သမ္ဗုလာဇာတ်
တိံသနိပါတ်
၉။ သမ္ဗုလာဇာတ်
အမျိုးကောင်းသ္မီးကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံလျက် လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာ ဝေဓမာနာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသမ္ဗုလာဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မလ္လိကာမိဖုယားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို ကုမ္မာသပိဏ္ဍဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။
အထူးကား ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားသည် မြတ်စွာဘုရားအား သုံးဆုပ်သော မုယောစိုင်အလှူ၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ကောသလမင်းကြီး၏ မိဖုယားအဖြစ်သို့ ရောက်၍ လင်၏ရှေးဦးစွာ ထခြင်းအစရှိသော ငါးပါးကုန်သော ကောင်းသောအကျင့် ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဘုရားသခင်အား လုပ်ကျွေးသည်။ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည် ဖြစ်၏။ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယား၏ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသော အဖြစ်သည် အလုံးစုံသော သာဝတ္ထိပြည်၌ ကျော်စောထင်ရှား၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- မလ္လိကာ မိဖုယားသည် အကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသတတ်၊ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသတတ်ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ဤမလ္လိကာသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် အကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သောတ္ထိသေနမည်သော သားတော်သည် ရှိ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အရွယ်သို့ရောက်သော ထိုသားတော် သောတ္ထိသေန မင်းသားကို အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်၌ထားတော်မူ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် သမ္ဗုလာ အမည်ရှိ၏။ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ ကိုယ်အရောင် အဆင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ လေတိတ်ရာ၌ ထွန်းအပ်သော ဆီမီးအလျှံကဲ့သို့ ထင်၏။ နောက်အဘို့၌ သောတ္ထိသေနမင်း၏ ကိုယ်၌ နူနာသည် ဖြစ်၏။ ဆေးသမားတို့သည် ကုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသားသည် နူနာ ပေါက်ကွဲသည်ရှိသော် စက်ဆုပ် ရွံရှာသည်ဖြစ်၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်၍ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ တော၌ ကိုးကွယ်ရာမရှိသော သေခြင်းဖြင့် သေအံ့ဟု ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်စေ၍ အလွန်နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော ရွှေအိမ်ရွှေနန်းကို စွန့်၍ မြို့မှထွက်၏။ သမ္ဗုလာမိဖုယားသည် များစွာကုန်သော အကြောင်းတို့ဖြင့် ပြန်လည်စေသော်လည်း မပြန်မူ၍ သွားလျှင် ငါသည် အရှင်ဖြစ်သော ထိုမင်းသားကို တော၌ လုပ်ကျွေးအံ့ဟု ဆို၍ မင်းသားနှင့် အတူတကွလျှင် ပြည်မှ ထွက်၏။
ထိုသောတ္ထိသေနဘမင်းသားသည် တောသို့ဝင်၍ ရလွယ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ရှိသော အရိပ်ရေနှင့် ပြည့်စုံသောအရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ နေ၏။ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ထိုမင်းသားကို လုပ်ကျွေး၏။ အဘယ်သို့ လုပ်ကျွေးသနည်း ဟူမူကား ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည် နံနက်စောစောက ထပြီးလျှင် ကျောင်းကိုတံမျက်လှည်း၍ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေကို တည်ထား၍ ဒန်ပူ မျက်နှာသစ်ရေကို သဖြင့် ခံတွင်းဆေးပြီးသည်ရှိသော် အထူးထူးသော ဆေးတို့ကိုကြိတ်၍ ထိုလင်မင်းသား၏ နူနာ၌လိမ်းကျံ၍ ချိုနိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားစေပြီးလျှင် ခံတွင်းကိုဆေး၍ မိမိလက်ကို ကောင်းစွာဆေးပြီးသော် အရှင့်သား- မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု ဆို၍ ရှိခိုးပြီးလျှင် တောင်း, တူးရွင်း ချိတ် တံချူတို့ကို ယူ၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ တောသို့ဝင်၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် တင့်အပ်သော အရပ်၌ထား၍ အိုးဖြင့် ရေကိုဆောင်၍ အထူးထူးသော ကသယ်မှုန့်တို့ဖြင့်၎င်း မြေညက်တို့ဖြင့်၎င်း သောတ္ထိသေနမင်းသားကို ရေချိုးစေ၍ တဖန် ချိုစွာသော သစ်သီးတို့ကို ဆက်ကပ်၏။ သစ်သီး သုံးဆောင်ပြီးသော အဆုံး၌ နံ့သာဖြင့် ထုံအပ်သောရေကို ဆက်ကပ်၍ မိမိသည် သစ်သီးတို့ကို သုံးဆောင်သဖြင့် ပျဉ်အခင်းကို စီရင်၍ မင်းသားသည် ထိုပျဉ်အခင်း၌ လျောင်းသည်ရှိသော် ထိုမင်းသား၏ ခြေတို့ကိုရေဆေး၍ ဦးခေါင်းကို ဆုပ်နယ်ခြင်း၊ ကျောကိုဆုပ်နယ်ခြင်း၊ ခြေလက်ကို ဆုပ်နယ်ခြင်းတို့ကို ပြုလျက် အိပ်ရာနံပါးသို့ ကပ်၍ အိပ်၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် လင်ကို လုပ်ကျွေး၏။
ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည် တနေ့သောအခါ တော၌ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်သည်ရှိသော် တခုသော ချောင်းငယ်ကို မြင်၍ ဦးခေါင်းမှ တောင်းကို ချသဖြင့် ချောင်းနား၌ထား၍ ရေချိုးအံ့ဟု ရေသို့သက်၍ နနွင်းမှုန့်ဖြင့် ကိုယ်ကိုပွတ်၍ ရေချိုးသဖြင့် ကောင်းစွာ ဆေးအပ်ပြီးသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် လျှော်တေသင်္ကန်းကို ဝတ်၍ ချောင်းနား၌ ရပ်၏။ ထိုသို့ ရပ်သောအခါ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး၏ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် တောအလုံးသည် တပြိုင်နက်လင်း၏။ ထိုခဏ၌ တယောက်သော ဒါနောဘီလူးသည် အစာရှာအံ့သောငှါ သွားသည်ရှိသော် ထိုသမ္ဗုလာမင်းသ္မီးကို မြင်၍ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဧကာ တုဝံ တိဋ္ဌသိ သညတူရူ။
ပုဋ္ဌာသိ မေ ပါဏိပမေယျ မဇ္ဈေ၊
အက္ခာဟိ မေ နာမဉ္စ ဗန္ဓဝေ စ။
ကာဝါ တွမသိ ကလျာဏီ၊ ကဿဝါတွံ သုမဇ္ဈိမေ။
အဘိဝါဒေမိ တံ ဘဒ္ဒေ၊ ဒါနဝါဟံ နမတ္ထု တေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၉၇။ သညတူရူ၊ ကောင်းစွာ ပေါင်းအပ်သော မြတ်သော ဦရုလက္ခဏာရှိသော မိန်းမ။ ဂိရိကန္ဒရာယံ၊ တောင်ကြား ချောင်းနား၌။ ဝေဓမာနာ၊ ချမ်းအေးသည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်သည်ကား။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဧကာ၊ တယောက်တည်း။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်ဘိ၏။ ပါဏိပမေယျ မဇ္ဈေ၊ လက်ဖြင့် ညွတ်စေအပ်သော ခါးရှိသော မိန်းမ။ မေ၊ ငါသည်။ ပုဋ္ဌာ၊ မေးအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ နာမဉ္စ၊ အမည်ကို၎င်း ဗန္ဓဝေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
၂၉၈။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းခြင်းငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသောမိန်းမ။ သီဟဗျဂ္ဃနိသေဝိတံ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့၏ နေရာဖြစ်သော။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ဝနံ၊ တောအလုံးသည်။ ဩဘာသယံ၊ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် ထွန်းလင်း၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာ ဝါ၊ အဘယ်သူသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ သုမဇ္ဈိမေ၊ ခါးစည်းတင်ကျယ် ငယ်သော ဝမ်းရှိသော မိန်းမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကသဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏မူလည်း။ ဓီတာ၊ သမီးနည်း။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ ဒါနဝါ၊ ဒါနော အမည်ရှိသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ အဘိဝါဒေမိ၊ ရှိခိုး၏။ တေ၊ သင့်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
သမ္ဗုလာ မင်းသမီးသည် ထိုဒါနောဘီလူး၏ စကားကို ကြား၍ ထိုဒါနောဘီလူးအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
သောတ္ထိသေနောတိ တံ ဝိဒူ။
တဿာဟံ သမ္ဗုလာ ဘရိယာ၊ ဝံ ဇာနာဟိ ဒါနဝ။
ဝေဒေဟပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊ ဝနေဝသတိ အာတုရော။
အဟဉ္စ ဝနမုဉ္ဆာယ၊ မဓုမံသံ မိဂါဗိလံ။
ယဒါ ဟရာမိ တံ ဘက္ခော၊ တဿ နူနဇ္ဇ နာဓသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၉၉။ ဒါနဝ၊ ဒါနောဘီလူး။ ကာသိရာဇဿ၊ ညကာသိမင်း၏။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပုတ္တံ၊ ထိုသားကို။ သောတ္ထိသေနောတိ၊ သောတ္ထိသေန ဟူ၍။ ဝိဒူ၊ သူခပ်သိမ်းတို့ သိကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသား၏။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာအမည်ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။
၃၀၀။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာအမည်ရှိသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ အဘိဝါဒေမိ၊ ရှိခိုး၏။ တေ၊ သင်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ ဝေဒေဟပုတ္တော၊ ဝိဒေဟမင်း၏သားဖြစ်သော သောတ္ထိသေနမင်းသည်။ အာတုရော၊ ကျင်နာသည်ဖြစ်၍။ ဝနေ၊ တော၌။ ဝသတိ၊ နေ၏။
၃၀၁။ ရောဂသမ္ပတ္တံ၊ ရောဂါဖြင့်နှိပ်စက်အပ်သော။ ဧကံ၊ တယောက်တည်းသော။ တံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ဧကာ၊ တယောက်တည်းသာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥပဋ္ဌဟံ၊ လုပ်ကျွေး၏။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ ဝနံ၊ တော၌။ မိဂါဗိလံ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့၏ စားကြွင်းဖြစ်သော။ မဓုမံသံ၊ ပျားအမဲကို။ ဥဉ္ဆာယ၊ ရှာမှီး၍။ ယံ၊ အကြင်အစာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ အာဟရာမိ၊ ဆောင်ခဲ့၏။ တံ၊ ထိုအစာကို။ ဘက္ခော၊ စား၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့မူကား။ တဿ၊ ထိုလင်မင်းသား၏။ သရီရံ၊ ကိုယ်သည်။ နာဓသိ နူန၊ ပူလောင်လိမ့်သည်တကား။
ထို့နောင်မှ ဒါနောဘီလူးသည် မင်းသ္မီးကို ဖြားယောင်းလိုရကား-
သမ္ဗုလေ ပရိစိဏ္ဏေန၊ အဟံ ဘတ္တာ ဘဝါမိ တေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၂။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ ပရိစိဏ္ဏေန၊ အနာ၌ ကျင်လည်ရသော။ အာတုရေန၊ အနာဖြင့် ကျင်နာသော။ ရာဇပုတ္တေန၊ မင်းသားဖြင့်။ ဝနေ၊ တော၌။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အသို့ပြုအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်လို၏။
ထိုသို့ ဖြားယောင်းဆိုသော ဒါနောဘီလူး၏ စကားကို ပယ်လိုသော သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည်-
အညံ ပရိယေသ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အဘိရူပတရံ မယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၃။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ သောကဋ္ဋာယ၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သော။ ဒုရတ္တာယ၊ ဆင်းရဲခြင်း အထီးကျန်ခြင်းသို့ ရောက်သော ကိုယ်ရှိသော။ မမ၊ ငါ့အား။ ရူပံ၊ အရောင်အဆင်းသည်။ ကိံ ဝိဇ္ဇတေ၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်ထကျ။ အဘိရူပတရံ၊ အလွန် အဆင်းလှသော။ အညံ၊ တပါးသောမိန်းမကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလေလော့။
ဤသို့ သမ္ဗုလာမင်းသမီး ပယ်သည်ရှိသော် ဒါနောဘီလူးသည် တဖန် ခြိမ်းချောက်သဖြင့် ဖျားယောင်းလိုရကား-
တာသံ တွံ ပဝရာ ဟောဟိ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ။
သဗ္ဗန္တံ ပစုရံ မယှံ၊ ရမ္မဿွဇ္ဇ မယာ သဟ။
သမ္ဗုလေ ကာရယိဿသိ။
အလံ တွံ ပါတရာသာယ၊
ပနှေ ဘက္ခာ ဘဝိဿသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀၄။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ဣမံဂိရိံ၊ ဤတောင်သို့။ အာရူယု၊ တက်လော့။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ စတုသတာ၊ လေးရာရှိကုန်၏။ တာသံ၊ ထိုလေးရာကုန်သော မယားတို့ထက်။ တွံ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ပဝရာ၊ မြတ်သည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။
၃၀၅။ တာရကဝဏ္ဏာဘေ၊ ကြယ်ရောင်အဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသော။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗလာမင်းသမီး။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော အသုံးအဆောင်ကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံသော ဥစ္စာအသုံးအဆောင်သည်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ နနု၊ စင်စစ်။ ပစုရံ၊ များ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မယာ၊ ငါနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ရမ္မဿု၊ မွေ့လျော်လော့။
၃၀၆။ သဏှေ၊ နူးညံ့သောကိုယ်ရှိသော။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မဟေသေယျံ၊ မိဖုယားကြီး၏ အဖြစ်ကို။ နောစေ ကာရယိဿသိ၊ အကယ်၍ မပြုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မိဖုယားကြီး မပြုသည်ရှိသော်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါတရာသာယ၊ နံနက်အစာအလို့ငှာ။ အလံ၊ လောက်၏။ ပနှေ၊ နံနက်အခါ၌။ ဘက္ခာ၊ ငါ့အစာသည်။ ဘဝိဿသိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ဤသို့ ဖျားယောင်းပြောဆို၍ သမ္ဗုလာမင်းသမီး လက်၌ ဆွဲကိုင်လျှင် သမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် ပြင်းစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကဠာရော ပုရိသာဒကော။
ဝနေ နာထံ အပဿန္တီ၊ သမ္ဗုလံ အဂ္ဂဟိ ဘုဇေ။
သာ စ သတ္တု ဝသံ ပတ္တာ၊ ပတိမေ ဝါ နုသောစတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၀၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သတ္တဇဋော၊ ဆံကျစ် ခုနစ်ထုံးရှိသော။ လုဒ္ဒေါ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကဠာရော၊ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော။ ပုရိသာဒကော၊ လူသားစားတတ်သော။ ဒါနော၊ ဘီလူးသည်။ ဝနေ၊ တော၌။ နာထံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော။ တဉ္စ သမ္ဗုလံ၊ ထိုသမ္ဗုလာမင်းသမီးကိုလျှင်။ ဘုဇေ၊ လက်၌။ အဂ္ဂဟိ၊ ဆွဲကိုင်၏။
၃၀၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေန၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ အာမိသစက္ခုနာ၊ ကိလေသာ မျက်စိဖြင့် ကြည့်တတ်သော။ ပိသာစေန၊ ဒါနောဘီလူးသည်။ အဓိပန္နာ၊ နှိပ်စက်အပ်သော။ သတ္တု၊ ရန်သူ၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ရသော။ သာ စ၊ ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသမီးသည်ကား။ ပတိံဧဝ၊ မိမိလင်ကိုသာလျှင်။ အနုသောစတိ၊ စိုးရိမ်၏။
သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခြင်း ပြင်းစွာ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် နတ်တို့အား တိုင်တန်းလိုရကား-
ယဉ္စ မေ အယျပုတ္တဿ၊
မနော ဟေဿတိ အညထာ။
န ဟိ နူန သန္တိဓ လောကပါလာ။
သာဟသာ ကရောန္တာနံ အသညတာနံ၊
န ဟိ နူန သန္တိ ပဋိသေဓိတာရော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀၉။ ဘောန္တော ဒေဝတာယော၊ အို- အရှင်နတ်မြတ်အပေါင်းတို့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ရက္ခသောဒါနော၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ယံ ခါဒေယျ၊ အကြင် စားရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤသို့စားခြင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အယျပုတ္တဿ၊ အရှင့်သားအား။ အညထာ၊ တပါးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ မနော၊ စိတ်သည်။ ယဉ္စ ဟေဿတိ၊ အကြင်တခြားဖြစ်လတ္တံ့။ ဣဒံ၊ ဤအရှင့်သားတော်၏ စိတ်တခြား ဖြစ်ခြင်းသည်လျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒုက္ခတရံ၊ အလွန်ဆင်းရဲစွာ၏။
၃၁၀။ ဒေဝါ၊ အရှင်နတ်မြတ်တို့သည်။ န သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။ ပဝသန္တိ နူန၊ ဤအရပ်မှ တပါး သွားလေကုန်ယောင်တကား။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ လောကပါလာ၊ လူတို့ကိုစောင့်တတ်ကုန်သော လောကပါလနတ်တို့သည်။ န ဟိ သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။ အသညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်ကုန်သော။ သာဟသာကရောန္တာနံ၊ နိုင်ထက်ကလူ ပြုတတ်ကုန်သော သူတို့ကို။ ပဋိသေဓိတာရော၊ တားမြစ်တတ်ကုန်သော နတ်တို့သည်။ န ဟိ သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။
ထိုသို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းသောအခါ သမ္ဗုလာမင်းသမီး၏ သီလအာနုဘော်ကြောင့် သိကြားမင်း၏ ဘုံဗိမာန်သည် တုန်လှုပ်၏။ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဝရဇိန် လက်နက်ကိုယူ၍ လျင်မြန်စွာ လာလတ်ပြီးလျှင် ဘီလူးဦးခေါင်းထက်၌ ရပ်၍ ထိုဒါနောဘီလူးကို ခြိမ်းချောက်လိုရကား-
သန္တာ သမာ အဂ္ဂိရိဝုဂ္ဂတေဇာ။
တဉ္စ တုဝံ ရက္ခသာ ဒေသိ ကညံ။
မုဒ္ဓါ စ ဟိ သတ္တဓာ တေ ဖလေယျ၊
မာ တွံ ဒသိ မုဉ္စ ပတိဗ္ဗတာယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၉။ ရက္ခသ၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူး။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမသည်။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတကာတို့ထက်။ ပဝရာ၊ မြတ်၏။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိ၏။ သန္တာ၊ ငြိမ်သက်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ သမာ၊ ညီမျှသော အကျင့်ရှိ၏။ အဂ္ဂိရိဝ၊ မီးကဲ့သို့။ ဥဂ္ဂတေဇာ၊ ထက်သော တန်ခိုးရှိ၏။ တုဝံ၊ သင်သည်။ တံ ကညံ၊ ထိုမင်းသ္မီးကို။ စေ အဒေသိ၊ အကယ်၍ စားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့စားသည်ရှိသော်။ တေ၊ သင်၏။ မုဒ္ဓါ စ၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာပေအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ပတိဗ္ဗတာယ၊ လင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံပေသော မိန်းမကို။ မာ ဒသိ၊ မစားလင့်။ မုဉ္စ၊ လွှတ်လော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဒါနောဘီလူးသည် သမ္ဗုလာမင်းသီးကို လွှတ်၏။ သိကြားမင်းသည် တဖန်လည်း ဤဒါနော ဘီလူးသည် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို ပြုပြန်ရာ၏ဟု ကြံ၍ ဒါနောဘီလူးကို သံခြေကျဉ်းဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ တဖန် မလာစိမ့်သောငှါ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော တောင်ကြား၌ လွှတ်၏။ မင်းသ္မီးကို အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွား၏။ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည်လည်း နေဝင်သည်ရှိသော် လရောင်ဖြင့်လျှင် ကျောင်းသို့ရောက်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
နီဠံ ပဠိနံ သကုဏီဝ ဂတသိင်္ဂံဝ အာလယံ။
သမ္ဗုလာ ဥတုမတ္တက္ခာ၊ ဝနေ နာထံ အပသန္တီ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သကုဏီ၊ ယစ်မသည်။ ပဠိနံ၊ ပျံသွားသည်ဖြစ်၍ သားငယ်မရှိသော။ နီဠံ၊ အသိုက်ကို။ အာဂစ္ဆိ ဣဝ စ၊ လာသကဲ့သို့၎င်း။ ဂတသိင်္ဂံ၊ ဦးချိုမှ ကင်းသော နွားငယ်ကို။ အာလယံ-အာလယန္တော၊ တပ်မက်မောသော အမိဖြစ်သော နွားမသည်။ သုညံ၊ နွားငယ်မရှိသော နွားခြံသို့။ အာဂစ္ဆိ ဣဝ စ၊ လာသကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ပုရိသာဒကာ၊ လူသားစား ဘီလူးလက်မှ။ ပမုတ္တာ၊ လွတ်သော။ သာ၊ ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည်။ သုညံ၊ မင်းသားမရှိသော။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။
၃၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ ဝနေ၊ ထိုဟိမဝန္တာတော၌။ နာထံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော။ ဥတုမတ္တက္ခာ၊ အပူဥတုကြောင့် အမြင်နည်းသော မျက်စိရှိသော။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာ အမည်ရှိသော။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ သာ ရာဇပုတ္တီ၊ ထိုမင်းသ္မီးသည်။ ပရိဒေဝေသိ၊ ငိုကြွေး၏။
၃၁၂။ ရာဇပုတ္တံ၊ မင်းသားကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ သမဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော ရဟန်းတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့ကို၎င်း။ သမ္ပန္နစရဏေ စ၊ သီလနှင့် တကွ သမာပတ် ရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဣသေ စ၊ ရသေ့တို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တုမှံ၊ အရှင်မြတ်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၃။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ သီဟေ စ၊ ခြင်္သေ့တို့ကို၎င်း။ ဗျဂ္ဃ စ၊ ကျားတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့မှ တပါးကုန်သော။ ဝနေ၊ တော၌။ ယေ မိဂါ၊ အကြင် သားရဲတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ မိဂေ စ၊ ထိုသားရဲတို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တုမှံ၊ အရှင်ခြင်္သေ့ ကျားတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၄။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တိဏာ စ၊ မြက်ပင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ လတာနိ စ၊ နွယ်ပင်စောင့် နတ်တို့ကို၎င်း။ ဩသဓျော စ၊ ဆေးဝင်သော သစ်ပင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတာနိ စ၊ တောင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောစောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်နတ်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၅။ ဣန္ဒီဝရိဿမံ၊ ကြာညိုပန်းနှင့် တူသော။ နက္ခတ္တမာလိနီ၊ ပန်းကုံးကဲ့သို့ နက္ခတ်ကြယ်အစဉ်နှင့် ယှဉ်သော။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်ညဉ့်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၆။ ဘင်္ဂီရသိံ၊ လှည့်လည်သည်ဖြစ်၍ ကွေးညွတ်သော။ သဝန္တီနံ၊ မြစ်အပေါင်းတို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဟံ၊ ခံတတ်သော။ ဂင်္ဂါ၊ ဂင်္ဂါမြစ်စောင့်နတ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်ဂင်္ဂါမြစ်စောင့် နတ်မင်းတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၇။ ပဗ္ဗတရာဇသေဋ္ဌံ၊ တောင်တကာတို့ထက် မြတ်သော တောင်မင်းဖြစ်သော။ သိလုစ္စယံ၊ ကျောက်အတိပြီးသော ဟိမဝန္တာ တောင်စောင့်နတ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်တောင်စောင့်နတ်မင်းတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
ဤသို့ငိုကြွေးသော ထိုသမ္ဗုလာမင်းသ္မီးကို မြင်၍ သောတ္ထိသေန မင်းသားသည် ကြံ၏။ ဤသမ္ဗုလာသည် အလွန်လျှင် ငိုကြွေး၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုသမ္ဗုလာ၏ စိတ်သဘောကို ငါမသိ၊ အကယ်၍ ငါ၌ ချစ်မြတ်နိုးသဖြင့် ဤသို့ပြုအံ့၊ သမ္ဗုလာ၏ နှလုံးသည် ကွဲရာ၏။ ထိုသမ္ဗုလာကို စုံစမ်းအံ့ဟု သွား၍ ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။ သမ္ဗုလာသည်လည်း ငိုကြွေးလျက် ကျောင်းတံခါးသို့သွား၍ သောတ္ထိသေန မင်းသား၏ ခြေတို့ကို ရှိခိုး၍ အရှင့်သား- အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်းသားသည် ထိုသမ္ဗုလာကို အဘယ်- သင်သည် တပါးကုန်သော နေ့တို့၌ ဤမျှသောအခါ၌ လာ၏။ ယနေ့ကား အလွန်မိုးချုပ်မှ လာ၏ဟုဆို၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ကေန နွဇ္ဇ သမာဂစ္ဆိ၊ ကောတေ ပိယတရာ မယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၁၈။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသ္မီး။ ဝတ၊ စင်စစ်။ အတိသာယံ၊ အလွန်မိုးချုပ်မှ။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကေန၊ အဘယ်သူနှင့်။ သမာဂစ္ဆိ နု၊ တွေ့ကြသနည်း။ တေ၊ သင့်အား။ မယာ၊ ငါ့ထက်။ ပိယတရော၊ သာ၍ချစ်သောသူသည်။ ကော၊ အဘယ်သူနည်း။
ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်းသားကို သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ဤသို့ ဆို၏။ အရှင့်သား- အကျွန်ုပ်သည် သစ်သီး ကြီးငယ်တို့ကို ယူ၍ လာလတ်သည်ရှိသော် တယောက်သော ဒါနောဘီလူးကို မြင်၏။ ထိုဒါနော ဘီလူးသည် အကျွန်ုပ်၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်ကို လက်၌ ကိုင်၍ ငါ့စကားကို မလိုက်နာအံ့၊ သင့်ကို ငါစားအံ့ဟု ဆို၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုအခါ၌ အရှင့်သားကိုသာလျှင် အဖန်တလဲလဲ စိုးရိမ်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ငိုကြွေးပါ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းသားအား ကြားလိုရကား-
န မေ ဣဒံ တယာ ဒုက္ခံ၊ ယံ မံ ခါဒေယျ ရက္ခသော။
ယဉ္စမေ အယျပုတ္တဿ၊
မနော ဟေဿတိ အညထာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၀။ အယျပုတ္တ၊ အရှင့်သား။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေန သတ္တုနာ၊ ထိုရန်သူသည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣဒံ ခေါ၊ ဤစကားကိုသာလျှင်။ အဝေါစ၊ ဆိုပါ၏။ ရက္ခသော၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယံ ခါဒေယျ၊ အကြင်စားရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤဘီလူး စားခြင်းသည်။ န ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲမဟုတ်။ အယျပုတ္တဿ၊ အရှင့်သား၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အညထာ၊ တပါးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ ယဉ္စ ဟေဿတိ၊ အကြင်ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤအရှင့်သားသည် ငါ့အား မယုံသော ဆင်းရဲသည်သာလျှင်။ ဣတော၊ ဤဘီလူးစားသောထက်။ ဒုက္ခတရံ၊ အလွန် ဆင်းရဲ၏။
ထိုအခါ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ကြွင်းသော အကြောင်းအရာကိုလည်း ကြားလိုသည်ဖြစ်၍ အရှင့်သား- ထိုဒါနောဘီလူးသည် ဖမ်းယူအပ်သော အကျွန်ုပ်သည်ကား မိမိကိုယ်ကို လွှတ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည် ဖြစ်၍ နတ်တို့ ကြည့်ရှုစိမ့်သောငှါ အမှုကိုပြု၏။ ထိုသို့ ပြုသောအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် ဝရဇိန်လက်နက်စွဲလျက် လာလတ်၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် ဒါနောဘီလူးကို ခြိမ်းချောက်၍ အကျွန်ုပ်ကို လွှတ်စေပြီးလျှင် ထိုဒါနောဘီလူးကို နတ်၏သံခြေကျဉ်းဖြင့် ဖွဲ့ချည်ပြီး၍ ထိုဒါနောဘီလူးကိုကား သုံးခုမြောက်သော တောင်ကြား၌ ပစ်ချ၍ သွားလေ၏။ ဤသို့ အကျွန်ုပ်သည် သိကြားမင်းကိုမှီ၍ အသက်ကိုရ၏ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ သောတ္ထိသေနမင်းသည် အဘယ် - ထိုသို့ဖြစ်စေ၊ မိန်းမ၏အလယ်၌ မှန်သော စကားမည်သည်ကို အလွန်ရခဲ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဟိမဝန္တာ၌ များကုန်သော မုဆိုးတို့သည်၎င်း၊ ရသေ့တို့သည်၎င်း, ဝိဇ္ဇဓိုရ်အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း ရှိကုန်၏။ အဘယ်သူသည် သင်၏စကားကို ယုံကြည်အံ့နည်းဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြဆိုလိုရကား-
ထီနံဘာဝေါ ဒုရာဇာနော၊ မစ္ဆဿေဝေါဒကေ ဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၁။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ စောရီနံ၊ ခိုး၍ကျင့်တတ်ကုန်သော။ ဗဟုဗုဒ္ဓီနံ၊ များသောမာယာရှိကုန်သော မိန်းမတို့အား။ ယာသု၊ အကြင်မိန်းမတို့၌။ သစ္စံ၊ မှန်သော စကားသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ သုဒုလ္လဘံ၊ အလွန်ရခဲ၏။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဘာဝေါ၊ အလိုကို။ ဒုရာဇာနော၊ သိနိုင်ခဲ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဥဒကေ၊ ရေ၌။ မစ္ဆဿ၊ ငါး၏။ ဂတံ၊ သွားရာကို။ ဒုရာဇာနံ ဣဝ၊ သိနိုင်ခဲသကဲ့သို့တည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် အရှင့်သား- အကျွန်ုပ်သည် မယုံကြည်သော အရှင့်သားကို အကျွန်ုပ်၏ သစ္စာအစွမ်းဖြင့်သာလျှင် ကုစားပါအံ့ဟုဆို၍ အိုးကို ရေဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် သစ္စာပြုခြင်းကိုပြု၍ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသားအား ဦးခေါင်း၌ရေကို သွန်းလောင်းလိုရကား-
ယထာဟံ နာဘိဇာနာမိ၊ အညံ ပိယတရံ တယာ။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဗျာဓိ တေ ဝူပသမ္မတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၂။ သာမိ၊ အရှင်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အညံ၊ အရှင့်သားမှတပါးသော။ တယာ၊ အရှင့်သားထက်။ ပိယတရံ၊ သာလွန်၍ ချစ်သောသူကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ စေ သစ္စံ၊ အကယ်၍ မှန်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့မှန်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သစ္စံ၊ သစ္စာတရားသည်။ ဣဒါနိပိ၊ ယခုအခါ၌လည်း။ ပါလေတု၊ စောင်မစေသတည်း။ အာယတိံပိ၊ နောင်အခါ၌လည်း။ ပါလယိဿတိ၊ စောင့်ပါလတ္တံ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သောစကားကို ဆိုခြင်းကြောင့်။ တေ၊ အရှင့်သား၏။ ဗျာဓိ၊ အနာသည်။ ဝူပသမ္မတု၊ ကင်းပျောက်စေသတည်း။
ဤသို့ ထိုသမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် သစ္စာပြု၍ ရေသွန်းလောင်းကာမျှ၌သာလျှင် သောတ္ထိသေနမင်းသား၏ နူနာသည် ကြေးနီအညစ်အကြေးကို အချဉ်ရည်ဖြင့် ဆေးသကဲ့သို့ ထိုခဏ၌လျှင် ကင်းပျောက်၏။ မင်းသား မင်းသမီးတို့သည် နှစ်ရက်သုံးရက် ထိုအရပ်၌နေ၍ တောမှထွက်သွားသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် ဥယျာဉ်တော်၌ နေကြကုန်၏။ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ထိုမင်းသား မင်းသမီးတို့ လာသောအဖြစ်ကို သိလျှင် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ ထိုဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် သားတော် သောတ္ထိသေန မင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်း၍ သမ္ဗုလာမင်းသမီးကို မိဖုယားကြီးအရာ၌ အဘိသိက် သွန်းစေပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့သွင်း၍ မိမိသည် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေ၏။ သားတော်မင်း၏ နန်းတော်၌သာလျှင် အမြဲ ဆွမ်းဘုဉ်းပေး၏။
သောတ္ထိသေနမင်းသည် သမ္ဗုလာမင်းသမီးအား မိဖုယားကြီး အရာကိုသာလျှင် ပေး၏။ တစုံတခုသော ချီးမြှောက်ခြင်း, မြတ်နိုးတနာ ပြုခြင်းသည်ကား မရှိ၊ သမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် ရှိပါသော်လည်း တပါးကုန်သော မိန်းမတို့နှင့်သာလျှင် အတူတကွ မွေ့လျော်ပျော်ပါး၏။ သမ္ဗုလာသည် လင်၏အပြစ်ကြောင့် ကြုံလှီသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၏။ အကြော ပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိ၏။ ထိုသမ္ဗုလာသည် တနေ့သ၌ သောကကို ဖျောက်အံ့သောငှါ ဆွမ်းစားကြွလာသော ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့အထံသို့ သွား၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့သည် ညှိုးနွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသော ထိုသမ္ဗုလာကို မြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ရတ္တိန္ဒိဝံ ဥယျုတ္တာဝုဓာ။
ဓနုဂ္ဂဟာနဉ္စ သတာနိ သောဠသ၊
ကထံဝိဧေ ပဿသိ ဘဒ္ဒေ သတ္တဝေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၄။ ဘဒ္ဒေ သမ္ဗုလေ၊ ရှင်မ သမ္ဗုလာ။ ဥယျုတ္တာဝုဓာ၊ လက်နက် လက်စွဲသော သူရဲစီးကုန်သော။ ဥဠာရာ၊ မြတ်ကုန်သော။ သတ္တသတာ၊ ခုနစ်ရာကုန်သော။ ယေ ကုဉ္ဇရာ၊ အကြင် ဆင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ကုဉ္ဇရာ၊ ထိုလက်နက် လက်စွဲကုန်သော သူရဲစီးကုန်သော ခုနစ်ရာကုန်သော ဆင်တို့သည်၎င်း။ ဓနုဂ္ဂဟာနံ၊ လေးသ္မားတို့၏။ သောဠသသတာနိ စ၊ တထောင့် ခြောက်ရာတို့သည်၎င်း။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်မပြတ်။ ဗာရာဏသိံ၊ ဗာရာဏသီ ပြည်ကို။ ရက္ခန္တိ၊ စောင့်ကုန်၏။ ကထံဝိဓေ၊ အဘယ်သို့ အပြားရှိကုန်သော။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ပဿသိ၊ မြင်သနည်း။
ထိုသမ္ဗုလာသည် ထိုယောက္ခမရှင်ရသေ့ စကားကို ကြား၍ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီး၏ သားတော်သည် အကျွန်ုပ်၌ ရှေးကနှင့် မတူပါဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား -
ဝိရာဂိတာ ပဿတီ ဟံသဝဂ္ဂရာ။
တာသံ သုဏိတွာ မိတဂီတဝါဒိတံ၊
န ဒါနိမေ တာတ တထာ ယထာ ပုရေ။
အလင်္ကတာ မာနုသိယာစ္ဆရူပမာ။
သေနော ပိယာ တာတ အနိန္ဒိတင်္ဂိယော၊
ခတ္တိယကညာ ပဋိလောဘယန္တိ နံ။
ပတိံ တ မုဉ္ဆာယ ပုန ဝနေ ဘရေ။
သမ္မာနယေ မံ န စ ဝိမာနယေ၊
ဣတောပိ မေ တာတ တတော ဝရံ သိယာ။
နာရီ ဝိမဋ္ဌာဘရဏာ အလင်္ကတာ။
ပဉ္စင်္ဂုပေတာ ပတိနောစ အပ္ပိယာ၊
အဗဇ္ဈ တဿာ မရဏံ တတော ဝရံ။
ကဋာ ဒုတိယာ ပတိနော စသာ ပိယာ။
သဗ္ဗင်္ဂုပေတာယပိ အပ္ပိယာယ၊
အယမေဝ သေယျော ကပဏာ ပိယာ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၂၅။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ အလင်္ကတာယော၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ ပဒုမုတ္တရတ္တစာ၊ ပဒုမာကြာပွင့်ချပ်နှင့်တူသော ကိုယ်ရေရှိကုန်သော။ ဝိရာဂိတာ၊ အထူးထူးသော ချစ်နှစ်လိုဘွယ် ရှိကုန်သော။ ဟံသဝဂ္ဂရာ၊ ဟင်္သာသံကဲ့သို့ သာယာသော အသံရှိကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့ကို။ ပဿတိ၊ ကြည့်ရှုဘိ၏။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏။ မိတဂီတဝါဒိတံ၊ ညှင်းညှင်းသာသာ သီခြင်း, တီးမှုတ်ခြင်းကို။ သုဏိတွာ၊ နာ၍။ ပုရေယထာ၊ ရှေးကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ဒါနိ- ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ န ဝတ္တတိ၊ မကျင့်ပါခဲ့။
၃၂၆။ တာတ၊ ဖခင်။ သုဝဏ္ဏသံကစ္ဆဓရာ၊ ရွှေတဘက်လည်း ဆင်ဝတ်ကုန်ထသော။ သုဝိဂ္ဂဟာ၊ လွန်စွာကာမဂုဏ်ဖြင့် ဖမ်းယူ ဆွဲငင်တတ်ကုန်ထသော။ အလင်္ကတာ၊ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာလည်း ဆင်ကုန်ထသော။ မာနုသိယာ၊ လူမိန်းမဖြစ်ကုန်လျက်။ အစ္ဆရူပမာ၊ နတ်သမီးနှင့် တူကုန်ထသော။ သေနော၊ သောတ္ထိသေန မင်းသားသည်။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်ကုန်ထသော။ အနိန္ဒိတင်္ဂိယော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော ကိုယ်အင်္ဂါ လက္ခဏာ ရှိကုန်ထသော။ ခတ္တိယကညာ၊ မင်းသမီးတို့သည်။ နံ၊ ထိုဖခင့်သားတော်ကို။ ပဋိလောဘယန္တိ၊ ဖျားယောင်းကုန်၏။
၃၂၇။ တာတ၊ ဖခင်။ သစေ၊ အကယ်၍။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သမ္မာနယေ၊ အရိုအသေ မြတ်နိုးတနာ ပြုအံ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ န စ ဝိမာနယေ၊ မရိုမသေ မထေမဲ့မြင် မပြုအံ့။ ပုရေ ယထာ၊ ရှေးကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝတ္တတိ၊ ကျင့်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ကျင့်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ ဝနေ၊ တော၌။ တံ ပတိံ၊ ထိုလင်ကို။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်သီး သစ်မြစ် ရှာမှီးခြင်းဖြင့်။ ဘရေ၊ မွေးကျွေးအံ့။ တာတ၊ ဖခင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဣတောပိ၊ ဤ ဗာရာဏသီပြည်ထက်လည်း။ တတော- တံ ဝနံ၊ ထိုတောသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
၃၂၈။ တာတ၊ ဖခင် ရှင်ရသေ့။ ယံ- ယာ နာရီ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ ဩဟိတေ၊ စီရင်အပ်သော။ ဝိပုလသ္မိံ၊ များမြတ်သော။ အန္နပါနေ၊ ထမင်းအဖျော်ရှိသော အိမ်၌။ ဝိမဋ္ဌာဘရဏာ အလင်္ကတာ၊ ပြေပြစ်သော တန်ဆာဆင်ယင်လျက်။ ဝသတိ၊ နေရ၏။ ပဉ္စင်္ဂုပေတာ၊ အင်္ဂါငါးပါး ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံ၏။ သာ နာရီ၊ ထိုမိန်းမကို။ ပတိနော စ၊ လင်သည်ကား။ အပ္ပိယာ၊ မချစ်။ တဿာ၊ ထိုလင်မချစ်သော မယားအား။ တတော၊ ထိုလင့်အိမ်၌ နေသာထက်။ အဗဇ္ဈ၊ သေဆွဲမူ၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သေး၏။
ဤဂါထာ၌ အင်္ဂါငါးပါး သရုပ်ကို ဤသို့ မှတ်အပ်၏။
၁။ လင်၏ ရှေးဦးစွာ ထလေ့ရှိသည်။
၂။ လင်၏ နောက်မှ အိပ်လေ့ရှိသည်။
၃။ အဘယ်ကို ပြုစေလိုသနည်းဟုမေး၍ အလိုသို့ လိုက်၍ ပြုလေ့ရှိသည်။
၄။ ချစ်နှစ်သက်ဘွယ် ကျင့်လေ့ရှိသည်။
၅။ ချစ်ခင်လေးမြတ်စွာ ပြောဆိုလေ့ရှိသည်။
ဤသို့ မှတ်အပ်၏။
၃၂၉။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ၊ အကယ်၍။ ယာ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ဒလိဒ္ဒါ၊ ဆင်းရဲ၏။ ကပဏာ၊ အထီးကျန်၏။ အနာဠိယာ၊ မှီခိုကိုးကွယ်ရာမရှိ။ ကဋာဒုတိယာ၊ ဖျာလျှင် နှစ်ခုမြောက်ရှိ၏။ သာ၊ ထိုမိန်းမကို။ ပတိနော၊ လင်သည်ကား။ ပိယာ၊ ချစ်မြတ်နိုး၏။ ကပဏာပိ၊ အထီးကျန်သော်လည်း။ အယမေဝ၊ ဤ လင်ချစ်မြတ်နိုးသော မယားသည်သာလျှင်။ သေယျာ၊ မြတ်၏။ အပ္ပိယာ၊ လင်မချစ်သော မယားသည်။ သဗ္ဗင်္ဂုပေတာယပိ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော်လည်း။ န သေယျာ၊ မမြတ်။
ဤသို့ ထိုသမ္ဗုလာသည် မိမိညှိုးနွမ်းခြောက်တပ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့အား ပြန်လျှောက်သည်ရှိသော် ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့သည် သားတော် သောတ္ထိသေနမင်းကို ခေါ်စေ၍ ချစ်သား သောတ္ထိသေန- သင်ချစ်သားသည် နူနာနှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍ တောသို့ ဝင်သည်ရှိသော် သင်ချစ်သားနှင့် အတူတကွ တောသို့ဝင်၍ သင်ချစ်သားကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသဖြင့် မိမိသစ္စာ၏ အာနုဘော်ဖြင့် သင်ချစ်သား၏ နူနာကိုငြိမ်းစေ၍ အကြင်မိန်းမသည် သင်၏မင်းအဖြစ်၌ တည်ရခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြုပေ၏။ ထိုမိန်းမအားစင်လျက်လည်း သင်သည် တည်ရာအရပ်ကို မသိ၊ နေရာအရပ်ကို မသိ၊ သင်ချစ်သားသည် မသင့်မလျော်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ဤအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသော အမှုမည်သည်ကား အလွန်ယုတ်မာ၏ဟု ဆို၍ သားတော်ကို ဆုံးမလိုရကား-
ဘတ္တိတ္ထိယာ ဒုလ္လဘော ယော ဟိတော စ။
ဟိတာ စ တေ သီလဝတီ စ ဘရိယာ၊
ဇနိန္ဒ ဓမ္မံ စရ သမ္ဗုလာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၃၀။ တာတ၊ ချစ်သား။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျား၏။ ဟိတာ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိ၏။ သာ ဣတ္ထိ၊ ထိုယောက်ျား၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိသော မိန်းမကို။ သုဒုလ္လဘာ၊ အလွန်ရခဲ၏။ ယော ဘတ္တာ၊ အကြင်လင်သည်။ ဣတ္တိယာ၊ မယား၏။ ဟိတော စ၊ အစီးအပွားကိုလည်းအလိုရှိ၏။ သော ဘတ္တာ၊ ထိုမယား အစီးအပွားကို အလိုရှိသောလင်ကို။ ဒုလ္လဘော၊ ရခဲ၏။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်ကား။ ဟိတာ စ၊ လင်၏အကျိုးစီးပွားကိုလည်း အလိုရှိ၏။ သီလဝတီ စ၊ သီလနှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ သမ္ဗုလာယံ၊ သမ္ဗုလာ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်လော့။
ဤသို့ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည် သားတော်ကို အဆုံးအမ ပေးခဲ့ပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကြွတော်မူ၏။ သောတ္ထိသေန မင်းသည်လည်း ခမည်းတော်ရှင်ရသေ့ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် သမ္ဗုလာမိဖုယားကြီးကို ခေါ်တော်မူ၍ အရှင်မိဖုယား- ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ငါသည် ပြုမိသောအပြစ်ကို ရှင်မိဖုယားသည် သည်းခံလော့၊ ဤနေ့မှစ၍ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ရှင်မိဖုယားအားသာလျှင် ငါပေး၏ဟု ဆို၍ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဖြင့် ဘိတ်လိုရကား-
ဣဿာဝ တိဏ္ဏာ မရဏံ ဥပေသိ။
အဟဉ္စ တေ ဘဒ္ဒေ ဣမာ ရာဇကညာ၊
သဗ္ဗေဝ တေ ဝစနကရာ ဘဝါမ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၃၁။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်မိဖုယား။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ အရှင်မိဖုယားသည်။ ဝိပုလေ၊ များမြတ်ကုန်သော။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ကို။ အာလဒ္ဓ-အာလဘိတွာ၊ ရသော်လည်း။ ဣဿာဝတိဏ္ဏာ၊ ငြူစူခြင်းသို့ သက်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေသိ၊ ကပ်ရလတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ဣမာ ရာဇကညာ စ၊ ဤမင်းသမီးအပေါင်းတို့သည်၎င်း။ တေ သဗ္ဗေဝ၊ ထိုအလုံးစုံသော ငါတို့သည်လျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ဝစနကရာ၊ စကားကို လိုက်နာကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ပါကုန်အံ့။
ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ပါးကုန်သော မင်းမိဖုယားတို့သည် ညီညွတ်သင့်တင့်စွာ နေကြကုန်လျက် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည်လည်း ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသမ္ဗုလာဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် မလ္လိကာသည် လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေလေးမြတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေလေးမြတ်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ မလ္လိကာမိဖုယားသည် ထိုအခါ သမ္ဗုလာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အဖရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သစ္စာစောင့်တတ်၊ မိန်းမမြတ်၊ လူနတ်ချစ်သည်သာ
ကိုးခုမြောက်ဖြစ်သော သမ္ဗုလာဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****