ပဒကုသလမာဏဝဇာတ်
နဝကနိပါတ်
၆။ ပဒကုသလမာဏဝဇာတ်
သူတစ်ပါးပညာကို လှည့်စားခြင်းကြောင့်သေရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဗဟုသုတံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပဒကုသလမာဏဝဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တစ်ယောက်သော သူငယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌ သူကြွယ်သားဖြစ်သော ထိုသူငယ်သည် ခုနစ်နှစ်ရှိသော ကာလ၌လျှင် ခြေရာ၌ လိမ္မာသည် ဖြစ်သတတ်။
ခြေရာခံအတတ်
ထိုအခါ ထိုသူငယ်၏အဖသည် ဤသူငယ်ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ထိုသူငယ်သည် မသိစဉ်လျှင် အဆွေခင်ပွန်းအိမ်သို့ သွား၏။ သူငယ်သည် အဖသွားရာ အရပ်ကို မမေးမူ၍လျှင် ထိုအဖ၏ခြေရာကို အစဉ်မှီးသဖြင့်သွား၍ အဖအထံ၌ နေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို အဖသည် တစ်နေ့သ၌
အမောင်... ငါသည် သင့်ကို မသိစေမူ၍လျက်လည်း ငါ၏ နေရာအရပ်ကို သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် သိသနည်း ဟု မေး၏။ ကျွန်ုပ်သည် အဖ၏ခြေရာကို သိ၏။ ခြေရာ၌ လိမ္မာ၏ဟု သူငယ်သည် ဆို၏။ ထိုအခါ သူငယ်အား အဖသည် စုံစမ်းအံ့သောငှာ နံနက်စာစားပြီးတော် အိမ်မှထွက်၍ အခြားမဲ့ဖြစ်သော အိမ်နီးချင်း အိမ်သို့သွား၍ ထိုအိမ်မှ နှစ်ခုမြောက် ထိုအိမ်မှ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော အိမ်သို့ဝင်၍ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော အိမ်မှထွက်၍ တစ်ဖန် မိမိအိမ်သို့လာ၍ မိမိအိမ်မှ မြောက်တံခါးမှထွက်၍ ဇေတဝန်ကျောင်းသို့သွား၍ ဘုရားကိုရှိခိုး၍ တရားတော်ကိုနာလျက် နေ၏။ သူငယ်သည် အဖသည် အဘယ်သို့သွားသနည်း ဟု မေး၏။ ငါတို့မသိကုန် ဟု ဆိုလတ်သော် အဖ၏ ခြေရာကို အစဉ်လျောက်သဖြင့် အိမ်နီးချင်း၏အိမ်ကို အစပြု၍ အဖသွားသောခရီးဖြင့်လျှင် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဘုရားကိုရှိခိုး၍ အဖအထံ၌ နေ၏။
အဖသည် အမောင် ငါသည် ဤသို့လာသောအဖြစ်ကို သင် အဘယ်သို့ သိသနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်သည် အဖ၏ခြေရာကိုသိ၍ ခြေရာကို လျောက်သဖြင့် လာ၏ဟု ဆို၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သီတင်းသည် သင် အဘယ်သို့ဆိုသနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား ဤသူငယ်သည် ခြေရာ၌ လိမ္မာ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤသူငယ်ကို စုံစမ်းလို၍ ဤမည်သော အကြောင်းဖြင့် လာ၏။ ဤသူငယ်သည်လည်း အကျွန်ုပ်၏ခွရောကို လျှောက်သဖြင့် လာ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် သီတင်းသည်... မြေ၌ ခြေရာကိုသိခြင်းသည်အံ့ဖွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကောင်းကင်၌ ခြေရာကိုသိဖူးကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသီတင်းသည်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားသည် လွန်ကျူးသော အကျင့်ကိုကျင့်၍ မင်းသည် မေးအပ်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အကယ်၍ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို လွန်ကျူး၍ ကျင့်အံ့၊ အဿမုခီ ဘီလူးမ ဖြစ်စေသတည်း ဟု ကျိန်၍ ထိုကိုယ်၏အဖြစ်မှ စုတေသေလွန်၍ တစ်ခုသောတောင်ခြေရင်း၌ အဿမုခီ ဘီလူးမဖြစ်၍ တည်သောလိုဏ်ဂူ၌ နေလျက် တောအုပ်ကြီး၌ အရှေ့ အစွန်းမှသည် အနောက်သို့ သွားကုန်သော လူတို့ကို ဖမ်း၍စားကုန်၏။
ဘီလူးမနှင့်လူသားလင်
ထိုအဿမုခီဘီလူးမသည် သုံးနှစ်ပတ်လုံး ဝေဿဝဏ် နတ်မင်းကို ခစား၍ အများအားဖြင့် ယူဇနာသုံးဆယ် အနံအားဖြင့် ငါးယူဇနာရှိသော အရပ်၌ လူကိုစားခြင်းငှာ အခွင့်ရသတတ်၊ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ကြွယ်ဝသော များသော ဥစ္စာစည်းစိမ်ရှိသော အဆင်းလှသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် များစွာသောလူတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ထိုခရီးသို့ထွက်သွား၏။ အဿမုခီဘီလူးမသည် ထိုပုဏ္ဏားကိုမြင်၍ နှစ်သက်၍ ပြေးလာ၏။ ထိုအဿမုခီဘီလူးမကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏား၏အခြံအရံဖြစ်သော လူတို့သည် ထွက်ပြေးကုန်၏။ အဿမုဘီလူးမသည် လေကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် လာလတ်၍ ပုဏ္ဏားကို ဖမ်းယူ၍ ကျောက်၌ တင်၍ အိပ်စေ၍ လိုဏ်သို့သွားလတ်သော် ယောကျ်ား၏အတွေ့ကိုရ၍ ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကို ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ ထိုပုဏ္ဏားကို မစားမူ၍ မိမိလင်ပြု၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း ညီညွတ်သင့်တင့်စွာ နေခြင်းကို နေကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဘီလူးမသည် လူတို့ကိုဖမ်း၍ ယူလတ်သော် အဝတ် ဆန် ဆီ အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ပုဏ္ဏားအား အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်တို့ကိုပေး၍ မိမိသည် လူသားကို စား၏။ သွားသောကာလ ပုဏ္ဏားပြေးအံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် ကြီးစွာသောကျောက်ဖြင့် လိုဏ်တံခါးကို ပိတ်၍သွား၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကုန်လတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ဖြစ်ရာအရပ်မှ စုတေ၍ ပုဏ္ဏားကိုစွဲ၍ အဿမုခီဘီလူးမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေ နေ၏။
သားတစ်ယောက်ရပြီ
အဿမုခိဘီလူးမသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် သားကိုဖွား၍ သား၌လည်းကောင်း, ပုဏ္ဏား၌ လည်းကောင်း ကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းသည်ဖြစ်၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့ကိုလည်း မွေးမြု၏။ အဿမုခီ ဘီလူးမသည် နောက်အဖို့၌ သားသည် ကြီးခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် အဖနှင့်တကွ လိုဏ်တွင်းသို့သွင်း၍ တံခါးကိုပိတ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဘီလူးမ၏ သွားသောကာလကိုသိ၍ ကျောက်ဖျာကိုပယ်၍ အဖကို လိုဏ်အပ၌ထား၏။ ထိုဘီလူးမသည် လာလတ်၍ အဘယ်သူသည် ဤ ကျောက်ဖျာကို ပယ်သနည်း ဟု ဆို၍ မိခင် ကျွန်ုပ်သည် ပယ်၏။ အမိုက်၌နေခြင်းငှာ မတတ်နိုင် ဟု သားက ဆိုသည်ရှိသော် သားကိုချစ်ခြင်းဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို မဆို။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် အဖအား ဖခင် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်အမိ၏ မျက်နှာသည် အခြားတစ်ပါး၊ သင်၏ မျက်နှာသည် အခြားတစ်ပါးဖြစ်သနည်းဟု မေး၏။ အမောင် သင့်အမိသည် လူသားစား ဘီလူးမတည်း၊ ငါတို့နှစ်ယောက်မူကား လူတည်း ဟု အဘသည် ပြောဆို၏။
ထွက်ပြေးကြခြင်း
ဖခင် အဘယ့်ကြောင့် ဤအရပ်၌ နေကုန်အံ့နည်း၊ လာလော့၊ လူ့ပြည်သို့ သွားကြကုန်အံ့ ဟု သားသည် ဆို၏။ အမောင်... ငါတို့သည် အကယ်၍ ပြေးကုန်အံ့၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့ကိုလည်း သင်၏အမိသည် စားလတ္တံ့ ဟု အဖသည် ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဖခင်... မကြောက်လင့်၊ လူ့ပြည်သို့ဆောင်ခြင်းသည် အကျွန်ုပ်ဝန်တည်း ဟု အဘကို နှစ်သိမ့်စေ၍ နက်ဖြန် အမိသည်သွားလတ်သော် အဖကိုယူ၍ ပြေး၏။ ဘီလူးမသည် လာလတ်၍ ထိုသားအဖတို့ကို မမြင်၍ လေကဲ့သိုသော လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ဖြင့် ပြေး၍ ထိုသားအဖတို့ကို ဖမ်း၍ ပုဏ္ဏား... အဘယ့်ကြောင့် ပြေးသနည်း၊ ဤအရပ်၌ အဘယ်ဝတ္ထုသည် မရှိသနည်းဟု ဆို၍ ရှင်မ... ကျွန်ုပ်ကို မမေးလင့်၊ သင့်သားသည် ကျွန်ုပ်ကိုယူ၍ ပြေး၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သား၌ချစ်ခြင်းဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုမဆိုမူ၍ ထိုသားအဖတို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ မိမိနေရာသို့လျှင် သွား၍ ထို့အတူ တစ်ဖန်လည်း နှစ်ရက်သုံးရက် ရောက်လတ်သော် ပြေးကုန်သော သားအဖတို့ကို ဆောင်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါ့အမိ၏ အရပ်သည် အပိုင်းအခြားရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ငါသည် အမိ၏အာဏာဖြစ်ရာ အရပ်ကို အမိကိုမေး၍ ထို့နောင်မှ ထိုအာဏာဖြစ်ရာအရပ်ကို လွန်၍ ပြေးရမူကား ကောင်း၏ဟု ကြံ၏ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့သ၌ အမိကိုခေါ်၍ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေလတ်သော် မိခင် အမိ၏ ဥစ္စာမည်သည် သားတို့အား ရောက်၏။ မိမိ၏ဥစ္စာဖြစ်သော မြေ၏ အပိုင်းအခြားကို မိခင်သည် ကျွန်ုပ်အား ကြားလော့ ဟုဆို၏။
ဘီလူးမသည် ခပ်သိမ်းသော အရပ်မျက်နှာတို့၌ တောင်, မြစ်, အပိုင်းအခြား အမှတ်အသား အစရှိသည်တို့ကိုဆို၍ အလျားအားဖြင့် ယူဇနာသုံးဆယ်, အနံအားဖြင့် ငါးယူဇနာရှိသော အရပ်ကို သားအားပြောဆို၍ ချစ်သား... ဤအရပ်ကို အမောင် မှတ်လော့ ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ရက် သုံးရက်တို့ကို လွန်စေ၍ အမိသည် တောအရပ်သို့သွားသော ကာလ၌ အဖကို ပခုံး၌ တင်၍ အမိသည် ပေးအပ်သော အမှတ်အားဖြင့် လေကဲ့သို့သော လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ဖြင့် ပြေးလျက် အပိုင်းအခြားဖြစ်သော မြစ်ကမ်းနားသို့ ရောက်၏။ အဿမုခိဘီလူးမသည်လည်း လာလတ်၍ ထိုသားအဖတိုညကို မမြင်လတ်သော် လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဖကိုယူ၍ မြစ်လယ်သို့သွား၏။ အဿမုခိဘီလူးမသည် လာလတ်၍ မြစ်ကမ်းနား၌ရပ်၍ မိမိ အပိုင်း အခြားကို လွန်သည်၏ အဖြစ်ကို သိ၍ ထိုမြစ် ကမ်းနား၌လျှင် ရပ်၍ အမောင် အဖကိုယူ၍ လာလော့၊ ငါ့အား အဘယ်အပြစ်ရှိသနည်း၊ ငါ့ကိုမှီ၍ အဘယ်အလိုသည် မပြည့်စုံသနည်း၊ အရှင်တို့သည် ပြန်ခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု သားကိုလည်းကောင်း လင်ကိုလည်းကောင်း တောင်းပန်၏။
မန္တရားသင်ပေးခြင်း
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် မြစ်ကိုကူး၏။ အဿမုခီဘီလူးမသည် သားကိုသာလျှင် တောင်းပန်လျက် အမောင်... ဤသို့မပြုသင့်၊ ပြန်ခဲ့လော့ ဟုဆို၏။ မိခင်... ကျွန်ုပ်တို့သည် လူဖြစ်ကုန်၏။ မိခင်သည်ကား ဘီလူးမဖြစ်၏။ အခါခပ်သိမ်း သင်၏အထံ၌ နေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟု သားသည် ဆိုလေ၏။ အမောင် သင်သည် မပြန်ပြီလော ဟု ဘီလူးမသည် မေး၏။ မိခင်... ကျွန်ုပ်မပြန်ပြီ ဟု ဘုရားလောင်းသည် ဆို၏။ အမောင်... သင် အကယ်၍ မပြန်ငြားအံ့၊ လူ့ ပြည်၌ အသက်မွေးခြင်းမည် သည်ကား ဆင်းရဲ ငြိုငြင်၏။ အတတ်ကို မတတ်ကုန်သော သူတို့သည် အသက်မွေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငါသည် စိန္တာမဏိမည်သော မန္တရားကို တတ်၏။ ထိုမန္တရား၏ အာနုဘော်ဖြင့် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် အထက်၌ ခိုးဆောင်သော ဥစ္စာကိုလည်း ခြေရာအစဉ်ကို လျှောက်၍ သိခြင်းငှာ တတ်နိုင်၏။ ဤစိန္တာမဏိ မန္တရားသည် သင့်အား အသက်မွေးဖို့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ အမောင် သင်သည် အနဂ္ဃဖြစ်သော ဤမန္တရားကို သင်လော့ ဟု ဆို၍ ထိုသို့သဘောရှိသော ဆင်းရဲသည် နှိပ်စက်ငြားသော်လည်း သား၌ချစ်ခြင်းဖြင့် မန္တရားကိုပေးလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြစ်၌ရပ်လျက်လျှင် အမိကိုရှိခိုး၍ အလွန်ရိုသေစွာ နာ၍ မန္တရားကို သင်၍ အမိကိုရှိခိုး၍ မိခင်... သင်သွားလော့ဟု ဆို၏။
ဘီလူးမ သေပြီ
အမောင်... သင်တို့သည် မပြန်ကုန်သည်ရှိသော် ငါ့အား အသက်မရှိပြီ ဟု ဆိုလို၍-
ဧဟိ ပုတ္တ နိဝတ္တဿု၊ မာ အနာထံ ကရောဟိ မေ။
အဇ္ဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ ယက္ခိနီ မရဏံ ဂတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧဟိ၊ လာလော့။ နိဝတ္တဿု၊ ပြန်ခဲ့လော့။ မေ၊ ငါ့အား။ အနာထံ၊ ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်ကို။ မာ ကရောဟိ၊ မပြုလင့်။ ယက္ခိနီ၊ ဘီလူးမသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသည်ရှိသော်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဂတာ၊ ရောက်အံ့။
သားအဖ မင်းထံခစား
ဘီလူးမလည်း ရင်ကိုခတ်၍ ထိုခဏ၌လျှင် သား၌ စိုးရိမ်သဖြင့် နှလုံးကွဲ၏။ ထိုဘီလူးမသည် သေ၍ ထိုအရပ်၌လျှင် လဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဘီလူးမ၏ သေသော အဖြစ်ကိုသိ၍ အဖကိုခေါ်၍ အမိအထံသို့သွား၍ ထင်းပုံကိုပြု၍ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိုပြု၍ အထူးထူးသော အဆင်းရှိကုန်သော ပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ရှိခိုး၍ ငိုကြွေး၍ အဖကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်၍ ခြေရာ၌ လိမ္မာသော လုလင်သည် တံခါး၌ရပ်၏ ဟု မင်းအား လျှောက်စေ၍ ထိုသို့တပြီးကား လာစေသတည်း ဟု မင်းသည် ဆိုသည်ရှိသော် လုလင်သည် ဝင်၍ မင်းကိုရှိခိုး၍ အမောင် သင်သည် အဘယ်အတတ်ကို တတ်သနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် အထက်၌ ခိုးယူအပ်သော ဥစ္စာကို ခြေရာအစဉ်ကိုလျှောက်၍ ယူခြင်းကို သိ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ငါ့ကို လုပ်ကျွေးလော့ ဟု မင်းကြီးက ဆိုသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရသည်ရှိသော် လုပ်ကျွေးအံ့ ဟု ဘုရားလောင်း သည်ဆိုလေ၏။ အမောင် ကောင်းပြီ၊ လုပ် ကျွေးလော့ ဟု ဆို၍ မင်းသည် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း တစ်ထေင်သောဥစ္စာကို ပေး၏။
ခြေရာခံအတတ်ကို စမ်းကြည့်သော်
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည် မင်းကို မြတ်သောမင်းကြီး... အကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုလုလင်၏ အတတ်အာနုဘော်အားဖြင့် တစ်စုံ တစ်ခုသော အမှုကို မပြုအပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုအတတ်ရှိသည်ကိုလည်းကောင်း မရှိသည်ကိုလည်းကောင်း မသိကုန်၊ ထိုလုလင်ကို စုံစမ်းကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ နှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း ရတနာကို စောင့်ကုန်သော သူတို့အား အမှတ်သညာကို ပေး၍ ရတနာဥစ္စာနှစ်ကို ယူ၍ ပြာသာဒ်မှ ဆင်းသက်၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ သုံးကြိမ်လှည့်၍ လှေကားထောင်၍ တံတိုင်း အထက်ဖြင့် အပသို့ ဆင်းသက်၍ တရားစီရင်ရာ တင်းကုပ်ဝင်၍ ထိုတင်းကုပ်၌နေ၍ တစ်ဖန်သွား၍ လှေကား ထောင်၍ တံတိုင်းအထက်ဖြင့် ဆင်းသက်၍ နန်းတွင်း ရေကန်နားသို့ သွား၍ ရေကန်ကို သုံးကြိမ် လက်ယာနရစ်လည်၍ ဆင်းသက်၍ ရေကန်တွင်း၌ ဥစ္စာထုပ်ကိုထား၍ ပြာသာဒ်သို့ တက်ကုန်၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ မင်းအိမ်မှ ရတနာကို ခိုးကုန်၏ဟု တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ မင်းသည် မသိသကဲ့သို့ပြု၍ ဘုရားလောင်းကို ခေါ်စေ၍ အမောင် မင်းအိမ်မှ များစွာသော ရတနဥစ္စာကို ခိုးယူလေ၏။ ယခု ထိုဥစ္စာကို ရှာခြင်းငှာ သင့်၏ ဟုဆိုလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် အထက်၌ ခိုးယူအပ်သော ဥစ္စာကို ခြေရာအစဉ်သို့လိုက်၍ ဆောင်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော အကျွန်ုပ်အား ယနေ့ခိုးယူသော ဥစ္စာကို ဆောင်ခြင်းဖြင့် ခဲယဉ်းဖွယ်မရှိ၊ အကျွန်ုပ် တတ်နိုင်လတ္တံ့၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် စိုးရိမ်တော်မမူ လင့်ဟု ဘုရားလောင်းသည် ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ဆောင်လော့ဟု မင်းသည် ဆို၏။
အားလုံးကိုဖော်ထုတ်နိုင်၍
ဘုရားလောင်းသည် မြတ်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဆို၍ အမိကိုရှိခိုး၍ မန္တရားကိုမန်း၍ ပြသာဒ်အပြင်၌ ရပ်လျက်လျှင် မြတ်သောမင်းကြီး နှစ်ယောက်သော ခိုးသူတို့၏ ခြေရာသည် ထင်၏ ဟု ဆို၍ မင်း၏လည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်၏လည်းကောင်း, ခြေရာကို အစဉ်လျှောက်သဖြင့် အသရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ထိုတိုက်ခန်းမှထွက်၍ ပြာသာဒ်မှသက်၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ သုံးကြိမ်လှည့်လည်၍ ခြေရာသို့ အစဉ်လျှောက်သဖြင်လျှင် တံတိုင်းအနီးသို့သွား၍ တံတိုင်း၌ရပ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤအရပ်၌ တံတိုင်းမှလွတ်၍ ကောင်းကင်၌ ခြေရာသည် ထင်၏။ စောင်းတန်းလှေကားကို ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၍ လှေကားကို ထောင်စေ၍ တံတိုင်းအထက်ဖြင့် ဆင်းသက်၍ ခြေရာကို လျှောက်သဖြင့်သာလျှင် တရားစီရင်ရာ တင်း ကုပ်သို့သွား၍ တစ်ဖန် မင်းအိမ်သို့လာ၍ လှေကားကို ထောင်စေ၍ တံတိုင်းအထက်ဖြင့် ဆင်းသက်၍ ရေကန်သို့သွား၍ သုံးကြိမ်လက်ယာရစ် လှည့်၍ မြတ်မင်းကြီး ခိုးသူတို့သည် ဤရေကန်သို့ ဆင်းသက်ကုန်၏ ဟု ဆို၍ မိမိသည် ထားအပ်သော ဘဏ္ဍာကဲ့သို့ ဥစ္စာထုပ်ကိုယူ၍ မင်းအားပေး၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ဤခိုးသူနှစ်ယောက်တို့သည် ထင်ရှားကုန်သော ခိုးသူကြီးတို့တည်း၊ ဤခိုးသူတို့သည် ဤခရီးဖြင့် မင်းအိမ်သို့ တက်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။
လူများဝမ်းမြောက်ကြပြီ
လူများတို့သည် အလွန်နှစ်သက်ကုန်၍ လက်ချောင်းတို့ကို ခါကုန်၏။ ပုဆိုး, ဦးရစ်ပစ်ခြင်းတို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။
သူခိုးကိုဖမ်းစေခြင်း
မင်းသည် ဤလုလင် ခြေရာသို့လျှောက်သဖြင့် သွား၍ ခိုးသူတို့သည် ထားအပ်သော ဥစ္စာရှိရာအရပ်ကိုလျှင် သိ၏။ ခိုးသူတို့ကား ဖမ်းခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ ထိုလုလင်ကိုက မောင် သင်သည် ခိုးသူတို့သည် ခိုးယူအပ်သော ဥစ္စာကို ငါတို့အား ဆောင်ယူ၍ ပေးအပ်ပြီ။ ခိုးသူတို့ကိုကား မဆောင်အပ်သေး ဟူ၍ ဆို၏။
မပြောရက်၍ ပရိယာယ်ဆိုပုံ
မြတ်သောမင်းကြီး ခိုးသူတို့ကိုဆောင်သဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ ခိုးသူတို့သည် ဤအရပ်၌ ရှိကုန်၏။ အဝေး၌ မရှိကုန် ဟု ဆို၏။ အမောင် အဘယ်သူသည်လည်းကောင်း, အဘယ် သူသည်လည်းကောင်း ဥစ္စာခိုးသူတို့တည်းဟု ညွှန်လော့ ဟု မင်းသည် ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အကြင်သူသည် အလိုရှိ၏။ ထိုသူသည်လျှင် ခိုးသူဖြစ်၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့အား ဥစ္စာကိုရသော ကာလမှစ၍ ခိုးသူကို ဖမ်းယူသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ရှင်မင်းကြီးတို့သည် မမေ့ကုန်လင့် ဟု ဘုရားလောင်းသည် ဆို၏။ အမောင် ငါသည် သင့်အား နေ့တိုင်း ယနေ့တိုင်း တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေး၏။ ခိုးသူကိုဖမ်း၍ ပေးလော့ဟု မင်းသည် ဆို၏။ မြတ်သော မင်းကြီး... ဥစ္စာကိုရပြီးသော် ခိုးသူတို့ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း ဟု ဘုရားလောင်းသည်ဆို၏။ အမောင် ဥစ္စာထက်လည်း ခိုးသူတို့ကို ရခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု မင်းသည် ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား ဤသူတို့တည်း ဟု ရှင်မင်းကြီးတို့အား အကျွန်ုပ်သည် မဆိုအံ့၊ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ဖြစ်သော အကြောင်း ဥဒါဟရုဏ်ကို အရှင်မင်းကြီးအား အကျွန်ုပ်သည်ဆောင်အံ့၊ ရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကယ်၍ ပညာရှိကုန်အံ့၊ ထိုအကြောင်းကို သိကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် အတိတ် ဥဒါ ဟရုဏ်ကို ဆောင်၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု- ၁
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသော မြစ်နား၌ ပါဋလိမည်သော သဘင်သည်သည် နေ၏။ ထိုသဘင်သည်သည် ပွဲသဘင်ခံသောနေ့၌ မယားကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် က, ၍ စောင်းတီး၍ သီ၍ ဥစ္စာကိုရလျက် ပွဲသဘင်ပြီးလတ်သော် များစွာသော သုရာ, ထမင်းကိုယူ၍ မိမိရွာသို့ သွားလတ်သော် မြစ်ကမ်းနားသို့ ရောက်၍ ရေအသစ်တိုးပွား၍ လာသည်ကို မြင်လျှင် ထမင်းစားလျက် နေ၍ သေကိုသောက်၍ ယစ်လတ်သော် မိမိအစွမ်းကို မသိရကား စောင်းကြီးကို လည်၌ ဖွဲ့၍ မြစ်သို့ ဆင်းသက်၍ သါားအံ့ဟု မယားကိုယူ၍ မြစ်သို့ သက်၏။ စောင်းပေါက်တို့ကို ရေသည် ဝင်၏။ ထိုအခါ ထိုစောင်းသည် ထိုသဘင်သည်ကို ရေ၌နစ်စေ၏။ သဘင်သည်၏ မယားသည် လင်, ရေ၌နစ်သည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ လင်ကိုလွှတ်၍ မြစ်မှတက်၍ ကမ်းနား၌ ရပ်၏။ သဘင်သည် ပါဋလိသည် တစ်ကြိမ်ပေါ်၍ တစ်ကြိမ်နစ်၏။ ရေသည် ဝင်၍ ဖူးဖူးရောင်သော ဝမ်းသည် ရှိ၏။ ထိုအခါ သဘင်သည်၏ မယားသည် ငါ၏လင်ကား ယခု သေလတ္တံ့၊ တစ်ခုသော သီချင်းကိုတောင်း၍ ပရိသတ်အလယ်၌ ထိုသီချင်းကို သီလျက် အသက်မွေးခြင်းကို ငါပြုအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အရှင်သင်သည် ရေ၌ နစ်မွန်း၏။ ငါ့အား တစ်ခုသော သီချင်းဖြင့် သက်မွေးခြင်းကို ပြုအံ့၊ သီချင်းကို ပေးလော့ဟု ဆိုလို၍ -
ဝုယှမာနက ဘဒ္ဒန္တေ၊ ဧကံ မေ ဒေဟိ ဂါထကံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၉။ ဗဟုဿုတံ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော။ စိတ္တကထံ၊ ဆန်းကြယ်သော စကားကိုဆိုတတ်သော။ ပါဋလိံ၊ ပါဋလိကို။ ဂင်္ဂါ၊ ဂင်္ဂါရေသည်။ ဝဟတိ၊ မျှော၏။ ဝုယှမာနက၊ မြစ်၌မျှောအပ်သော။ ပါဋလိ၊ ပါဋလိ။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဧကံ၊ တစ်ခုသော။ ဂါထကံ၊ သီချင်းငယ်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။
ထိုအခါ မယားကို ပါဋလိမည်သော သဘင် သည်သည် ရှင်မ ငါသည် သင့်အား အဘယ်သို့ သီချင်းကို ပေးရအံ့နည်း၊ ယခု ငါ့ကို လူအများတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ရေသည် သတ်၏ ဟု ဆိုလို၍-
တဿ မဇ္ဈေ မရိဿာမိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤဒုတိယဂါထာကို ဆို၏။
၅၀။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မ။ ဒုက္ခိတံ၊ ဆင်းရဲသောသူကို။ ယေန၊ အကြင်ရေဖြင့်။ သိဉ္စန္တိ၊ သွန်းလောင်းကုန်၏။ အာတုရံ၊ ကျင်နာသော သူကို။ ယေန၊ အကြင်ရေဖြင့်။ သိဉ္စန္တိ၊ သွန်းလောင်းကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုရေ၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ မရိဿာမိ၊ သေအံ့။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ရေမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ရွတ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ရေသည် လူများ၏ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မင်းတို့သည်လည်း လူများ၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ကုန်၏။ မင်း၏အထံမှ ဘေးသည် ဖြစ်လတ်သော် ထိုဘေးကို အဘယ် သူသည် ကွယ်လတ္တံ့နည်း ဟုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤဖုံးလွှမ်းသော အကြောင်းကို အကျွန်ုပ်သည် ပညာရှိတို့ သိအပ်သည်ကို ပြု၍ ဆိုအပ်ပြီ၊ မြတ်သောရှင်မင်းကြီး သင်မင်းကြီးသည် သိတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ အမောင်... ငါသည် ဤသို့ သဘောရှိသော ဖုံးလွှမ်းအပ်သော စကားကို မသိ၊ ငါ့အား ခိုးသူတို့ကို ဖမ်း၍ ပေးလော့ ဟု မင်းသည် ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၂
ထိုအခါ မင်းအား ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား ဤအကြောင်းကို သိတော်မူလော့ ဟု ဆို၍ တစ်ပါးသော အကြောင်းကိုလည်း ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး... လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဗာရာဏသီပြည် တံခါးရွာ၌လျှင် တစ်ယောက်သော အိုးထိန်းသည်သည် အိုးလုပ်အံ့သောငှာ မြေကို ယူသည်ရှိသော် တစ်ခုသော အရပ်၌သာလျှင် မပြတ်ယူ၍ အတွင်း၌ လိုဏ် ခေါင်းရှိသော ကြီးစွာသော တွင်းကိုတူး၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုအိုးထိန်းသည်သည် မြေကိုတူးစဉ် အခါမဲ့မိုးကြီးသည် တက်လတ်၍ မိုးကြီးသည်းစွာ ရွာ၏။ လွှမ်းမှီး၍လာသော ရေသည် ထိုတွင်းကို ပြိုစေ၏။ အိုးထိန်းသည်၏ ဦးခေါင်းကို မြေသည် ဖောက်ခွဲ၏။ အိုးထိန်း သည်သည် ငိုကြွေးလျက်-
သာ မေ သီသံ နိပီဠေတိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤတတိယဂါထာကို ဆို၏။
၅၁။ ယတ္ထ၊ အကြင်မြေကြီး၌။ ဗီဇာနိ၊ မျိုးစေ့တို့သည်။ ရူဟန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်မြေကြီး၌။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ သာ၊ ထိုမြေကြီးသည်။ မေ၊ ငါ၏။ သီသံ၊ ဦးခေါင်းကို။ နိပီဠေတိ၊ ဖောက်ခွဲဘိ၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မြေကြီးမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကိုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး လူများ၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မြေကြီးသည် အိုးထိန်းသည်၏ ဦးခေါင်းကို ဖောက်ခွဲသကဲ့သို့ ထို့အတူ မြေကြီးသဖွယ်ဖြစ်သော ခပ်သိမ်းသော လူအပေါင်း၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မင်းကြီးသည် ထ၍ ခိုးမှုပြုသည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် တားမြစ်နိုင်လတ္တံ့နည်း ဟုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့ ဖုံးလွှမ်း၍ ဆိုအပ်သော ခိုးသူကို သင်မင်းကြီးသည် သိခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် အမောင် ငါ့အား ဖုံးကွယ်သော စကားဖြင့် အလိုမရှိ၊ ဤသူသည် ခိုး သူတည်းဟု ခိုးသူကိုဖမ်း၍ ငါ့အား ပေးလော့ဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု- ၃
ဘုရားလောင်းသည် မင်းကို စောင့်ရှောက်လိုရကား သင်မင်းကြီးသည် ခိုးသူတည်းဟု မဆိုမူ၍ တစ်ပါးသော ဥဒါဟရုဏ်ကိုလည်း ဆောင်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... ဤဗာရာဏသီပြည်၌လျှင် တစ်ယောက်သော ယောက်ျား၏ အိမ်ကို မီးလောင်၏။ ထိုယောက်ျားသည် အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ဥစ္စာကို ထုတ်လော့ဟု တစ်ပါးသောသူကို စေ၏။ ထိုယောက်ျားသည် ဝင်၍ ဥစ္စာကိုထုတ်ယူသည်ရှိသော် အိမ်တံခါးသည် ပိတ်၏။ ထိုယောက်ျားသည် မီးခိုးမွှန်၍ ထွက်ရာလမ်းကို မရရကား ကြီးစွာသော ဆင်းရဲဖြစ်၍ အိမ်တွင်း၌ ရပ်၍ ငိုကြွေးလျက်-
သော မံ ဍဟတိ ဂတ္တာနိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤစတုတ္ထဂါထာကို ဆို၏။
၅၂။ ဘတ္တာနိ၊ ထမင်းတို့ကို။ ယေန၊ အကြင်မီးဖြင့်။ ပစ္စန္တိ၊ ချက်ကုန်၏။ သီတံ၊ အချမ်းကို။ ယေန၊ အကြင်မီးဖြင့်။ ဝိဟညတိ၊ ဖျောက်၏။ သော၊ ထိုမီးသည်။ မံ-မမ၊ ငါ၏။ ဂတ္တာနိ၊ ကိုယ်တို့ကို။ ဍဟတိ၊ လောင်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မီးမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး... မီးကဲ့သို့ လူအများ၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော တစ်ယောက်သောသူသည် ရတနာထုပ်ကို ခိုး၏။ အကျွန်ုပ်ကို သင်မင်းကြီးသည် ခိုးသူကို မမေးလင့် ဟု ဆို၏။ မင်းသည် အမောင် ငါ့အား ခိုးသူကို ပေးလောဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၄
ဘုရားလောင်းသည် မင်းကို သင်မင်းကြီးပင် ခိုးသူတည်းဟု မဆိုမူ၍ တစ်ပါးသော ဥဒါဟ ရုဏ်ကို ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌လျှင် တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အလွန် များစွာစား၍ အစာကြေစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဝေဒနာသို့ရောက်၍ ငိုကြွေးလျက်-
သော မံ ဘုတ္တော ဗျာပါဒေတိ၊ ဇာတံ သရဏတာ ဘယံ။
ဟူသော ဤပဉ္စမ ဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ ဗြဟ္မဏခတ္တိယာ၊ ပုဏ္ဏားမင်းတို့သည်။ ယေန ဘတ္တန၊ အကြင်ထမင်းဖြင့်။ ယာပေန္တိ၊ မျှကုန်၏။ ဘုတ္တော၊ စားအပ်သော။ သော၊ ထိုထမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗျာပါဒေတိ၊ သတ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ထမင်းမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ထမင်းကဲ့သို့ လူများ၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော တစ်ယောက်သော သူသည် ဥစ္စာကိုခိုး၏။ သင်မင်းကြီးသည် ထိုဥစ္စာကို ရပြီးသော် ထိုခိုးသူကို အဘယ့်ကြောင့် တောင့် တသနည်း ဟု ဆို၏။ မင်းသည် “အမောင် သင်သည် စွမ်းနိုင်သော် ငါ့အား ခိုးသူကို ပေးလော့”ဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၅
ဘုရားလောင်းသည် တစ်ပါးသော ဥဒါဟ ရုဏ်ကိုလည်း ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး... လွန်လေပြီးသောအခါ၌လည်း ဤဗာရာဏသီပြည်၌လျှင် တစ်ယောက်သောသူ၏ ကိုယ်ကို လေသည် ထ၍ ဖျက်ဆီး၏။ ထိုသူသည် ငိုကြွေးလျက်-
သော မံ ဘဉ္စတိ ဂတ္တာနိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤဆဋ္ဌမ ဂါထာကို ဆို၏။
၅၄။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဂိမှာနံ၊ နွေဥတုတို့၏။ ပစ္ဆိမေ၊ နောက်ဖြစ်သော။ မာသေ၊ လ၌။ ဝါတံ၊ လေကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုလေသည်။ မံ-မမ၊ ငါ၏။ ဂတ္တာနိ၊ ကိုယ်တို့ကို။ ဘဉ္ဇတိ၊ ချိုးဖျက်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာလေမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ကိုးကွယ်ရာမှ ဘေးသည်ဖြစ်၏ဟု အကြောင်းကို သိလော့ဟု ဆို၏။ မင်းသည် အမောင် ငါ့အား ခိုးသူကို ပေးလော့ဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၆
ဘုရားလောင်းသည် မင်းကြီးအား သိစိမ့်သောငှာ တစ်ပါးသာ ဥဒါဟရုဏ်ကိုလည်း ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဟိမဝန္တာ အရပ်၌ အခက်အခွနှင့် ပြည့်စုံသော သစ်ပင်ကြီးသည် ဖြစ်၏။ ထိုသစ်ပင်ကြီးသည် အပွင့်အသီးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ငှက်တို့၏နေရာ ဖြစ်၏။ ထိုသစ်ပင်ကြီး၏ နှစ်ခုသော အခက်တို့သည် အချင်းချင်း ကြိတ်ကုန်၏။ ထိုသစ်ခက်တို့မှ မီးခိုးသည်ထွက်၏။ မီးမှုန်တို့သည် ကျကုန်၏။ ထိုမီးကိုမြင်၍ ငှက်မင်းသည်-
ဒိသာ ဘဇထ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤသတ္တမဂါထာကို ဆို၏။
၅၅။ ယံ ဇဂတိရုဟံ၊ အကြင်သစ်ပင်ကို။ နိဿိတာ၊ ငှက်တို့သည် မှီကုန်၏။ သွာယံ၊ ထိုသစ်ပင်သည်။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ပမုဉ္ဇတိ၊ လွှတ်၏။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ငှက်တို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာတို့သို့။ ဘဇထ၊ ဆည်းကပ်ကြကုန်လော့။ နော၊ ငါတို့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး... သစ်ပင်သည် ငှက်တို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မင်းသည်လည်း လူအများ၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ခိုးမှုကို ပြုသည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် တားနိုင်လတ္တံ့နည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီ... မှတ်တော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် အမောင် ငါ့အား ခိုးသူကိုသာ ပေးလော့ဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၇
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းအား တစ်ပါးသော ဥဒါဟရုဏ်ကို ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး တစ်ခုသော ကာသိကရွာ၌ တစ်ဦးသောအမျိုး၏ အိမ်၏အနောက်၌ ကြမ်းကြုတ်သော မိကျောင်းသည် ရှိ၏။ ထိုအမျိုးအား တစ်ယောက်တည်းသာ ဖြစ်သော သားသည် ရှိလေ၏။ ထိုသား၏ အဖသည် သေ လွန်လတ်သော် ထိုသားသည် အမိကို လုပ်ကျွေး၍ နေ၏။ ထိုသား၏ အမိသည် သား၏ အလိုမရှိဘဲလျက်လျှင် တစ်ယောက်သော အမျိုးသမီးကို သားဖို့ဆောင်၏။ ထိုချွေးမသည် ရှေးအဖို့၌ ယောက္ခမကို ချစ်၍ နောက်အဖို့၌ သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားများလတ်သည်ရှိသော် ထိုယောက္ခမကို နှင်ထုတ်လို၏။ ထိုချွေးမ၏ အမိသည်လည်း ထိုအိမ်၌လျှင် နေ၏။ ထိုချွေးမသည် လင်၏အထံ၌ ယောက္ခမ၏ အထူးထူး အပြားပြားသော အပြစ်ကိုဆို၍ ဖျက်ဆီး၍ ငါသည် သင်၏ အမိကို မွေးအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၊ သင့်အမိကို သတ်လော့ ဟု ဆို၍ ရှင်မ လူကို သတ်ခြင်းမည်သည် ဝန်လေးလှ၏။ အဘယ်သို့ ငါသတ်အံ့နည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် "အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်သောအခါကာလ၌ သင့်အမိကို ညောင်စောင်းငယ်ဖြင့်လျှင် ယူ၍ မိကျောင်းရဲသော မြစ်၌ ပစ်ချကုန်အံ့၊ ထိုအခါ သင့်အမိကို မိကျောင်းတို့သည် ခဲကုန်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ လင်သည် သင့်အမိ အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ မယားသည် သင့်အမိ၏ အထံ၌လျှင် ငါ့အမိသည် အိပ်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင် သွားချေ၊ အမိ၏ အိပ်ရာ ညောင်စောင်း၌ ကြိုးဖွဲ့၍ အမှတ်သညာကို ပြုချေလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုမိန်းမသည် လင်ဆိုတိုင်းပြု၍ ငါသည် အမှတ်ကို ပြုအပ်ပြီဟု ဆို၏။ လင်သည် အတန်ငယ် နေဦးလော့၊ လူတို့သည် အိပ်စေကုန်ဦးလော့ဟု ဆို၍ အိပ်ပျော်သကဲ့သို့ လျောင်း၍ ထသွား၍ ထိုကြိုးကို မယား၏ အမိအိပ်ရာညောင်စောင်း၌ ဖွဲ့၍ မယားကိုနှိုး၍ လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း သွား၍ ထိုမယား၏အမိကို ညောင်စောင်းနှင့် တကွလျင် ချီ၍ မြစ်နား၌ ပစ်ချကုန်၏။ ထိုမြစ်တွင်း၌ ပစ်ချအပ်သော မယာ၏ အမိကို မိကျောင်းတို့သည် စားကုန်၏။ ထိုမယားသည် မနက်ဖြန်၌ အမိအား လဲလှယ်၍ သတ်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ အရှင်ငါ့အမိကိုသတ်ပြီး၍ ယခု သင့်အမိကိုသတ်ဦးလော့ ဟု ဆို၍ ထိုလင်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဆိုလတ်သော် သုသာန်၌ ထင်းပုံပြီးလျှင် မီးတိုက်၍ သတ်ကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ လင်၏အမိကို လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း သုသာန်သို့ဆောင်၍ ထားကုန်၏။ သုသာန်၌ လင်သည် မယားကို “ရှင်မ... သင်သည် မီးကို ဆောင်ခဲ့၏လော”ဟု မေး၏။ အရှင်ငါသည် မေ့၏ ဟု မယားသည် ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သွား၍ ဆောင်ချေလော့ ဟု လင်သည် ဆို၏။ အရှင်ငါသည် သွားအံ့သောငှာလည်း မတတ်နိုင်၊ သင်သွားသည်ရှိသော် နေရစ်အံ့သောငှာလည်း မတတ်နိုင်၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် သွားကြကုန်အံ့ ဟု မယားသည် ဆိုလေ၏။ ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် မီးယူအံ့သောငှာ သွားကြကုန်သည်ရှိသော် အမိအိုသည်လည်း ချမ်းသောလေသည် ခတ်၍ နိုးသဖြင့် သုသာန်၏အဖြစ်ကိုသိ၍ ဤသူတို့သည် ငါ့ကို သတ်လိုကုန်၍ မီးယူအံ့သော သွားကုန်၏ဟု ဆင်ခြင်၍ ဤသူတို့သည် ငါ၏အစွမ်းကို မသိကုန်ဟု တစ်ခုသော ထင်းတုံးကိုယူ၍ အပေါ်၌ ပုဆိုးနွမ်းဖြင့် ဖုံးလွှမ်းခဲ့ပြီးလျှင် ပြေးသွား၍ ထိုသုသာန်၌ တစ်ခုသာလိုဏ်သို့ ဝင်၏။ လင်မယားတို့သည်လည်း မီးကိုဆောင်ခဲ့၍ သက်ကြီးအိုမတည်းဟူသော အမှတ်ဖြင့် ထင်းတုံးကို မီးတိုက်၍ သွားကုန်၏။ တစ်ယောက်သော ခိုးသူသည် ထိုလိုဏ်၌ ဥစ္စာထုပ်ကိုထား၍ ထိုခိုးသူသည် ထိုဥစ္စာထုပ်ကို ယူအံ့ဟု လာ၍ သက်ကြီးအိုမကို မြင်၍ တစ်ယောက်သော ဘီလူးမသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏ ဥစ္စာထုပ်ကို ဘီလူးမသည် သိမ်းဆည်း၏ဟု တစ်ယောက်သော ဆေးသမားကို ခေါ်၍ လာ၏။ ဆေးသမားသည် မန္တရားမန်းလျက် လိုဏ်သို့ဝင်၏။ ထိုအခါ ထိုဆေးသမားကို ထိုသက်ကြီးအိုမသည် ငါ ဘီလူးမ မဟုတ်၊ သင် လာလော့၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်လည်း ဤဥစ္စာထုပ်ကို ဝေဖန်ကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။
ဆေးသမားသည် အဘယ်သို့လျှင် သင့်စကားကိုယုံကြည်ရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် သင်၏လျှာကို ငါ့လျှာပေါ်၌ တင်ထားလော့ ဟု သက်ကြီးအိုမသည် ဆို၏။ ဆေးသမားသည် ဆိုတိုင်းပြု၏။ ထိုအခါ သက်ကြီးအိုမသည် ဆေးသမား၏ လျှာကို ကိုက်၍ လဲစေ၏။ ဆေး သမားသည် စင်စစ်လျှင် ဤမိန်းမကား ဘီလူးမသာတည်း ဟု သွေးယိုစီးသော လျှာဖြင့် ဟစ်ကြွေး၍ ပြေး၏။ သက်ကြီးအိုမသည်လည်း မိုးသောက်လတ်သော် သိမ်မွေ့ပြေပြစ်သော အဝတ်ကိုဝတ်၍ အထူးထူးသော ရတနာကို ထုတ်ယူ၍ ထိုအိမ်သို့လျှင် သွား၏။ ချွေးမသည် ထိုယောက္ခမကိုမြင်၍ မိခင် သင်သည် အဘယ် သို့ပြုသဖြင့် ဥစ္စာကို ရအပ်သနည်းဟု မေး၍ သမီး ထိုသုသာန်ဝယ် ထင်းပုံ၌ မီးတိုက်သဖြင့် ဤသို့သဘောရှိသော ဥစ္စာကိုရ၏ ဟု ယောက္ခမသည် ဆို၏။ မိခင် အကျွန်ုပ်သည်လည်း ရခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏ ဟု မေး၏။ သမီး... ငါကဲ့သို့ဖြစ်သော် ရလတ္တံ့ဟု ယောက္ခမသည် ဆို၏။ ထိုချွေးမသည် ဥစ္စာရခြင်း၌ တပ်သောလောဘဖြင့် လင်အားဆို၍ သုသာန်၌ မိမိကိုယ်ကို မီးတိုက်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုမိန်းမကို နက်ဖြန်နေ့၌ လင်သည် မမြင်လတ်သော် မိခင် ဤအခါ၌လည်း သင့်ချွေးမသည် မလာဟု ဆို၏။ အမိသည် ဟယ် ယောကျ်ားယုတ် သေသောမိန်းမမည်သည် အဘယ့်ကြောင့် လာလတ္တံ့နည်း ဟု ခြိမ်းခြောက်လို၍-
သာ မံ ဃရာ နိစ္ဆုဘတိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၆။ ယံ၊ အကြင်မိန်းမကို။ သောမနဿံ၊ ဝမ်း မြောက်ခြင်းကို။ ဥပ္ပါဒတွော၊ ဖြစ်စေ၍။ မာလိနိံ၊ ပန်းပန်၍။ စန္ဒနုဿဒံ၊ စန္ဒကူးလိမ်းကျံ၍။ အာနယိံ၊ ဆောင်၏။ သာ၊ ထိုမိန်းမသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဃရာ၊ အိမ်မှ။ နိစ္ဆုဘတိ-နီဟရတိ၊ နှင်ထုတ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကိုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ချွေးမသည် ယောက္ခမ၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မင်းသည် လူအများ၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်၏။ မင်းမှ ဘေးဖြစ်သည်ရှိသော် မြစ်အံ့သောငှာ အဘယ်သူ တတ်နိုင်အံ့နည်း၊ ဤသို့ မှတ်တော်မူလော့ဟုဆို၏။ မင်းသည် အမောင် ငါသည် သင်ဆောင်အပ်သော အကြောင်းတို့ကို မသိ၊ ငါ့အား ခိုးသူကို ပေးလော့ဟု ဆို၏။
ပုံပြင်ဝတ္ထု-၈
ဘုရားလောင်းသည် မင်းကို စောင့်ရှောက်အံ့ဟု တစ်ပါးသော ဥဒါဟရုဏ်ကိုလည်း ဆောင်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး... လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဗာရာဏသီပြည်၌လျှင် တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် ဆုတောင်းခြင်းကိုပြု၍ သားကိုရ၏။ ထိုယောက်ျားသည် သားဖွားသော ကာလ၌ ငါသည် သားကိုရပြီ ဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုသားကိုမွေး၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သောကာလ၌ မယားနှင့် ယှဉ်စေ၍ နောက်အဖို့၌ အိုခြင်းသို့ရောက်၍ အမှုလုပ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ ထိုအဖကို သားသည် အဖ သင်သည် အမှုလုပ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၊ ဤအိမ်မှ ထွက်လော့ ဟု အိမ်မှ နှင်ထုတ်၏။ ထိုအဖသည် ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် အသက်မွေးရကား ငိုကြွေးလျက်-
သော မံ ဃရာ နိစ္ဆုဘတိ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၇။ ဇာတေန၊ ဖွားသော။ ယေန၊ အကြင်သားဖြင့်။ နန္ဒိဿံ၊ နှစ်သက်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ယဿ စ၊ အကြင်သား၏လည်း။ ဘဝံ၊ ဖြစ်ခြင်းကို။ ဣစ္ဆိသံ၊ အလိုရှိ၏။ သော၊ ထိုသားသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဃရာ၊ အိမ်မှ။ နိစ္ဆုဘတိ-နီဟရတိ၊ နှင်ထုတ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကို ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီးသူအိုကို စွမ်းနိုင်သောသားသည် စောင့်ရှောက် အပ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ခပ်သိမ်းသော ဇနပုဒ်တို့ကို မင်းသည်လည်း။ ကောင်း, ပုရောဟိတ်သည်လည်းကောင်း စောင့်ရှောက်အပ်ကုန်၏။ ဤဘေးသည် သတ္တဝါတို့ကို စောင့်ရှောက်သော မင်း၏အထံမှ ဖြစ်၏။ ဤအကြောင်းဖြင့် ဤအမည်ရှိသော သူသည် ခိုးသူတည်းဟု ရှင်မင်းကြီးသည် သိတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ အမောင်... ငါသည် အကြောင်းကို မသိ၊ ခိုးသူကိုလျှင် ငါ့အား ပေးလော့ ဟု ဆို၍ မင်းသည် အဖန်ဖန်တလဲလဲ လုလင်ကို တိုက်တွန်း၏။
ပရိသတ်ရှေ့မှာ သူခိုးဖမ်းပုံ
ထိုအခါ ထိုမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် စင်စစ်သဖြင့် ခိုးသူကို ဖမ်းပေးခြင်းကို နှစ်သက်တော်မူပါသလောဟု ဆို၏။ အမောင်ဆိုတိုင်း ဟုတ်မှန်၏ ဟု မင်းသည် ဆို၏။ မြတ်သော မင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား ဤမည်သော သူသည် ခိုးသူတည်းဟု ပရိသတ်အလယ်၌ ပြအံ့ ဟု ဆို၏။ အမောင်... ဤသို့ ပြလော့ဟု မင်းသည် ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းကြီး၏ စကားကိုကြား၍ ဤမင်းသည် မိမိကိုယ်ကို စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှာ မပေး၊ ခိုးသူကို ဖမ်းအံ့ဟု စည်းဝေးကုန်သော ဇနပုဒ်သားတို့ကို တိုင်ကြားလို၍-
ယတောဒကံ တဒါဒိတ္တံ၊ ယတော ခေမံ တတော ဘယံ။
အတ္တဂုတ္တာ ဝိဟရထ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၈။ သမာဂတာ၊ စည်းဝေးကုန်သော။ ဇနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်လည်းကောင်း။ နေဂမာ စ၊ နိဂုံးသူတို့သည်လည်းကောင်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နားထောင်ကုန်လော့။ ယတောဒကံ၊ အကြင်ရေသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုရေသည်။ အာဒိတ္တံ၊ မီးတောက်၏။ ယတော၊ အကြင်မင်းမှ။ ခေမံ၊ ဘေးမရှိ။ တတော၊ ထိုမင်းမှ။ ဘယံ၊ ဘေးဖြစ်၏။
၅၉။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်းကောင်း။ ပုရောဟိတော၊ ပုရောဟိတ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏော စ၊ ပုဏ္ဏားသည်လည်းကောင်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းနိုင်ငံကို။ ဝိလုမ္ပတေ၊ လုယက်၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အတ္တဂုတ္တာ၊ ကိုယ်ကိုစောင့်ကုန်၍။ ဝိဟရထ၊ နေကြကုန်လော့။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။
မင်းသည်ကား လူများ၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်၏။ ထိုမင်းမှ သင်တို့အား ဘေးသည်ဖြစ်၏။ မင်းသည်လည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်သည်လည်းကောင်း ခိုးယူ၏။ သင်တို့သည် ခိုးသူတို့ကို ဖမ်းလိုကုန်အံ့၊ ဤမင်း, ပုဏ္ဏားတို့ကိုဖမ်း၍ ပြုအပ်သော အမှုကို ပြုကြကုန်လော့ဟု ဘုရားလောင်းသည် ဆို၏။
မင်းနှင့်ပုရောဟိတ်တို့ သေကြရပြီ
စည်းဝေးကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကိုကြား၍ ဤမင်းသည် စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်လျက်လည်း ယခု သူတစ်ပါး၏အပေါ်၌ အပြစ်ကို တင်၍ မိမိဥစ္စာတို့ကို မိမိသည်လျှင် ရေကန်၌ထား၍ ခိုးသူကို ရှာစေ၏။ ယခုအခါမှစ၍ တစ်ဖန် ခိုးမှုကို မပြုစိမ့်သောငှာ ဤမင်းယုတ်ကို သတ်ကြကုန်အံ့ ဟု ကြံကုန်၍ စည်းဝေးသောသူတို့သည် တောင်ဝှေး ဆောက်ပုတ် အစရှိသည်တို့ကို ကိုင်လျက် ထကုန်၍ မင်းကိုလည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်ကိုလည်းကောင်း ဖမ်း၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းကို အဘိသိက် သွန်းကုန်၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်စေကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သီတင်းသည်... မြေ၌ ခြေရာကိုသိခြင်းသည်အံ့ဖွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကောင်းကင်၌ ခြေရာကို သိဖူးကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သီတင်းသည်သည်လည်းကောင်း၊ သီတင်းသည်၏ သားသည်လည်းကောင်းသောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ပဒကုသလ လုလင်၏ အဘဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပဒကုသလ လုလင်ဖြစ်ပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကိုးကွယ်ရာမှ၊ ဘေးဖြစ်က၊ မုချကြောက်ဖွယ်ရာ
ခြောက်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပဒကုသလမာဏဝ ဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****