သာရိပုတ္တတ္ထေရဝတ္ထု -၆
၁၇။ ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်ဝတ္ထု
အက္ကောဓနံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ရှင်သာရိပုတ္တရာမယ်တော်ဆဲရေးဆိုမြည်ခြင်း
ထိုအခါ ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ငါးရာသော ရဟန်းတို့နှင့် အတူတကွ ဆွမ်းခံကြွသွားတော်မူသည်ရှိသော် နာလကရွာ၌ မယ်တော်၏အိမ်တံခါးသို့ ရောက်သွားလေသတတ်။ ထိုအခါ ရှင်သာရိပုတ္တရာကို မယ်တော် ဒါယိကာမကြီးသည် နေထိုင်စေပြီးလျှင် ဆွမ်းလုပ်ကျွေးလျက် “အို- စာကြွင်းစာကျန်ကို စားသမား၊ စာကြွင်းထမင်းကျန် ပအုံးရည်ဟင်းကို မရသည်ရှိသော် သူတစ်ပါး၏အိမ်တို့၌ ရေမှုတ်ခွက်အပြင်ဖြင့် မွှေနှောက်အပ်သော ပအုံးရည်ဟင်းကို စားဘိ၏။ ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာကို ပယ်စွန့်၍ ရဟန်းပြုလျက် သင်သည် ငါတို့ကို ဖျက်ဆီးအပ်ကုန်၏။ ယခုအခါ စားလော့”ဟု ဆိုမည်ဆဲရေးလေ၏။ ရဟန်းတို့အားလည်း ဆွမ်းကို ပေးလှူသည်ရှိသော် “သင်တို့လည်း ငါ့သားကို မိမိ၏ အလုပ်အကျွေးငယ်ဟု ပြုလုပ်ဘိ၏။ ယခုအခါ စားကြကုန်လော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ဆွမ်းကိုယူ၍ ကျောင်းသို့သာလျှင် ကြွသွားတော်မူလေ၏။
ထိုအခါ ရှင်ရာဟုလာသည် မြတ်စွာဘုရားကို ဆွမ်းဖြင့် ပန်ကြားလေသောကြောင့် ရှင်ရာဟုလာကို မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရာဟုလာ- အဘယ်အရပ်သို့ သွားခဲ့လေသနည်း”ဟု မိန့်တော်မူ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- အဘွားမ၏ရွာသို့ သွားခဲ့ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလတ်သော် “သင်၏ အဘွားမသည် သင့်ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာကို အဘယ့်ကြောင့် အဖန်တလဲလဲ ဆိုမြည်သနည်း”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်၏ အဘွားမသည် အမျက်ထွက်လျက် ရှိပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလတ်သော် “ဘယ်သို့သောစကားကို ဆိုမြည်၍ အမျက်ထွက်ဘိသနည်း”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- ဤမည်သောစကားကို ဆိုမြည်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလတ်သော် “သင်၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာက အဘယ်စကားကို ပြန်ဆိုသနည်း”ဟု မေးတော်မူပြန်လေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုမျှ မဆိုပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလတ်သော် ထိုရာဟုလာ လျှောက်သောစကားကို ကြားရလျှင် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ “ငါ့ရှင်တို့- ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့သည် အံ့သြဖွယ် ရှိလှကုန်၏တကား၊ ထိုမယ်တော်သည် ဤမည်သောစကားဖြင့် ဆိုမြည်ဆဲရေးလတ်သည်ရှိသော် ထိုရှင်သာရိပုတ္တရာအား အမျက်ဒေါသ အနည်းငယ်မျှသည်လည်း မဖြစ်”ဟု စကားကို ဖြစ်စေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူဆဲဖြစ်သောအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် “ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ရဟန္တာတို့မည်သည်ကား အမျက်ထွက်ခြင်း မရှိကြကုန်သည်သာ ဖြစ်ကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဒန္တံ အန္တိမ သာရီရံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြဟ္မဏံ။
အက္ကောဓနံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း မရှိထသော။ ဝတဝန္တံ၊ ကိလေသာခါတွက်သော အကျင့်ရှိထသော။ သီလဝန္တံ၊ စတုပါရိသုဒ္ဓိသီလရှိထသော။ အနုဿဒံ၊ တဏှာ၏ပြောခြင်း (များပြားခြင်း)မရှိထသော။ ဒန္တံ၊ ဣန္ဒြေခြောက်ပါး ဆုံးမထားသဖြင့် ယဉ်ကျေပြီးထသော။ အန္တိမသာရီရံ၊ အဆုံးစွန်ဘဝ၌တည်သော ကိုယ်ရှိထသော။ တံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို၊ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ဗြာဟ္မဏဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဟောတော်မူ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။