စူဠဓနုဂ္ဂဟပဏ္ဍိတဝတ္ထု
၇။ စူဠဓနုဂ္ဂဟသုခမိန်ဝတ္ထု
ဝိတက္ကမထိတဿအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် စူဠဓနုဂ္ဂဟမည်သော ပညာရှိသုခမိန်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
သောက်ရေတစ်ပေါက်ကစ၍ ပျင်းရိငြီးငွေ့ခြင်း
ပဉ္စင်ငယ်တစ်ပါးသည် စာရေးတံကောက်ယူရာဖြစ်သော ဇရပ်၌ မိမိအားရောက်သော စာရေတံကို ယူပြီးလျှင် စာရေးတံယာဂုကို ယူဆောင်သဖြင့် ဆွမ်းစားဇရပ်သို့ သွား၍ သောက်လေ၏။ ထိုဆွမ်းစားဇရပ်၌ ရေကို မရသောကြောင့် ရေအလို့ငှာ တစ်ခုသောအိမ်သို့ ကြွသွားလေ၏။ ထိုအိမ်၌ ထိုပဉ္စင်းငယ်ကို သတို့သမီးတစ်ယောက်သည် မြင်လျှင်မြင်ချင်း ဖြစ်သော ချစ်ခင်ခြင်းရှိသောကြောင့် “အရှင်ဘုရား- တစ်ဖန် သောက်ရေဖြင့် အလိုရှိသည်ရှိသော် ဤအိမ်သို့သာ ကြွလာတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏၊ ပဉ္စင်းငယ်သည် ထိုအခါမှစ၍ အကြင်အခါ၌ ရေကို မရ၊ ထိုအခါ၌ ထိုအိမ်သို့သာလျှင် ကြွသွား၏၊ သတို့သမီးသည်လည်း ပဉ္စင်းငယ်၏သပိတ်ကိုယူ၍ သောက်ရေကို လှူဒါန်း၏၊ ဤသို့ ကာလလွန်လတ်သည်ရှိသော် ယာဂုကိုလည်း လှူဒါန်း၍ တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌ ထိုအိမ်၌ပင်လျှင် ထိုင်စေသဖြင့် ဆွမ်းကို လှူဒါန်းလေ၏၊ ပဉ္စင်းငယ်၏ အနီး၌သာလျှင် နေထိုင်လျက် “အရှင်ဘုရား- ဤအိမ်၌ တစ်စုံတစ်ခု မရှိသောအရာမည်သည် မရှိပါ၊ သက်သက် တပည့်တော်တို့မှာ စီမံတတ်သော လူကိုသာလျှင် မရကြပါဘုရား”ဟု စကားကိုဖြစ်စေလေ၏။ ပဉ္စင်းငယ်သည် နှစ်ရက်သုံးရက်ဖြင့်သာလျှင် ထိုသတို့သမီးငယ်၏ စကားကို ကြားရသောကြောင့် ပျင်းရိသောစိတ် ရှိလာလေ၏။ ထိုအခါ ပဉ္စင်းငယ်ကို တစ်နေ့သ၌ ဧည့်သည်အာဂန္တုက ရဟန်းတို့သည် မြင်ကြ၍ “ငါ့ရှင်- သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ကြုံလှိဘိသနည်း၊ ဖက်ရွက်လျှော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိလေသနည်း”ဟု မေးသောကြောင့် “ငါ့ရှင်တို့- ပျင်းရိငြီးငွေ့လှပါ၏”ဟု ပြောဆိုသည်ရှိသော် ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့၏အထံသို့ ပို့ဆောင်ကြလေကုန်၏၊ ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့သည်လည်း ပဉ္စင်းငယ်ကို မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ ဆောင်ယူ၍ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်း- သင်သည် ပျင်းရိငြီးငွေ့သောဟူသည် မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် “မှန်လှပါသည် ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “သင်-အဘယ့်ကြောင့် ငါကဲ့သို့ သဘောရှိသော အားထုတ်အပ်သော လုံ့လရှိသော မြတ်စွာဘုရား၏ သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် ငါ-သောတာပန် ဟူ၍လည်ကောင်း၊ ငါ-သကဒါဂါမ် ဟူ၍လည်းကောင်း မိမိကိုယ်ကို မပြောဆိုစေမူ၍ ငါ-ပျင်းရိငြီးငွေ့သောသူဟု ပြောဆိုစေဘိသနည်း၊ သင်-ပြုအပ်သော အမှုသည် ဝန်လေးလေစွ”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် “အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ပျင်းရိငြီးငွေ့ရဘိသနည်း”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- မိန်းမတစ်ယောက်သည် တပည့်တော်ကို ဤသို့ ပြောဆိုဖူးပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်လတ်သော် “ချစ်သားရဟန်း- ဤသို့ ထိုမိန်းမ၏ ပြောဆိုပြုလုပ်ခြင်းသည် အံ့သြဖွယ်မဟုတ်၊ ထိုမိန်မသည် ရှေးအခါ၌ ဇမ္ဗူဒီပါတစ်ကျွန်းလုံး၌ အမြတ်ဆုံးဖြစ်သော ပညာရှိကို ပယ်စွန့်၍ ထိုခဏချင်း တွေ့မြင်ခြင်းရှိသော ယောက်ျားတစ်ယောက်၌ ချစ်ခင်ခြင်းကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ထိုအမြတ်ဆုံးဖြစ်သော ပညာရှိကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေဖူးလေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုအကြောင်းအရာကို ထင်ရှားပြစိမ့်သောငှာ ရဟန်းတို့ တောင်းပန်အပ်သောကြောင့် လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူလေ၏။
သူခိုးသို့ ဓားရိုးကမ်းသော မိန်းမအတိတ်
ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ စူဠဓနုဂ္ဂဟပညာရှိ သုခမိန်ဖြစ်သောအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အရပ်လေးမျက်နှာမှ လာသောသူတို့၏ အကြီးအမှူးဖြစ်သော ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ၏အထံ၌ အတတ်ပညာကို သင်ယူပြီးလျှင် ထိုဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် နှစ်သက်သဖြင့် ပေးလိုက်သော သမီးကို ခေါ်ဆောင်ခဲ့၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွားစဉ် တစ်ခုသော တောအုပ်အဝင်ဝ၌ ငါးဆယ်သောမြားဖြင့် ငါးကျိပ်သော ခိုးသူတို့ကို သေစေပြီးလျှင် မြားတို့ ကုန်လတ်သည်ရှိသော် ခိုးသူကြီးကိုဖမ်း၍ မြေ၌လဲစေလျက် “ချစ်နှမ- သန်လျက်ကို ဆောင်ခဲ့လော့”ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုခဏချင်း တွေ့မြင်အပ်သော ခိုးသူ၌ ချစ်ခင်ခြင်းကို ပြုသဖြင့် ခိုးသူ၏လက်၌ သန်လျက်ရိုးကို ထားခြင်းကြောင့် ခိုးသူသည် ဓနုဂ္ဂဟပညာရှိကို သတ်အပ်သည့်အဖြစ်ကို ထင်စွာပြုပြီးလျှင် ထိုမိန်းမကို ခေါ်ဆောင်လျက် သွားသော ခိုးသူကြီးလည်း “ငါ့ကိုလည်း ဤမိန်းမသည် အခြားသော ယောက်ျားကို မြင်ပြန်လျှင် မိမိ၏ လင်ယောက်ျားကိုကဲ့သို့ သတ်စေလတ္တံ့၊ ငါ့အား ဤမိန်းမဖြင့် အဘယ် အကျိုးရှိအံ့နည်း”ဟု အောက်မေ့လျက် မြစ်တစ်ခုကို မြင်လျှင် ဤမှာဘက်ကမ်း၌ မိန်းမကိုထားခဲ့၍ ထိုမိန်းမ၏ ဥစ္စာထုပ်ကို ယူဆောင်လျက် “ငါသည် ဥစ္စာထုပ်ကို ဟိုမှာ ဘက်ကမ်းသို့ ကူးပို့နေသေသမျှ ကာလပတ်လုံး ဤမှာ ဘက်ကမ်း၌သာလျှင် နေဦးလော့”ဟု ဆိုပြီးလျှင် ထိုဘက်ကမ်း၌သာလျှင် ထိုမိန်းမကို ပစ်ထားခဲ့၍ သွားသောအဖြစ်ကိုလည်းကောင်း ထင်စွာ ပြုတော်မူလျက် ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဇာတ်တော်၌လာသော ဂါထာများ
ပစ္စာဂစ္ဆ လဟုံ ခိပ္ပံ၊ မံပိ တာရေဟိ ဒါနိတော။
အသန္ထုတံ မံ စိရသန္ထုတေန၊ နိမီနိ ဘောတီ အဒ္ဓုဝံ ဓုဝေန။
မယာပိ ဘောတီ နိမိနေယျ အညံ၊ ဣတော အဟံ ဒူရတရံ ဂမိဿံ။
ကာယံ ဧဠဂလာဂုမ္ဗေ၊ ကရောတိ အဟုဟာသိယံ။
နယီဓ နစ္စံ ဝါ ဂီတံ ဝါ၊ တာဠံ ဝါ သုသမာဟိတံ။
အနမှိကာလေ သုသောဏိ၊ ကိနု ဇဂ္ဃသိ သောဘဏေ။
သိင်္ဂါလ ဗာလ ဒုမ္မေဓ၊ အပ္ပပညောသိ ဇမ္ဗုက။
ဇီနော မစ္ဆဉ္စ ပေသိံစ၊ ကပဏော ဝိယ ဈာယသိ။
သုဒဿံ ဝဇ္ဇမညေသံ၊ အတ္တနော ပန ဒုဒ္ဒသံ။
ဇီနာ ပတိဉ္စ ဇာရဉ္စ၊ မညေ တွညေဝ ဈာယသိ။
ဧဝမေတံ မိဂရာဇ၊ ယထာ ဘာသသိ ဇမ္ဗုက။
သာန္နူနာဟံ ဣတော ဂန္တွာ၊ ဘတ္တု ဟေဿံ ဝသာနုဂါ။
ယော ဟရေ မတ္တကံ ထာလံ၊ ကံသထာလမ္ပိ သော ဟရေ။
ကတံစေဝ တယာ ပါပံ၊ ပုနပေဝံ ကရိဿသိ။
ဤမှာဘက်ကမ်း၌ တည်နေလျက် မိန်းမက တောင်းပန်ပုံ
ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဝါ၊ အရှင်သခင်။ တွံ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဘဏ္ဍံ၊ ဘဏ္ဍာကို။ သမာဒါယ၊ ယူ၍။ ပါရံ၊ ကမ်းတစ်ဖက်သို့။ တိဏ္ဏော၊ ကူးသွားသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ လဟုံ၊ လျင်မြန်စွာ။ ပစ္စာဂစ္ဆ၊ တစ်ဖန် ပြန်လာခဲ့ပါလော့။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဣတော၊ ဤမှာဘက်မှ။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ မံပိ၊ ကျွန်တော်မကိုလည်း။ တာရေဟိ၊ ကူးမြောက်စေပါဦးလော့။
ထိုမှာဘက်ကမ်း၌ တည်နေလျက် ခိုးသူက ပြန်ဆိုပုံ
ဘောတီ၊ အိုရှင်မ။ အသန္ထုတံ၊ ကြာမြင့်စွာ ပေါင်းသင်းခြင်း မရှိသေးသော။ အဒ္ဓုဝံ၊ အမြဲမဟုတ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ စိရသန္ထုတေန၊ ကာလရှည်စွာ ပေါင်းသင်းဖူးသော။ ဓုဝေန၊ အမြဲဖြစ်သောလင်ရင်းနှင့်။ နိမီနိ၊ လဲလှယ်ဘိ၏။ ဘောတီ၊ အိုရှင်မ။ တွံ၊ သင်သည်။ မယာပိ၊ ငါနှင့်လည်း။ အညံ၊ တစ်ပါးသော ယောက်ျားကို။ နိမိနေယျ၊ လဲလှယ်ရာ၏။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒူရတရံ၊ အလွန်ဝေးစွာသောအရပ်သို့။ ဂမိဿံ၊ သွားတော့အံ့။
ဧဠဂလာဂုမ္ဗေ၊ မြက်ချုံထဲ၌။ အဟုဟာသိယံ၊ သွားပေါ်လောက်အောင် သည်းစွာသော ရယ်ရွှင်ခြင်းကို။ ကရောတိ၊ ပြုသော။ အယံ၊ ဤမိန်းမသည်။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ နစ္စံဝါ၊ ကခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဂီတံ ဝါ၊ သီဆိုခြင်းသည်လည်းကောင်း။ သုသမာဟိတံ၊ လက်တို့ကို ကောင်းစွာတား၍ တီးအပ်သော။ တာဠံ ဝါ၊ လက်ခုပ်တီးခြင်းသည်လည်းကောင်း။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ (အဘယ်အရာကို တွေ့၍ ရယ်ရသလဲဟု မေးလိုရင်းကို ပြသည်။) သုသောဏိ၊ လှသော ခါးရှိသော။ သောဘဏေ၊ တင့်တယ်လှပ အရှင်မ။ တွံ၊ သင်သည်။ အနမှိကာလေ၊ ငိုသင့်သောအခါ၌။ ကိံနုဇဂ္ဃသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် သည်းစွာ ရယ်ဘိသနည်း။
မိန်းမက မြေခွေးကို ဆိုပုံ
ဗာလ၊ မိုက်သော။ ဒုမ္မေဓ၊ ပညာမဲ့သော။ ဇမ္ဗုက၊ ဇမ္ဗုကဟု ဆိုအပ်သော။ သိင်္ဂါလ၊ မြေခွေး။ တွံ၊ သင်သည်။ အပ္ပပညော၊ ပညာနည်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မစ္ဆဉ္စ၊ ငါးကိုလည်းကောင်း။ ပေသိဉ္စ၊ အမဲတုံးကိုလည်းကောင်း။ ဇီနော၊ ဆုံးရှုံးခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ ကပဏော ဝိယ၊ ဥစ္စာ တစ်ထောင်ရှုံး၍ အထီးကျန်သောသူကဲ့သို့။ ဈာယသိ၊ စိုးရိမ်ကြံမှိုင်ရ၏။
မြေခွေးက ပြန်ပြောပုံ
အညေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့၏။ ဝဇ္ဇံ၊ အပြစ်ကို။ သုဒဿံ၊ လွယ်ကူစွာ မြင်ရ၏။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝဇ္ဇံပန၊ အပြစ်ကိုမူကား။ ဒုဒ္ဒသံ၊ ခဲယဉ်းစွာ မြင်ရ၏။ တွညေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ ပတိဉ္စ၊ မိဘပေးစား လင်ယောက်ျားကိုလည်းကောင်း။ ဇာရဉ္စ၊ လမ်း၌တွေ့မြင် သယောက်လင်ကိုလည်းကောင်း။ ဇီနာ၊ ဆုံးရှုံးသည်ဖြစ်၍။ ဈာယသိ မည၊ ငါ့ထက် အဆအရာ စိုးရိမ်ကြံမှိုင်ရ၏ဟု ငါအောက်မေ့၏။
မိန်းမက နောင်တရ၍ ဝန်ခံပုံ
မိဂရာဇ၊ သားများသေဌ်နင်း မင်းဖြစ်ပေသော။ ဇမ္ဗုက၊ မြေခွေး။ တွံ၊ သင်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘာသသိ၊ ပြောဆို၏။ ဧဝမေဝ၊ ဤသင်ဆိုသော အခြင်းအရာဖြင့်သာလျှင်။ ဟောမိ၊ ဖြစ်ရချေ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဘတ္တာရံ၊ လင်ကို။ လဘိတွာ၊ ရသည်ရှိသော်။ နူန၊ စင်စစ်။ ဘတ္တု၊ လင်၏။ ဝသာနုဂါ၊ အလိုသို့လိုက်၍ ကျင့်သည်။ ဟေဿံ၊ ဖြစ်ပေအံ့။
သိကြားမင်းက အရှက်ကွဲလောက်အောင် နောက်ဆုံး ဆိုပုံ
ယော၊ အကြင်သူသည်။ မတ္တိကံ ထာလံ၊ မြေခွက်ကို။ ဟရေ၊ ခိုး၏။ သော၊ ထိုမြေခွက်ကိုမျှ ခိုးတတ်သောသူသည်။ ကံသထာလမ္ပိ၊ ရွှေခွက်,ငွေခွက်စသော ခွက်ကိုလည်း။ ဟရေ၊ ခိုးအံ့စင်းစင်းတည်း။ တယာ၊ သင်သည်။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အမှုကို။ ကတဉ္စေဝ၊ ပြုပြီးသည်သာတည်း။ ပုနပိ၊ တစ်ဖန်လည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ယုတ်မာသောအမှုကို။ ကရိဿသိ၊ ပြုပြန်လတ္တံ့ စင်းစင်းတည်း။
ဤသို့လျှင် ပဉ္စကနိပါတ်၌ စူဠဓနုဂ္ဂဟဇာတ်ကို ချဲ့၍ ဟောတော်မူပြီးလျှင် “ထိုအခါ စူဠဓနုဂ္ဂဟသုခမိန်သည် သင်ရဟန်း ဖြစ်လေ၏၊ ထိုမိန်းမသည် ယခုအခါ ဤသတို့သမီးငယ် ဖြစ်လေ၏၊ မြေခွေးအသွင်ဖြင့်လာ၍ ထိုမိန်းမအား နှိပ်ကွပ်ပြောဆိုခြင်းကို ပြုတတ်သော သိကြားနတ်မင်းကား ငါဘုရားသာလျှင် ဖြစ်လေ၏”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် “ဤသို့လျှင် ထိုမိန်းမသည် ထိုခဏ၌ တွေ့မြင်ရသော ထိုခိုးသူ၌ ချစ်ခင်သဖြင့် ဇမ္ဗူဒီပါတစ်ကျွန်းလုံး၌ အမြတ်ဆုံးဖြစ်သော ပညာရှိယောက်ျားကို အသက်မှ ချဖူးလေပြီ၊ ချစ်သားရဟန်း- ထိုမိန်းမကို အကြောင်းပြု၍ဖြစ်သော ဘဝတဏှာကို ဖြတ်၍ နေချေလော့”ဟု ထိုရဟန်းကို ဆုံးမပြီးလျှင် ထို့ထက် အလွန်လည်းဖြစ်သော တရားဟောလိုသည်ဖြစ်၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဘိယျော တဏှာ ပဝဍ္ဎတိ၊ ဧသ ခေါ ဒဠှံ ကရောတိ ဗန္ဓနံ။
[၃၅၀] ဝိတက္ကူပသမေဝ ယော ရတော၊ အသုဘံ ဘာဝယတေ သဒါ သတော။
ဧသ ခေါ ဗျန္တိ ကာဟိတိ၊ ဧသ ဆေစ္ဆတိ မာရဗန္ဓနံ။
ဝိတက္ကမထိတဿ၊ ကာမဝိတက် စသည်တို့သည် အမြဲလုံးထွေး နှိပ်စက်အပ်သော။ တိဗ္ဗရာဂဿ၊ ထက်သော ရာဂရှိထသော။ ဝါ၊ ထူပြောများပြားသော ရာဂရှိထသော။ သုဘာနုပဿိနော၊ တင့်တယ်၏ဟု ရှုလေ့ရှိထသော။
ဇန္တုနော၊ သတ္တဝါအား။ တဏှာ၊ ဆဒွါရိကတဏှာသည်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ပဝဍ္ဎတိ၊ တိုးပွား၏။ ။ ဧသ ဧသော ဇန္တု၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဗန္ဓနံ၊ တဏှာဟူသော အဖွဲ့ကို။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ ကရောတိ၊ ပြု၏။
ယော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝိတက္ကူပသမေဝ၊ မိစ္ဆာဝိတက် စသည်တို့ကို ငြိမ်းစေတတ်သော အသုဘဈာန်၌သာလျှင်။ ရတော၊ မွေ့လျော်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သတော၊ သတိရှိသည်ဖြစ်၍။ အသုဘံ၊ ဆယ်ပါးသော အသုဘကို။ ဘာဝယတေ၊ ပွားစေ၏။ ဧသ-ဧသော ပုဂ္ဂလော၊ ဤပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ဗျန္တိ၊ ဘဝတဏှာလွတ်ကင်း ပျောက်ပျက်ခြင်းကို။ ကာဟိတိ၊ ပြုလတ္တံ့။ ဧသ-ဧသော ပုဂ္ဂလော၊ ဤပုဂ္ဂိုလ်သည်။ မာရဗန္ဓနံ၊ တေဘူမကဝဋ်ဟူသော မာရ်၏အနှောင်အဖွဲ့ကို။ ဆေစ္ဆတိ၊ ဖြတ်နိုင်၏။ ဝါ၊ ဖြတ်နိုင်လတ္တံ့။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းငယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏၊ ရောက်လာသော သူတို့အားလည်း အကျိုးရှိသော ဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။