ဝဇ္ဇိပုတ္တကဘိက္ခုဝတ္ထု
၆။ ဝဇ္ဇီတိုင်းသားရဟန်းဝတ္ထု
ဒုပ္ပဗ္ဗဇ္ဇံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေသာလီပြည်ကို အမှီပြု၍ မဟာဝုန်တော၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော ဝဇ္ဇီတိုင်းသား ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပျင်းရိသောရဟန်းကို နတ်သတိပေးပုံ
ထိုရဟန်းကို ရည်မှန်း၍ ဆိုလတ္တံ့သောစကားကို ဆိုအပ်၏။ အမှတ်မရှိ တစ်ပါးသော ဝဇ္ဇီတိုင်းသားရဟန်းသည် ဝေသာလီပြည် အမှတ်မရှိ တစ်ခုသော တောအုပ်၌နေ၏။ ထိုအခါ ဝေသာလီပြည်၌ ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး ပွဲလမ်းသဘင်ကျင်းပ၏။ ထိုအခါ ဝေသာလီပြည်၌ တူရိယာတို့၏ တီးသံ,မှုတ်သံ, ကြွေးကြော်အော်ဟစ်သံကို ကြားရသဖြင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် ထိုအခါ၌ ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုတော်မူရှာလေ၏။
ဧတာဒိသိကာယ ရတ္တိယာ၊ ကောသု နာမမှေဟိ ပါပိယော။
ဝနသ္မိံ၊ တောအုပ်၌။ အပဝိဒ္ဓံ၊ စွန့်ပစ်အပ်သော။ ဒါရုကံ ဣဝ၊ ထင်းတုံးကဲ့သို့။ ဧကကောဝ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟရာမ၊ နေကြရကုန်၏။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဧတာဒိသိကာယ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ရတ္တိယာ၊ ညဉ့်၌။ အမှေဟိ၊ ငါတို့အောက်။ ပါပိယော နာမ၊ လွန်စွာယုတ်ညံ့သောသူမည်သည်။ ကောသု၊ အဘယ်သူဖြစ်ရာအံ့နည်း။
ထိုရဟန်းသည် ဝဇ္ဇီတိုင်း၌ မင်းသားဖြစ်၍ အလှည့်အားဖြင့် ရအပ်သော မင်းစည်းစိမ်ကိုစွန့်ပြီးလျှင် ရဟန်းပြုတော်မူသတတ်၊ ဝေသာလီပြည်၌ စတုမဟာရာဇ်နတ်တို့နှင့် အတူတကွ တစ်စပ်တည်းကဲ့သို့ပြုလုပ်၍ မြို့တစ်မြို့လုံး၌ တံခွန်ကုက္ကား စသည်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ခြင်းရှိသော ကြာခေါင်းလောင်းပွင့်တုန်းဖြစ်သော တန်ဆောင်မုန်းလ၏ လပြည့်နေ့၌ ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး ကျင်းပသော ပွဲလမ်းသဘင်သည် ဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် စည်ကြီးအစရှိကုန်သော တီးအပ်ကုန်သော တူရိယာတို့၏ မပြတ်မြည်သော အသံကိုလည်းကောင်း၊ တီးအပ်ကုန်သော စောင်းငြင်း အစရှိသည်တို့၏ အသံကိုလည်းကောင်း ကြားတော်မူရ၍ ဝေသာလီပြည်၌ အကြင်ခုနစ်ထောင်သော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ အကြင်ခုနစ်ရာသော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ အကြင်ခုနစ်ယောက်သော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း ထိုခုနစ်ထောင်, ခုနစ်ရာ, ခုနစ်ယောက်သောမင်းတို့၏ ထိုမျှလောက် အတိုင်းအရှည်ရှိသော အိမ်ရှေ့မင်း, စစ်သူကြီးစသော အကြင်သူတို့သည်လည်းကောင်း ရှိကြကုန်၏။ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော ထိုမင်း အစရှိသောသူတို့သည် နက္ခတ်ကစားခြင်း အကျိုးငှာ လမ်းမသို့ သက်လတ်ကြကုန်သည်ရှိသော် အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော စင်္ကြံမ၌ စင်္ကြံကြွတော်မူလျက် ကောင်းကင်အလယ်၌တည်သော လပြည့်ဝန်းကို မြင်ရသဖြင့် စင်္ကြံ၏အစွန်း၌ တံကဲပျဉ်ကိုမှီ၍ တည်နေလျက် ဦးရစ်ခေါင်းပေါင်းတန်ဆာမှ ကင်းလေသောကြောင့် တော၌စွန့်အပ်သော ထင်းတုံးကဲ့သို့ မိမိကိုယ်ကို ကြည့်ရှုပြီးလျှင် “ငါတို့အောက် အထူးသဖြင့် ယုတ်ညံ့သော တစ်ပါးသောသူသည် ရှိလေသေးသလော”ဟု ကြံတော်မူမိရကား ပြကတေ့အားဖြင့် အရညကင်ဓုတင်စသော ကျေးဇူးနှင့်ယှဉ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သော်လည်း ထိုခဏ၌ မမွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ဆိုလေသတည်း။ ထိုတောအုပ်၌ စောင့်နေသော နတ်က “ဤရဟန်းငယ်ကို ထိတ်လန့်စေဦးအံ့”ဟူသော အလိုအားဖြင့်-
တဿ တေ ဗဟုကာ ပိဟယန္တိ၊ နေရယိကာ ဝိယ သဂ္ဂဂါမိနံ။
ဘော ဘိက္ခု၊ အို..ရဟန်း။ ဝနသ္မိံ၊ တောအုပ်၌။ အပဝိဒ္ဓံ၊ စွန့်ပစ်အပ်သော။ ဒါရုကံဝ၊ ထင်းတုံးကဲ့သို့။ ဧကကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ တွံ၊ သင်ရဟန်းသည်။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟရသိ၊ နေတော်မူဘိ၏။ နေရယိကာ၊ ငရဲသားတို့သည်။ သဂ္ဂဂါမိနံ၊ နတ်ပြည်သို့ လားသောသူတို့အား။ ပိဟယန္တိ ဝိယ၊ မြတ်နိုးအားရ တောင့်တကြသကဲ့သို့။ ဗဟုကာ၊ များစွာသောသူတို့သည်။ တဿ တေ၊ ထိုအသင်ရဟန်းမြတ်အား။ ပိဟယန္တိ၊ မြတ်နိုးအားရ တောင့်တကြပါကုန်၏ဘုရား။
ဟူ၍-ရွတ်ဆိုအပ်သော ဤဂါထာကို ကြားလတ်သည်ရှိသော် ထိုရဟန်းသည် တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ မြတ်စွာဘုရားသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍နေလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းအရာကို သိတော်မူပြီးဖြစ်၍ အိမ်ရာထောင်သူ လူ့ဘောင်၌နေသော လူ၏ ဆင်းရဲသောအဖြစ်ကို ပြတော်မူလိုသည် ဖြစ်ရကား ငါးပါးသောဆင်းရဲတို့ကို ပေါင်းစုတော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဒုက္ခော သမာနသံဝါသော၊ ဒုက္ခာနုပတိတဒ္ဓဂူ။
တသ္မာ န စဒ္ဓဂူ သိယာ၊ န စ ဒုက္ခာနုပတိတော သိယာ။
ဒုပ္ပဗ္ဗဇ္ဇ၊ သာသနာ၌ ရဟန်းပြုနိုင်ခဲလှ၏။ ဒုရဘိရမံ၊ ရဟန်းတရား ကျင့်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်နိုင်ခဲလှ၏။ ဒုရာဝါသာ၊ ဆင်းရဲသဖြင့် နေရခြင်းရှိသော။ ဃရာ- ဃရာဝါသာ၊ အိမ်၌ နေရခြင်းသည်။ ဒုခါ၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်လှပေ၏။ အသမာနသံဝါသော၊ သဘောမတူသော သူတို့နှင့်အတူ နေရခြင်းသည်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲလှပေ၏။ အဒ္ဓဂူ၊ သံသရာခရီးအဓွန့်သို့ သွားရခြင်းသည်။ ဒုက္ခာနုပတိတော၊ ဆင်းရဲခြင်းဖြင့် အဖန်ဖန် ကျရောက်တတ်၏။
တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဒ္ဓဂူ၊ သံသရာဆင်းရဲဟု ဆိုအပ်သော ခရီးအဓွန့်သို့ သွားသောသူသည်။ န စ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။ ဒုက္ခာနုပတိတော စ၊ ဆင်းရဲသဖြင့် အဖန်ဖန်ကျရောက်တတ်သော သူသည်လည်း။ န သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းသည် ငါးပါးသော ဆင်းရဲခြင်းအကြောင်းတို့ကို မြင်ရသည်ရှိသော် ဆင်းရဲခြင်း၌ ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ ငါးပါးကုန်သော အောက်အဖို့ရှိသော သံယောဇဉ်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ငါးပါးသော အထက်အဖို့ရှိသော သံယောဇဉ်ကိုလည်ကောင်း ဖောက်ခွဲ၍ အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။