ပလာသဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ ပလာသဇာတ်

ရွံရှာအပ်သည်ကို မရွံရှာခြင်းကြောင့် ဘေးတွေ့ရခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် ဟံသော ပလာသမဝစ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပလာသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကိလေသာကို နှိပ်စက်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ဝတ္ထုသည် ပညာသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ဤပလာသဇာတ်၌ကား-သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ကိလေသာမည်သည်ကို အနည်းငယ် ဖြစ်ငြားသော်လည်း ရွံရှာအပ်၏။ ကိလေသာ မည်သည်ကား ပညာင်ပင်ကဲ့သို့ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေတတ်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း ရွံရှာအပ်သည်တို့ကို ရွံရှာကုန်သလျှင်ကတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်ဝယ် ရွှေဂူ၌နေလျက် ဟိမဝန္တာဝယ် ဇာတဿရအိုင်၌ အလိုလိုဖြစ်သော သလေးကိုစား၍ သွားလာ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ သွားလာရာခရီး၌ ပေါက်ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပေါက်ပင်ကြီး၌ နား၍ သွား၏။ လာသော်လည်း ပေါက်ပင်ကြီး၌ နား၍ လာ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုပေါက်ပင်၌ ရုက္ခစိုးနတ်နှင့် အကျွမ်းဝင်သည်ဖြစ်၍ နောက်အခါ တစ်ခုသောငှက်မသည် တစ်ခုသော ပညောင်ပင်၌ ပညောင်သီးမှည့်ကို စား၍ ထိုပေါက်ပင်သို့ သွား၍ နား၏။ အခွ၌ ကျင်ကြီးကို ချ၏။ ထိုပေါက်ပင်၌ ပညောင်ပင်ငယ်သည် ပေါက်၏။ ပညောင်ပင်ငယ်သည်လည်း လက် လေးသစ်မျှ ရှိသောကာလ၌ နီသော အညွန့်အရွက်ရှိသောအားဖြင့် တင့်တယ်၏။

အန္တရာယ် လွယ်မထားနှင့်

ဟင်္သာမင်းသည် ထိုပညောင်ပင်ငယ်ကို မြင်၍ ရုက္ခစိုးနတ်ကို ခေါ်၍ အဆွေပေါက်ပင်စောင့်နတ် ပညောင်ပင်မည်သည်ကားကြီးသည်ရှိသော် ရောက်ရာသစ်ပင်ကို ဖျက်ဆီးလေ၏။ ဤပညောင်ပင်ငယ်ကို ကြီးစိမ့်သောငှာ မပေးလင့်၊ သင့်ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးလတ္တံ့၊ မဆွကလျှင် ပညောင်ပင်ကိုနုတ်၍ စွန့်ပစ်လော့၊ ရွံရှာအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော ဝတ္ထုမည်သည်ကို ရွံရှာခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ပေါက်ပင်စောင့် နတ်နှင့်တကွ သိစေလိုရကား-

၁၀၅။ ဟံသော ပလာသမဝစ၊ နိဂြောဓော သမ္မ ဇာယတိ။
အင်္ကသ္မိံ တေ နိသိန္နောဝ၊ သော တေ မမ္မာနိ ဆေဇ္ဇတိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၅။ ဟံသော၊ ရွှေဟင်္သာသည်။ ပသာသံ၊ ပေါက် ပင်စောင့်နတ်ကို။ အဝစ၊ ဆို၏။ ကိံ အဝစ၊ အဘယ်သို့ ဆိုသနည်းဟူမူကား။ သမ္မ၊ အဆွေပေါက်ပင်စောင့်နတ်။ တေ၊ သင်၏။ အင်္ကသ္မိံ၊ အခွ၌။ နိသိန္နောဝ၊ တည်လျက်လျှင်။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်သည်။ ဇာယတိ၊ ပေါက်၏။ သော၊ ထိုပညောင်ပင်သည်။ တေ၊ သင်၏။ မမ္မာနိ၊ အသက်တို့ကို။ ဆေဇ္ဇတိ၊ ဖြတ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။

ညောင်ပင်ကြီး လဲနေလိုက်ရုံပေါ့

ထိုစကားကိုကြား၍ ရွှေဟင်္သာ၏စကားကို မယူလိုသည်ဖြစ်၍ ပေါက်ပင်စောင့်နတ်သည်-

၁၀၆။ ဝဍ္ဎတာမဝေ နိဂြောဓော၊ ပတိဋ္ဌဿ ဘဝါမဟံ။
ယထာ ပိတာစ မာတာစ၊ ဧဝံ မေ သော ဘဝိဿတိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၆။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်သည်။ ဝဍ္ဎတာမေဝ၊ ကြီးခြင်းသို့လျှင်။ ဂစ္ဆတု၊ ရောက်စေ။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပုတ္တာနံ၊ သားတို့၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာတို့သည်။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာသည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်အံ့။ ဧသော၊ ဤပညောင်ပင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ဟင်္သာမင်းသွားပြီ

ထို့နောင်မှု ဟင်္သာမင်းသည် -

၁၀၇။ ယံ တွံ အင်္ကသ္မိံ ဝဍ္ဎေသိ၊ ခီရရုက္ခံ ဘယာနကံ၊
အာမန္တ ခေါ တံ ဂစ္ဆာမ၊ ဝုဍ္ဎိမဿ န ရုစ္စတိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သာ ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၇။ ဒေဝ၊ နတ်။ ယံ-ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဘယာနကံ၊ ကြောက်မက်ဖွယ်ရှိသော။ ခီရရုက္ခံ၊ ပညောင်ပင်ငယ်ကို။ အင်္ကသ္မိံ၊ သစ်ခွ၌။ ဝဍ္ဎေသိ၊ ကြီးပွားစေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြေနာင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ အာမန္တ ခေါ၊ သိစေ၍လျှင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားကုန်အံ့။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဝုဍ္ဎိံ၊ ကြီးပွားခြင်းကို။ အမှေဟိ၊ ငါတို့သည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။

ဤသို့ဆို၍ ဟင်္သာမင်းသည် အတောင်တို့ကို ဖြန့်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် သွား၏။ ထိုမှစ၍ တစ်ဖန် မလာ။

ညောင်ပင်စောင့်နတ်

နောက်အဖို့၌ ပညောင်ပင်သည်ကြီး၏။ ထိုပညောင် ပင်၌ တစ်ဦးသော ရုက္ခစိုးသည် ဖြစ်၏။

ရုက္ခစိုး ငိုရပြီ

ပညောင်ပင်သည် ကြီးလတ်သော် ပေါက်ပင်ကို ဖျက်ဆီး၏။ အခက်တို့နှင့် တကွလျှင် ရုက္ခစိုး နတ်၏ ဗိမာန်သည် ကျ၏။ ရုက္ခစိုးနတ်သည် ထိုကာလမှ ဟင်္သာမင်း၏ စကားကို မှတ်၍ ဤလာလတ္တံ့သော ဘေးကိုမြင်၍ ဟင်္သာမင်းသည် ဆို၏။ ငါသည် ဟင်္သာမင်း၏ စကားကို မလိုက်နာမိ ဟု ငိုကြွေးလိုရကား-

၁၀၈။ ဣဒါနိ ခေါ မံ ဘာယေတိ၊ မဟာနေရု နိဒဿနံ။
ဟံသဿ အနဘိညာယ၊ မဟာ မေ ဘယမာဂတံ။

ဟူသော လေးခုမြေဇက်လေ။ ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၈။ ဣဒါနိ ခေါ၊ ယခုအခါ၌လျှင်။ မံ၊ ငါ့ကို။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်သည်။ ဘာယေတိ၊ ကြောက်စေ၏။ ဟံသဿ၊ ဟင်္သာမင်း၏။ မဟာနေရုနိဒဿနံ၊ မြင်းမိုရ်တောင်နှင့်တူသော။ ဝစနံ၊ စကားကို။ အနဘိညာယ၊ မသိ၍။ မေ၊ ငါ့အား။ မဟာဘယံ၊ ကြီးစွာသောဘေးသည်။ အဂတံ၊ လာ၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူ၍-

၁၀၉။ န တဿ ဝုဍ္ဎိ ကုသလပ္ပသတ္ထာ၊
ယော ဝဍ္ဎမာနော ဃသတေ ပတိဋ္ဌံ။
တဿူပရောဓံ ပရိသင်္ကမာနော၊
ပတာရယိ မူလဝဓာယ ဓီရော။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၁၀၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယော ဓမ္မော၊ အကြင်တရားသည်။ ဝဍ္ဎမာနော၊ ပွားသည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်ရာကို။ ဃသတေ၊ ဖျက်ဆီး၏။ တဿ၊ ထိုတရား၏။ ဝုဍ္ဎိ၊ ပွားခြင်းကို။ န ကုသလပ္ပသတ္ထာ၊ ပညာရှိတို့သည် မချီးမွမ်းအပ်။ တဿ၊ ထိုတရား၏။ ဥပရောဓံ၊ ဖျက်ဆီးခြင်းကို။ ပရိသင်္ကမာနော၊ ရွံရှာသော။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ မူလဝဓာယ၊ အမြစ်ကိုဖြတ်အံ့သောငှာ ပတာရယိ၊ လုံ့လပြု၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စတို့ကို ပြသည်၏ အဆုံး၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာမင်း ဖြစ်ပြီ ဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ညောင်ပင်ငယ်များ၊ ကပ်လာငြား၊ ပယ်ရှားပစ်ရမည်

ဆယ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပလာသဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****