သမ္ဗဟုလဘိက္ခုဝတ္ထု -၅
၇။ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့ဝတ္ထု
မေတ္တာဝိဟာရီအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
သောဏရဟန်း ဘုရားအား တရားဟောခြင်း
တစ်ပါးသောအခါ အရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်သည် အဝန္တိ ဇနပုဒ်တို့၌ ကုလဃရမည်သော မြို့ကိုမှီ၍ ပဝတ္တတောင်၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် တစ်ကုဋေထိုက်သော နားတန်ဆာဆင်မြန်လေ့ရှိသော သောဏအမည်ရှိသော ဥပါသကာသည် ရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်၏ တရားဟောကြားခြင်း၌ ကြည်ညိုလှသောကြောင့် မထေရ်မြတ်၏အထံတော်၌ ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အလိုရှိလတ်သဖြင့် ရှင်မဟာကစ္စည်း မထေရ်သည် “သောဏဒါယကာ- အသက်ထက်ဆုံး တစ်ထပ်သာ စားရခြင်းရှိသော၊ တစ်ယောက်တည်းသာ အိပ်ရခြင်းရှိသော မြတ်သောအကျင့်ကို ပြုခြင်းငှာ ခဲယဉ်းလှပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ပယ်မြစ်အပ်သော်လည်း ရဟန်းအဖြစ်၌ အလွန်လျှင်ဖြစ်သော အားထုတ်ခြင်း ရှိလေ၏။ သုံးကြိမ်မြောက်သောအခါ ရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်ကို တောင်းပန်၍ ရှင်သာမဏေ ပြုပြီးလျှင် ဒက္ခိဏပထတိုင်းအရပ်၌ နည်းသော ရဟန်းရှိသည်အဖြစ်ကြောင့် သုံးနှစ်တို့၏ လွန်သောအခါမှ ရအပ်သော ပဉ္စင်းအဖြစ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို မျက်မှောက်ထင်ထင် ဖူးမြင်လိုသည် ဖြစ်ရကား ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာကို ပန်ကြားသဖြင့် ထိုဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် ပေးအပ်သော (မှာထားအပ်သော) သတင်းစကားကိုယူ၍ အစဉ်သဖြင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်ကို ရောက်သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် ပြုအပ်သော အစေ့အစပ်ရှိသဖြင့် မြတ်စွာဘုရားသည် တစ်ခုတည်းသော ဂန္ဓကုဋိ၌သာလျှင် ခွင့်ပြုအပ်သော အိပ်ရာနေရာ ရှိသည်ဖြစ်၍ များစွာသာလျှင်ဖြစ်သော ညဉ့်အချိန်ကို လွင်တီးခေါင်၌လွန်စေပြီးလျှင် ညဉ့်အဖို့၌ ဂန္ဓကုဋိသို့ဝင်၍ မိမိအား ရောက်သောအိပ်ရာနေရာ၌ ထိုညဉ့်အဖို့ကို လွန်စေသဖြင့် နံနက်စောစောအချိန်၌ မြတ်စွာဘုရားသည် တိုက်တွန်းတော်မူအပ်သည်ရှိသော် အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော အဋ္ဌကဝဂ်တစ်ဆယ့်ခြောက်သုတ်တို့ကို အသံဖြင့် ပါဠိရွတ်သောနည်းဖြင့် ရွတ်လေ၏။ ထိုအခါ သောဏမထေရ်အား မြတ်စွာဘုရားသည် အသံဖြင့် ပါဠိရွတ်ပြီးသောအဆုံး၌ လွန်စွာ ဝမ်းမြောက်စေတော်မူလျက် “ချစ်သားရဟန်း- ကောင်းပေစွ ကောင်းပေစွ”ဟု ကောင်းချီးပေးလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားပေးအပ်သော ကောင်းချီးသံကို ကြားရ၍ မြေ၌တည်သော နတ်,နဂါး,ဂဠုန်တို့သည် ကောင်းချီး ပေးကြကုန်လေ၏။ ဤသို့လျှင် ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် တစ်ပြိုင်နက် တစ်ချက်တည်း ကောင်းချီးပေးခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်လေ၏။
သောဏရဟန်း၏ မယ်တော်နှင့် အိမ်စောင့်နတ်
ထိုခဏ၌ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ ယူဇနာတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်အထက် ကုလဃရမြို့၌ သာမဏမထေရ်၏ မယ်တော်ဖြစ်သော ဒါယိကာမကြီး၏အိမ်၌ အိမ်စောင့်နတ်သည်လည်း သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးပေးလေ၏။ ထိုအခါ အိမ်စောင့်နတ်ကို ဒါယိကာမကြီးသည် “ကောင်းချီးပေးသော ဤသူကား အဘယ်သူနည်း”ဟု ဆိုလေ၏။ “နှမ- ငါတည်း”ဟု ဆိုလတ်သော် “သင်သည်- အဘယ်သူဖြစ်သနည်း”ဟု ဆိုပြန်လေ၏။ “သင်၏အိမ်၌ စောင့်သောနတ်ဖြစ်ပါသည်”ဟု ဆိုပြန်လတ်သော် “သင်သည် ဤနေ့မှ ရှေး၌ ငါ့အား ကောင်းချီးကို မပေးစဖူးပါဘဲလျက် ယနေ့ အဘယ့်ကြောင့် ပေးဘိသနည်း”ဟု ဆိုလေ၏။ “ငါသည် သင့်အား ကောင်းချီးကို ပေးသည် မဟုတ်ရပါ”ဟု ဆိုလတ်သော် “ထိုသို့မဟုတ်လျှင် အဘယ်သူအား သင်-ကောင်းချီးပေးဘိသနည်း”ဟု ဆိုလေ၏။ “သင်၏သားတော်ဖြစ်သော ကောဋိကဏ္ဏသောဏမထေရ်အား ကောင်းချီးပေးပါသည်”ဟု ဆိုလတ်သော် “ငါ၏သားတော်သည် အဘယ်ကိုပြုဘိသနည်း”ဟု မေးလေ၏။ “သင်၏သားတော်သည် ယနေ့ မြတ်စွာဘုရားနှင့် အတူတကွ တစ်ခုတည်းသော ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌နေလျက် တရားကိုဟောပါသည်။ မြတ်စွာဘုရားသည် သင့်သားတော်၏တရားကို ကြားနာ၍ ကြည်ညိုစွာ ကောင်းချီးပေးပါသည်။ မြတ်စွာဘုရား၏ ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ဝန်ခံလျက် မြေ၌တည်သောနတ်တို့ကို အစပြု၍ ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် တစ်ပြိုင်နက် တစ်ချက်တည်း ကောင်းချီးပေးခြင်းသာလျှင် အကြင်ကြောင့်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသောဏမထေရ်အား ငါသည်လည်း ကောင်းချီးပေးရပေ၏”ဟု ပြောဆိုလတ်သည်ရှိသော် “အရှင်နတ်- အသို့နည်း။ ငါ့သားသည် မြတ်စွာဘုရားအား တရားဟောသလော၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ငါ့သားအား တရားဟောသလော”ဟု မေးပြန်လေ၏။ “သင့်သားတော်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ဟော၏”ဟု ပြောဆိုလတ်သည်ရှိသော် ဤသို့ နတ်ပြောစဉ်ပင်လျှင် ဒါယိကာမကြီးအား ငါးပါးအပြားရှိသော ပီတိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်အလုံးကို ပျံ့နှံ့လေ၏။ ထိုအခါ ဒါယိကာမကြီးအား အကြံဖြစ်သည်မှာ “ငါ့သားသည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် အတူတကွ တစ်ခုတည်းသော ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌နေလျက် မြတ်စွာဘုရားအား တရားဟောခြင်းငှာ တတ်နိုင်စွမ်းဘိ၏။ ငါအားလည်း ဟောခြင်းငှာ တတ်စွမ်းနိုင်အံ့သည်သာလျှင်တည်း။ ငါ့သား ရောက်လာသောအခါ တရားနာခြင်းကို (တရားနာပွဲကို) ပြုစေ၍ တရားနာဦးအံ့”ဟု အကြံဖြစ်လေ၏။
သောဏရဟန်း၏ ဆုငါးပါး တောင်းခြင်း
သောဏမထေရ်သည်လည်း မြတ်စွာဘုရားသည် ကောင်းချီးပေးလတ်သည်ရှိသော် “ဤအခါ၌ ငါ၏ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ ပေးလိုက်သော သတင်းစကားကို လျှောက်ကြားအံ့သောငှာ အခါတည်း”ဟု မြတ်စွာဘုရားကို ပစ္စန္တရစ် ဇနပုဒ်တို့၌ ဝိနည်းဓိုရ်လျှင် ငါးယောက်မြောက်ရှိသော ရဟန်းအပေါင်းဖြင့် ပဉ္စင်းခံခြင်းကို အစပြု၍ ငါးပါးသောဆုတို့ကို တောင်းပန်၍ နှစ်ရက်သုံးရက်ပတ်လုံး မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌သာလျှင် နေပြီး၍ “ဥပဇ္ဈာယ်ကို ဖူးမြင်ပါဦးမည်ဘုရား”ဟု မြတ်စွာဘုရားကို ပန်ကြားသဖြင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ ထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ၏ အထံတော်သို့ ရောက်သွားလေ၏။
၁။ ပစ္စန္တရစ်တို့၌ ရဟန်းရှားပါးသောကြောင့် ဝိနည်းဓိုရ်ပုဂ္ဂိုလ်လျှင် ငါးပါးရှိသော ရဟန်းအပေါင်းဖြင့် ရဟန်းပြုကြံဆောင်နိုင်ခြင်း(မဇ္ဈိမဒေသ၌ ဆယ်ပါးရှိမှ ပြုလို့ရသည်။)၊
၂။ ပစ္စန္တရစ်တို့၌ မြေကြမ်းတမ်းသောကြောင့် အထပ်ထပ်သော ဖိနပ်ကို စီးနင်းနိုင်ခြင်း(မဇ္ဈိမ၌ လွှာချင်းသာ စီးနင်းအပ်သည်။)၊
၃။ ပစ္စန္တရစ်တို့၌ လူတို့သည် အလေးဂရုပြု၍ ရေချိုးလေ့ရှိသောကြောင့် အမြဲရေချိုးနိုင်ခြင်း(မဇ္ဈိမ၌ တစ်ဆယ့်ငါးရက်မှ တစ်ကြိမ်သာ ရေချိုးအပ်သည်။)၊
၄။ ပစ္စန္တရစ်တို့၌ ဖျာအလား သားရေခင်းလေ့ရှိကြသောကြောင့် ဆိတ်သားရေ, သမင်သားရေတို့ကို ခင်းသုံးနိုင်ခြင်း (မဇ္ဈိမ၌ သားရေအားလုံးပင် မအပ်။)၊
၅။ အရပ်တစ်ပါး သွားဆဲ ရဟန်းအား လှူသောသင်္ကန်းကို လက်သို့ရောက်မှ ရက်ရေတွက်၍ ဆယ်ရက်အတွင်း ဝိနည်းကံပြုရခြင်း၊ ဤငါးပါးတည်း။)
သောဏရဟန်း၏မယ်တော် တရားပွဲပြုလုပ်ခြင်း
ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာ အရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်သည် တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ထိုသောဏမထေရ်ကိုခေါ်၍ ဆွမ်းခံသွားသည်ရှိသော် မယ်တော် ဒါယိကာမကြီး၏ အိမ်တံခါးသို့ ရောက်သွားလေ၏။ ဒါယိကာမကြီးသည်လည်း သားကို မြင်တဲ့လျှင် ရွှင်လန်းနှစ်သက်သောစိတ်ရှိသဖြင့် ရှိခိုး၍ ရိုသေစွာ ဆွမ်းလုပ်ကျွေးပြီးလျှင် “ချစ်သားမောင်ပဉ္စင်း- အရှင်ဘုရားသည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် အတူတကွ ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌နေလျက် မြတ်စွာဘုရားအား တရားစကားကို ဟောသည်ဟူသည် မှန်ပါသလောဘုရား”ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ “ဒါယိကာမကြီး- သင့်အား အဘယ်သူသည် ဤအကြောင်းကို ပြောသနည်း”ဟု မေးလတ်သော် “ချစ်သား- ဤအိမ်၌ အိမ်စောင့်နတ်သည် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးပေးခြင်းကြောင့် ဒါယိကာမကြီးက ဤသူကား အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါဟူ၍ ဆိုပြီးလျှင် ဤသို့လည်းကောင်း၊ ဤသို့လည်းကောင်း ပြောဆိုပါသည်။ ထိုစကားကို ကြားရ၍ ဒါယိကာမကြီးအား အကြံဖြစ်သည်မှာ ငါ့သား သောဏမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား တရားစကားကို အကယ်၍ဟောသည်ဖြစ်အံ့၊ မိခင် ဒါယိကာမကြီးအားလည်း ဟောခြင်းငှာ တတ်စွမ်းနိုင်လတ္တံ့ဟု အကြံအစည် ဖြစ်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ဆိုလေ၏။ ထို့နောက် သောဏမထေရ်ကို “ချစ်သား- အကြင်ကြောင့် သင်မောင်ပဉ္စင်းသည် မြတ်စွာဘုရား၏ မျက်မှောက်တော်၌ တရားကို ဟောနိုင်ဘိ၏၊ ထို့ကြောင့် မိခင် ဒါယိကာမကြီးအားလည်း ဟောခြင်းငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့သည်သာလျှင်တည်း၊ ချစ်သား- ဤမည်သောနေ့၌ တရားနာခြင်းကို ပြုလုပ်စေ၍ ချစ်သား၏တရားကို နာအံ့”ဟု လျှောက်ဆိုလတ်သော် ထိုသောဏမထေရ်သည် သည်းခံတော်မူလေ၏။ မယ်တော် ဒါယိကာမကြီးသည် ရဟန်းသံဃာအား အလှူကို လှူဒါန်းပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ “ငါ့သား၏ တရားစကားကို နာကြားအံ့”ဟု တစ်ယောက်တည်းသာလျှင်ဖြစ်သော ကျွန်မကို အိမ်စောင့်ထားပြီးလျှင် အလုံးစုံသောအခြွေအရံပရိသတ်ကို ခေါ်လျက် မြို့တွင်း၌ တရားနာခြင်းအကျိုးငှာ ဆောက်လုပ်စေအပ်သော မဏ္ဍပ်ကြီးဝယ် အသွယ်သွယ် တန်ဆာဆင်ခြင်းရှိသော တရားဟောပလ္လင်သို့တက်၍ တရားတော်ကို ဟောကြားသော သားမထေရ်၏ တရားတော်ကို နာကြားအံ့သောအကျိုးငှာ သွားလေ၏။
တရားပွဲကျင်းပစဉ် အိမ်သူခိုးဝင်ခြင်း
ထိုအခါ ကိုးရာသော ခိုးသူတို့သည် ထိုဒါယိကာမကြီး၏ အိမ်၌ အခွင့်ကို ကြည့်ရှုသွားလာ လှည့်ပတ်ကြကုန်၏။ ထိုဒါယိကာမကြီး၏ အိမ်သည်ကား တံတိုင်းခုနစ်ထပ်တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သည်ဖြစ်၍ တံခါးမုခ် ခုနစ်ခုနှင့် ယှဉ်ခြင်းရှိ၏။ ထိုထိုတံခါးမုခ် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ကြမ်းတမ်းသော ခွေးတို့ကို ဖွဲ့ချည်ကာ ထားကြလေကုန်၏။ အိမ်တွင်း၌ အမိုး၏ ရေတံစက်ကျရာအရပ်၌ကား ကျုံးတူး၍ သလွဲဖြင့် ပြည့်စေကြကုန်၏။ ထိုသလွဲသည် နေ့အခါ၌ နေပူသဖြင့် ကြေ၍ ကျိုက်ကျိုက်ဆူသကဲ့သို့ တည်၏။ ညဉ့်အခါ၌ကား ခက်မာကြမ်းတမ်းသည်ဖြစ်၍ တည်၏။ ထိုသလွဲ၏ အခြားမဲ့၌ များစွာကုန်သော သံချွန်သံငြောင့်တို့ကို အကြားမရှိ မြေ၌ စိုက်ထားကြကုန်၏။ ဤသို့လျှင် အစောင့်အရှောက်ကိုလည်းကောင်း၊ ဒါယိကာမကြီး၏ အိမ်တွင်း၌ တည်သည်အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း စွဲ၍ ခိုးသူတို့သည် အခွင့်ကို မရနိုင်ကုန်၊ ထိုနေ့၌ ဒါယိကာမကြီး၏ တရားနာသွားသည်အဖြစ်ကို သိရသဖြင့် ဥမင်ကို ဖောက်ထွင်း၍ တစ်ဖန် သလွဲကျုံး၏လည်းကောင်း၊ သံချွန်သံငြောင့်တို့၏လည်းကောင်း၊ အောက်အဖို့ဖြင့်သာလျှင် အိမ်သို့ဝင်ရောက်ပြီးလျှင် ခိုးသူကြီးသည် “အကယ်၍ ထိုဒါယိကာမကြီးသည် ငါတို့ ဤအိမ်သို့ ဝင်သည့်အဖြစ်ကို ကြားသိရလျှင် ပြန်နစ်၍ အိမ်သို့ ရှေးရှု ပြန်လာသည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုဒါယိကာမကြီးကို သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်ဖြတ်၍ သတ်ကြကုန်လော့”ဟု သောဏမထေရ်၏ မယ်တော်ထံသို့ စေလွှတ်ကြကုန်၏။ ထိုခိုးသူကြီးသည် သွားတဲ့၍ ဒါယိကာမကြီးအထံ၌ ရပ်တည်နေလေ၏။ ခိုးသူတို့သည်လည်း အိမ်တွင်း၌ ဆီမီးညှိထွန်း၍ ဥစ္စာအသပြာထားရာ တိုက်တံခါးကို ဖွင့်ကြလေကုန်၏။
သူခိုးဝင်ကြောင်း လာပြောသူကို ကြိမ်းမောင်းခြင်း
ထိုအိမ်စောင့်ကျွန်မသည် ခိုးသူတို့ကိုမြင်ရလျှင် အိမ်ရှင် ဒါယိကာမကြီး၏ အထံသို့သွား၍ “သခင်မ- များစွာသော ခိုးသူတို့သည် အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ဥစ္စာအသပြာထားရာ တိုက်တံခါးကို ဖွင့်ကြပါကုန်ပြီ”ဟု ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်မကို ဒါယိကာမကြီးသည် ခေါ်၍ “ခိုးသူတို့သည်လည်း မိမိတို့မြင်သမျှ အသပြာတို့ကို ဆောင်ယူကြပါစေကုန်၊ ငါသည် ငါ့သားတော်၏ တရားစကားကို နာကြားဦးအံ့။ ငါ့သားတရား၏ အန္တရာယ်အနှောင့်အယှက်ကို မပြုလာလင့်၊ အိမ်သို့ ပြန်သွားချေ”ဟု ပြန်လွှတ်လိုက်လေ၏။ ခိုးသူတို့သည်လည်း အသပြာတိုက်ကို အချည်းနှီးပြုပြီးလျှင် ငွေတိုက်ကို ဖွင့်ကြပြန်ကုန်၏။ ထိုကျွန်မသည် တစ်ဖန်လည်း လာပြန်၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားပြန်လေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်မကို ဒါယိကာမကြီးသည် ခေါ်၍ “ခိုးသူတို့သည် အလိုရှိသမျှကို ဆောင်ယူကြပါစေကုန်၊ ငါ့အား အနှောင့်အယှက်ကို မပြုပါလင့်”ဟု ဆို၍ တစ်ဖန် ကျွန်မကို စေလွှတ်လိုက်ပြန်လေ၏။ ထိုခိုးသူတို့သည်လည်း ငွေတိုက်ကိုလည်း အချည်းနှီးပြုပြီးလျှင် ရွှေတိုက်ကို ဖွင့်ကြပြန်ကုန်၏။ ထိုကျွန်မသည် တစ်ဖန်လည်း သွားတဲ့၍ ဒါယိကာမကြီးအား ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားပြန်လေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်မကို ဒါယိကာမကြီးသည် ခေါ်၍ “ဟယ် ကျွန်မ- သင်သည် အကြိမ်များစွာ ငါ့အထံသို့ လာဘိ၏၊ ခိုးသူတို့သည် အလိုရှိတိုင်း ဆောင်ယူကြပါစေကုန်၊ ငါသည် ငါ့သားတော် တရားတော်ကို နာကြားဦးအံ့၊ ငါ့အား အနှောင့်အယှက်ကို မပြုပါလင့်ဟု ငါဆိုသော်လည်း ငါ့စကားကို မနာယူဘဲ အဖန်တလဲလဲ လာသည်သာတည်း၊ ယခုအခါ သင်-အကယ်၍ ပြန်လာသည်ဖြစ်အံ့၊ သင့်အား ပြုအပ်သည်ကို သိရပေတော့အံ့၊ အိမ်သို့သာ ပြန်သွားလော့”ဟု စေလွှတ်လိုက်ပြန်လေ၏။
ခိုးသူတို့က တောင်းပန်ခြင်း
ခိုးသူကြီးသည် ထိုဒါယိကာမကြီး၏ စကားကို ကြားရလျှင် “ဤသို့သဘောရှိသော မိန်းမ၏ဥစ္စာကို ခိုးယူကြကုန်သော သူတို့အား မိုးကြိုးကျ၍ ဦးထိပ်ကိုခွဲရာ၏”ဟု အောက်မေ့လျက် ခိုးသူတို့၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် “လျင်မြန်စွာ ထိုဒါယိကာမကြီး၏ ဥစ္စာကို ပကတိထားမြဲတိုင်း ထားကြကုန်လော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုခိုးသူတို့သည် အသပြာတို့ဖြင့် အသပြာတိုက်ကို ငွေရွှေတို့ဖြင့် ငွေတိုက် ရွှေတိုက်တို့ကို တစ်ဖန် ပြည့်စေပြန်လေကုန်၏။
ဤသည်ကား ဓမ္မတာသဘော ဖြစ်သတတ်၊ ဤသူတော်ကောင်းတရားသည် တရားကိုကျင့်သောသူကို စောင့်ရှောက်ပေ၏။ ထို့ကြောင့်သာလျှင် ဤဂါထာကို မိန့်ဆိုတော်မူလေ၏။
ဓမ္မော သုစိဏ္ဏော သုခမာဝဟတိ။
ဧသာနိသံသော ဓမ္မေ သုစိဏ္ဏေ၊
န ဒုဂ္ဂတိံ ဂစ္ဆတိ ဓမ္မစာရီ။
ဓမ္မော၊ တရားသည်။ ဓမ္မစာရီ၊ တရားကိုကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်၏။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာသုံးပါးကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်၏။ ဧသော၊ ဤသည်ကား။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မေ၊ တရား၌။ ဝါ၊ တရား၏။ အာနိသံသော၊ အကျိုးတည်း။ ဓမ္မစာရီ၊ တရားကို ကျင့်လေ့ရှိသောပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ ဒုဂ္ဂတိဘဝသို့။ နဂစ္ဆတိ၊ မလားမရောက်နိုင်။
ခိုးသူတို့သည်လည်း သွား၍ တရားနာရာအရပ်၌ တည်နေကြလေကုန်၏။ သောဏမထေရ်သည်လည်း တရားတော်ကို ဟောကြားပြီးလျှင် ညဉ့်အဖို့ မိုးလင်းလတ်သည်ရှိသော် တရားဟောနေရာ ပလ္လင်မှ သက်ဆင်းလေ၏။ ထိုခဏ၌ ခိုးသူကြီးသည် ဒါယိကာမကြီး၏ခြေရင်း၌ ဝပ်လျက် “သခင်မ- ကျွန်တော့်အား သည်းခံပါလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ “အမောင်- ဤသို့တောင်းပန်ရခြင်း အကြောင်း အဘယ်နည်း”ဟု မေးလတ်သော် “ကျွန်တော်သည် သခင်မတို့၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ သခင်မတို့ကို သတ်လိုသောကြောင့် ရပ်တည်နေပါသည်”ဟု ဆိုလေ၏။ “ထိုသို့ဖြစ်မူ အမောင်- သင့်အား ငါသည်းခံပါ၏”ဟု ဆိုလတ်သော် ကြွင်းသောခိုးသူတို့သည်လည်း ထိုခိုးသူကြီးအတူသာလျှင် ပြောဆိုတောင်းပန်ကြသောကြောင့် “အမောင်တို့- ငါသည်းခံပါ၏”ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုခိုးသူတို့သည် “သခင်မ- ကျွန်တော်တို့အား အကယ်၍ သည်းခံကြသည်ဖြစ်ပါအံ့၊ သခင်မ၏ သားတော်အထံ၌ ရဟန်းအဖြစ်ကို ပေးစေချင်ပါ၏”ဟု ပြောဆိုကြလေကုန်၏။
ခိုးသူကိုးရာ ရဟန်းပြုခြင်း
ထိုမထေရ်၏မယ်တော် ဒါယိကာမကြီးသည် သားကိုရှိခိုးလျက် “ချစ်သား- ဤခိုးသူတို့သည် မိခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌လည်းကောင်း၊ အရှင်ဘုရားတို့၏ တရားစကား၌လည်းကောင်း၊ ကြည်ညိုခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်ကြပါကုန်၏၊ ထိုသူတို့ကို ရဟန်းပြုပေးကြပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်လေ၏။ မထေရ်သည် “ကောင်းပြီ”ဟု ဆို၍ ထိုခိုးသူတို့ဝတ်အပ်သော အဝတ်ပုဆိုးတို့၏ အမြိတ်အဆာတို့ကို ဖြတ်စေ၍ မြေနီဖြင့် ဆိုးစေပြီးလျှင် ထိုခိုးသူတို့ကို ရှင်သာမဏေ ပြုပေး၍ သီလတို့၌ တည်စေတော်မူလေ၏။ ပဉ္စင်းဖြစ်ပြီးသောအခါလည်း ထိုကိုးရာသော အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့အား တစ်ပါးစီ တစ်ပါးစီ အသီးအသီးသော ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ပေးလေ၏။ ထိုကိုးရာသော ရဟန်းတို့သည် အသီးအသီး ကိုးရာသော ကမ္မဋ္ဌာန်းတို့ကို ယူသဖြင့် တောင်တစ်ခုသို့တက်၍ ထိုထိုသစ်ပင်၏အရိပ်၌ နေထိုင်လျက် ရဟန်းတရားကို အားထုတ်ကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် ယူဇနာတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်ထက်၌ တည်သော ဇေတဝန်ကျောင်းတော်ကြီး၌ သီတင်းသုံးလျက်သာလျှင် ထိုရဟန်းတို့ကို ကြည့်ရှုတော်မူ၍ ထိုရဟန်းတို့၏ စရိုက်အစွမ်းဖြင့် တရားဒေသနာတော်ကို ပိုင်းခြားမှတ်သားတော်မူပြီးလျှင် ရောင်ခြည်တော်ကို ပျံ့နှံ့စေတော်မူလျက် မျက်မှောက်၌ နေထိုင်၍ ဟောတော်မူဘိသကဲ့သို့ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အဓိဂစ္ဆေ ပဒံ သန္တံ၊ သင်္ခါရူပသမံ သုခံ။
[၃၆၉] သိဉ္စ ဘိက္ခု ဣမံ နာဝံ၊ သိတ္တာ တေ လဟုမေဿတိ။
ဆေတွာ ရာဂဉ္စ ဒေါသဉ္စ၊ တတော နိဗ္ဗာနမေဟိသိ။
[၃၇၀] ပဉ္စ ဆိန္ဒေ ပဉ္စ ဇဟေ၊ ပဉ္စ စုတ္တရိ ဘာဝယေ။
ပဉ္စသင်္ဂါတိဂေါ ဘိက္ခု၊ သြဃတိဏ္ဏောတိ ဝုစ္စတိ။
[၃၇၁] ဈာယ ဘိက္ခု မာ ပမာဒေါ၊
မာ တေ ကာမဂုဏေ ရမေဿု စိတ္တံ။
မာ လောဟဂုဠံ ဂိလီ ပမတ္တော၊
မာ ကန္ဒီ ဒုက္ခမိဒန္တိ ဒယှမာနော။
[၃၇၂] နတ္ထိ ဈာနံ အပညဿ၊ ပညာ နတ္ထိ အဈာယတော။
ယမှိ ဈာနဉ္စ ပညာ စ၊ သ ဝေ နိဗ္ဗာန သန္တိကေ။
[၃၇၃] သုညာဂါရံ ပဝိဋ္ဌဿ၊ သန္တစိတ္တဿ ဘိက္ခုနော၊
အမာနုသီ ရတီ ဟောတိ၊ သမ္မာ ဓမ္မံ ဝိပဿတော။
[၃၇၄] ယတော ယတော သမ္မသတိ၊ ခန္ဓာနံ ဥဒယဗ္ဗယံ။
လဘတိ ပီတိပါမောဇ္ဇံ၊ အမတံ တံ ဝိဇာနတံ။
[၃၇၅] တတြာယမာဒိ ဘဝတိ၊ ဣဓ ပညဿ ဘိက္ခုနော။
ဣန္ဒြိယဂုတ္တိ သန္တုဋ္ဌိ၊ ပါတိမောက္ခေ စ သံဝရော။
[၃၇၆] မိတ္တေ ဘဇဿု ကလျာဏေ၊ သုဒ္ဓါဇီဝေ အတန္ဒိတော။
ပဋိသန္တာရဝုတျဿ၊ အာစာရကုသလော သိယာ။
တတော ပါမောဇ္ဇဗဟုလော၊ ဒုက္ခဿန္တံ ကရိဿတိ။
ယောဘိက္ခု၊ အကြင်ရဟန်းသည်။ မေတ္တာဝိဟာရီ၊ မေတ္တာကမ္မဋ္ဌာန်းစီးဖြန်း၍ နေလေ့ရှိ၏။ ဗုဒ္ဓသာသနေ၊ ဘုရားမြတ်စွာ သာသနာ၌။ ပသန္နော၊ ကြည်ညို၏။ သောဘိက္ခု၊ ထိုရဟန်းသည်။ သင်္ခါရူပသမံ၊ သင်္ခတို့၏ ငြိမ်းရာဖြစ်၍ ငြိမ်သက်စွာထသော။ သုခံ၊ လွန်စွာချမ်းသာသော။ သန္တံ ပဒံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ အဓိဂစ္ဆေ၊ ရနိုင်၏။
ဘိက္ခု၊ ချစ်သားရဟန်း။ ဣမံနာဝံ၊ ဤအတ္တဘောတည်းဟူသော လှေကို။ သိဉ္စ၊ မိစ္ဆာဝိတက်တည်းဟူသော ရေကို စွန့်ပက်၍ သွန်းလောင်းလော့။ တေ၊ သင်၏။ သိတ္တာ၊ မိစ္ဆာဝိတက်တည်းဟူသော ရေသွန်းလောင်းအပ်ပြီးသော အတ္တဘော လှေသည်။ လဟုံ၊ လျင်မြန်စွာ။ ဧဿတိ၊ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်လတ္တံ့။ ရာဂဉ္စ၊ ရာဂဟူသော အဖွဲ့ကိုလည်းကောင်း။ ဒေါသဉ္စ၊ ဒေါသဟူသော အဖွဲ့ကိုလည်းကောင်း။ ဆိန္ဒ၊ ဖြတ်လော့။ တတော၊ ထိုသို့ဖြတ်၍ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ပြီးသော နောက်ကာလ၌။ နိဗ္ဗာနံ၊ အနုပါဒိသေသနိဗ္ဗာန်သို့။ ဧဟိသိ၊ ရောက်ရလိမ့်သတည်း။
ပဉ္စ၊ အပါယ်သို့ ရောက်စေတတ်သော အောက်သံယောဇဉ် ငါးပါးတို့ကို။ ဆိန္ဒေ၊ ဆောက်မဂ်သုံးပါးအပေါင်းဖြင့် ဖြတ်ရာ၏။ ပဉ္စ၊ ဗြဟ္မာပြည်သို့ ရောက်စေတတ်သော အထက်သံယောဇဉ်ငါးပါးတို့ကို။ ဇဟေ၊ အရဟတ္တမဂ်ဖြင့် ပယ်စွန့်ဖြတ်တောက်ရာ၏။
ပဉ္စစ၊ သဒ္ဓါအစရှိသော ငါးပါးသော ဣန္ဒြေတို့ကိုလည်း။ ဥတ္တရိ၊ လွန်စွာ။ ဘာဝယေ၊ ပွားရာ၏။ ပဉ္စသင်္ဂါတိဂေါ၊ ရာဂ,ဒေါသ,မောဟ,မာန, ဒိဋ္ဌိဟုဆိုအပ်သော ငါးပါးသော ငြိတွယ်ခြင်းတို့ကို လွန်ပြီးသော။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်းကို။ သြဃတိဏ္ဏောတိ၊ လေးပါးသော သြဃကို ကူးမြောက်ပြီးသောသူဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဘိက္ခု၊ ချစ်သားရဟန်း။ ဈာယ၊ နှစ်ပါးသော ဈာန်အစွမ်းဖြင့် ရှုလည်းရှုလော့။ မာ ပမာဒေါ၊ ကာယကံစသည်တို့၌ မေ့လျော့ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ မနေလင့်။ ကာမဂုဏေ၊ ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်၌။ တေ၊ သင်၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ မာ ရမေဿု၊ မမွေ့လျော်စေလင့်။ ပမတ္တာ၊ မေ့လျော့သည်ဖြစ်၍။ လောဟဂုဠံ၊ သံတွေခဲကို။ မာ ဂီလိ၊ မမျိုမိပါစေလင့်။ ဒယှမာနော၊ ငရဲ၌ ပူလောင်သည်ဖြစ်၍။ ဣဒံ၊ ဤပူလောင်ခြင်းကား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲလေစွ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မာကန္ဒိ၊ မငိုကြွေးပါလင့်။
အပညဿ၊ ဈာန်ကို ဖြစ်စေတတ်သော လုံ့လနှင့်ယှဉ်သော ပညာမရှိသောသူအား။ ဈာနံ၊ ဈာန်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ အဈာယတော၊ ဈာန်မရှိသောသူအား။ ပညာ၊ ပညာသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
ယမှိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဈာနဉ္စ၊ ဈာန်သည်လည်းကောင်း။ ပညာစ၊ ပညာသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နိဗ္ဗာနသန္တိကေ၊ နိဗ္ဗာန်၏အနီး၌။ ဌိတောယေဝ၊ တည်သည်သာလျှင်တည်း။
သုညာဂါရံ၊ ဆိတ်ငြိမ်ရာအရပ်သို့။ ပဝိဋ္ဌဿ၊ ဝင်၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို နှလုံးပြုသဖြင့် နေထသော။ သန္တစိတ္တဿ၊ ငြိမ်သက်သော စိတ်ရှိထသော။ သမ္မာ၊ သင့်သော အကြောင်းအားဖြင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ဝိပဿတော၊ ရှုသော ပုဂ္ဂိုလ်အား။ အမာနုသီ၊ အိမ်ရာထောင်သူ လူတို့နှင့် မထိုက်တန်သော။ ရတီ၊ ဝိပဿနာ သမာပတ်ဟူသော မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ယတော ယတော၊ အကြင်အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ တစ်နည်းကား။ ယတော ယတော၊ အကြင်အကြင် အလိုရှိအပ်သောအခါ၌။ ခန္ဓာနံ၊ ခန္ဓာငါးပါးတို့၏။ ဥဒယဗ္ဗယံ၊ ဖြစ်ခြင်း ပျက်ခြင်းကို။ သမ္မသတိ၊ သုံးသပ်၏။ တတော တတော၊ ထိုထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဝါ၊ ထိုထိုအခါ၌။ ပီတိပါမောဇ္ဇံ၊ နှစ်သက်ခြင်းဝမ်းမြောက်ခြင်းကို။ လဘတိ၊ ရ၏။ တံ၊ ထိုပီတိပါမောဇ္ဇသည်။ ဝိဇာနတံ၊ ပညာရှိတို့၏။ အမတံ၊ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဣဓသာသနေ၊ ဤသာသနာတော်၌။ ပညဿ၊ ပညာရှိသော။ ဘိက္ခုနော၊ ရဟန်းအား။ ဣန္ဒြိယဂုတ္တိစ၊ စက္ခုစသော ဣန္ဒြေကို စောင့်စည်းခြင်းသည်လည်းကောင်း။ သန္တုဋ္ဌိ စ၊ ပစ္စည်းလေးပါးတို့၌ ရောင့်ရဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။
ပါတိမောက္ခေ၊ ကြီးမြတ်သော သီလဟုဆိုအပ်သော ပါတိမောက္ခ၌။ သံဝရော စ၊ စောင့်စည်းဖြည့်ကျင့်ခြင်းသည် လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ အယံ၊ ဤသီလလေးပါး စင်ကြယ်ခြင်းသည်။ တတြ၊ ထိုနိဗ္ဗာန်ကို ရရာ၌။ ဝါ၊ ပီတီပါမောဇ္ဇကို ရရာ၌။ အာဒိ၊ အစရှေးဦး နေရာထူးသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
သုဒ္ဓါဇီဝေ၊ စင်ကြယ်သော အသက်မွေးခြင်း ရှိကုန်ထသော။ အတန္ဒိတေ၊ ပျင်းရိခြင်း ကင်းကုန်ထသော။ ကလျာဏေ၊ သီလအစရှိသော ကျေးဇူးတို့ကြောင့် လွန်စွာကောင်းကုန်သော။ မိတ္တေ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဘဇဿု၊ ဆည်းကပ်လေလော့။
ပဋိသန္ထာရဝုတ္တိ၊ အာမိသပဋိသန္ထာရ, ဓမ္မပဋိသန္ထာရနှင့် ပြည့်စုံသော ဖြစ်ခြင်းရှိသောသူသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ အာစာရကုသလော၊ သီလကျင့်ဝတ်၌ လိမ္မာသောသူသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တတော၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ ပါမောဇ္ဇဗဟုလော၊ တရားသဖြင့်ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းများသောသူသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဒုက္ခဿ၊ အလုံးစုံသော ဝဋ်ဒုက္ခ၏။ အန္တံ၊ အဆုံး၌။ ကရိဿတိ၊ ပြုရပေသလတ္တံ့။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောကြားအပ်ကုန်သော ဤဂါထာတို့တွင် တစ်ခု,တစ်ခုသော ဂါထာ၏အဆုံး၌ ရဟန်းတစ်ရာ,တစ်ရာသည် နေထိုင်ရာ,နေထိုင်ရာ အရပ်၌သာလျှင် ပဋိသမ္ဘိဒါ လေးပါးတို့နှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ပြီးလျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ အလုံးစုံလည်းဖြစ်ကုန်သော ထိုရဟန်းတို့သည် ကောင်းကင်ဖြင့်သာလျှင် ယူဇနာတစ်ရာ့နှစ်ဆယ်ရှိသော ခရီးခဲကို လွန်မြောက်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရား၏ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ကိုယ်တော်ကို ချီးမွမ်းထောမနာကြကုန်လျက် ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုးကြလေကုန်၏။