၍ ကန်တော့လိုသည်ဖြစ်အံ့ မြတ်စွာဘုရားအထံ၌ ငါ့ကိုကန်တော့လောဟု ဆို၏။ ထိုနတ်သည် ကောင်းပြီ ဤသို့ပြုအံ့၊ ငါ့ကို မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ဆောင်၍ သွားလောဟု ဆို၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ကောင်းပြီဟုဆို၍ ညဉ့်သည် လင်းသည်ရှိသော် စောစောကလျှင် နတ်ကိုခေါ်၍ ဘုရားအထံသွား၍ နတ်သည် ပြုအပ်သော အလုံးစုံသောအမှုကို မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် အနထပိဏ်သူဌေး၏ စကားကို ကြား၍ သူကြွယ် ဤလောက၌ မကောင်းမှုကိုပြုသောပုဂ္ဂိုလ်သည် အကြင်ရွေ့လောက် မကောင်းမှုသည် အကျိုးမပေးသေး၊ ထိုရွှေလောက်သောကာလပတ်လုံး ကောင်းကျိုးကိုမြင်ရ၏။ ထိုမကောင်းမှုကိုပြုသောသူအား အကြင်အခါ၌ကား မကောင်းမှုသည်အကျိုးပေး၏။ ထိုအခါ၌ မကောင်းကျိုးကိုသာလျှင် မြင်ရ၏။ ကောင်းမှုကိုပြုသောပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း အကြင်ရွေ့လောက် ကောင်းမှုသည် အကျိုးမပေးသေး၊ ထိုရွေ့လောက်သောကာလပတ်လုံး မကောင်းကျိုးတို့ကို မြင်ရ၏။

ကောင်းမှုကိုပြုသောသူအား အကြင်အခါ၌ကား ကောင်းမှုသည် အကျိုးပေး၏။ ထိုအခါ၌ ကောင်းကျိုးကိုသာမြင်ရ၏ဟု ဟောတော်မူလို၍-

ပါပေါပိ ပဿတီ ဘဒြံ၊ ယာဝ ပါပံ န ပစ္စတိ။
ယဒါ စ ပစ္စတီ ပါပံ၊ အထ ပါပေါ ပါပါနိ ပဿတိ။
ဘဒြောပိ ပဿတီ ပါပံ၊ ယာဝ ဘဒြံ န ပစ္စတိ။
ယဒါ စ ပစ္စတီ ဘဒြံ၊ အထ ဘဒြော ဘဒြာနိ ပဿတိ။

ဟူသော ဓမ္မပဒ၌ ဤနှစ်ဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

ပါပေါပိ၊ မကောင်းမှုကိုပြုသော သူသည်လည်း။ ယာဝ၊ အကြင်ရွေ့လောက်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ န ပစ္စတိ၊ အကျိုးမပေး။ တာဝ၊ ထိုရွေ့လောက်သော ကာလပတ်လုံး။ ဘဒြံ၊ ကောင်းကျိုးကို။ ပဿတိ၊ မြင်ရ၏။ ယဒါ စ၊ အကြင်အခါ၌လည်း။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ ပစ္စတိ၊ အကျိုးပေး၏။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ပါပေါ၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူသည်။ ပါပါနိ၊ မကောင်းကျိုးတို့ကို။ ပဿတိ၊ မြင်ရ၏။

ဘဒြောပိ၊ ကောင်းမှုကိုပြုသောသူသည်လည်း။ ယာဝ၊ အကြင်ရွေ့လောက်။ ဘဒြံ၊ ကောင်းကျိုးသည်။ န ပစ္စတိ၊ အကျိုးမပေးသေး။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်သောကာလပတ်လုံး။ ပါပံမကောင်းကျိုးကို ပဿတိ၊ မြင်ရ၏။ ယဒါ စ၊ အကြင်အခါ၌လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းမှုသည်။ ပစ္စတိ၊ အကျိုးပေး၏။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဘဒြော၊ ကောင်းမှုကို ပြုသောသူသည်။ ဘဒြာနိ၊ ကောင်းကျိုးတို့ကို။ ပဿတိ၊ မြင်ရ၏။

ဤဂါထာတို့၏အဆုံး၌ကား နတ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ထိုနတ်သည် စက်တို့ဖြင့်မှတ်အပ်ကုန်သော မြတ်စွာဘုရားခြေတော်တို့၌ဝပ်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ရာဂဖြင့် တပ်စွန်းသည်၏အဖြစ်ကြောင့်၎င်း၊ ဒေါသဖြင့်ပြစ်မှားသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း မောဟဖြင့် မိုက်မဲတွေဝေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း အဝိဇ္ဇာသည် မြှေးယှက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း အရှင်ဘုရားတို့၏ ကျေးဇူးတော်တို့ကိုမသိခြင်းကြောင့် ယုတ်မာစွာသောအကြင်စကားကို ဆိုမိ၏။ အကျွန်ုပ်၏ ထိုစကားကို သည်းခံတော်မူပါကုန်ဟု မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့၍ သူဌေးကြီးကိုလည်း ကန်တော့၏။

ထိုအခါ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် မြတ်စွာဘုရား ရှေ့တော်မှ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ မိမိကျေးဇူးကိုလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား ဘုရားအား ဆည်းကပ်ခြင်းအစရှိသည်တို့ကို မပြုလင့်ဟုမြစ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်ကို ဤနတ်သည် မြစ်ခြင်းငှါမတတ်နိုင်၊ အလှူကို မပေးအပ်ဟု ဤနတ်သည်မြစ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်သည် လှူအပ်သည်သာလျှင်တည်း၊ အရှင်ဘုရား ဤကျေးဇူးသည် အကျွန်ုပ်ကြေးဇူးမဟုတ်လောဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် သင်သည် သောတာပန်တည်း၊ ဘုရားတပည့်တည်း၊ မတုန်လှုပ်သော သဒ္ဓါခြင်းရှိ၏။ အထူးသဖြင့် စင်ကြယ်သော နိဗ္ဗာန်ကိုမြင်တတ်သော ဉာဏ်နှင့်ပြည့်စုံ၏။ သင့်ကို ဤတန်ခိုးနည်းသောနတ်သည် မြစ်သည်ရှိသော် မဖြစ်နိုင်သောအဖြစ်သည်အံ့ဘွယ်သရဲမရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီ မရင့်သေးသောဉာဏ်၌တည်ကုန်လျက် ကာမာဝစရ နတ်တို့ကိုအစိုးရသော မာရ်နတ်သားသည် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ သင်သည် အကယ်၍ အလှူပေးအံ့၊ ဤမီးကျီးတွင်းငရဲ၌ ကျက်ရလတ္တံ့ဟု အတောင်ရှစ်ဆယ်နက်သော မီးကျီးတွင်းကိုပြု၍ အလှူခံကို မပေးလင့်ဟုမြစ်ငြားသော်လည်း ပဒုမာအချက်၏ အလယ်၌ရပ်ကုန်၍ အကြင်အကြောင်းကြောင့် အလှူပေးဘူးကုန်၏။ ဤအလှူ ပေးခြင်းသည်သာအံ့ဘွယ်သရဲရှိ၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာ ဏသီပြည်၌ သူဌေးမျိုး၌ဖြစ်၍ အထူးထူး အပြားပြား သိမ်မွေ့ကုန်သော အဆောက်အဦတို့ဖြင့် နတ်သားငယ်ကဲ့သို့ ကြီးပွားလျက် အစဉ်သဖြင့် လိမ်မာသည်၏အဖြစ်သို့ရောက်၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောကာလ၌လျှင် ခပ်သိမ်းသောအတတ်၌အပြီးသို့ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဘလွန်သဖြင့် သူဌေးအရာ၌တည်၍ မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ အလှူတင်းကုပ်လေးခုမြို့လယ်၌ တခု မိမိအိမ်တံခါး၌တခု ဤသို့ခြောက်ခုကုန်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကိုဆောက်စေ၍ အလှူကြီးကို ပေး၏။ သီလကို ဆောက်တည်၏။ ဥပုသ်သုံးသောအမှုကို ပြု၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ နံနက်စာ စားသောအခါအခါ၌ ဘုရားလောင်းအား အထူးထူးသောမြတ်သော အရသာရှိသော နှစ်သက်ဘွယ်သောဘောဇဉ်ကို တည်သည်ရှိသော် တဆူသောပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ခုနစ်ရက်လွန်သဖြင့် နိရောဓသမာပတ်မှထ၍ ဆွမ်းခံအံ့သောငှါအခါကိုမှတ်၍ ယခု ငါသည် ဗာရာဏသီသူဌေးအိမ်တံခါးသို့ သွားခြင်းငှါသင့်၏ဟု ကွမ်းရိုးဒန်ပူကိုစား၍ အနဝတတ်အိုင်၌ မျက်နှာသစ်တော်မူ၍ ဆေးဒန်းမြင်းသီလာဖြင့်ပြီးသော ကျောက်ဖျာအပြင်၌ သင်းပိုင်ကိုဝတ်၍ လျှပ်စစ် နွယ်ကဲ့သို့သော ခါးပန်းကိုပန်းတော်မူ၍ သင်္ကန်းကိုရုံ၍ တန်ခိုးဖြင့်ပြီးသော မြေသပိတ်ကိုယူ၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွလာ၍ ဘုရားလောင်းအား ထမင်းကိုတည်လတ်သည်ရှိသော် အိမ်တံခါး၌ရပ်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုမြင်၍ နေရာမှထ၍ ရိုသောအခြင်းအရာကိုပြ၍ အမှုကိုပြုတတ်သောအချင်းကိုကြည့်၏။ အရှင်အသို့ပြုရအံ့နည်းဟုမေးသည်ရှိသော် အရှင်၏ သပိတ်ကို ဆောင်ခဲ့ဟုဆို၏။ ထိုခဏ၌လျှင် ယုတ်မာသောသူတို့အောက် အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသောမာရ်နတ်သည် တန်ခိုးဖန်ဆင်းလျက် ထ၍ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ယနေ့ထက်တိုင် ခုနစ်ရက်တို့ပတ်လုံး အာဟာရကို မရ၊ ယနေ့မရသည်ရှိသော် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုလည်း ဖျက်ဆီးအံ့၊ သူဌေး၏ အလှူအန္တရာယ်ကိုလည်းပြုအံ့ဟုကြံ၍ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် လာလတ်၍ အပြင်၏အတွင်း အတောင်ရှစ်ဆယ်မျှသောမီးကျီးတွင်းကို ဖန်ဆင်း၏။ ထိုမီးကျီးတွင်းသည် ရှားမီးကျီးတို့ဖြင့် ပြည့်၏။ အရောင်နှင့်တကွ ဖြစ်၏။ အဝီစိငရဲကြီးကဲ့သို့ ထင်၏။ ထိုမီးကျီးတွင်းကိုဖန်ဆင်းပြီး၍ မိမိသည် ကောင်းကင်၌ ရပ်၏။ သပိတ်ကို ဆောင်အံ့သောငှါသွားသောယောက်ျားသည် မီးကျီးတွင်းကိုမြင်၍ ကြီးသောကြောက်ခြင်းသို့ရောက်၍ ပြန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ချစ်သား အဘယ့်ကြောင့်ပြန်သနည်းဟုမေး၏။ အရှင်အပြင်၏အတွင်း၌ ကြီးစွာသောမီးကျီးတွင်းသည် အလျှံရှိ၏။ အရောင်နှင့်တကွဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ ထို့နောင်မှ တပါးသောသူသည်လည်း ပြန်၏။ ဤသို့ လာတိုင်းလာတိုင်းကုန်သော ခပ်သိမ်းကုန်သောသူတို့သည်လည်း ကြောက်ခြင်းသို့ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လျှင်စွာ ပြေးကုန်၏။

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ယခုငါ၏အလှူ၏ အန္တရာယ်ကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍ ဝသဝတ္တီနတ်ပြည်၌နေသော မာရ်နတ်သားသည် စစ်ပြုသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသို့သဘေရှိသော မာရ်နတ်အထောင် မာရ်နတ်အသိန်းသည်လည်း ငါ၏မတုန်မလှုပ်သည်၏အဖြစ်ကို မသိသလျှင်ကတည်း၊ ယခု ငါ၏၎င်း မာရ်နတ်သား၏၎င်း အားကြီးမြတ်သည်၏အဖြစ်ကိုသိရအံ့ဟု စီရင်တိုင်းသာလျှင်ဖြစ်သော ထိုဆွမ်းခွက်ကိုယူ၍ အိမ်မှထွက်ခဲ့၍ မီးကျီးတွင်းနား၌ရပ်၍ ကောင်းကင်သို့မော်၍ ကြည့်သည်ရှိသော် မာရ်နတ်သားကိုမြင်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ငါကား မာရ်နတ်တည်းဟု ဆို၏။ ဤမီးကျီးတွင်းကို သင်သည်ဖန်ဆင်းအပ်သလောဟု မေး၏။ ငါဖန်ဆင်းသည် မှန်၏ဟုဆို၏။ အဘယ်အကျိုးငှါ ဖန်ဆင်းသနည်းဟု မေး၏။ သင်၏ အလှူအန္တရာယ်ကိုပြုခြင်းအကျိုးငှါ၎င်း ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ အသက်ကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှါ၎င်း ဖန်ဆင်း၏ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် မိမိ၏အလှူ၏ အန္တရာယ်ကို ပြုခြင်းငှါ သင့်အားမပေးအံ့၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ အသက်အန္တရာယ်ကို ပြုခြင်းငှါ သင့်အားမပေးအံ့၊ ယခု ငါ၏၎င်း သင်၏၎င်း အားကြီးမြတ်သည်၏အဖြစ်ကို သိရအံ့ဟု မီးကျီးတွင်း၏ ကမ်းနား၌ ရပ်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓအား အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ဤမီးလျှံတွင်း၌ ဦးစောက်ကျသော်လည်း မပြန်အံ့၊ စင်စစ် အရှင်ဘုရားတို့သည် အကျွန်ုပ်လှူသောဘောဇဉ်ကို ခံတော်မူပါလောဟု ဆိုလို၍-

၄၀။ ကာမံ ပတာမိ နိရယံ၊ ဥဒ္ဓံပါဒေါ အဝံသိရော။
နာနရိယံ ကရိဿာမိ၊ ဟန္ဒ ပိဏ္ဍံ ပဋိဂ္ဂဟ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ နိရယံ၊ မီးကျီးတွင်းဟု ဆိုအပ်သောငရဲ၌။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ အထက်၌ ခြေရှိသည်ဖြစ်၍။ အဝံသိရော၊ ဦးစောက်။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပတာမိ၊ ကျငြားအံ့။ တထာပိ၊ ထိုသို့ကျငြားသော်လည်း။ အနရိယံ၊ မသူတော်တို့သည်ပြုအပ်သော အလှူမပေးခြင်း သီလမစောင့်ခြင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ကရိကာမိ၊ မပြုအံ့။ တုမှေ၊ အရှင်ဘုရားတို့သည်။ ဟန္ဒ၊ လွတ်လွတ်။ ပိဏ္ဍံ၊ ဆွမ်းကို ပဋိဂ္ဂဟ၊ ခံတော်မူပါလော။

အဓိပ္ပါယ်ကား... အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ဆွမ်းကို လှူသည်ရှိသော် စင်စစ်သဖြင့်လျှင် ဤမီးကျီးတွင်းငရဲသို့ အထက်၌ခြေရှိသည်ဖြစ်၍ ဦးစောက် အကယ်၍ ကျငြားအံ့၊ ထိုသို့ပင်ကျငြားသော်လည်း အကြင်အလှူမပေးခြင်းကို၎င်း သီလမစောင့်ခြင်းကို၎င်း သူတော်ကောင်းတို့သည် မပြုအပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း မသူတော်တို့သည်ပြုအပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်းအနရိယဟူ၍ဆိုအပ်၏။ ထိုအနရိယဟူ၍ ဆိုအပ်သောအလှူမပေးခြင်း သီလမစောင့်ခြင်းကို အကျွန်ုပ်သည် မပြုအံ့၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် လွတ်လွတ် အကျွန်ုပ်လှူအပ်သောဆွမ်းကို ခံတော်မူပါကုန်လောဟူ၍ ဆိုလိုသည်။

ဤသို့ဆိုပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် မြဲမြံစွာသော ဆောက်တည်ခြင်းဖြင့် ဆွမ်းခွက်ကိုကိုင်၍ မီးကျီးတွင်း၏ အထက်ဖြင့်သွားသည်ရှိသော် ထိုခဏ၌လျှင် အတောင်ရှစ်ဆယ်ရှိသော မီးကျီးတွင်း၏အပြင်မှ အဆင့်ဆင့်ရောက်သော ပွင့်ချပ်တရာတို့ဖြင့်တန်ဆာဆင်အပ်သော အပွင့်ရှိသော တခုသောပဒုမာပင်သည် ပေါက်၍ ဘုရားလောင်း၏ ခြေတို့ကိုခံ၏။ ထိုပဒုမာပွင့်မှ ပြည်တောင်းကြီးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ဝတ်မှုံသည်တက်၍ ဘုရားလောင်း၏ ထိပ်ထက်၌ တည်၍ အလုံးစုံသောကိုယ်ကို ရွှေမှုန်ဖြင့်သွန်းကြဲဘိသကဲ့သို့ပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပဒုမာ၏အချက်၌ရပ်၍ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သပိတ်၌တည်စေ၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုဆွမ်းကိုခံ၍ အနုမောဒနာပြု၍ သပိတ်ကို ကောင်းကင်သိုပစ်၍ လူများ၏ မြင်စဉ်လျှင် မိမိသည်လည်းကောင်းကင်သို့တက်၍ အထူး ထူးအပြားပြားရှိသော တိမ်လွှာအစဉ်ကိုနင်းဘိသကဲ့သို့ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင်ကြွတော်မူ၏။ မာရ်နတ်သားသည်စစ်ရှုံး၍ နှလုံးမသာယာခြင်းသို့ရောက်၍ မိမိနေရာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ပဒုမာ၏ အချက်၌ရပ်လျက်လျှင် လူများအား ဒါန, သီလကို ချီးမွမ်းသဖြင့် တရားဟော၍ လူများလည်းခြံရံလျက် မိမိအိမ်သို့သာလျှင်ဝင်၍ အသက်ထက်ဆုံး ဒါနအစရှိသောကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် သင်သည် ဤသို့ သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ နတ်သည် အကြင် မတုန်မလှုပ်စေနိုင်၊ ဤမတုန်မလှုပ်ခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ပြုအပ်သော မတုန်မလှုပ်ခြင်းသည်သာလျှင်အံ့ဘွယ်သရဲရှိ၏ဟု ဤ ဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ထိုအခါ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုဘဝ၌ပင်လျင် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုလေပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မာရ်နတ်သားကိုရှုံးစေ၍ ပဒုမာ၏ အချက်၌ရပ်၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ဆွမ်းလှူသော ဗာရာဏသီသူဌေး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သဒ္ဓါဝင်းလက်၊ မာရ်နတ်ဖျက်၊ လှူချက်အောင်သည်သာ

ဆယ်ခုမြောက်သော ခဒိရင်္ဂါရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****