ဒုမ္မေဓဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၂။ ဒုမ္မေဓဇာတ်

သူတပါးတို့အား ငြူစူတတ်သောသူ၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယသံ လဒ္ဓါန ဒုမ္မေဓော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒုမ္မေဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တရား သဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်ကား ကောင်းသောလာခြင်းရှိတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား၏ လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ တင့်တယ်စွာသောမျက်နှာတော်ကို၎င်း ရှစ်ဆယ်သော လက္ခ ဏာတော်ငယ် သုံးဆယ့်နှစ်ပါးသော ယောက်ျား မြတ်တို့၏ လက္ခဏာတော်ကြီးတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော တလံမျှသောရောင်ခြည်တော်တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သော အသွယ်အသွယ် အစုံအစုံ အစုအစု ဖြစ်ကုန်သော ဘုရားရောင်ခြည်တော်တို့ကိုလွှတ်သော မြတ်သောတင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သော ကိုယ်တော်ကို၎င်း မြင်၍ စိတ်ကိုကြည်ညိုခြင်းငှါ မဖြစ်စေနိုင် ငြူစူခြင်းကိုသာလျှင် ပြု၏။ ဘုရားမည်သည်ကား ဤသို့ သဘောရှိသော သီလ, သမာဓိ ပညာ အရဟတ္တဖိုလ် ပစ္စဝေက္ခာဉာဏ်နှင့်ပြည့်စုံကုန်၏ဟူ၍ဆိုအပ်သော ကျေးဇူးစကားကို သည်းခံခြင်းငှာမတတ်နိုင် ငြူစူခြင်းကိုသာလျှင်ပြု၏ဟူ၍ ဒေဝ ဒတ်၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုကြကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟုမေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရား၏ကျေးဇူးကို ဆိုအပ်သည်ရှိသော် ငြူစူခြင်းကိုပြုသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်းပြုဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဆင်မျိုး ၌ဖြစ်၍ အလုံးစုံဖြူ၏။ အောက်၌ဆိုအပ်ပြီးသော အဆင်းရှိသော ရူပသမ္ပတ္တိနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထိုဆင်ဖြူကို ဤဆင်ကား လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသောဆင်တည်းဟု မဂဓမင်းသည် မင်္ဂလာဆင်ကိုပြု၏။ ထိုအခါ ပွဲသဘင်ဖြစ်သောနေ့၌ အလုံးစုံသောမြို့ကို နတ်ပြည်ကဲ့သို့တန်ဆာဆင်၍ အလုံးစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော မင်္ဂလာဆင်ကိုစီး၍ ကြီးစွာသော မင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် မင်းသည် မြို့ကို လကျ်ာရစ် လှည့်လည်၏။ လူအများသည် ထိုထိုအရပ်၌ ရပ်၍ မင်္ဂလာဆင်၏ အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ရောက်သော ကိုယ်ကိုမြင်၍အံ့ဘွယ်ရှိပေစွ။ ဆင်၏အဆင်းသည် တင့်တယ်ပေစွ၊ ဆင်၏ တင့်တယ်ခြင်းသည်အံ့ဘွယ်ရှိပေစွ၊ ဆင်၏ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံခြင်းသည်အံ့ဘွယ်ရှိပေစွ ဤသို့အစရှိသော အလုံးစုံသော ဆင်မြတ်မည် သည်ကား စကြဝတေးမင်းအား လျောက်ပတ်၏ ဟု မင်္ဂလာဆင်ကိုသာလျှင် ချီးမွမ်းကုန်၏။

မင်းသည် မင်္ဂလာဆင်အား ချီးမွမ်းသံကိုကြား၍ သည်းခံအံ့သောမတတ်နိုင်၍ ငြူစူခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ ယနေ့လျှင် ထိုဆင်ကို တောင်ကမ်း ပါးပြတ်၌ ကျစေ၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ကြံ၍ ဆင်စီးဆရာကိုခေါ်စေ၍ သင်သည် အသို့ပြု၍ ဤဆင်ကို သင်အပ်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ဆင်ကို သင်အပ်ပြီဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ကောင်းစွာသင်သလော၊ မကောင်းသဖြင့် သင်သလောဟု မေး၏။ ရှင်မင်းကြီး ကောင်းစွာ သင်၏ဟုလျှောက်၏။ အကယ်၍ ကောင်းစွာသင်ငြားအံ့ ထိုဆင်ကို ဝေပုလ္လတောင်ထိပ်သို့ တက်စေနိုင်အံ့လောဟု မေး၏။ ရှင်မင်းကြီး တောင်ထိပ်သို့တက်စိမ့်သောငှါ တတ်နိုင်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုသို့တပြီးကား လာလောဟု ဆို၍ မိမိသည် ဆင်မှသက်၍ ဆင်ဆရာကိုတက်စေ၍ တောင်ခြေရင်းသို့သွား၍ ဆင်ဆရာကို ဆင်ကျောက်ကုန်း၌နေစေ၍ ဆင်သည် ဝေပုလ္လတောင်ထိပ်သို့ တက်ပြီးသည်ရှိသော် မိမိလည်း အမတ်အပေါင်းခြံရံလျက် ဝေပုလ္လတောင်ထိပ်သို့တက်၍ ဆင်ကို တောင်ကမ်း ပါးပြတ်ရှေ့ရှူပြုစေ၍ ဆင်ဦးစီးသည် အကျွန်ုပ် ဤဆင်ကိုကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီဟု လျှောက်၏။ ထိုဆင်ကို ရှေးဦးစွာ အခြေသုံးချောင်းတို့ဖြင့်သာလျှင် ရပ်စေလောဟု ဆို၏။

ဆင်ဆရာသည် ကျောက်ကုန်း၌နေလျက် အောက်အခြေသုံးဘက်ဖြင့်ရပ်လောဟု ဆင်အား ဖနှောင့်ဖြင့် အမှတ်သညာကိုပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဆင်ဆရာဆိုတိုင်းပြု၏။ တဖန် မင်းသည် ရွှေခြေနှစ်ဘက်တို့ဖြင့်သာလျှင် ရပ်စေလော့ဟုဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် နောက်ခြေနှစ်ဘက်တို့ကိုကြွ၍ ရှေ့ခြေနှစ်ဘက်တို့ဖြင့်သာလျှင် ရပ်၏ နောက်ခြေနှစ် ဘက်တို့ဖြင့်သာလျှင် ရပ်စေလော့ဟုဆိုသော်လည်း ရှေ့ခြေနှစ်ဘက်တို့ကိုကြွ၍ နောက်ခြေနှစ်ဘက်တို့ဖြင့်သာလျှင် ရပ်၏။ ခြေတဘက်ဖြင့်သာလျှင် ရပ်စေလော့ဟုဆိုသော်လည်း ခြေသုံးဘက်တို့ကိုကြွ၍ ခြေတဘက်ဖြင့်သာလျှင် ရပ်၏။ ထိုအခါ မင်္ဂလာဆင်၏ မကျသောအဖြစ်ကိုသိ၍ အကယ်၍ စွမ်း နိုင်အံ့၊ ကောင်းကင်၌ ခြေတို့ကိုထားစေလော့ဟု ဆို၏။ ဆင်ဆရာသည် ဇမ္ဗူဒီပါအလုံး၌ ဤဆင်နှင့်တူသော ကောင်းစွာသင်အပ်သော ဆင်မည် သည်မရှိ၊ ယုံမှားမဲ့လျှင် ဤဆင်ကို ဤမင်းသည် တောင်ကမ်းပါး၌ကျ၍ သေစေလိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဆင်ဆရာသည် ဆင်၏ နားရင်း၌ကပ်၍ အမောင် ဤမင်းသည် အမောင့်ကို ဤတောင်ထိပ်မှကျ၍ သေစေလို၏။ အမောင်သည် ဤမင်းအား မထိုက်မလျှောက် ကောင်းကင်ဖြင့်သွားခြင်းငှာ အမောင်အား အစွမ်းရှိငြားအံ့၊ စီးမြဲတိုင်းသာလျှင်ရှိသော ကျွန်ုပ်ကိုယူ၍ ကောင်းကင်သို့ပျံတက်၍ ဗာရာ ဏသီသို့သွားပါလော့ဟု ဆို၏။ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံသောဘုရားလောင်းသည် ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ကောင်းကင်၌ တည်၏။ ဆင်ဆရာသည် မင်းကြီး ဤဆင်သည် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံ၏။ သင်ကဲ့သို့ ဘုန်းပညာနည်းသောသူအား မထိုက်မလျောက်၊ ဘုန်းပညာနှင့်ပြည့်စုံသော မင်းအားသာလျှင် ထိုက်လျောက်၏။ သင်ကဲ့သို့ ဘုန်းပညာနည်းသောသူတို့သည် ဤကဲ့သို့ သဘောရှိသော ဆင်မြတ်ကိုရကုန်၍ ထိုဆင်၏ကျေးဇူးကို မသိကုန်ရကား ထိုဆင်မြတ်ကို၎င်း ကြွင်းသောအခြံအရံစည်းစိမ်ကို၎င်း ဖျက်ဆီးတတ်သလျှင်ကတည်းဟု ဆို၍ ဆင်ကျောက်ကုန်း၌နေလျက်-

၁၂၂။ ယသံ လဒ္ဓါန ဒုမ္မေဓော၊ အနတ္ထံ စရတိ အတ္တနော။
အတ္တနော စ ပရေသဉ္စ၊ ဟိံသာယ ပဋိပဇ္ဇတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းကြီး။ ဒုမ္မေဓော၊ သင်ကဲ့သို့ ပညာမရှိသောသူသည်။ ယသံ၊ အခြံအရံ စည်း စိမ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးမဲ့ကို။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ ကတ္တဗ္ဗာကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ် မပြုအပ်ကို။ အဇာနန္တော၊ မသိရကား။ အတ္တနော စ၊ မိမိအား၎င်း။ ပရေသဉ္စ၊ သူတပါးတို့အား၎င်း။ ဟိံသာယ၊ ညှဉ်းဆဲခြင်းငှာ။ ပဋိပဇ္ဇတိ၊ ကျင့်၏။

ဤဂါထာပုဒ်ဖြင့် မင်းအားတရားဟော၍ မင်းကြီး ယခု နေရစ်လော့ဟုဆို၍ ကောင်းကင်သို့ပျံ၍ ဗာရာဏသီသို့သွား၍ မင်းယင်ပြင်ကောင်းကင်၌ရပ်၍ မြို့အလုံးချောက်ချား၍ ငါတို့မင်းဘို့ ကောင်းကင်ဖြင့်ဆင်ဖြူလာ၍ မင်းယင်ပြင်၌ တည်သတည်းဟု တပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ဖြစ်၏။ လျှင်စွာ မင်းအားလည်း ကြား လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ထွက်လာ၍ ငါ၏ အသုံးအဆောင်ဘို့ အကယ်၍လာရောက်ငြားအံ့၊ မြေ၌ တည်လော့ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြေ၌တည်၏။ ဆင်ဆရာသည် ဆင်မှဆင်းသက်၍ မင်းကိုရှိခိုး၍နေ၏။ မင်းသည် အမောင် အဘယ်က လာသနည်းဟု မေးလတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး ရာဇဂြိုဟ်ပြည်က လာခဲ့ပါသည်ဟုဆို၍ အလုံးစုံသောအကြောင်းကို လျှောက်၏။ မင်းသည် အမောင် သင်သည် ဗာရာဏသီသို့လာသဖြင့် နှစ်သက်ဘွယ်သောအမှုကို ပြုပေ၏ဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မြို့ကိုတန်ဆာဆင်စေ၍ ဆင်ကို မင်္ဂလာဆင်အရာ၌ထား၍ မြို့အလုံးကို သုံးစုစု၍ တစုကို ဘုရားလောင်း တစုကို ဆင်ဆရာအား ပေး၏။ တစုကို မိမိယူ၏။ ဘုရားလောင်း ရောက်သောကာလမှစ၍ကား ဇမ္ဗူဒိပ်အလုံး၌ မင်းအဖြစ်သည် ဗာရာဏသီမင်း၏ လက်သို့သာလျှင် ရောက်၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဇမ္ဗူဒိပ်၌ မြတ်သောမင်းဖြစ်၍ ဒါနအစရှိကုန်သော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မဂဓမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဆင်ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မင်္ဂလာဆင် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။

သူများငြူစူ၊ ကိုယ်၌မူ၊ မဖြူ စည်းစိမ်ပျက်]

နှစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဒုမ္မေဓဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****