ဝီရကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၄။ ဝီရကဇာတ်

တင်ကျီး နှင့် ကျီးကန်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အပိ ဝီရက ပဿေသိအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝီရကဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည်မြတ်စွာဘုရား၏အတုပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ သာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလန်မထေရ်တို့သည် ဒေဝဒတ်၏ပရိသတ်ကို ယူကုန်၍ လာကုန်သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာ ဒေဝဒတ်သည် သင်တို့ကို မြင်၍ အသို့ပြုသနည်း။ ဤသို့ မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား ဘုရားသဗ္ဗညူ အတုကို ပြု၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် သာရိပုတ္တရာ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါ၏အတုဖြစ်သော အမူအရာကိုပြုခြင်းကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... သာရိပုတ္တရာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် တင်ကျီးမျိုး၌ဖြစ်၍ တခုသောအိုင်ကို အမှီပြု၍ နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ဝီရကဟူသော အမည်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ကာသိတိုင်း၌ ငတ်မွတ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ လူတို့သည် ကျီးစာထမင်းကို ပေးအံ့သောငှာ၎င်း ဘီလူး နဂါးတို့အား ပူဇော် ပသခြင်းအမှုကို ပြုအံ့သောငှာ၎င်း မစွမ်းနိုင်ကုန်၊ ငတ်မွတ်သောတိုင်းမှကျီးတို့သည် များသောအားဖြင့် တောသို့ ဝင်ကုန်၏။ ထိုတော၌ ဗာရာဏသီပြည်နေ သဝိဋ္ဌကအမည်ရှိသော တခုသောကျီးသည် ကျီးမကို ခေါ်ခဲ့၍ ဝီရက၏နေရာအရပ်သို့ ရောက်၍ ထိုအိုင်ကိုမှီ၍ လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေ၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကသည် တနေ့သ၌ ထိုအိုင်၌ အစာကိုရှာလတ်သည်ရှိသော် အိုင်သို့ သက်၍ ငါးတို့ကိုစား၍ အိုင်မှတက်၍ ကိုယ်ကိုခြောက်စေသော ဝီရကကို မြင်၍ ဤတင်ကျီးကိုအမှီပြု၍ များစွာကုန်သောငါးတို့ကို ရစိမ့်သောငှါ တတ်ကောင်း၏။ ဤတင်ကျီးကို ခစားအံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုဝီရကသို့ကပ်၍ အဆွေ အဘယ်အလိုရှိသနည်းဟု ဆိုလတ်သည်ရှိသော် အရှင်ငါသည် အရှင့်ကို ခစားအံ့သောငှါ အလိုရှိ၏ဟုဆို၍ ကောင်းပြီဟု ထိုဝီရကသည် ဝန်ခံအပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုအခါမှစ၍ ခစား၏။ ဝီရကသည်လည်း ထိုအခါမှစ၍ မိမိမျှလောက်ရုံကိုသာ စား၍ ငါးတို့ကိုဆယ်၍ သဝိဋ္ဌကအား ပေး၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကသည်လည်း မိမိမျှလောက်ရုံကိုသာစား၍ အကြွင်းကို ကျီးမအားပေး၏။

ထိုသဝိဋ္ဌကအား နောက်အဘို့၌ မာနသည် ဖြစ်၏။ အဘယ်သို့ ဖြစ်သနည်းဟူမူကား ဤ တင်ကျီးသည်လည်း မည်းသော အဆင်းရှိ၏။ ငါသည်လည်း မည်းသောအဆင်းရှိ၏။ မျက်စိနှုတ်သီး ခြေသည်းတို့ဖြင့်လည်း ထိုတင်ကျီး၏၎င်း ငါ၏၎င်း အထူးသည် မရှိ၊ ဤနေ့မှစ၍ တင်ကျီးသည် ယူအပ်ကုန်သော ငါးတို့ဖြင့် ငါ့အား စားခြင်းအမှုသည် မရှိ၊ ငါသည်သာလျှင် ယူအံ့၊ ဤသို့ မာနသည် ဖြစ်၏။ ဖြစ်ပြီး၍ ထိုဝီရကသို့ကပ်၍ အဆွေ ဤနေ့မှစ၍ ငါသည်သာလျှင် အိုင်သို့ဆင်း၍ ငါးတို့ကို ယူအံ့ဟု ဆို၏။ အဆွေ သင်သည် ရေသို့သက်၍ ငါးတို့ကို ဖမ်းသောအမျိုး၌ မဖြစ်ချေ၊ မပျက်စီးစေလင့်ဟု တားမြစ်သော်လည်း ဝီရကစကားကို မယူမူ၍ အိုင်သို့သက်၍ ရေသို့ဝင်၍ငုပ်သည်ရှိသော် မှော်ကိုဘောက်၍ ထွက်အံ့သောငှါ မစွမ်းနိုင်၊ မှော်ကြား၌ ငြိ၏။ နှုတ်သီးဖျားမျှသာလျှင် ထင်၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကသည် အသက်မရှူနိုင်သည်ဖြစ်၍ ရေထဲ၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်၏။ ထိုအခါ၌ သဝိဋ္ဌက၏မယားသည် လာလတ်သည်သို့ မမြင်သည်ရှိသော် အကြောင်းကိုသိစိမ့်သောငှာ ဝီရက၏အထံသို့သွား၍ အရှင်သဝိဋ္ဌကသည် မထင်၊ ထိုသဝိဋ္ဌကသည် အတီမှာလျှင် ရှိလေသနည်း ဤသို့ မေးလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၀၇။ အပိ ဝီရက ပဿေသိ၊ သကုဏ မဉ္ဇုဘာဏိကံ။
မယူရဝိဝသင်္ကာသံ၊ ပတိံ မယှံ သဝိဋ္ဌကံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၇။ ဝီရက၊ အရှင်ဝီရက။ မဉ္ဇုဘာဏိကံ၊ သာယာသော အသံရှိထသော။ မယူရဝိဝသင်္ကာသံ၊ ဥဒေါင်းလည်နှင့်တူသော အဆင်းရှိထသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပတိံ၊ လင်ဖြစ်သော။ သဝိဋ္ဌကံ၊ သဝိဋ္ဌက အမည်ရှိသော။ သကုဏံ၊ ငှက်ကို။ တွံ၊ အရှင်သည်။ ပဿေသိ အပိ၊ မြင်ပါ၏လော။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဝီရကသည် သင်၏လင် သွားရာအရပ်ကို ငါသိ၏ဟု ဆိုလိုရကား-

၁၀၈။ ဥဒကထလစရဿ ပက္ခိနော၊
နိစ္စံ အာမကမစ္ဆဘောဇနော။
တဿာနုကရံ သဝိဋ္ဌကော၊
သေဝါလေ ပလိဂုဏ္ဌိတော မတော။

ဟူသော နှစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သောဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၈။ ကာကီ၊ ကျီးမ။ ဥဒကထလစရဿ၊ ရေကြည်းအရပ်၌ ကျက်စားခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ထသော။ ပက္ခိနော၊ ငှက်သည်။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အာမကမစ္ဆဘောဇနော၊ ဆယ်၍ပေးအပ်သော ငါးစိမ်းကို စားသော။ သဝိဋ္ဌကော၊ သဝိဋ္ဌကသည်။ တဿ၊ ထိုရေကြည်အရပ်၌ ကျက်စားခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောငှက်၏။ အနုကရံ-အနုကရောန္တော၊ အတုပြုခြင်းကြောင့်။ သေဝါလေ၊ မှော်၌။ ပလိဂုဏ္ဌိတော၊ လွှမ်းအပ်သည်ဖြစ်၍။ မတော၊ သေလေပြီ။

ထိုစကားကို ကြား၍ ကျီးမသည် ငို၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့လျှင် သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သာရိပုတ္တရာ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သဝိဋ္ဌက ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ဝီရက ဖြစ်ဘူးလေပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကိုယ်မစွမ်းပေါင်၊ မာနထောင်၊ ကျီးကောင် ပျက်စီးသို့

လေးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဝီရကဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****