ပတိပူဇိကကုမာရိဝတ္ထု

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၄။ ပတိပူဇိကာ သတို့သမီးဝတ္ထု

ပုပ္ဖာနိဟေဝအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေတော်မူစဉ် ပတိပူဇိကာအမည်ရှိသော သတို့သမီးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

ထိုတာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ မာလဘာရီ အမည်ရှိသော နတ်သားသည် နတ်သမီးတစ်ထောင် ခြံရံလျက် ဥယျာဉ်သို့ ဝင်လေ၏။ ငါးရာကုန်သော နတ်သမီးတို့သည် ပန်းပင်ထက်သို့တက်၍ ပန်းတို့ကို ဆွတ်ခြွေ၍ ချကြကုန်၏။ ငါးရာကုန်သော နတ်သမီးတို့သည် ကြွေကျလာသော ပန်းတို့ကို ကောက်ယူ၍ နတ်သားကို တန်ဆာဆင်ကြကုန်၏။ ထိုနတ်သမီးတို့တွင် တစ်ဦးသော နတ်သမီးသည် တစ်ခုသော သစ်ကိုင်းထက်၌ပင်လျှင် ကွယ်လွန်ရှာလေသဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆီမီးလျှံကဲ့သို့ ကွယ်ပျောက်, ချုပ်ငြိမ်းလေ၏။

ထိုနတ်သမီးသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ဦးသော အမျိုးအိမ်၌ ပဋိသန္ဓေ တည်နေပြီးလျှင် ဖွားမြင်သောအခါ ဘဝဟောင်းကို အောက်မေ့နိုင်သည့် ဇာတိဿရဉာဏ်ကို ရသည်ဖြစ်၍ မာလဘာရီနတ်သား၏ ကြင်ဖက်ဖြစ်ဖူးကြောင်းကို အစဉ်အောက်မေ့လျက် ကြီးရင့်သောအရွယ်သို့ ရောက်လတ်သည်ရှိသော် နံ့သာပန်းစသည်တို့ဖြင့် ပူဇော် လှူဒါန်းခြင်းကိုပြု၍ “အရှင်ဖြစ်သော မာလဘာရီ နတ်သား၏အထံ၌ ပြန်၍ ဖြစ်ရပါစေသတည်း”ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာ ပြုလေ၏။

ပတိပူဇိကာ အမည်ရပုံ

ထိုသတို့သမီးသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ လင်ယောက်ျား၏အိမ်သို့ လိုက်သွားရသော်လည်း စာရေးတံဆွမ်း, လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၌ လှူအပ်သော ဆွမ်း, ဝါဆိုသင်္ကန်း စသည်တို့ကို လှူဒါန်းပေးကမ်း၍ “ငါ၏ ယခုပြုအပ်သော ကောင်းမှုသည် အရှင်ဖြစ်သော လင်၏အထံ၌ ဖြစ်ရပါစေခြင်းအကျိုးငှာ အထောက်အပံ့ ဖြစ်ပါစေသတည်း”ဟု နှုတ်မြွက်၍ ဆုတောင်းပတ္ထနာ ပြုလေ၏။ ထိုအခါ ထိုသတို့သမီးအား ရဟန်းတို့သည် “ဤသတို့သမီးသည် ထကြွလုံ့လ ဥဿာဟရှိသည်ဖြစ်၍ ဒါနစသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုစုတိုင်း,ပြုစုတိုင်း လင်ကိုသာ တောင့်တသည်”ဟု ဆို၍ “ပတိပူဇိကာ”ဟူသော အမည်ကို မှည့်ခေါ်ကြကုန်၏။

ဆုတောင်းပြည့်ပုံ

ထိုပတိပူဇိကာ သတို့သမီးသည်လည်း မပြတ်သာလျှင် ဆွမ်းစားဇရပ်ကို သုတ်သင်ရှင်းလင်း၏၊ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေကို တည်ထား၏၊ နေထိုင်စရာ နေရာတို့ကို ခင်းထား၏။ စာရေးတံဆွမ်း စသည်တို့ကို လှူလိုကြကုန်သော တစ်ပါးသော လူတို့ကလည်း “ချစ်သမီး- ဤလှူဖွယ်ဝတ္ထုတို့ကိုလည်း ရဟန်းသံဃာအား ကိုယ်စားပြု၍၊ ဝါ၊ တစ်ဆင့်လှူဒါန်းပေးပါလော့”ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဆောင်ယူလာ၍ လှူဒါန်းပေး၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် လာတိုင်း သွားတိုင်းသော ထိုပတိပူဇိကာ သတို့သမီးသည် ခြေတစ်လှမ်းအကြိမ်၌ ငါးဆယ့်ခြောက်ပါးသော ကုသိုလ်တရားတို့ကို ရလေ၏။ ထိုပတိပူဇိကာ သတို့သမီး၏ဝမ်း၌ ကိုယ်ဝန်သန္ဓေတည်သဖြင့် ဆယ်လလွန်သောအခါ သားငယ်ကို ဖွားမြင်လေ၏။ ထိုသူငယ် ခြေဖြင့်သွားနိုင်သောအခါ သားတစ်ယောက်ကိုထပ်မံ ဖွားမြင်ပြန်လေ၏။ ဤသို့လျှင် သားလေးယောက်တို့ကို ရလေ၏။ ထိုပတိပူဇိကာ သတို့သမီးသည် တစ်နေ့သ၌ အလှူလှူခြင်း, ပူဇော်ခြင်း, တရားနာခြင်း, သိက္ခာပုဒ်တို့ကို စောင့်ရှောက်ထိန်းသိမ်းခြင်းတို့ကို ပြု၍နေစဉ် နေ့အဆုံး ညချမ်းသောကာလ၌ ထိုတစ်ခဏချင်း ဖြစ်ပေါ်သော တစ်စုံတစ်ခုသော အနာရောဂါကြောင့် ဘဝတစ်ပါးပြောင်းသွားပြန်သည်ရှိသော် မိမိ၏ အရှင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော မာလဘာရီနတ်သား၏ အထံ၌သာ ပြန်၍ ဖြစ်လေ၏။

လူ့ဘဝ၌ နေခဲ့ရပုံ ရှင်းပြ

အဖော်ဖြစ်ကုန်သော တစ်ပါးသော နတ်သမီးတို့သည်လည်း ဤမျှလောက် ကြာမြင့်သော ကာလပတ်လုံး မာလဘာရီနတ်သားကို တန်ဆာဆင်လျက်ပင် ရှိကြကုန်သေး၏။ မာလဘာရီနတ်သားသည် ထိုပတိပူဇိကာ နတ်သမီးကို မြင်ရလျှင် “အသင်သည် နံနက်စောစော ကာလမှစ၍ ပျောက်နေသည်၊ အဘယ်အရပ်သို့ သွားသနည်း”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ “ကျွန်မသည် စုတိပျက်ပြား သေလွန်သွားပါသည် အရှင်နတ်သား”ဟု ဖြေဆိုလေ၏။ “သင် အဘယ်သို့ ဆိုဘိသနည်း”ဟု မေးပြန်လတ်သော် “ဤသို့ စုတိပျက်ပြား သေလွန်သွားသည်မှာ မှန်ပါသည်အရှင်နတ်သား”ဟု ဆိုလေ၏။ “အဘယ်အရပ်၌ ဖြစ်ခဲ့သနည်း”ဟု မေးပြန်လတ်သော် “သာဝတ္ထိပြည် တစ်ဦးသော အမျိုးအိမ်၌ ဖြစ်ပါသည်”ဟု ပြောပြလေ၏။ “ထိုဘဝ၌ အဘယ်မျှကာလပတ်လုံး နေခဲ့သနည်း”ဟု မေးပြန်လတ်သော် “အရှင်နတ်သား- ဆယ်လလွန်သောအခါ အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်၍ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါ လင်ယောက်ျား၏အိမ်သို့ လိုက်သွား၍ သားလေးယောက်တို့ကို ဖွားမြင်ခဲ့ပြီးလျှင် အလှူပေးခြင်းစသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်လျက် အရှင်နတ်သားတို့ကို တောင့်တသဖြင့် ပြန်လာခဲ့ရာ အရှင်နတ်သားတို့၏အထံ၌သာ တစ်ဖန် ဖြစ်လာရပါသည်”ဟု ဆိုလေ၏။

လူတို့ဘဝ သံဝေဂယူဖွယ်

“လူတို့၏ အသက်သည် အဘယ်မျှ အပိုင်းအခြားရှိသနည်း”ဟု မေးလတ်ပြန်သော် “အနှစ်တစ်ရာ မျှလောက်သာ အသက်ရှည်ကြပါကုန်၏”ဟု ဆိုလေ၏။ “ဤအနှစ်တစ်ရာ မျှလောက်သာလျှင် ဖြစ်လေသလော”ဟု မေးလတ်ပြန်သည်ရှိသော် “အရှင်နတ်သား- ဤအနှစ်တစ်ရာ မျှလောက်သာ ဟုတ်ပါပေသည်”ဟု ဝန်ခံကာ ဆိုလေ၏။ “ဤအနှစ်တစ်ရာ မျှလောက်သော အသက်ကိုယူ၍ ဖြစ်ကုန်သော လူတို့သည် အိပ်ပျော်ခြင်း, မေ့လျော့ခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ကာလကို ကုန်လွန်စေကြကုန်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ် အလှူပေးခြင်းအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကြကုန်သလော”ဟု မေးပြန်သည်ရှိသော် “အရှင်နတ်သား- အဘယ်သို့ ဆိုတော်မူပါသနည်း၊ နှစ်အသင်္ချေ မရေမတွက်နိုင်သော အသက်ကိုယူ၍ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ မအိုနိုင်, မသေနိုင်ကြကုန်သကဲ့သို့လည်းကောင်း လူတို့သည် အမြဲမပြတ် မေ့လျော့ကြကုန်၏”ဟု ဆိုလေ၏။

ထိုသို့ ဆိုသောအခါ “အနှစ်တစ်ရာမျှလောက်သော အသက်ကိုယူ၍ ဖြစ်ကုန်သောလူတို့သည် မေ့လျော့ကုန်လျက် တုံးလုံးလှဲကာ အိပ်မောကျကြကုန်၏။ အဘယ်အခါ ဆင်းရဲမှ လွတ်နိုင်ကြကုန်လတ္တံ့နည်း”ဟု မာလဘာရီ နတ်သားအား ကြီးစွာသော ထိတ်လန့်ခြင်း သံဝေဂသည် ဖြစ်လေ၏။

(လူတို့၏ သက်တမ်း အနှစ်တစ်ရာသည် တာဝတိံသာ နတ်သက်အားဖြင့် တစ်နေ့နှင့်တစ်ညဉ့် တစ်ရက်မျှဖြစ်၏။)

ပတိပူဇိကာ၏ အတိတ်နှင့်ပစ္စုပ္ပန်

တစ်ဖန် မိုးသောက်ရောက်သောနေ့၌ ရဟန်းတို့သည် ရွာတွင်းသို့ ဝင်ကုန်သည်ရှိသော် ဆွမ်းစားဇရပ် မသုတ်သင်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ နေရာမခင်းသည်ကိုလည်းကောင်း၊ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေ တည်မထားသည်ကိုလည်းကောင်း မြင်ကြကုန်သည်ဖြစ်၍ “ပတိပူဇိကာ ဥပါသိကာမသည် အဘယ်မှာနည်း”ဟု ဆိုကြလေကုန်၏။ “အရှင်ဘုရားတို့သည် အဘယ်မှာ ပတိပူဇိကာ ဥပါသိကာမကို မြင်နိုင်ပါကုန်အံ့နည်း၊ ယမန်နေ့၌ အရှင်မြတ်တို့သည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီး၍ ပြန်ကြွကြကုန်သည်ရှိသော် ညချမ်းသောအခါ ခန္ဓာပျက်ကြွေ သေရှာလေပြီ”ဟု လျှောက်ကြားကြကုန်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ပုထုဇဉ်ရဟန်းတို့သည် ထိုဥပါသိကာမ၏ ကျေးဇူး ဥပကာရကို အောက်မေ့ကုန်လျက် မျက်ရည်ဆည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကြလေကုန်၊ ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်တို့အားကား ဓမ္မသံဝေဂသည် ဖြစ်လေ၏။

ထိုရဟန်းတို့သည် ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စပြု၍ ကျောင်းသို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် ဘုရားရှင်ကို ရှိခိုး၍ “ဘုန်းတော်ကြီးမြတ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ပတိပူဇိကာမည်သော ဥပါသိကာမသည် ထကြွလုံ့လ ဥဿာဟဖြင့် အထူးထူးအပြားပြားသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ လင်ကိုသာ တောင့်တပါသည်၊ ထိုဥပါသိကာမသည် ယခုအခါ သေရှာပါပြီ၊ အဘယ်အရပ်၌ ဖြစ်ပါသနည်းဘုရား”ဟု မေးလျှောက်ကြကုန်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- မိမိအရှင် လင်ယောက်ျား၏အထံ၌ပင် ဖြစ်လေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- အရှင်လင်ယောက်ျား၏ အထံ၌ ထိုဥပါသိကာမ မရှိပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကုန်ကြသည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ပတိပူဇိကာ ဥပါသိကာမသည် ဤလူ့ပြည်၌ရှိသော လင်ယောက်ျားကို တောင့်တသည် မဟုတ်၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ မာလဘာရီမည်သော နတ်သားသည် ထိုဥပါသိကာမ၏ အရှင်လင်ယောက်ျားပေတည်း။ ထိုဥပါသိကာမသည် မာလဘာရီ နတ်သား၏အထံ၌ပင် ဖြစ်လေပြီ”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ „မြတ်စွာဘုရား- ဤသို့ ဖြစ်ပါသလားဘုရား”ဟု မေးလျှောက်ကြပြန်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဤသို့ဖြစ်ပေသည်”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- သတ္တဝါတို့၏အသက်သည် အလွန်နည်းပါးလေစွတကား။ နံနက်အခါ ကာလ၌ပင် ဘုရားတပည့်တော်တို့ကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေးပါသေးလျက် ညချမ်းသောအခါ၌ ဖြစ်သောအနာဖြင့် သေရရှာလေ၏”ဟု လျှောက်ထားသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- သတ္တဝါတို့၏ အသက်မည်သည်ကား နည်းပါးသည် မှန်ပေ၏၊ ထို့ကြောင့်သာလျှင် ဤသတ္တဝါတို့ကို ဝတ္ထုကာမတို့ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိလေသာကာမတို့ဖြင့်လည်းကောင်း မရောင့်ရဲ မတင်းတိမ်သေးမီသာလျှင် သေမင်းသည် မိမိအလိုနိုင်ငံသို့ လိုက်စေ၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်စဉ် ယူဆောင်၍ သွားပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၄၈] ပုပ္ဖာနိဟေဝ ပစိနန္တံ၊ ဗျာသတ္တမာနသံ နရံ။
အတိတ္တံယေဝ ကာမေသု၊ အန္တကော ကုရုတေ ဝသံ။

ပုပ္ဖာနိ၊ ငါးပါးအာရုံ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ပန်းပွင့်တို့ကို။ ပစိနန္တံဟေဝ၊ ရွေးချယ်ဆဲသာလျှင် ဖြစ်သော။ ဗျာသတ္တမာနသံ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အခြင်းအရာဖြင့် လွန်စွာကပ်ငြိသော စိတ်ရှိသော။ ကာမေသု၊ ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမတို့၌။ အတိတ္တံယေဝ၊ ရှာမှီးခြင်း, ရခြင်း, သုံးဆောင်ခြင်း, သိုမှီးခြင်းအားဖြင့် မရောင့်ရဲသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ နရံ၊ သတ္တဝါကို။ အန္တကော၊ သေမင်းသည်။ ဝသံ၊ မိမိအလိုကို။ ကုရုတေ၊ ပြုပေ၏။

ဒေသနာတော်၏ အကျိုး

ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ လူများအပေါင်းအား အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။