2313ပုံတော်စုံ ဓမ္မပဒဝတ္ထုတော်ကြီး၃။ ဗေလဋ္ဌသီသတ္ထေရဝတ္ထု (ဂါထာတော်သို့)အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

အရဟန္တဝဂ်

၃။ ဗေလဋ္ဌသီသမထေရ်ဝတ္ထု

ယေသံ သန္နိစယော နတ္ထိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်ဗေလဋ္ဌသီသ မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထမင်းခြောက်လှန်းသဖြင့် သိက္ခာပုဒ်ပညတ်ခြင်း

ထိုအရှင်ဗေလဋ္ဌသီသသည် ရွာတွင်း လမ်းခရီးတစ်ခု၌ ဆွမ်းအလို့ငှာသွား၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စကို ပြုပြီးနောက် တစ်ဖန် တစ်ပါးသော လမ်းခရီးကို ဆွမ်းခံလှည့်လည်ပြန်သဖြင့် ထမင်းခြောက်ကိုယူ၍ ကျောင်းသို့ဆောင်ယူ သိုမှီးပြီးလျှင် “နေ့စဉ်မပြတ် ဆွမ်းကို ရှာမှီးရခြင်းမည်သည် ဆင်းရဲလှ၏”ဟု နှလုံးထားသဖြင့် နှစ်ရက်,သုံးရက်ပတ်လုံး ဈာန်ချမ်းသာဖြင့် လွန်စေ၍ အာဟာရကို အလိုရှိသည်ရှိသော် ထမင်းခြောက်ကို ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့ သိကြ၍ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည်လည်း ဤအကြောင်းကြောင့် နောင်အခါ သိုမှီးခြင်းကိုပြုခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်စေခြင်းငှာ ရဟန်းတို့အား သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၏။ မထေရ်သည်ကား သိက္ခာပုဒ်ကို မပညတ်သေးမီ အလိုနည်းသည့်အဖြစ်ကို မှီ၍ ပြုခြင်းကြောင့် ထိုဗေလဋ္ဌသီသမထေရ်အား အပြစ်မရှိခြင်းကို ထင်ရှားပြလျက် အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ တရားဟောတော်မူလို၍ ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၉၂] ယေသံ သန္နိစယော နတ္ထိ၊ ယေ ပရိညာတဘောဇနာ။
သုညတော အနိမိတ္တော စ၊ ဝိမောက္ခော ယေသံ ဂေါစရော။
အာကာသေဝ သကုန္တာနံ၊ ဂတိ တေသံ ဒုရန္နယာ။

ယေသံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ သန္နိစယော၊ သိုမှီးခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

(ကုသိုလ်ကံ အကုသိုလ်ကံသည် ကမ္မသန္နိစယမည်၏။ ပစ္စည်းလေးပါးတို့သည် ပစ္စယသန္နိစယမည်၏၊ ထိုနှစ်ပါးတို့တွင် ကျောင်းနေရဟန်းအား တစ်ခုသော တင်လဲနိုင်ခဲကိုလည်းကောင်း၊ လေးဖို့တစ်ဖို့မျှ ထောပတ်ကိုလည်းကောင်း၊ ဆန်တစ်စလယ်မျှကိုလည်းကောင်း ထားခဲ့လျှင် ပစ္စည်းသိုမှီးသည် မမည်။ ထို့ထက် ပိုထားခဲ့လျှင် ပစ္စည်းသိုမှီးသည် မည်၏။ ကမ္မသန္နိစယ, ပစ္စယသန္နိစယနှစ်ပါးလုံးပင် မရှိဟူလို။)

ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ ပရိညာတဘောဇနာ၊ ပိုင်းခြား၍သိအပ်သော ဘောဇဉ်ရှိကုန်၏။

(ယာဂုစသည်တို့တွင် တစ်ခုခုကို ယာဂုအဖြစ်စသည်ကို သိခြင်းသည် ဉာတပရိညာ မည်၏။ အာဟာရ၌ စက်ဆုပ်ဖွယ် အမှတ်သညာ၏အစွမ်းဖြင့် ဘောဇဉ်ကို အထူးသိခြင်းသည် တီရဏပရိညာ မည်၏။ သုံးဆောင်အပ်သော အာဟာရ၌ လောဘတဏှာကို ပယ်တတ်သောဉာဏ်သည် ပဟာနပရိညာ မည်၏။ ဤသုံးပါးသော ပရိညာတို့ဖြင့် ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို ပိုင်းခြား၍ သိနိုင်ကြကုန်၏ဟူလို။)

သုညတော ဝိမောက္ခော စ၊ သုညတနိဗ္ဗာန်သည်လည်းကောင်း။ အနိမိတ္တော ဝိမောက္ခော စ၊ အနိမိတ္တ နိဗ္ဗာန်သည်လည်းကောင်း။ ယေသံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ ဂေါစရော၊ အာရုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

(နိဗ္ဗာန်သည် ရာဂ,ဒေါသ,မောဟတို့၏ မရှိခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ ၎င်းတို့မှ လွတ်ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း “သုညတဝိမောက္ခ” မည်၏။ ရာဂစသော အကြောင်းနိမိတ် မရှိခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ ၎င်းတို့မှ လွတ်ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း “အနိမိတ္တဝိမောက္ခ” မည်၏။ ရာဂစသော တောင့်တခြင်း မရှိခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ ၎င်းတို့မှ လွတ်ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း “အပ္ပဏိဟိတဝိမောက္ခ” မည်၏။ စ-သဒ္ဒါဖြင့် ၎င်းဝိမောက္ခကိုလည်းယူ၊ ထိုသုံးမည်ရ နိဗ္ဗာန်ကို ဖိုလ်ဉာဏ်ဖြင့် အာရုံပြုကာ နေကြကုန်၏ဟူလို။)

တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ ဂတိ၊ လားရာဂတိသည်။ အာကာသေ၊ ကောင်းကင်၌။ သကုန္တာနံ၊ ငှက်တို့၏။ ဂတိ ဣဝ၊ သွားရာလမ်းကဲ့သို့။ ဒုရန္နယာ၊ သိနိုင်ခဲ၏။ ဝါ၊ သိခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။

(ကောင်းကင်ခရီး၌ ပျံသွားကုန်သော ငှက်တို့၏ခြေရာကို မမြင်ရခြင်းကြောင့် သွားရာခရီးကို သိခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းသကဲ့သို့ ထို့အတူ သန္နိစယနှစ်ပါး မရှိ၍ ပရိညာသုံးပါးဖြင့် ဘောဇဉ်ကိုသိပြီးလျှင် နိဗ္ဗာန်လျှင် အာရုံပြုကုန်သောပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ လားရာဂတိသည်လည်း ဘဝသုံးပါး, ယောနိလေးပါး, ဂတိငါးပါး, ဝိညာဏဋ္ဌိတိ ခုနစ်ပါး, သတ္တာဝါသ ကိုးပါးဟူသော ငါးပါးသော အဖို့အစုတို့တွင် ဤမည်သော အဖို့အစုဖြင့် သွား၏ဟု သွားလမ်းမထင်ရှားရကား သိခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟူလို။)

ဒေသနာတော်၏ အကျိုး

ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။

ဗေလဋ္ဌသီသမထေရ်ဝတ္ထု ပြီး၏။