သမ္ဘဝဇာတ်
တိံသနိပါတ်
၅။ သမ္ဘဝဇာတ်
ဓမ္မယာဂ ပြဿနာ အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဇ္ဇဉ္စ ပဋိပန္နာသ္မာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသမ္ဘဝဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့၌ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုဓနဉ္စယကောရဗျမင်းအား သုစီရတမည်သော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် အကျိုး အကြောင်းကို ဆုံးမ၏။ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်းသည် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလျက် ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမ၏။ ထိုဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်းသည် တနေ့သ၌ ဓမ္မယာဂမည်သော ပြဿနာကို စီရင်ပြီးလျှင် သုစီရတမည်သော ဆရာပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကို နေရာ၌နေစေလျက် ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ ပြဿနာကို မေးလိုရကား-
မဟတ္တံ ပတ္တုမိစ္ဆာမိ၊ ဝိဇေတုံ ပထဝိံ ဣမံ။
ကိစ္စော စ ဓမ္မော စရိတော၊ ရညော ဟောတိ သုစီရတ။
ယသံ ဒေဝမနုဿေသု၊ ယေန ပပ္ပေမု ဗြာဟ္မဏ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဗြာဟ္မဏက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၈။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ရဇ္ဇဉ္စ၊ ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို၎င်း။ အာဓိပစ္စဉ္စ၊ ယူဇနာ သုံးရာရှိသော ကုရုတိုင်း၌ အစိုးရသော အဖြစ်ကို၎င်း။ ပဋိပန္နာ၊ ရကုန်သည်။ အသ္မာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မဟတ္တံ၊ မြတ်သောအဖြစ်သို့။ ပတ္တုံ၊ ရောက်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။ ဣမံ ပထဝိံ၊ ဤမြေအပြင်ကို။ ဝိဇေတုံ၊ တရားနှင့်အညီ အောင်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။
၁၃၉။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ ဓမ္မေန၊ တရားသဖြင့်။ ဝိဇေတုံ၊ အောင်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။ အဓမ္မေန၊ မတရားသဖြင့်။ ဝိဇေတုံ၊ အောင်ခြင်းငှာ။ နော ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုမရှိ။ အဓမ္မော၊ တရားမဟုတ်သည်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ စရိတော၊ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ ရညော စ၊ မင်း၏လျှင်။ ကိစ္စော၊ ပြုအပ်သော အမှုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၄၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဣဓ စ၊ ဤ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌လည်း။ အနိန္ဒိတာ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် မကဲ့ရဲ့အပ်ကုန်။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်လောက၌။ အနိန္ဒိတာ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်ကုန်။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ ဒေဝမနုဿေသု၊ နတ်လူတို့၌။ ယသံ၊ အစိုးရခြင်း တင့်တယ်ခြင်းသို့။ ပပ္ပေမု၊ ရောက်ရကုန်၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ နော၊ ငါတို့အား။ ကထေဟိ၊ ဟောပါလော့။
၁၄၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ကတ္တုံ၊ ဆောက်တည်၍ ကျင့်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထို အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်ဆရာပုဏ္ဏားသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
ဤ ဓမ္မယာဂ ပြဿနာသည်ကား အလွန်နက်နဲ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားရှင်တို့ အရာဖြစ်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကိုသာလျှင် မေးခြင်းငှါသင့်၏။ ထိုသဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား မရှိသော် သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်ကိုရှာသော ဘုရားလောင်းကို မေးခြင်းငှါ သင့်၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်ကား မိမိဘုရားလောင်း မဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ မတတ်နိုင်သော်လည်း ငါပညာရှိဟူသော မာန်ကို မပြုမူ၍ မိမိ မစွမ်းနိုင်သည်၏ အဖြစ်ကို မင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
ယံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ကတ္တုမိစ္ဆသိ ခတ္တိယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၂။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယံ အတ္ထဉ္စ၊ အကြင် အကျိုးကို၎င်း။ ယံ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြင် အကြောင်းကို၎င်း။ ကတ္တုံ၊ ဆောက်တည်၍ ကျင့်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိတော်မူ၏။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေရှင် ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧတံ၊ ထို အကျိုးအကြောင်းကို။ ဝိဓုရော၊ ဝိဓူရအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားကို။ အညတြ၊ ထား၍။ အညော၊ ဝိဓူရမှ တပါးသောသူသည်။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေခြင်းငှာ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။
ကောရဗျမင်းသည် ထိုသုစီရတ ပုရောဟိတ် စကားကိုကြား၍ ဆရာ- ထိုသို့တပြီးကား လျင်စွာ ထိုဝိဓူရ အထံသို့ ဆရာသွားချေလော့ဟု ဆို၍ လက်ဆောင်ကိုပေး၍ ထို ပုရောဟိတ် သုစီရတပုဏ္ဏားကို စေလိုရကား-
နိက္ခဉ္စိမံ သုဝဏ္ဏဿ၊ ဟရံ ဂစ္ဆ သုစီရတ။
အဘိဟာရံ ဣမံ ဒဇ္ဇ၊ အတ္ထဓမ္မာနုသိဋ္ဌိယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၃။ သုစီရတ၊ ဆရာသုစီရတ။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော သင်သည်။ ဝိဓုရဿ၊ ဝိဓူရပညာရှိ၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ ဣမံ နိက္ခဉ္စ၊ ဤနိက္ခ တထောင်ကိုလည်း။ ဟရံ-ဟရန္တော၊ ဆောင်လျက်။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ အတ္ထဓမ္မာနုသိဋ္ဌိယာ၊ အကျိုးအကြောင်းဖြင့် ဆုံးမစိမ့်သောငှာ။ ဣမံ အဘိဟာရံ၊ ဤ ဆောင်သော ရွှေနိက္ခတထောင်ကို။ ဒဇ္ဇ၊ ပေးပါလေ။
**ဤဂါထာ၌ နိက္ခဖွဲ့နည်းကိုကား ဤသို့ သိအပ်၏။ လေးမုယောသည် တချင်ရွေးမည်၏။ နှစ်ချင်ရွေးသည် တပဲမည်၏။ ပဲတဆယ်သည် တအက္ခမည်၏။ ရှစ်အက္ခသည် ဓရဏတခု မည်၏။ ငါးဓရဏသည် သုဝဏ္ဏတခု မည်၏။ သုဝဏ္ဏ ငါးခုသည် တနိက္ခမည်၏ဟု အဘိဓာန်၌ ဖွဲ့ဆိုသည်။ ဤသို့ သိအပ်၏။
ဤဇာတ် အဋ္ဌကထာ၌ကား တဆယ့်ငါး သုဝဏ္ဏသည် တနိက္ခမည်သည် ဟူ၏။ ***
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ပြသာနာအဖြေကို ရေးစိမ့်သောငှါ အဘိုးတသိန်းထိုက်သော ရွှေပြားကို၎င်း၊ သွားစိမ့်သောငှါ ယာဉ်ကို၎င်း၊ အခြံအရံအလို့ငှာ ဗိုလ်ပါအပေါင်းကို၎င်း လက်ဆောင် ပဏ္ဏာကို၎င်း ပေး၍ ထိုခဏ၌လျှင် လွှတ်လိုက်၏။ ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်ကား ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဖြောင့်ဖြောင့်သာလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ မသွားမူ၍ အကြင်အကြင်အရပ်၌ ပညာရှိတို့သည် နေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ထိုထိုအရပ်တို့သို့ ကပ်လေ၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ ပြဿနာ ဖြေရှင်းခြင်း၏ အကြောင်းကို မရသောကြောင့် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လျှင် တခုသောအရပ်၌ နေရာကိုယူ၍ နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူတို့နှင့်တကွ နံနက်စာ စားချိန်အခါ၌ ဝိဓူရအိမ်သို့သွား၍ လာသောအဖြစ်ကို ကြားစေသဖြင့် ထိုဝိဓူရသည် ခေါ်စေအပ်သော သုစီရတပုဏ္ဏားသည် အိမ်၌ နံနက်စာ စားသော ဝိဓူရကို မြင်လေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ အသမာနံ သကေ ဃရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၄၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထို သုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ ဝိဓုရဿ၊ ဝိဓူရ၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သောပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။
သကေ ဃရေ၊ မိမိအိမ်၌။ အသမာနံ၊ နံနက်စာ စားသော။ တံ၊ ထို ဝိဓူရကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ထိုဝိဓူရသည်ကား ထိုသုစီရတပုဏ္ဏား၏ ငယ်သောအခါမှစ၍ အဆွေခင်ပွန်းတည်း၊ တဆရာတည်း အတူ အတတ်သင်ဘက်တည်း၊ ထို့ကြောင့် သုစီရတပုဏ္ဏားနှင့် အတူတကွ ထမင်းတပွဲတည်းစား၍ ထမင်းစားသောကိစ္စ အဆုံး၌ ချမ်းသာစွာနေလျက် အဆွေသုစီရတ- အဘယ်အကျိုးငှါ လာသနည်းဟု မေးလတ်သော် မိမိလာခြင်း၏ အကြောင်းကို ဝိဓူရအား ကြားလိုရကား-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စ ဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဝိဓုရက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၅။ သမ္မ ဝိဓုရ၊ အဆွေဝိဓူရ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျအမည်ရှိသော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရညော၊ ငါတို့အရှင်မင်းသည်။ ပဟိတော၊ စေတော်မူအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။
ထိုအခါ၌ကား ထိုဝိဓူရပုဏ္ဏားသည် လူများ၏စိတ်ကို ယူအံ့ဟု ကြံ၍ ဂင်္ဂါမြစ်ကို ပိတ်သကဲ့သို့ အဆုံးအဖြတ်ကို စီရင်၏။ ထိုအမေးကို ဖြေခြင်း၌ အခွင့်သည်မရှိ၊ ထိုဝိဓူရသည် ထိုအကြောင်းကို သုစီရတပုဏ္ဏားအား ကြားလိုသည်ဖြစ်၍-
အပိဓေတုံ မဟာသိန္ဓုံ၊ တံကထံ သော ဘဝိဿတိ။
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ ဂင်္ဂံ၊ လူအပေါင်း၏ အထူးထူးသော စိတ်အလိုဟု ဆိုအပ်သော မြစ်ကြီးကို။ ပိဒဟိဿံ၊ ငါပိတ်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါ၏။ ဗျာပါရော၊ ကြောင့်ကြသည်။ ဥပ္ပန္နော၊ ဖြစ်၏။ တံ မဟာသိန္ဓုံ၊ ထိုလူများအပေါင်း၏ အထူးထူးသော စိတ်အလိုဟု ဆိုအပ်သော မြစ်ကြီးကို။ အပိဓေတုံ၊ ပိတ်ခြင်းငှါ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။ ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ အနက်ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ပါဠိကို၎င်း။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ငါသည်။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှါ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သော ဩကာသော၊ ထိုဖြေအံ့သော အခွင့်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့နည်း။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ငါ၏သားသည် အလွန်ပညာရှိ၏။ ငါ့ထက် အထူးသဖြင့် ပညာရှိ၏။ ထိုငါ့သားသည် သင့်အား ဖြေဆိုလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သားအထံသို့ သင်သွားချေလော့ဟု ဆို၍ သွားစေလိုရကား-
ဩရသော မမ အတြဇော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ အဆွေ သုစီရတပုဏ္ဏား။ ဘဒြကာရော၊ ဘဒ္ဒကာရ အမည်ရှိသော။ မမ၊ ငါ၏။ ဩရသော၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ အတြဇော၊ မိမိကိုယ်မှဖြစ်သော။ မေ ပုတ္တော၊ ငါ့သားသည် တမူကား။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုငါ့သားကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးချေလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ဝိဓူရပုဏ္ဏားအိမ်မှ ထွက်ခဲ့၍ နံနက်စာ စားပြီးသော် ဘဒြကာရလုလင်၏ မိမိပရိသတ်အလယ်၌ နေသောအခါ၌ အိမ်သို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ နိသိန္နံ သမှိ ဝေသ္မနိ။
ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုသုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ ဘဒြကာရဿ၊ ဘဒြကာရလုလင်၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သောပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။ သမှိ ဝေသ္မနိ၊ မိမိအိမ်၌။ နိသိန္နံ၊ နေလင့်သော။ တံ၊ ထိုဘဒြကာရလုလင်ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ဘဒြကာရလုလင်အိမ်သို့ သွား၍ ဘဒြကာရလုလင်သည် ပြုအပ်သော နေရာခင်းခြင်း ပူဇော်သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ နေလျက် လာခြင်း၏ အကြောင်းကို မေးသည်ရှိသော် ထိုဘဒြကာရ လုလင်အား မိမိလာခြင်း၏အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဘဒြကာရ ပဗြူဟိ မေ။
ဟူသော တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၉။ ဘဒြကာရ၊ အမောင် ဘဒြကာရ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များသောအခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင် မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ဘဒြကာရ၊ အမောင်ဘကာရ။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဗြူဟိ၊ ဟောပါလော့။
ထိုသို့ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားကို ဘဒြကာရလုလင်သည် ဖခင်- အကျွန်ုပ်သည် ဤနေ့တို့၌ သူတပါးမယားကို ပြစ်မှားသောအမှု၌ နှလုံးသက်ဝင်သည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်၏ စိတ်သည် နှောက်ရှက်၏။ ထို့ကြောင့် ဖခင်အား အကျွန်ုပ်သည် ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ပါ၊ သဉ္စယ အမည်ရှိသော အကျွန်ုပ်၏ ညီသည်ကား အကျွန်ုပ်ထကျ အလွန်လျှင် အထူးသဖြင့် ပညာရှိ၏။ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို မေးလေလော့၊ ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ဖခင်၏ ပြဿနာကို ဖြေဆိုပါလတ္တံ့ ဟုဆို၍ ထိုသဉ္စယလုလင် အထံသို့ စေလိုရကား-
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကနိဋ္ဌော မေ သုစီရတ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါသည်။ မံသကာဇံ၊ ဆူသောအမဲကို ထမ်းခဲ့သော ထမ်းပိုးကို။ အဝဟာယ၊ စွန့်၍။ ဂေါဓံ၊ ဖွတ်ငယ်ကို။ အနုပ္ပတာမိ၊ လိုက်မိချေ၏။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သောငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုအံ့သောငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။
၁၅၁။ သုစီရတ၊ သုစီရတ အမည်ရှိသော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဘာတာ၊ ညီဖြစ်သော။ သဉ္စယော နာမ၊ သဉ္စယအမည်ရှိသော သတို့သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ကနိဋ္ဌော၊ ညီတည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးလေလော့။
ထိုသုစီရတပုဏ္ဏားသည် ထိုခဏ၌လျှင် သဉ္စယလုလင်အထံသို့ သွား၍ ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ပြုအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ လာခြင်း၏အကြောင်းကို မေးလတ်သော် မိမိလာခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထို
အကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ နိသိန္နံ သမှိ ပရိသတိံ။
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ သဉ္စယက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထို သုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ သဉ္စယဿ၊ သဉ္စယ လုလင်၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သော ပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။ သမှိ ပရိသတိံ၊ မိမိပရိသတ် အလယ်၌။ နိသိန္နံ၊ နေသော။ တံ၊ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
၁၅၃။ သဉ္စယ၊ သဉ္စယလုလင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော ငါတို့အရှင်ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင်မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ သင်ဖြေပါလော့။
သဉ္စယ လုလင်သည်လည်း ထိုအခါ သူတပါးမယားကိုလျှင် မှီဝဲမိ၏။ ထိုသို့ မှီဝဲမိသောကြောင့် ထိုသူစီရတ ပုဏ္ဏားအား ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ဖခင်- အကျွန်ုပ်သည် သူတပါးမယားကို မှီဝဲမိ၏။ မှီဝဲမိသော အကျွန်ုပ်သည်ကား ဂင်္ဂါမြစ်ကိုကူး၍ ကမ်းတဘက်သို့ သွား၏။ ညချမ်းအခါ၌၎င်း, နံနက်အခါ၌၎င်း မြစ်ကိုကူးသော ထိုအကျွန်ုပ်ကို သေမင်းသည် မျိုသည်မည်၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်စိတ်သည် နှောက်ရှက်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ဖခင်အား ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ကျွန်ုပ်ညီဖြစ်သော သမ္ဘဝ သတို့သားသည် ရှိ၏။ ထိုသတို့သားသည် ဖွားသည်မှ ခုနစ်နှစ်သာလျှင် ရှိသေး၏။ ကျွန်ုပ်ထကျ အဆ အရာဖြင့်၎င်း, အဆ အထောင်ဖြင့်၎င်း, အဆ အသိန်းဖြင့်၎င်း အထူးသဖြင့် သာလွန်သော ဉာဏ်ပညာရှိ၏။ ထိုသမ္ဘဝလုလင်သည် ဖခင်အား ဖြေဆိုပါလတ္တံ့၊ သွား၍ မေးပါလေလော့ဟု ဆို၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကနိဋ္ဌော မေ သုစီရတ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၄။ သုစီရတ၊ ဆရာသုစီရတ။ သာယံ၊ ညအခါ၌၎င်း။ ပါတော၊ နံနက်အခါ၌၎င်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ ဂိလတေ၊ မျို၏။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သောငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။
၁၅၅။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ သမ္ဘဝေါ နာမ၊ သမ္ဘဝအမည်ရှိသော။ မေ၊ ငါ၏။ ကနိဋ္ဌော၊ ညီငယ်ဖြစ်သော။ ဘာတာ၊ ညီသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးလေလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ သုစီရတပုဏ္ဏားသည် ဤပြဿနာသည်ကား ဤလောက၌ မဖြစ်ဘူးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော သူမည်သည် မရှိယောင်တကားဟု ကြံ၍-
နာယံ အသ္မာက ရုစ္စတိ။
တယောဇနာ ပိတာ ပုတ္တာ၊
တေသု ပညာယ နော ဝိဒူ။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကထံ နု ဒဟရော ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၆။ ဘော၊ အချင်းတို့။ အယံဓမ္မာ၊ ဤပြဿနာသည်။ အဗ္ဘုတော ဝတ၊ လူ၌ မဖြစ်ဘူးမြဲတကား။ အယံ၊ ဤသူငယ်ကို။ အသ္မာကံ၊ ငါတို့သည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်နိုင်။ ပိတာ၊ အဖဖြစ်သော ဝိဓူရ သုခမိန်၎င်း။ ပုတ္တာ၊ သားဖြစ်ကုန်သော ဘဒြကာရ, သဉ္စယတို့၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တေသုပိ တယောဇနာ၊ ထိုသားအဖ သုံးယောက်တို့သည် လျက်လည်း။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ ဣမံ ဓမ္မံ၊ ဤပြဿနာကို။ နော ဝိဒူ၊ မသိကုန်။
၁၅၇။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတာ၊ မေးအပ်ကုန်သော သားအဖ သုံးယောက်တို့သည်။ တံ၊ ထိုပြဿနာကို။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှါ။ န သက္ကောထ၊ မတတ်နိုင်ကုန်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ ဒဟရော၊ ခုနစ်နှစ်ရွယ်သာရှိသော သူငယ်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဇညာ နု၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ သဉ္စယ လုလင်သည် ဖခင်- သမ္ဘဝသတို့သားကို ငယ်သည်ဟူ၍ မအောက်မေ့လင့်၊ ပြဿနာ ဖြေခြင်းကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ သွားချေ။ ထိုသမ္ဘဝ လုလင်ကို မေးချေလော့ဟု ဆို၍ အနက်ကို ပြတတ်ကုန်
သော ဥပမာတို့ဖြင့် သမ္ဘဝလုလင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြလိုရကား-
ပုစ္ဆိတွာ သမ္ဘဝံ ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ဗြာဟ္မဏ။
။ လ။
မာ နံ ဒဟရောတိ ဥညာသိ၊ အပုစ္ဆိတွာန သမ္ဘဝံ။
ပုစ္ဆိတွာ သမ္ဘဝံ ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤတဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီ သမ္ဘဝသတို့သားကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၅၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ အာကာသ ဓာတုယာ၊ ကောင်းကင်၌။ ဂစ္ဆံ-၈စ္ဆန္တော၊ သွားသော။ ဝိမလော၊ တိမ်တိုက် အစရှိသော အညစ်အကြေး ကင်းသော။ စန္ဒော၊ လပြည့်ဝန်းသည်။ လောကေ၊ လောက၌။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ တာရဂဏေ၊ ကြယ်အပေါင်းတို့ကို။ အာဘာယ၊ မိမိအရောင်ဖြင့်။ အတိရောစသိ ယထာ၊ လွန်၍ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၀။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ သမ္ဘဝ သတို့သားသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့် ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ အတိရောစတိ၊ ပညာရှိအပေါင်းကို လွန်၍ တင့်တယ်၏။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီ သမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတပါးလည်း။ ဂိမှာနံ၊ နွေလတို့၏။ ရမ္မကော မာသော၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တန်ခူးလသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရမ္မကော၊ ထိုမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တန်ခူးလသည်။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ မာသေဟိ၊ တဆယ့်တလတို့ထက်။ အတေဝ- အတိ ဧဝ၊ အလွန်လျှင်။ ဒုမပုပ္ဖေဟိ၊ သစ်ပင်တောပန်းတို့ဖြင့်။ သောဘတိ ယထာ၊ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၂။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝသတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒုဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၃။ ဗြဟ္မေ၊ ဖခင်သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတပါးလည်း။ ဟိမဝါ၊ ဆီးနှင်းရှိသော။ တနည်းကား။ ဆောင်းလအခါ ဆီးနှင်းနှင့်ယှဉ်၍ နွေအခါ ဆီးနှင်းကိုအန်တတ်သော။ ပဗ္ဗတော၊ တောင်သည်၎င်း။ ဂန္ဓမာဒနော၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ တနည်း။ ရောက်လာသော လူအပေါင်းကို နံ့သာဖြင့် ဝမ်းမြောက်စေတတ်သော။ ပဗ္ဗတော၊ တောင်သည်၎င်း။ နာနာရုက္ခေဟိ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နော ယထာ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၎င်း။ မဟာဘူတ ဂဏာလယော ယထာ၊ များစွာသော နတ်အပေါင်းတို့၏ နေရာဖြစ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဒိဗ္ဗေဟိ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဩသဟိ၊ ဆေးတို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နော ယထာ စ၊ ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၎င်း။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာတို့ကို။ ဘာတိ ယထာ စ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့၎င်း။ ပဝါတိ ယထာ စ၊ အနံ့တကြိုင်ကြိုင် လှိုင်သကဲ့သို့၎င်း။
၁၆၄။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ ဘာတိ စ၊ ထွန်းလည်း ထွန်းပ၏။ ပဝါတိ စ၊ ဂုဏ်နံ့တကြိုင်ကြိုင် လှိုင်လည်း လှိုင်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်ပုဏ္ဏားသည်။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၅။ ဗြဟ္မေ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတနည်းလည်း။ အစ္စိမာလိ၊ မီးတောက် မီးလျှံတည်းဟူသော ပန်းရှိသော။ ယသဿိမာ၊ တန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဂစ္ဆေ၊ ဂစ္ဆဟုဆိုအပ်သော။ ဝနေ၊ တောကြီး၌။ ဇာလမာနော၊ ထွန်းတောက်ပသော။ အနလော၊ မီးစာ၌ ရောင့်ရဲခြင်းမရှိသော။ ကဏှဝတ္တနိ၊ သွားရာခရီး၏ မည်းခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော။
၁၆၆။ ဃတာသနော၊ ယဇ်ပူဇော်သော ထောပတ်ကို စားတတ်သော။ ဓူမကေတု၊ အခိုးတည်းဟူသော မှန်ကင်းအထွဋ်ရှိသော။ ဥတ္တမာ ဟေဝနံ၊ မြတ်သော တောအုပ်ကို။ ဒဟော၊ လောင်တတ်သော။ ဗဟုတေဇော၊ များသော တန်ခိုးရှိသော။ ပါဝကော၊ မီးသည်။ နိသီထေ၊ ညဉ့်သန်းခေါင်အခါ၌။ ပဗ္ဗတဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင်ထိပ်၌။ ဝိရောစတိ ယထာ၊ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၇။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ ဝိရောစတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတပုဏ္ဏား။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးဦးဘဲ။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်ပါလင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သူစီရတပုဏ္ဏား။ ဇဝေန၊ လျင်မြန်ခြင်းဖြင့်။ ဘဒြံ၊ မြင်းကောင်းကို။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဗလိဗဒ္ဓဉ္စ၊ နွားကောင်းကိုလည်း။ ဝါဟဏေ၊ ဝန်ကို ရွက်ဆောင်ရာ၌။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဓေနုံ၊ နွားမကို။ ဒေါဟေန၊ နို့ညှစ်သဖြင့်။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။
၁၆၉။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်များအဖြစ်နှင့် ယှဉ်သော်လည်း။ ပညာယောဂေန၊ ပညာ အထူးဖြင့်။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးဦးဘဲ။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ မာ ဥညသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်ပါလင့်။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ဤသို့ ထိုသဉ္စယ လုလင်သည် သမ္ဘဝသတို့သားကို ချီးမွမ်းသည်ရှိသော် ဤ ပြသာနာကို မေး၍ သိရလတ္တံ့ဟု သင်ဆို၏။ သင့်ညီငယ်ဖြစ်သော သမ္ဘဝသတို့သားသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၏။ ထိုသို့ မေးသည်ရှိသော် ထိုသူစီရတပုဏ္ဏားအား သဉ္စယလုလင်သည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ လက်ကိုဆန့်လျက် ထို အကျွန်ုပ်ညီ သမ္ဘဝသတို့သားသည် ပြာသာဒ်တံခါးအပ ခရီးလမ်းမအလယ်၌ သူငယ်တို့နှင့်တကွ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ကစား၏။ ဤကစားသော သူငယ်သည် အကျွန်ုပ် ညီငယ်တည်း၊ ထို ညီငယ်သမ္ဘဝသို့ ကပ်၍ မေးလေလော့၊ ဘုရားကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် သင်ဖခင်၏ အမေးကို ဖြေဆိုပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ထိုသဉ္စယလုလင်၏ စကားကိုကြား၍ ပြာသာဒ်ထက်မှ သက်ခဲ့ပြီးလျှင် သမ္ဘဝသတို့သားအထံသို့ သွားလေ၏။ အဘယ်အခါ၌ သွားလေသနည်းဟူမူကား သမ္ဘဝသတို့သားသည် ဝတ်ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ပခုံး၌တင်လျက် လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် မြေမှုန့်ကို ကိုင်၍ နေသောအခါ သွား၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ ကီဠမာနံ ဗဟိပုရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇအနွယ် ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုသူစီရတပုဏ္ဏားသည်။ သမ္ဘဝဿ၊ သမ္ဘဝ သတို့သား၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ သုစီရတ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားမြတ်သည်။ ဗဟိပုရေ၊ အိမ်အပ၌။ ကီဠမာနံ၊ မြေမှုန့်ကစား၍ နေသော။ တံ၊ ထိုသမ္ဘဝသတို့သားကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ဘုရားလောင်း သမ္ဘဝလုလင်သည်လည်း သုစီရတပုဏ္ဏား လာလတ်၍ ရှေ့၌တည်သည်ကို မြင်လျှင် ဖခင်- အဘယ် အကြောင်းကြောင့် ကြွလာတော်မူသနည်းဟု မေး၍ ချစ်သား သမ္ဘဝသတို့သား- ငါသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌။ လှည့်လည်ငြားသော်လည်း ငါသည် မေးအပ်သော ပြသနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူကို မရသောကြောင့် သင်ချစ်သား အထံသို့ လာ၏ဟု ဆိုလတ်သော် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ မဆုံးဖြတ်နိုင်သော ပြဿနာသည် ငါ့အထံသို့ ရောက်လာ၏။ ငါသည် ဉာဏ်ဖြင့် ကြီးမြတ်သည် ဖြစ်သတတ်ဟု ဟိရိဩတ္တပ္ပကိုရ၍ လက်၌ရှိသော မြေမှုန့်ကိုစွန့်ပြီးလျှင် ပခုံးမှ ပုဆိုးကိုယူ၍ဝတ်လျက် ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား- မေးတော်မူလော့၊ ဘုရား၏ တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းဖြင့် ဖခင်၏ပြသနာကို ဖြေပါအံ့ဟု ဆို၍ သဗ္ဗညူဘုရား၏ ဘိတ်ခြင်းကို ဘိတ်၏။
ထို့နောင်မှ သုစီရတပုဏ္ဏားသည်-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော၊
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ သမ္ဘဝက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ပြဿနာကို မေး၏။
၁၇၁။ ကုမာရ၊ သမ္ဘဝသတို့သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များစွာသော အခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ငါတို့အရှင်ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင်မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သမ္ဘဝ၊ အမောင်သမ္ဘဝ။ ပုစ္ဆိတော၊ ငါမေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေပါလော့။
ထိုအခါ သုစီရတပုဏ္ဏားကို ဖခင်- ထိုသို့တပြီးကား နာလော့ဟု ဆို၍ ဓမ္မယာဂ ပြသနာကို ဖြေလိုရကား -
ယထာပိ ကုသလော တထာ။
ရာဇာ စ ဝေါ တံ ဇာနာတိ၊
ယဒိ ကာဟတိ ဝါ နဝါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ ကုသလော၊ တရားဟောခြင်း၌ လိမ်မာတော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်။ အာစိက္ခတိ ယထာ၊ ဖြေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တဂ္ဃ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ တေ၊ သင်ဖခင်အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အက္ခိဿံ၊ ဖြေပါအံ့။ ဝေါ၊ သင် ဖခင်တို့၏။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်ကား။ တံ၊ ထိုအကျွန်ုပ် ဖြေဆိုသော တရားကို။ ယဒိ ဇာနာတိ၊ အကယ်၍ သိအံ့။ ကာဟတိ ဝါ၊ ဟောတိုင်း ပြုမူလည်း ပြုလတ္တံ့။ န ဝါ ကာဟတိ၊ ဟောတိုင်း မပြုမူလည်း မပြုလတ္တံ့။ ကရောန္တဿ ဝါ၊ ပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ အကရောန္တဿ ဝါ၊ မပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ တဿေဝ၊ ထိုမင်းအားသာလျှင်။ တံ၊ ထိုပြု မပြု နှစ်ပါးသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ မယှံ ပန၊ အကျွန်ုပ်အားကား။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
ခရီးလမ်းမ အလယ်၌ ရပ်၍ သာယာသော အသံဖြင့် တရားဟောသော ထိုဘုရားလောင်း၏ အသံသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိသော အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီမြို့ကို လွှမ်းမိုး၏။ ထိုအခါ မင်းသည်၎င်း, အိမ်ရှေ့မင်း အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသော လူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လူများအလယ်၌ တရားဒေသနာကို ဖြစ်စေ၏။
ဤသို့ ဤဂါထာဖြင့် ပြဿနာဖြေခြင်းကို ဝန်ခံပြီး၍ ယခုအခါ ဓမ္မယာဂ ပြသာနာကို ဖြေလိုရကား-
မာ ကတွာ အဝသီ ရာဇာ၊
အတ္ထေ ဇ တေ ယုဓိဋ္ဌိလော။
ကုမ္မဂ္ဂံ န နိသေဝေယျ၊
ယထာ မူဠှော အစေတနော။
အတိတ္ထေ နပ္ပတာရေယျ၊
အနတ္ထေန ယုတ္တော သိယာ။
ကတ္တုံ ဇာနာတိ ခတ္တိယော။
သဒါ သော ဝဍ္ဎတေ ရာဇာ၊ သုက္ကပက္ခေဝ စန္ဒိမာ။
မိတ္တေသု စ ဝိရောစတိ။
ကာယဿ ဘေဒါ သပ္ပညော၊
သဂ္ဂံ သော ဥပပဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၃။ တာတ သုစီရတ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ရညာ၊ ဖခင်တို့၏ အရှင်မင်းသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ကို။ ကရိဿာမ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့လော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သည်ရှိသော်။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်မှ ပြုကုန်အံ့ဟူ၍။ သံသေယျ၊ ဆိုရာ၏။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ ဘခင်တို့အရှင်မင်းသည်။ အတ္ထေ၊ အကျိုးစီးပွားသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုမေ့လျော့သောသူ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ကတွာ၊ လိုက်နာ၍။ တံ ဒိဝသံ၊ ထိုနေ့ကို။ ပမာဒေန၊ မေ့လျော့ခြင်းဖြင့်။ မာ အဝသီ၊ မေ့လျော့သောသူ၏ အလိုသို့ မလိုက်ပါစေလင့်။
၁၇၄။ သုစီရတ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ရာဇာ၊ ဖခင်တို့အရှင်မင်းကို။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော ဖခင်သည်။ အဇ္ဈတ္တညေဝ၊ ခန္ဓာငါးပါးတို့၏ အပေါင်းကိုလျှင်။ သံသေယျ၊ အနိစ္စဟူ၍ ဟောပါလေ။ မူဠှော၊ တွေဝေသော။ အစေတနော၊ ကောင်းသော အယူနှင့်ယှဉ်သော စိတ်မရှိသော ပုထုဇဉ်မိုက်သည်။ ကုမ္မဂ္ဂံ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောခရီးကို။ သေဝတိ ယထာ၊ မှီဝဲသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ရာဇာ၊ ဖခင်တို့အရှင်မင်းသည်။ ကုမ္မဂ္ဂံ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိအယူဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောခရီးကို။ န နိသေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။
၁၇၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ အတ္တာနံ၊ သုဂတိဘဝ၌တည်သော မိမိကိုယ်ကို။ နာတိဝတ္တေယျ၊ လူနတ်ချမ်းသာကိုလွန်၍ အပါယ်လေးပါး၌ ဖြစ်စေတတ်သောကံကို မပြုရာ။ အဓမ္မံ၊ ဒုစရိုက်တရား သုံးပါးဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောအကျင့်ကို။ န သမာစရေ၊ မကျင့်ရာ။ အတိတ္ထေ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိအယူ ဟု ဆိုအပ်သော ဆိပ်မဟုတ်သည်၌။ နပ္ပတာရေယျ၊ မချရာ။ အနတ္ထေ၊ အကျိုးမရှိသည်၌။ ယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်။ န သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၇၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယော ခတ္တိယော၊ အကြင်မင်းသည်။ ဧတာနိ ဌာနာနိ၊ ဤအကျွန်ုပ် ဟောအပ်ကုန်သော အကြောင်းတို့ကို။ ကတ္တုံ၊ ပြုခြင်းငှါ။ ဇာနာတိ၊ သိအံ့။ သော ခတ္တိယော၊ ထိုမင်းသည်။ သုက္က-ပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒိမာဝ၊ လကဲ့သို့။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဝဍ္ဎတေ၊ အခြံအရံ စည်းစိမ် ပွားများရာ၏။
၁၇၇။ ဉာတီနဉ္စ၊ ဆွေမျိုးတို့သည်လည်း။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မိတ္တေသုစ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အလယ်၌လည်း။ ဝိရောစတိ၊ တင့်တယ်၏။ ကာယသ ဘေဒါ၊ ကမ္မဇရုပ် ခန္ဓာကိုယ် ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သပ္ပညော၊ ပညာရှိသော။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ရောက်ရ၏။
ဤသို့ သမ္ဘဝသတို့သားသည် ကောင်းကင်ပြင်၌ လဝန်းကို တက်စေဘိသကဲ့သို့ သဗ္ဗညူဘုရား၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် သုစီရတပုဏ္ဏား၏ ပြဿနာကို ဖြေဆိုလျှင် လူများသည် ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာ လက်ပမ်းပေါက် ခတ်လျက် ကောင်းချီး တထောင်တို့ကို ပေး၏။ အဝတ်ပုဆိုးဖြင့် ပစ်လွှားခြင်းတို့ကို၎င်း၊ လက်ဖျစ်တီးခြင်းတို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၏။ လက်ကောက် လက်ကြပ် လက်စွပ် အစရှိသည်တို့ကိုလည်း ပစ်၏။ ဤသို့ ပစ်အပ်သောဥစ္စာသည် တကုဋေအတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည်လည်း ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားအား အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို ပေး၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ရွှေစင်နိက္ခတထောင်ဖြင့် ပူဇော်၍ ရွှေပြား၌ ဟင်းသပြဒါးစစ်ဖြင့် ပြဿနာအဖြေကို ရေးပြီးလျှင် ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်သို့ သွား၍ မိမိအရှင်ကောရဗျမင်း၏ ဓမ္မယာဂမည်သော ပြဿနာကို ဖြေဆို၏။ ကောရဗျမင်းသည်လည်း ထိုဓမ္မယာဂတရား၌ ကျင့်ဆောင်၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ကြီးသော ပညာရှိတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကြီးသော ပညာရှိသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သုစီရတပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ဝိဓူရ ပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ဘဒြကရလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ သဉ္စယလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သမ္ဘဝပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ပညာရဲရင့်၊ ပွဲလယ်တင့်၊ ကြီးမြင့်အသရေကြွ
ငါးခုမြောက်ဖြစ်သော သမ္ဘဝဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****