လာဠုဒါယိတ္ထေရဝတ္ထု
ဇရာဝဂ်
၇။ လာဠုဒါယီမထေရ်ဝတ္ထု
အပ္ပဿုတာယံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် လာဠုဒါယီမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
မဆိုင်သောတရား ဟောကြားခြင်း
ထိုလာဠုဒါယီမထေရ်ကား မင်္ဂလာပြုကုန်သောသူတို့၏အိမ်သို့ ရောက်သွားလျှင် “တိရောကုဋ္ဋေသု တိဋ္ဌန္တိ” အစရှိသောနည်းဖြင့် မင်္ဂလာမရှိသော ပေတဝတ္ထုတရား စသည်တို့ကို ဟောကြားလေ၏၊ မင်္ဂလာမရှိသည်ကို ပြုကုန်သောသူတို့၏အိမ်သို့ ရောက်သွားလျှင် တိရောကုဋ္ဋသုတ် စသည်တို့ကို ဟောအပ်ကုန်လျက် “ဒါနဉ္စ ဓမ္မစရိယာစ” အစရှိသောနည်းဖြင့် မင်္ဂလာစကားကိုလည်းကောင်း၊ “ယံကိဉ္စိ ဝိတ္တံ ဣဓဝါ ဟုရံဝါ” အစရှိသော ရတနသုတ်ကို လည်းကောင်း ဟောကြားလေ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုထိုသောနေရာတို့၌ တစ်ပါးသော တရားစကားကို ဟောကြားအံ့ဟုကြံ၍ တစ်ပါးသော တရားစကားကို ဟောကြားမိသော်လည်း “ငါသည် မစပ်မဆိုင် ဟောကြားမိ၏”ဟု မသိတတ်။ ရဟန်းတို့သည် ထိုလာဠုဒါယီ၏ တရားစကားကို ကြားရလျှင် မြတ်စွာဘုရားအား “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- အသို့ပါနည်း၊ မင်္ဂလာရှိသောနေရာ, မင်္ဂလာမရှိသောနေရာတို့၌ လာဠုဒါယီမထေရ် ရောက်သွားသည်ရှိသော် တစ်ပါးသောတရားကို ဟောအပ်လျက် တစ်ပါးသောတရားကို ဟောပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်ကြလေကုန်၏၊ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုလာဠုဒါယီမထေရ်ကား ယခုသာလျှင် ဤသို့ ဟောသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း တစ်ပါးသောစကားကို ဆိုအပ်လျက် တစ်ပါးသောစကားကို ဆိုဖူးပြီ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူလေ၏။
နွားတောင်းဂါထာ သင်ယူခြင်း
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် အဂ္ဂိဒတ္တအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏သားဖြစ်သော သောမဒတ္တအမည်ရှိသော သတို့သားသည် မင်းကြီးကို ခစားလေသတတ်။ ထိုသောမဒတ္တကို မင်းကြီးသည် ချစ်မြတ်နိုးအပ်၏၊ နှလုံးကို ပွားစေအပ်၏။ အဂ္ဂိဒတ္တပုဏ္ဏားကြီးသည်ကား လယ်ထွန်ခြင်းအမှုကို အမှီပြု၍ အသက်မွေး၏။ ထိုပုဏ္ဏားကြီးအား နွားနှစ်ကောင်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုနွားနှစ်ကောင်တို့တွင် နွားတစ်ကောင်သည် သေရှာလေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် သားကို “ချစ်သားသောမဒတ္တ- မင်းကြီးကို ငါ့အဖို့တောင်း၍ နွားတစ်ကောင် ဆောင်ခဲ့ချေလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ သောမဒတ္တသည် “ငါကား မင်းကြီးကို အကယ်၍ တောင်းသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏ ပေါ့လျော့သောအဖြစ်သည် ထင်ရှားလတ္တံ့”ဟု ကြံ၍ “ဖခင်- ဖခင်တို့သည်သာလျှင် မင်းကြီးကို တောင်းကြပါကုန်လော့”ဟု ဆိုသဖြင့် “ထိုသို့ဖြစ်မူ ငါ့သား- ငါ့ကိုခေါ်ယူ၍ သွားချေလော့”ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤသို့ ကြံလေ၏။ “ဤပုဏ္ဏားကြီးကား နုံ့သောပညာ ရှိ၏၊ ရှေ့သို့ တက်လော့, နောက်သို့ ဆုတ်လော့ဟူသော စကားမျှကိုလည်း မသိ၊ တစ်ပါးသောစကားကို ပြောဆိုအပ်လျက် တစ်ပါးသောစကားကိုသာ ယောင်မှား ပြောဆိုတတ်၏။ ထိုဖခင် ပုဏ္ဏားကြီးကို သင်ပေးပြီးမှသာ ဆောင်ပေအံ့”ဟု ကြံပြီးလျှင် သောမဒတ္တသည် ဖခင်ပုဏ္ဏားကြီးကို ခေါ်၍ ဗီရဏတ္ထမ္ဘက အမည်ရှိသော သင်္ချိုင်းသို့သွား၍ မြက်စည်းတို့ကို ဖွဲ့စည်းပြီးလျှင် “ဤမြက်စည်းကား မင်းကြီး၊ ဤမြက်စည်းကား အိမ်ရှေ့မင်း၊ ဤမြက်စည်းကား စစ်သူကြီး”ဟု ပြုလုပ်သဖြင့် အစဉ်အတိုင်း ဖခင်ပုဏ္ဏားကြီးအား ပြပြီးသည်ရှိသော် “သင်ဖခင်တို့သည် မင်းအိမ် နန်းတော်သို့ရောက်လျှင် ဤသို့ ရှေ့သို့ တက်အပ်၏၊ ဤသို့ နောက်သို့ ဆုတ်အပ်၏၊ မင်းကြီးကို ဤသို့ သံတော်ဦးတင်အပ်၏။ အိမ်ရှေ့မင်းကို ဤသို့ လျှောက်တင်အပ်၏။ မင်းကြီးသို့ ချဉ်းကပ်မိလျှင် “ဇယတု မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး- အောင်တော်မူပါစေသတည်း”ဟု ဆို၍ ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုသဖြင့် နွားကို တောင်းကြပါကုန်လော့”ဟု သင်ပေးပြီးမှ ဂါထာကို သင်ယူစေလေ၏။
တေသု ဧကော မတော ဒေဝ၊ ဒုတိယံ ဒေဟိ ခတ္တိယ။
မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒွေး ဂေါဏာ၊ နွားနှစ်ကောင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိပါကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင်နွားနှစ်ကောင်တို့ဖြင့်။ ခေတ္တံ၊ လယ်ကို။ ကသာမသေ၊ ထွန်ကြရပါကုန်၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေသု၊ ထိုနွားနှစ်ကောင်တို့တွင်။ ဧကော၊ နွားတစ်ကောင်သည်။ မတော၊ သေခဲ့လေ၏။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော အရှင်မင်းကြီး။ ဒုတိယံ၊ အဖော်နွားကို။ ဒေဟိ၊ သနားကယ်မတော်မူပါလော့။
နွားတောင်းသောအခါ နွားပေးသည့်ဂါထာကို ရွတ်ဆိုမိပုံ
ထိုအဂ္ဂိဒတ္တပုဏ္ဏားကြီးသည် တစ်နှစ်မျှဖြင့် ထိုဂါထာကို လေ့လာခြင်းရှိအောင်ပြု၍ လေ့လာခြင်း ရှိသည့်အဖြစ်ကို သားအား ပြောကြားလေသဖြင့် “ထိုသို့ဖြစ်မူ ဖခင်- တစ်စုံတစ်ခုသာလျှင်ဖြစ်သော လက်ဆောင်ကိုယူ၍ လာကြပါကုန်လော့၊ ကျွန်တော်ကား ရှေးဦးစွာသွား၍ မင်းကြီး၏အထံ၌ နေနှင့်ပါမည်”ဟု ဆိုသည်ရှိသော် “ချစ်သား- ကောင်းပေပြီ”ဟု ဆို၍ လက်ဆောင်ကိုယူလျက် မင်းကြီး၏အထံ၌ သောမဒတ္တ နေသောအခါ အားထုတ်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မင်းအိမ်တော်သို့ သွားသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသဖြင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ စကားပြောကြားအပ်သည်ဖြစ်၍ “ဖခင်ပုဏ္ဏားကြီး- ကြာမြင့်သောကာလမှ ရောက်လာပေစွတကား၊ ဤနေရာ၌ နေထိုင်၍ အလိုရှိရာဝတ္ထုဖြင့် ဆိုဘိလော့”ဟု မိန့်ဆိုလတ်သည်ရှိသော် ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
တေသု ဧကော မတော ဒေဝ၊ ဒုတိယံ ဂဏှ ခတ္တိယ။
မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒွေ ဂေါဏာ၊ နွားနှစ်ကောင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိပါကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင်နွားနှစ်ကောင်တို့ဖြင့်။ ခေတ္တံ၊ လယ်ကို။ ကသာမသေ၊ ထွန်ကြရပါကုန်၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေသု၊ ထိုနွားနှစ်ကောင်တို့တွင်။ ဧကော၊ နွားတစ်ကောင်သည်။ မတော၊ သေခဲ့လေ၏။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကိုအစိုးရသော အရှင်မင်းကြီး။ ဒုတိယံ၊ အဖော်နွားကို။ ဂဏှ၊ ယူငင်သိမ်းပိုက်တော်မူပါလော့။
မင်းကြီးသည် “ဖခင်ပုဏ္ဏားကြီး- အဘယ်ကို ဆိုသနည်း၊ တစ်ဖန် ဆိုဦးလော့”ဟု အမိန့်ရှိပြန်သော်လည်း ထိုနွားပေးဂါထာကိုသာလျှင် ဆိုပြန်လေ၏။
သားလျှောက်ပုံ ကောင်းသဖြင့် နွားတို့ကို ရရှိခြင်း
မင်းကြီးသည် ထိုပုဏ္ဏားကြီး ချွတ်ယွင်း၍ ဆိုသည့်အဖြစ်ကို သိတော်မူရလျှင် ပြုံးခြင်းကို ပြုတော်မူလျက် “ချစ်သား သောမဒတ္တ- သင်တို့၏အိမ်၌ နွားတို့ကား ပေါများလှယောင်တကား”ဟု အမိန့်တော်ရှိလတ်သော် “အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့ ပေးသနားတော်မူအပ်ကုန်သည်ရှိသော် ပေါများလှသည် ဖြစ်ကြပါလိမ့်မည်ဘုရား”ဟု လျှောက်တင်ခြင်းကြောင့် ဘုရားလောင်း သောမဒတ္တအား နှစ်သက်သဖြင့် ပုဏ္ဏားကြီးအား တစ်ဆယ့်ခြောက်ကောင်သော နွားတို့ကိုလည်းကောင်း၊ တန်ဆာဆင်ရန် ဘဏ္ဍာကိုလည်းကောင်း၊ နေထိုင်စရာ ရွာကိုလည်းကောင်း ပုဏ္ဏားကြီးအား မြတ်သော ဆုလာဘ်တော်ကို ပေးသနားတော်မူ၍ များသော အခြံအရံနှင့်တကွ ပုဏ္ဏားကြီးကို လွှတ်လိုက်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤတရားဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ယခုအခါ အာနန္ဒာ ဖြစ်လာလေ၏၊ ပုဏ္ဏားကြီးသည် လာဠုဒါယီ ဖြစ်လာလေ၏။ သောမဒတ္တသည်ကား ငါဘုရားသာလျှင် ဖြစ်လာလေ၏ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဤလာဠုဒါယီသည် မိမိ၏ နည်းသော အကြားအမြင်ရှိသည် အဖြစ်ကြောင့် တစ်ပါးသော စကားကို ဆိုအပ်လျက် တစ်ပါးသောစကားကို ဆိုဘိ၏၊ နည်းသော အကြားအမြင်ရှိသော ယောက်ျားသည် နွားလားနှင့်တူသည်မည်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
မံသာနိ တဿ ဝဍ္ဎန္တိ၊ ပညာ တဿ န ဝဍ္ဎတိ။
အပ္ပဿုတော၊ နည်းသော အကြားအမြင်ရှိသော။ အယံ ပုရိသော၊ ဤယောက်ျားသည်။ ဗလိဗဒ္ဒေါဝ၊ နွားလားကဲ့သို့။ ဝါ၊ နွားကဲ့သို့။ ဇီရတိ၊ ကြီးပြင်း၏။ တဿ၊ ထိုအကြားအမြင် နည်းပါးသော ယောက်ျားအား။ မံသာနိ၊ အသားတို့သည်သာလျှင်။ ဝဍ္ဎန္တိ၊ တိုးပွားကုန်၏။ တဿ၊ ထိုယောက်ျားအား။ ပညာ၊ ပညာသည်။ န ဝဍ္ဎတိ၊ မတိုးပွား။