ဝဂ္ဂုမုဒါတီရိယဘိက္ခုဝတ္ထု
၃။ ဝဂ္ဂုမုဒါ မြစ်ကမ်း၌နေသော ရဟန်းတို့ ဝတ္ထု
သေယျော အယောဂုဠောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေသာလီပြည်ကို အမှီပြု၍ မဟာဝုန်တော၌ နေတော်မူစဉ် ဝဂ္ဂုမုဒါမြစ်ကမ်းနား၌ နေကြကုန်သော ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဝမ်းရေးကြောင့် တရားဖြင့် ဝါကြွားခြင်း
ထိုအခါ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဝဂ္ဂုမုဒါမြစ်ကမ်းနား၌ နေကြကုန်သာ ရဟန်းတို့ကို “ချစ်သားရဟန်းတို့- သင်တို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ဝမ်း၏အကျိုးငှာ လူတို့အား အချင်းချင်း လူတို့၏ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးထက် လွန်မြတ်သော။ ဝါ-မြတ်သော အရိယာပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ သန္တာန်၌ဖြစ်သော ဈာန်မဂ်ဖိုလ်တရား၌ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုကြကုန်၏ဟူသည် မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် ထိုရဟန်းတို့သည် “မြတ်စွာဘုရား- မှန်လှပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုရဟန်းတို့ကို များစွာသောအကြောင်းဖြင့် ကဲ့ရဲတော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ယဉ္စေ ဘုဉ္ဇေယျ ဒုဿီလော၊ ရဋ္ဌပိဏ္ဍမသညတော။
ဒုဿီလော၊ သီလမရှိသော ရဟန်းသည်။ အသညတော၊ ကိုယ်အစရှိသည်တို့ဖြင့် စောင့်စည်းခြင်း မရှိဘဲလျက်။ ရဋ္ဌပိဏ္ဍံ၊ ပြည်သူတို့သဒ္ဓါ၍ လှူသောဆွမ်းကို။ ယဉ္စေ ဘုဉ္ဇေယျ၊ အကြင်စားငြားအံ့။ တတော၊ ထိုဆွမ်းကို စားသောထက်။ တတ္တော၊ ရဲရဲငြီးပူလောင်သော။ အဂ္ဂိသိခူပမော၊ မီးလျှံအဆင်းနှင့်တူသော။ အယောဂုဠော၊ သံတွေခဲကိုသာလျှင်။ ဘုတ္တာ၊ စားရခြင်းသည်။ သေယျော၊ အလွန်မြတ်သေး၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။