မဟာပလောဘနဇာတ်
ဝီသတိနိပါတ်
၁၁။ မဟာပလောဘနဇာတ်
မိန်းမတို့သည် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ဗြဟ္မလောကာ စဝိတွာန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာပလောဘနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါအား ဖြစ်သော ညစ်ညူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို အောက် စူဠပလောဘနဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။
ဤမဟာပလောဘနဇာတ်၌ကား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- မိန်းမတို့ မည်သည်ကား စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေသည်တို့ကို ပြုတတ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့-လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ (ဤသို့အစရှိသော အတိတ်ဝတ္ထုကိုလည်း စူဠပလောဘန ဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ချဲ့အပ်၏။ ) ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ကာသိမင်း၏သား ဖြစ်၏။ အနိတ္ထိဂန္ဓသတို့သားဟူသော အမည်ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏လက်၌ မတည်၊ ယောက်ျားအသွင်ဖြင့် ထိုမင်းသားကို နို့တိုက်ရကုန်၏။ ဈာန်အိမ်၌ နေ၏။ မိန်းမတို့ကို မကြည့်၊ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒေဝပုတ္တော မဟိဒ္ဓိကော။
ရညော ပုတ္တော ဥဒပါဒိ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု။
ဗြဟ္မလောကေ န ဝိဇ္ဇတိ။
သွဿု တာယေဝ သညာယ၊
ကာမေဟိ ဝိဇိဂုစ္ဆထ။
သော တတ္ထ ပဋိသလ္လာဏော၊
ဧကော ရဟသိ ဈာယထ။
ဧကပုတ္တော စ ယံ မယှံ၊ န စ ကာမာနိ ဘုဉ္ဇတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြဟ္မလောကာ၊ ဗြဟ္မာပြည်မှ။ စဝိတွာန၊ စုတေခဲ့၍။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ် ပြည့်စုံခြင်းတို့၌။ ဌိတဿ၊ တည်သော။ ရညော၊ ကာသိမင်း၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဒေဝပုတ္တော၊ နတ်သားသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်၏။
၂၈၅။ ကာမာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့သည်၎င်း။ ကာမသညာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့၌ တပ်မက်မောခြင်းနှင့် ယှဉ်သော သညာသည်၎င်း။ ဗြဟ္မလောကေ၊ ဗြဟ္မာပြည်၌။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တာယေဝ သညာယ၊ ထို ဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်သော ဈာန်သညာကြောင့်သာလျှင်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တိုမှ။ ဝိဇိဂုစ္ဆထ၊ အထူးသဖြင့် စက်ဆုပ်၏။
၂၈၆။ တဿ စ၊ ထိုမင်းသားအားကား။ အန္တေပူရေ၊ နန်းတော်တွင်း၌။ သုမာပိတံ၊ ကောင်းစွာ ဆောက်လုပ်အပ်သော။ ဈာနာဂရံ၊ ဈာန်အိမ်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တတ္ထ၊ ထိုဈာန်အိမ်၌။ ပဋိသလ္လာဏေယ၊ ကိန်းလျှက်။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ရဟသိ၊ ဆိတ်ငြိမ်ရာ၌။ ဈာယထ၊ မိန်းမတို့ကို မမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
၂၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုကာသိမင်းကြီးသည်။ ပုတ္တသောကေန၊ သား၌စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဧကပုတ္တော စ၊ တယောက်တည်းသော သားလည်း ဖြစ်၏။ ကာမာနိ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မခံစား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။
ကာသိမင်းသည် သားတော်၌ စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မြည်တမ်းလိုရကား-
ကော ဝါ ဇာနာတိ ကိဉ္စနံ။
ယော မေ ပုတ္တံ ပလောဘေယျ၊
ယထာ ကာမာနိ ပတ္ထယေ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၈။ ဧတ္ထ၊ ဤကာမဂုဏ် ချမ်းသာကို အလိုမရှိရာ၌။ ယံ ဥပါယံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ ကရိဿာမ၊ ပြုရာကုန်အံ့။ ကော နု ခေါ၊ အဘယ်မည်သော။ သော ဥပါယော၊ ထိုကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားလိုသော အကြောင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မေ ပုတ္တံ၊ ငါ့သားတော်ကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပတ္ထယေ၊ တောင့်တရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပလောဘေယျ၊ ဖျားယောင်း နိုင်ငြားအံ့။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ သော၊ ထိုဖျားယောင်းနိုင်သောသူသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်လည်း။ ကိဉ္စနံ၊ ငါ့သား၏ ကာမဂုဏ်၌ ကြောင့်ကြခြင်း၏ အကြောင်းကို။ ဇာနာတိ၊ သိပါအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။
ထိုသို့ ခမည်းတော်မင်းကြီး မြည်တမ်းသောအခါ နန်းတော်တွင်း၌ ကချေသည် မိန်းမငယ်တို့ အလယ်၌ ကခြင်း, သီခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာသော ပျိုရွယ်ငယ်နုသော အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မိန်းမငယ် တယောက်သည် ခမည်းတော် မင်းကြီးစကားကို ဝန်ခံလိုသဖြင့် တင်လျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကုသလာ နစ္စဂီတဿ၊ ဝါဒိတေ စ ပဒက္ခိဏာ။
သာ တတ္ထ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ရာဇာနံ ဧတဒဗြဝိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထေဝ၊ ထိုကာသိမင်း နန်းတော်၌လျှင်။ ဝဏ္ဏရူပသမာဟိတာ၊ အဆင်း သဏ္ဌာန်နှင့် ပြည့်စုံသော။ နစ္စဂီတဿ၊ ကခြင်းသီခြင်း၌။ ကုသလာ၊ လိမ်မာသော။ ဝါဒိတေ စ၊ တီးမှုတ်ခြင်း၌လည်း။ ပဒက္ခိဏာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော။ ကုမာရီ၊ သတို့သီးငယ်သည်။ အဟု၊ ရှိသည်ဖြစ်၏။ သာ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုမင်းရှိရာသို့။ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ကပ်၍။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ တင်လျှောက်၏။
ထို့နောင်မှ ထိုမိန်းမငယ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
သစေ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောအရှင်မင်းကြီး။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ သစေ ဘဝိဿတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ အဟံ ခေါ၊ အကျွန်ုပ်သည်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေယျ၊ ဖြားယောင်းပါအံ့။
မင်းသည် ထိုမိန်းမငယ် တင်လျှောက်သော စကားကို ဝန်ခံသဖြင့် အခွင့်ပေးလိုရကား-
တွညေဝ နံ ပလောဘေဟိ၊
တဝ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၁။ တထာဝဒိနိံ၊ ထိုသို့တင်လျှောက်ဆိုသော။ တံ ကုမာရိံ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်ကို။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ တွညေဝ၊ သင်သည်ပင်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေဟိ၊ ဖျားယောင်းလော့။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
ဤသို့ ဆိုပြီး၍ မင်းသည် ဤသတို့သ္မီးအား အခွင့်ကို ပြုကုန်လော့ဟု မင်းသား၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို စေလိုက်၏။ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည် မိုးသောက်သောအခါ စောင်းကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် မင်းသား၏ အိပ်ရာတိုက်ခန်းအပဖြစ်သော အနီး၌ရပ်၍ လက်သည်းဖျားတို့ဖြင့် စောင်းတီးလျက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် သီချင်းသီ၍ ထိုမင်းသားကို ဖျားယောင်း၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟဒယင်္ဂမာ ပေမနီယာ၊ စိတြာဂါထာ အဘာသထ။
။ လ။
ကာမရာဂံ ဝိရာဇေတွာ၊ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ အဟု။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၉၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ စ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်သည်လည်း။ အန္တေပုရံ၊ မင်းသားအိမ်တော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားလေ၍။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ကာမူပသံဟိတံ၊ ကာမဂုဏ်နှင့် စပ်သောသီချင်းကို။ ပဝတ္တယမာနာ၊ ဖြစ်စေလျှက်။ ဟဒယင်္ဂမာ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်ကုန်သော။ ပေမနီယာ၊ ချစ်နှစ်လိုဘွယ်ရှိကုန်သော။ စိတြာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်ထသော။ ဂါထာ၊ သီချင်းဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ သီဆိုလေ၏။
၂၉၃။ ဂါယမာနာယ၊ သီဆိုသော။ တဿာ နာရိယာ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်၏။ သဒ္ဒံ၊ အသံကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမစ္ဆန္ဒာ၊ ကာမစ္ဆန္ဒဟု ဆိုအပ်သော ကာမရာဂသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထို အနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ ဇနံ၊ မိမိအပါး၌ရှိသော အလုပ်အကျွေး ဖြစ်သောလူကို။ ပရိပုစ္ဆထ၊ မေးလေ၏။
၂၉၄။ ဧသော၊ ဤအသံသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ သဒ္ဒေါ၊ အသံနည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ပေမနီယံ၊ ချစ်နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဥစ္စာဝစံ၊ အသံကြီး အသံငယ်ကို။ ဘဏတိ၊ ဆို၏။ မမ၊ ငါ့အား။ အဟော ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ဪ-ချမ်းသာစွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆိ၊ မေး၏။
၂၉၅။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းသား။ ဧသာ၊ ဤသူသည်ကား။ ပမဒါ၊ မိန်းမတည်း။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမသည်။ အနပ္ပကာ၊ များစွာ။ ခိဍ္ဍာ၊ မြူးတူးစံပယ်တတ်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားသည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ ခံစားတော်မူငြားအံ့။ ဧတေ ကာမာ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းသားကို။ ဘိယျော ဘိယျော၊ လွန်စွာ လွန်စွာ။ ဆန္ဒေယျုံ၊ နှစ်သက်စေကုန်ရာ၏။
၂၉၆။ ဘဏေ၊ အချင်းတို့။ တောရံ၊ လျင်မြန်စွာ။ အာဂစ္ဆထ၊ လာကြကုန်လော့။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ နံ၊ ဤသာယာစွာ သီချင်းဆိုသသူကို။ အဝိဒူရမှိ၊ ငါ့အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။ အဿမဿ၊ အိမ်ထောင်၏။ သမီပမှိ၊ အနီးဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ၏။ သန္တိကေ၊ အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။
၂၉၇။ သာ၊ ထိုသတို့သမီးသည်။ တိရောကုဋ္ဋမှိ၊ အိပ်ရာတိုက်ခန်း၏အပ၌။ ဂါယိတွာ၊ သီဦး၍။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်ပြောင်ကို။ ဗန္ဓိတုံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှါ။ အရညံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ ဣဝ၊ ဆင်မဝင်သကဲ့သို့။ အနုပုဗ္ဗေန၊ အစဉ်သဖြင့်။ ဗန္ဓိတုံ၊ ကိလေသာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှာ။ ဈာနာဂရမှိ၊ ဈာန်အိမ် အတွင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ မိန်းမငယ် ဝင်လေ၏။
၂၉၈။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမရသံ၊ ကာမဂုဏ်၏ အရသာကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အဟမေဝ၊ ငါတယောက်တည်းသာ။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျံ၊ ခံစားအံ့။ အညာ၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဣဿာဓမ္မော၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြူစူခြင်းသဘောသည်။ အဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၂၉၉။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ အသိံ၊ သန်လျက်ကို။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ အဟမေဝ ဧကော၊ ငါတယောက်တည်းသာလျှင်။ ဘုဉ္ဇိဿံ၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားအံ့။ အညော၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျားတို့ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ ဥပက္ကမိ၊ အားထုတ်၏။
၃၀၀။ တတော၊ ထိုယောက်ျားတို့ကို သတ်သောကြောင့်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌ နေကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်၍။ ဝိကန္ဒိံသု၊ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ဇနံ၊ လူအပေါင်းကို။ ဟေဌေတိ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ဖြတ်၏။
၃၀၁။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ တဉ္စ၊ ထိုမင်းသားကိုလျှင်။ ယာဝတာ၊ အကြင်မျှလောက်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဝိဇိတံ၊ နိုင်ငံသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ငါ၏နိုင်ငံ၌။ တေ၊ သင်သည်။ န ဝတ္ထဗ္ဗံ၊ မနေအပ်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ တမှာ ရဋ္ဌတော၊ ထိုတိုင်းနိုင်ငံမှ။ ဝိဝါဟေသိ၊ နှင်ထုတ်စေ၏။
၃၀၂။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ယော၊ ထိုမင်းသားသည်။ ဘရိယံ၊ မယားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ပဏ္ဏသာလံ၊ သစ်ရွက်မိုးသောအိမ်ကို။ ကရိတွာန၊ ဆောက်လုပ်၍။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်မြစ် သစ်သီး ကြီးငယ် ရှာမှီးခြင်းငှာ။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။
၃၀၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဣသိ၊ သမုဒြာအလယ် ကျွန်းငယ်၌နေသော ရသေ့တယောက်သည်။ သမုဒ္ဒံ-သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ဥပရူပရိ၊ အထက်အဘို့ဖြင့်။ ဧတ္ထ၊ ဤမင်းသားအိမ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာလတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဘတ္တကာလေ၊ ဆွမ်းစားအခါသည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ နီးလတ်သော်။ တဿ၊ ထိုမင်းသား၏။ ဂေဟံ၊ အိမ်သို့။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၃၀၄။ တဉ္စ၊ ထိုရသေ့ကိုလည်း။ ဘရိယာ၊ မင်းသား၏ မယားသည်။ ပလောဘေသိ၊ ဖြားယောင်း၏။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တာယ၊ ထိုမိန်းမသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပဿထ၊ ရှုကြကုန်လော့။ ယာဝ-အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ သုဒါရုဏံ၊ ကြမ်းကြုတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဗြဟ္မစရိယမှာ၊ မြတ်သောအကျင့်မှ။ စုတော၊ ရွေ့လျောသည်ဖြစ်၍။ ဣဒ္ဓိယာ၊ ဈာန်အဘိညာဉ်တန်ခိုးမှ။ ပရိဟာယထ၊ ယုတ်ဘူးလေ၏။
၃၀၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇပုတ္တော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ ဥဉ္ဆာတော၊ သစ်မြစ်သစ်သီး ရှာမှီးရာမှ။ ဗဟုံ၊ များလှစွာသော။ ဝနမူလဖလံ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးကို။ ကာဇေန၊ ထမ်းပိုးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သာယံ၊ ညအခါ၌။ အဿမံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။
၃၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣသိ စ၊ ရသေ့သည်လည်း။ ခတ္တိယံ၊ မင်းသားကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ကြံ၍။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဥပ္ပတနာကာရံ၊ ပျံအံ့သော အခြင်းအရာကို။ ကရောန္တော၊ ပြုသည်ရှိသော်။ ပတိတွာ၊ ကျ၍။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒတေ၊ နစ်၏။
၃၀၇။ ခတ္တိယော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒမာနံ၊ နစ်သော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တဿ၊ ထိုရသေ့အား။ အနုကမ္ပာယ ဧဝ၊ သနားသောကြောင့်လျှင်။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဆိုလတ္တံ့သော ဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။
၃၀၈။ ဘော ဣသိ၊ အို-ရှင်ရသေ့။ အဘိဇ္ဇမာနေ၊ မတုန်မလှုပ်သော။ ဝါရိသ္မိံ၊ ရေ၌။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အနာမသိတွာ၊ မသုံးသပ်မူ၍။ သယံ၊ အလိုလို။ ဣဒ္ဓိယာ၊ တန်ခိုးဖြင့်။ အာဂမ္မ၊ လာနိုင်ပါလျက်။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မိဿီဘာဝံ၊ ရောယှက်ခြင်းသို့။ ဂန္တာ၊ ရောက်သောကြောင့်။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သံသီဒတိ၊ ကိုယ်တိုင်နစ်၏။
၃၀၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ အာဝဋ္နနီ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် လည်စေတတ်သောကြောင့် ဝဲနှင့်တူကုန်၏။ မဟာမာယာ၊ များစွာ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယ ဝိကောပနာ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကျင့်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။
၃၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မုဒုသမ္ဘာသာ၊ နူးညံ့သော စကားဖြင့်လည်း။ သင်္ဂဏှိတုံ၊ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းငှာ။ အနလာ၊ မတတ်ကောင်းကုန်။ ဒုပ္ပူရတ္တာ၊ အလိုပြည့်နိုင်ခဲသောကြောင့်။ နဒီသမာ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ ယောက်ျားတို့ကို အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကြောင်းကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိလတ်၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ရှောင်ကြဉ်ရာ၏။
၃၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ယံ၊ အကြင်ယောက်ျားသို့။ ဆန္ဒသာ ဝါ၊ အလိုဆန္ဒ တူမျှသောကြောင့်၎င်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာကို လိုသောကြောင့်၎င်း။ ဥပသေဝန္တိ၊ မှီဝဲ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။ ဇာတဝေဒေါ၊ မီးသည်။ သဏ္ဌာနံ၊ မိမိ၏တည်ရာကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟတိ ဣဝ၊ လောင်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဧတာပိ၊ ဤမိန်းမတို့သည်လည်း။ တံ၊ ထိုမိမိသို့ မှီဝဲချဉ်းကပ်သော ယောက်ျားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟန္တိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုသဖြင့် လောင်တတ်ကုန်၏။
၃၁၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယဿ၊ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ဣသိဿ၊ ရသေ့အား။ နိဗ္ဗိဒေါ၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြီးငွေ့ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ပေါရာဏကံ၊ ရှေး၌ရအပ်သော။ မဂ္ဂံ၊ ဈာန်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆတေ၊ ပျံသွားလေ၏။
၃၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယော စ၊ အနိဗ္ဗာဂန္ဓ မင်းသားသည်လည်း။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆမာနံ၊ ပျံသွားလေသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သံဝေဂံ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းကို။ အလဘိ၊ ရပြီ။ လဒ္ဓါ၊ ရသောကြောင့်။ ဓီရော၊ ပညာရှိသော မင်းသားသည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ သမရောစယိ၊ နှစ်သက်၏။
၃၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ တတော၊ ထိုရဟန်းအဖြစ်ကို နှစ်သက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ ပဗ္ဗဇိတွာန၊ ရဟန်းပြု၍။ ကာမရာဂံ၊ ကာမရာဂကို။ ဝိရာဇယိ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါ၏။ ဝိရာဇေတွာ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါသောကြောင့်။ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် မိန်းမကိုစွဲ၍ စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့သည်လျက်လည်း ညစ်ညူးကုန်သေး၏ ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလရှိသူ၊ မိန်းမမြှူ၊ ကျင့်မူပျက်တတ်သည်
တဆယ့်တခုမြောက်သော မဟာပလောဘနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****