ပူရဏ်ကျမ်း
သော အရိန္ဒမင်း၏သားတော်သည် အယုဇ္ဇပူရမြို့ကို တည်၍
မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ သားမြေးဖြစ်သော မင်းဆက်ကား ၅၆
ဆက်တဉ်း။ ထို ၅၆ ဆက်တွင် နောံဆုံးဖြစ်သော ဒုဗ္ဗသဟမင်း
၏သားတော်သည် ဗာရာဏသီမြို့ကို တဉ်ထောင်၍ မင်းပြု၏။
ထိုမင်း၏သားမြေးဖြစ်သော မင်းဆက်ကား ခြောံကျိပ်တည်း။
ထိုခြောံကျိပ်တို့တွင် ရှေးဦးစွာ ဗာရာဏသီပြဉ်ကို တည်ထောင်
သောမင်းသည် ဘေဒကမင်း မည်၏။ ထိုမင်းကြီးအား များစွာ
ထသော မှူးမတ်ဗိုလ်ပါအခြံအရံတို့နှင့်လဉ်း ပြည့်စုံ၏။ ရွှေငွေ
ဘဏ္ဍာ ဥစ္စာစည်းစိမ်နှင့်လဉ်း ပြဉ့်စုံ၏။ အထူးထူးသော ပုံစံနဉ်း
နာ အတတ်ပညာတို့ကိုလည်း အလွန်အလိုရှိ၏။ မင်း၏ကျင့်ရာ
ဖြစ်သော တရားတို့ကိုလည်း မှတ်သားကျင့်ဆောင်လေ့ ရှိ၏။
ထိုဘေဒကမင်းကြီးသဉ် တနေ့သောအခါ အမတ်တယောံကို
ခေါ်၍ "အချင်းအမတ် သင်သည် ငါ၏ဘေးလောင်းတော်ဖြစ်
သော မဟာသမတမင်းမှစ၍ မင်းအဆက်ဆက်တို့၏ လက်
ထက်နှိုက်ဖြစ်သော ထုံးစံဥပဒေစကား ငါမကြားရဘူးသဉ်
ကို ပြောဆိုပါလော့" ဟု ဆို၏။ အမတ်ကြီးလည်း မိမိကြားဘူး
သမျှကိုပင် စည်ကာစည်ကာ ပြောလေ၏။ မင်းကလည်း "ဤစ
ကားကို ငါကြားဘူး၏။ အထူးကိုသာ ပြောဦးလော" ဟု ဆိုပြန်
သော် ထိုအမတ်လဉ်း တတ်မှတ်ကြားသိသမျှကိုပင် သံတော်
ဦးတင်သဖြင့် ကုန်စဉ်လေသော် "အရှင်မင်းကြီး ဤမှတပါး အ
ကျွန်ုပ် မပြောတတ်ပြီ" ဟု လျှောက်၏။ ဘေဒကမင်းကြီးက
လည်း "မှူးမတ်ဖြစ်လျက် ပညာနဉ်းရာသလော။ မလိမ္မာသောသူ
ကို အမတ်အရာမူ၍ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း" ဟု ဆို၍ အမတ်
အရာမှ ရှုပ်ချ၍ သူဆင်းရဲပြုလျက်သာ နေစေ၏။ တနေ့ မိုးသောံ
သောအခါ အမတ်တယောက်ကို ခေါ်ပြန်၍ ရှေးနဉ်းတူ မေးပြန်
၏။ အမတ်လဉ်း တတ်သမျှကို လျှောက်ထား၍ မင်းမကြားဘူး
သည်ကို မပြောဆိုနှိုင်လျှင် ယခင်ကဲ့သို့ အရာကိုနှုတ်ပြီးမှ သူ
