အညတရဗြာဟ္မဏဝတ္ထု -၄
၄။ မထင်ရှားသောပုဏ္ဏား ဝတ္ထု
ဈာယိံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသောပုဏ္ဏားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဗြာဟ္မဏပြဿနာ
ထိုပုဏ္ဏားကား “မြတ်စွာဘုရားသည် မိမိ၏ တပည့်သာဝကတို့ကို ဗြာဟ္မဏဟူ၍ မိန့်ဆိုတော်မူ၏။ ငါသည်လည်း ဇာတ်အနွယ်အားဖြင့် ပုဏ္ဏားဗြာဟ္မဏဖြစ်ခဲ့၏။ ငါ့ကိုလည်း စင်စစ် ဤသို့ဆိုခြင်းငှာ သင့်လေသလော”ဟု ကြံသတတ်၊ ထိုပုဏ္ဏားသည် မြတ်စွာဘုရားသို့ ချဉ်းကပ်၍ ထိုအကြောင်းကို မေးလျှောက်လေ၏။ ဘုရားရှင်သည် “ငါဘုရားကား ဇာတ်အနွယ်မျှဖြင့် ဗြာဟ္မဏဟူ၍ မဆို၊ မြတ်သောသဘောရှိသော အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်ကိုသာလျှင် ထိုဗြာဟ္မဏဟူသောစကားကို ငါမိန့်ဆိုတော်မူ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဥတ္တမတ္တ မနုပ္ပတ္တံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြာဟ္မဏံ။
ဈာယိံ၊ နှစ်ပါးသောဈာန်ဖြင့် ရှုလေ့ရှိထသော။ ဝိရဇံ၊ ကာမဟူသော မြူမရှိထသော။ အာသီနံ၊ တော၌ တစ်ယောက်တည်း နေလေ့ရှိထသော။ ကတကိစ္စံ၊ ပြုအပ်ပြီးသော တစ်ဆယ့်ခြောက်ပါးသော မဂ်ကိစ္စရှိထသော။ အနာသဝံ၊ ကင်းသော အာသဝေါရှိထသော။ ဥတ္တမတ္တံ၊ မြတ်သော အရဟတ္တဖိုလ်သို့။ အနုပ္ပတ္တံ၊ အစဉ်ရောက်သော။ တံ၊ ထိုသူကို။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ဗြာဟ္မဏဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဟောတော်မူ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုပုဏ္ဏားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့အားလည်း အကျိုးရှိသောဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။