အညတရဘိက္ခုဝတ္ထု

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၈။ မထင်ရှားသောရဟန်းဝတ္ထု

အပ္ပမာဒရတော ဘိက္ခုအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို ဘုရားရှင်သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိ မထင်ရှားသော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

တောမီးကို မဂ်ဉာဏ်ပမာထား၍ ရှုဆင်ခြင်ပုံ

ထိုရဟန်းသည် ဘုရားရှင်၏ အထံတော်၌ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ရအံ့သည်တိုင်အောင်သော ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားများကို ဟောကြားတော်မူစေ၍ တောအုပ်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် အဖန်ဖန်စေ့ဆော်၍ လုံ့လပြုသော်လည်း အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သေးရကား အထူးပြု၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို တစ်ဖန်ဟောစေဦးအံ့ဟု ထိုတောအုပ်မှ ထွက်ခဲ့၍ ဘုရားအထံတော်သို့ ပြန်လာသည်ရှိသော် လမ်းခရီးအကြား၌ ကြီးစွာသော တောမီးလောင်သည်ကို မြင်ရ၍ လျင်စွာသောအဟုန်ဖြင့် မြက်သစ်ပင်မပေါက် သွေ့ခြောက်သောအပြင်ရှိသော တောင်ထိပ်သို့တက်ရောက်ကာ ထိုင်နေလျက် တောကိုလောင်သောမီးကို ရှု၍ မီးတောက်ဟူသောအာရုံကို ယူလေ၏။ (အာရုံယူပုံကား) “ဤမီးသည်ကား ကြီးကြီးငယ်ငယ်ဖြစ်ကုန်သော မီးစာတို့ကို အကြွင်းမဲ့ တောက်လောင်လျက် သွားသကဲ့သို့ အရိယမဂ်ဉာဏ် တည်းဟူသော မီးသည်လည်း ကြီးကြီးငယ်ငယ် အသွယ်သွယ်သော သံယောဇဉ်တို့ကို တောက်လောင်လျက် သွားခြင်းပင် ဖြစ်လတ္တံ့”ဟု အာရုံကို ယူလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ဂန္ဓကုဋိ၌ နေတော်မူလျက်ပင်လျှင် ထိုရဟန်း၏ စိတ်ဖြစ်ခြင်းကိုသိ၍ “ချစ်သားရဟန်း- ဤကဲ့သို့ အောက်မေ့ခြင်းသည် ဟုတ်မှန်ပေ၏။ ကြီးကြီး, ငယ်ငယ်ဖြစ်ကုန်သော လောင်စာ ထင်း,သစ်သားတို့ကဲ့သို့ ဤသတ္တဝါတို့၏ ကိုယ်တွင်း၌ဖြစ်ကုန်သော အငယ်အကြီးဖြစ်သော သံယောဇဉ်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသံယောဇဉ်တို့ကို အရိယမဂ်ဉာဏ်တည်းဟူသော မီးဖြင့် အကြွင်းမဲ့ အကုန်လောင်စေလျက် တစ်ဖန်ပြန်၍ ဖြစ်ခြင်းငှာ မထိုက်အောင် ပြုသင့်ပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ရောင်ခြည်တော်လွှတ်တော်မူ၍ ထိုရဟန်း၏ ရှေးရှုမျက်မှောက်၌ ကိုယ်တိုင်ထင်ရှား ပြတော်မူဘိသကဲ့သို့ ရောင်ခြည်တော်လွှတ်ကာ ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၃၁] အပ္ပမာဒရတော ဘိက္ခု၊ ပမာဒေ ဘယဒဿီဝါ။
သံယောဇနံ အဏုံ ထူလံ၊ ဒဟံ အဂ္ဂီဝ ဂစ္ဆတိ။

အပ္ပမာဒရတော၊ အပ္ပမာဒတရားဖြင့် အလွန် မွေ့လျော်ခြင်းရှိသော။ ပမာဒေ၊ မေ့လျော့ခြင်း၌။ ဘယဒဿီဝါ၊ ဘေးရန်ဟု ရှုလေ့ရှိသော။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်းသည်။ အဏုံ ထူလံ၊ အငယ်အကြီးဖြစ်သော မီးစာကို။ ဒဟံ-ဒဟန္တော၊ လောင်သွားသော။ အဂ္ဂီဝ၊ တောမီးကဲ့သို့။ အဏုံ၊ ငယ်သည်လည်းဖြစ်သော။ ထူလံ၊ ကြီးသည်လည်းဖြစ်သော။ သံယောဇနံ၊ သံယောဇဉ်ကို။ ဒဟံ-ဒဟန္တော၊ အကြွင်းမရှိ တိတိကုန်အောင် လောင်စေသည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။

ဒေသနာတော်၏ အကျိုး

ဂါထာ၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းသည် ထိုင်၍ နေမြဲတိုင်းလျှင် အလုံးစုံသော သံယောဇဉ်တို့ကို လောင်စေ၍ ပဋိသမ္ဘိဒါ လေးပါးနှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်သဖြင့် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဘုရားရှိရာသို့လာခဲ့၍ သိင်္ဂီနိက် ဇမ္ဗူရာဇ်ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဘုရားရှင် ကိုယ်တော်မြတ်ကို ချီးမွမ်းအံ့ဩ ထောမနာကာ ရှိခိုးပြီးမှ ဖဲသွားလေ၏။