သဋ္ဌိကူဋပေတဝတ္ထု

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၁၃။ သဋ္ဌိကူဋပြိတ္တာဝတ္ထု

ယာဝဒေဝ အနတ္ထာယအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် သဋ္ဌိကူဋပြိတ္တာကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

တူမခြောက်သောင်း အထုခံရသောပြိတ္တာ

ရှေးနည်းအားဖြင့်သာလျှင် ရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် လက္ခဏမထေရ်နှင့်တကွ ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထက်မှ ဆင်းသက်တော်မူသည်ရှိသော် အမှတ်မရှိ တစ်ခုသောအရပ်၌ ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာပြုတော်မူလေ၏။ အရှင်လက္ခဏမထေရ်သည် ပြုံးရယ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို မေးအပ်သည်ရှိသော် “မြတ်စွာဘုရား၏အထံတော်၌ ငါ့ကို မေးဦးလော့”ဟု ဆို၍ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွသွားတော်မူပြီးမှ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ ချဉ်းကပ်ကာ ရှိခိုးလျက်နေသောအခါ အရှင်လက္ခဏမထေရ်က တစ်ဖန် မေးပြန်သောကြောင့် “ငါ့ရှင်လက္ခဏ- ငါသည် တစ်ကောင်သောပြိတ္တာကို မြင်ရပေသည်။ သုံးဂါဝုတ်မျှပမာဏရှိသော ခန္ဓာကိုယ်အတ္တဘောဖြင့် ထိုပြိတ္တာ၏ ဦးခေါင်းထိပ်ထက်၌ ခြောက်သောင်းသော သံဖြင့်ပြီးသော တူမတို့သည် အလျှံရဲရဲ ငြိစွဲတောက်ပြောင် လောင်ကုန်လျက် ကျကာကျကာ ထကြ,တက်ကြကုန်၏။ ဦးခေါင်းကို ရိုက်ခွဲကြကုန်၏။ ဦးခေါင်း ကွဲတိုင်းကွဲတိုင်း ရှေးအတိုင်း တစ်ဖန်ဖြစ်စေပြန်၏။ ငါသည် ဤကိုယ်၏အဖြစ်ဖြင့် ဤသို့သဘောရှိသော အတ္တဘောကို ရှေး၌ တစ်ရံတစ်ခါမျှ မမြင်အပ်စဖူး”ဟု မြွက်ဆိုပြီးလျှင် “ငါသည် ထိုပြိတ္တာကို မြင်သောကြောင့် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြုမိပေသည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပေတဝတ္ထုပါဠိတော် အဆုံးစွန်သောဝတ္ထု၌ ဤသဋိကူဋပြိတ္တာကိုပင် ရည်မှန်း၍ ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။

သဋ္ဌိကူဋသဟဿာနိ၊ ပရိပုဏ္ဏာနိ သဗ္ဗသော။
သီသေ တုယှံ နိပတန္တိ၊ ဘိန္ဒန္တိ တဝ မတ္ထကံ။

ဘောပေတ၊ အို..ပြိတ္တာ။ သဗ္ဗသော၊ အလုံးစုံသောအခြင်းအရာဖြင့်။ ပရိပုဏ္ဏာနိ၊ ပြည့်ကုန်သော။ သဋိကူဋသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းသော သံတူတို့သည်။ တုယှံ၊ သင်၏။ သီသေ၊ ဦးခေါင်း၌။ နိပတန္တိ၊ ကျကုန်၏။ တဝ၊ သင်၏။ မတ္ထကံ၊ ဦးထိပ်ကို။ ဘိန္ဒန္တိ၊ ရိုက်ခွဲကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားလည်း အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်၏ စကားကို ကြားတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ငါဘုရားသည်လည်း ဤသတ္တဝါကို ဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ နေတော်မူစဉ်ပင် မြင်တော်မူ၏။ ယင်းသို့ပင်မြင်သော်လည်း အကြင်သူတို့သည် ငါဘုရား၏စကားကို မယုံကြည်ကြကုန်၊ ထိုသူတို့အား အကျိုးစီးပွားမဲ့ခြင်းငှာ ဖြစ်ကုန်ရာ၏ဟု သူတစ်ပါးတို့အား အစဉ်သနားသဖြင့် ငါဘုရား မဟောကြားဘဲနေတော်မူ၏။ ယခုအခါမူကား မောဂ္ဂလာန်၏ သက်သေဖြစ်၍၊ ဝါ၊ သက်သေ၏အဖြစ်ဖြင့် ဟောကြားတော်မူပေအံ့”ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုစကားကိုကြားရလျှင် ရဟန်းတို့သည် ထိုပြိတ္တာ၏ ရှေးမကောင်းကံကို မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုရဟန်းတို့အား အတိတ်ကိုဆောင်၍ ဟောကြားတော်မူလေ၏။

ပုရောဟိတ်ခံတွင်း ဆိတ်မစင် ပစ်သွင်းခြင်း

ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကျောက်စရစ်ကို ပစ်သောအတတ်၌ အပြီးတိုင် တတ်မြောက်ခြင်းသို့ရောက်သော တစ်ယောက်သော သူဆွံ့သည် ရှိလေသတတ်။ ထိုသူဆွံ့သည် မြို့တံခါး၌ တစ်ခုသော ပညောင်ပင်၏ အရင်း၌နေလျက် ကျောက်စရစ်တို့ကိုပစ်၍ ထိုပညောင်ပင်၏ အရွက်တို့ကို ပြတ်စေ,ပေါက်စေလျက် “ဆင်ရုပ်ကို ငါတို့အား ပြပါလေလော့”၊ “မြင်းရုပ်ကို ငါတို့အား ပြပါလေလော့”ဟု ရွာသူသားငယ်တို့ ဆိုလတ်သော် အလိုရှိတိုင်း, အလိုရှိတိုင်းသော အရုပ်တို့ကိုပြလျက် ထိုရွာသူသားငယ်တို့၏အထံမှ ခဲဖွယ်ဘောဇဉ် စသည်တို့ကို ရပေ၏။ ထို့နောက် တစ်နေ့သ၌ ပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည် ဥယျာဉ်သို့ ထွက်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ ရောက်တော်မူလေ၏။ ထိုရွာသူသားငယ်တို့သည် သူဆွံ့ကို ပညောင်ပင်မြစ်ပျဉ်းကြား၌ ပစ်ထားခဲ့၍ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ကြလေကုန်၏။ မင်းကြီးသည် မွန်းတည့်ဆဲဆဲသောအခါ ပညောင်ပင်ရင်းသို့ ဝင်ရောက်သည်ရှိသော် အပေါက်ကြီး အပေါက်ငယ်ရှိသော နေရိပ်ဖြင့် မင်းကြီး၏ကိုယ်ကို ထိခိုက်လာ၏။ မင်းကြီးသည် “ဤအကြောင်းကား အဘယ်အကြောင်းနည်း”ဟု အထက်သို့မော့၍ ကြည့်လတ်သော် သစ်ရွက်တို့၌ ဆင်ရုပ် စသည်တို့ကို မြင်ရလျှင် “ဤအမှုသည် အဘယ်သူ၏ အမှုနည်း”ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် “တစ်ယောက်သော သူဆွံ့၏အမှုဖြစ်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထားသောစကားကို ကြားသိတော်မူရ၍ ထိုသူကို ခေါ်စေတော်မူပြီးလျှင် “ငါ၏ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကား အလွန်တရာ နှုတ်သီးကောင်းလှ၏၊ ငါသည် စကားအနည်းငယ်မျှကို ပြောဆိုသည်ရှိသော် များစွာသောစကားကို ပြောဆိုလျက် ငါ့ကို ဖိစီးနှိပ်စက်၏၊ ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏား၏ခံတွင်းသို့ တစ်စလယ် ကွမ်းစားမျှလောက်ကုန်သော ဆိတ်ချေးတို့ကိုပစ်သွင်းခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်ကောင်းလတ္တံ့လော”ဟု မေးမြန်း ပြောဆိုတော်မူလေ၏။ “အရှင်မင်းမြတ်- ကျွန်တော်မျိုး စွမ်းနိုင်ပါသည်၊ ဆိတ်ချေးကို ဆောင်ယူစေ၍ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားနှင့်တကွ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် စကားပြောဆိုကုန်လျက် တင်းတိမ်တွင်း၌ နေထိုင်တော်မူပါကုန်လော့၊ ကျွန်တော်မျိုးသည် ဤအရာ၌ ပြုအပ်သောအမှုကို သိနိုင်ရပါလတ္တံ့”ဟု လျှောက်တင်လေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးလည်း ထိုသူဆွံ့ ပြောဆိုသောအတိုင်း စီမံပြုလုပ်စေ၏။ သူဆွံ့သည် ကတ်ကြေးဦးဖျားဖြင့် တင်းတိမ်၌ အပေါက်ဖောက်သည်ကိုပြု၍ မင်းကြီးနှင့်တကွ စကားပြောဆိုသော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ ခံတွင်း ဖွင့်ဟရုံမျှ၌ တစ်လုံး, တစ်လုံးသော ဆိတ်ချေးကို ပစ်သွင်းလေ၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားလည်း ခံတွင်းသို့ ဝင်လာတိုင်း ဝင်လာတိုင်းသော ဆိတ်ချေးကို မျိုချလေ၏။ သူဆွံ့သည် ဆိတ်ချေးတို့ ကုန်ခြင်းသို့ရောက်သည်ရှိသော် တင်းတိမ်ကို လှုပ်လိုက်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း ထိုတင်းတိမ်လှုပ်သောအမှတ်ဖြင့် ဆိတ်ချေးတို့ ကုန်သည့်အဖြစ်ကိုသိရ၍ “ဆရာပုရောဟိတ်- အသင်တို့နှင့်တကွ စကားပြောဆိုသော အကျွန်ုပ်သည် စကားကို ခံတွင်းမှ ထုတ်ခြင်းငှာမစွမ်းနိုင်၊ အသင်တို့သည် အလွန်တရာ နှုတ်သီးကောင်းလှသည့်အဖြစ်ကြောင့် တစ်စလယ် ကွမ်းစားမျှလောက်သော ဆိတ်ချေးတို့ကို မျိုချပြီး၍သော်လည်း နှုတ်၏တိတ်ဆိတ်ခြင်းသို့ မရောက်နိုင်ကြပါကုန်တကား”ဟု ဆိုလေ၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် မျက်နှာမသာယာသည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ ခံတွင်းကို ဖွင့်ဟလျက် မင်းကြီးနှင့်အတူတကွ စကားပြောဆိုခြင်းငှာ မဝံ့ရှာလေ။ မင်းကြီးသည် သူဆွံ့၏ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သဖြင့် ထိုသူကို ခေါ်တော်မူစေ၍ “ငါသည် အသင့်ကို အမှီပြုသဖြင့် ချမ်းသာသုခကို ရအပ်ပေသည်”ဟု နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်တော်မူလျက် ထိုသူဆွံ့အား အလုံးစုံ ရှစ်ခုအရေအတွက်ရှိသောကြောင့် သဗ္ဗဋ္ဌကမည်သော ပစ္စည်းဥစ္စာကို ပေးသနားတော်မူပြီး၍ မြို့၏အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ လေးခုသော ရွာမြတ်တို့ကို ပေးသနားတော်မူလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာသိရ၍ မင်းကြီး၏အကျိုးအကြောင်း ကောင်း,မကောင်း အရာတို့ကို သေချာညွှန်ပြ ဆုံးမတတ်သော အမတ်ပညာရှိသည် ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုလေ၏။

သာဓု ခေါ သိပ္ပကံ နာမ၊ အပိ ယာဒိသကီဒိသံ။
ပဿ ခဉ္ဇပ္ပဟာရေန၊ လဒ္ဓါ ဂါမာ စတုဒိသာ။

မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သိပ္ပကံ နာမ၊ အတတ်မည်သည်ကား။ ယာဒိသကီဒိသံ အပိ၊ အမှတ်မရှိ ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား ဖြစ်သော်လည်း။ သာဓု ခေါ၊ ကောင်းသည်သာတည်း။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပဿ၊ ရှုတော်မူပါလော့။ ခဉ္ဇပ္ပဟာရေန၊ ဤသူဆွံ့သည် ဆိတ်ချေးကိုပစ်သဖြင့်။ စတုဒ္ဒိသာ၊ မြို့တော်၏ အရပ်လေးမျက်နှာ၌ ရှိကုန်သော။ ဂါမာ၊ လေးခုသော ရွာတို့ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရအပ်လေကုန်ပြီ။

ထိုဆုံးမတတ်သော အမတ်ပညာရှိကား ထိုအခါ ငါဘုရားသာလျှင် ဖြစ်လေ၏။

အတတ်ပညာကို အသုံးမှားသဖြင့် ပြိတ္တာဖြစ်ခြင်း

ထိုအခါ ယောက်ျားတစ်ယောက်သည် သူဆွံ့သည် ရအပ်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မြင်ရသဖြင့် “ဤမည်သောသူသည် သူဆွံ့တစ်ယောက်ဖြစ်ပါလျက် ဤအတတ်ကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရလေ၏။ ငါသည်လည်း ထိုအတတ်ပညာကို သင်ယူခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံလေ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုယောက်ျားသည် သူဆွံ့၏အထံသို့ ချဉ်းကပ်လျက် “ဆရာ- ဤအတတ်ပညာကို အကျွန်ုပ်အား သင်ကြားပေးသနားပါ”ဟု ပြောဆိုတောင်းပန်လေ၏။ “အမောင်- သင်ကြားပေးခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်”ဟု ပယ်မြစ်သည်ရှိသော် ထိုယောက်ျားလည်း “သူဆွံ့ပယ်မြစ်သည်ဖြစ်ပါစေ သူဆွံ့ကိုနှစ်သက်အောင် ငါပြုအံ့”ဟု ကြံ၍ ထိုသူဆွံ့ ၏ လက်ခြေဆုပ်နယ်ခြင်း အစရှိသော ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် အသွယ်သွယ်တို့ကို ပြုလျက် ရှည်ကြာလေးမြင့်စွာ ထိုယောက်ျားသည် သူဆွံ့ကို နှစ်သက်စေပြီးလျှင် အဖန်ဖန် တောင်းပန်လေ၏။ သူဆွံ့သည်လည်း “ဤယောက်ျားကား ငါ့အား အလွန်လျှင် ကျေးဇူးများလှပေ၏”ဟု ထိုယောက်ျား၏စကားကို ပယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ရကား အတတ်ပညာကို သင်ကြားပြသပြီးလျှင် “အမောင်- အသင့်အား အတတ်ပညာသည် အပြီးအဆုံးတိုင်လေပြီ၊ အခုအခါ၌ အသို့ပြုအံ့နည်း”ဟု မေး၏။ “ဆရာ- မြို့၏အပသို့သွား၍ အတတ်ပညာကို စုံစမ်းအံ့”ဟုဆိုလျှင် “အဘယ်သို့ စုံစမ်းခြင်း ပြုအံ့နည်း”ဟု မေးပြန်သော် “နွားကိုလည်းကောင်း၊ လူကိုလည်းကောင်း ပစ်ခတ်၍ သေစေအံ့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။

“အမောင်- နွားကိုသတ်သောသူအား ဒဏ်တစ်ရာထိုက်၏၊ လူကိုသတ်သောသူအား ဒဏ်တစ်ထောင်ထိုက်၏၊ သင်သည် သားမယားနှင့်တကွ ပြုသော်လည်း ထိုဒဏ်ကို ထုတ်ဆောင်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ပေလတ္တံ့”ဟု ဆို၍ “သင်သည် မပျက်စီးပါစေလင့်၊ အကြင်သူကို ပစ်ခတ်သည်ရှိသော် ဒဏ်ကိုပေးဆောင်ရခြင်းမရှိ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော အမိအဘမရှိသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကို စူးစမ်းလော့”ဟု ပြောဆိုမှာထား၍ လွှတ်လိုက်လေ၏။ ထိုယောက်ျားလည်း “ကောင်းပါပြီ”ဟု ဝန်ခံ၍ ကျောက်စရစ်တို့ကို ရင်ခွင်၌ ထည့်ပိုက်ယူဆောင်လျက် ထိုသို့သဘောရှိသော စောင့်ရှောက်စိုးပိုင်သူ ကင်းရှင်းသည့်သူကို ရှာဖွလှည့်လည်ရာ နွားကိုမြင်လျှင် “ဤကား အရှင်ရှိ၏”ဟု ပစ်ခတ်ခြင်းငှာ မဝံ့လေ။ လူကိုမြင်ပြန်လျှင်လည်း “ဤသူကား အမိအဘရှိ၏”ဟု ပစ်ခတ်ခြင်းငှာ မဝံ့လေ၊ ထိုအခါကာလ၌ သုနေတ္တအမည်ရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတစ်ဆူသည် ထိုဗာရာဏသီပြည်ကို အမှီပြု၍ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူ၏။ ထိုယောက်ျားသည် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူလာသော ထိုသုနေတ္တပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြို့တံခါး၏အကြား၌မြင်လျှင် “ဤသူသည် အမိအဘမရှိသောသူသာတည်း၊ ဤသူကို ပစ်ခတ်အပ်သည်ရှိသော် ဒဏ်မရှိသည် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်၊ ဤသူကို ပစ်ခတ်၍ အတတ်ပညာကို စုံစမ်းအံ့”ဟု ကြံပြီးလျှင် ထိုအတတ်ပညာတတ်သော ယောက်ျားမိုက်သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်၏ လက်ယာနားတွင်းကို ရွယ်ရည်ချိန်မှန်းလျက် ကျောက်စရစ်ကို ပစ်လွှတ်လိုက်လေ၏။ ထိုကျောက်စရစ်သည် လက်ယာနားတွင်းဖြင့်ဝင်၍ လက်ဝဲနားတွင်းဖြင့် ထွက်သွား၏။ ပြင်းစွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာသည် ဖြစ်လေ၏။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်သည် ဆွမ်းခံကြွဝင်တော်မူခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်သဖြင့် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သီတင်းသုံးတော်မူရာ သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းသင်္ခမ်းသို့ ကြွသွားတော်မူ၍ ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူရလေ၏။

လူတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်သည် ဆွမ်းခံမကြွမဝင်လာသည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ခု မချမ်းသာသဖြင့် ဖြစ်ပေလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်မြတ် ကိန်းအောင်းသောကျောင်းသို့ သွားရောက်သောအခါ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင် ပရိနိဗ္ဗာန်စံဝင်တော်မူသည်ကို မြင်ရလျှင် မျက်ရည်ရွှဲစို ငိုကြွေးလွမ်းဆွတ် တမ်းတကြလေကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည်လည်း သွားလာကြသော လူများအပေါင်းကိုမြင်၍ ထိုကျောင်းသို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်ကို ကောင်းစွာမှတ်မိသောကြောင့် “ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်သည် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူလာ၍ မြို့တံခါး၏အကြား ငါ၏မျက်မှောက်၌ ရှေးရှုဖြစ်လေ၏၊ ငါသည် မိမိ၏အတတ်ပညာကို စုံစမ်းလိုသောကြောင့် ဤအရှင်ကို ငါပစ်ခတ်၏”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ လူတို့သည်လည်း “ဤသူယုတ်မာသည် ငါတို့၏ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ပစ်သတ်လေသတတ်၊ ဖမ်းဆီးကြကုန်လော့၊ ဖမ်းဆီးကြကုန်လော့”ဟု ပြောဆိုကာ ရိုက်နှက်ပုတ်ခတ်ကြသဖြင့် ထိုနေရာဌာန၌ပင် ထိုလူယုတ်မာကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကြကုန်၏။ ထိုလူယုတ်မာသည်လည်း အဝီစိငရဲကြီး၌ဖြစ်၍ အကြင်ရွေ့လောက် ကာလပတ်လုံး ဤမဟာပထဝီမြေကြီးသည် တစ်ယူဇနာတိုင်တိုင် အထက်သို့ မြင့်တက်၏၊ ထိုရွေ့လောက်ကာလပတ်လုံး ငရဲ၌ကျက်၍ အကျိုးကြွင်း၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထက်၌ သဋ္ဌိကူဋပြိတ္တာ၏အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်ရလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသဋ္ဌိကူဋပြိတ္တာ၏ ရှေးအကြောင်း မကောင်းမှုကံကို ဟောကြားတော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားရဟန်းတို့- လူမိုက်အား အတတ်ပညာသည်လည်ကောင်း၊ အစိုးရခြင်းသည်လည်းကောင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည်ရှိသော် အကျိုးမဲ့ အချည်းနှီးသာလျှင် ဖြစ်လေ၏။ ထိုစကားမှန်၏။ လူမိုက်သည် အတတ်ပညာကိုလည်းကောင်း၊ အစိုးရခြင်းကိုလည်းကောင်း ရလျှင် မိမိ၏ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကိုသာ ပြုတတ်၏ဟု အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ တရားကို ဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၇၂] ယာဝဒေဝ အနတ္ထာယ၊ ဉတ္တံ ဗာလဿ ဇာယတိ။
ဟန္တိ ဗာလဿ သုက္ကံသံ၊ မုဒ္ဓမဿ ဝိပါတယံ။

ဗာလဿ၊ လူမိုက်၏။ ဉတ္တံ၊ သိခြင်းသည်။ ဝါ၊ အတတ်ပညာ စည်းစိမ်အခြံအရံ အစိုးရခြင်း စသည်ဖြင့် လူ၌ ထင်ရှားသောအဖြစ်သည်။ ယာဝ အနတ္ထာယ ဧဝ၊ မိမိအကျိုးမဲ့ဖြစ်ခြင်းငှာသာလျှင်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ ဗာလဿ၊ လူမိုက်အား။ ဥပ္ပဇ္ဇမာနံ၊ ဖြစ်သော အတတ်ပညာ အစိုးရခြင်းသည်။ သုက္ကံသံ၊ ဖြူစင်သော ကောင်းမှုအဖို့ကို။ ဟန္တိ ဟနတိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်၏။ အဿ၊ ထိုလူမိုက်၏။ မုဒ္ဓံ၊ ပညာတည်းဟူသော ဦးထိပ်ကို။ ဝိပါတယံ၊ ဖျက်ဆီးပယ်ချသည်ဖြစ်၍။ ဟန္တိ ဟနတိ၊ ပယ်ဖျောက်တတ်၏။

ဒေသနာတော်၏အကျိုး

ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။