အသမ္ပဒါနဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁။ အသမ္ပဒါနဇာတ်

ကျေးဇူးကိုမသိတတ်သောသူဌေးအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အသမ္ပဒါနေ နိတရီတရဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အသမ္ပ ဒါန ဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့

ဒေဝဒတ်သည် ကျေးဇူးကို မသိတတ်၊ မြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်ကိုမသိဟု စကားကိုဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ကျေးဇူးကိုမသိတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်သာလျှင်ကည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ တယောက်သော မဂဓရာဇ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏လျှင် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော သူဌေးဖြစ်၏။ အမည်အားဖြင့် သင်္ခဟူသော အမည်ရှိ၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသည်လျှင်ဖြစ်သော ပီဠိယမည်သောသူဌေးသည် ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူဌေးတို့သည် အချင်းချင်း အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကြကုန်၏။ ထိုသူဌေးတို့တွင် ဗာရာဏသီပြည်၌ ပီဠိယသူဌေးအား တစုံတခုသော အကြောင်းကြောင့် ကြီးစွာသော ဘေးသည်ဖြစ်၏။ အလုံးစုံသောဥစ္စာသည် ယုတ်၏။ ထိုပီဠိယ သူ ဌေးသည် ဆင်းရဲသည် ကိုးကွယ်ရာ မရှိသည်ဖြစ်၍ မယားကိုခေါ်၍ သင်္ခသူဌေးကိုအကြောင်း ပြု၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ခြေဖြင့်သာလျှင်ထွက်ခဲ့၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ထိုသင်္ခသူဌေးအိမ်သို့ သွား၏။ ထိုသင်္ခသူဌေးသည် ထိုပီဠိယသူဌေးကိုမြင်၍ ငါ၏အဆွေခင်ပွန်းသည် လာ၏ဟု နှစ်သက်၍ ပူဇော်ခြင်း မြတ်နိုးခြင်းကိုပြု၍ နှစ်ရက်သုံးရက်ကိုလွန်စေ၍ တနေ့သ၌ အဆွေ အဘယ်ကိစ္စကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်းဟု မေး၏။ အဆွေ ငါ့အား ဘေးဖြစ်၏။ အလုံးစုံသော ဥစ္စာသည်ကုန်၏။ ငါ့အား ထောက်ပံ့ပါဟု ဆို၏။ အဆွေ ကောင်းပြီ မကြောက်လင့်ဟုဆို၍ ဘဏ္ဍာဥစ္စာကို အလယ်၌ခွဲ၍ ထက်ဝက်လျှင် ပေး၏။

ထိုပီဠိယသူဌေးသည် ထိုထိုစည်းစိမ်ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီသို့သွား၍ နေခြင်းကိုပြု၏။ နောက်အဘို့၌ သင်္ခသူဌေးအားလည်း ထိုသို့သဘောရှိသည်သာလျှင်ဖြစ်သော ဘေးသည် ဖြစ်၏။ ထိုသင်္ခသူ ဌေးသည် မိမိ၏ကိုးကွယ်ရာကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ငါသည် အဆွေခင်ပွန်းအား ကျေးဇူးပြုအပ်၏။ ထက်ဝက်သောစည်းစိမ်ကို ပေးအပ်၏။ ထိုသူဌေးသည် ငါ့ကိုမြင်၍ မစွန့်လတ္တံ့၊ ထို သူ ဌေး၏ အထံသို့သွားအံ့ဟု ကြံပြီးသော် မယားကိုခေါ်၍ ခြေဖြင့်သာလျှင် ဗာရာဏသီသို့သွား၍ မယားကို ရှင်မ သင့်အား ငါနှင့်တကွ ခရီးအလယ်၌ သွားခြင်းမည်သည် မသင့်၊ ငါသည် စေအပ်သော ယာဉ်ကိုစီး၍ များစွာသောအခြံအရံဖြင့် နောက်မှလာရလတ္တံ့၊ အကြင်မျှလောက် ယာဉ်ကိုမစေသေး၊ ထိုမျှလောက် ဤစရပ်၌ နေလော့ဟုဆို၍ မယားကို စရပ်၌ထားခဲ့၍ မိမိသည် မြို့သို့ဝင်၍ သူဌေးအိမ်သို့သွား၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ သင်တို့၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော သင်္ခမည်သောသူဌေးသည် လာ၏ဟု စေ၏။ ထိုပီဠိယသူဌေးသည် လာစေသတည်းဟု ခေါ်စေ၍ ထိုသင်္ခသူဌေးကိုမြင်၍ နေရာမှမထ၊ ပျူငှါလောက ဝတ်ကို မပြု၊ သက်သက် အဘယ်အကျိုးငှါ လာသနည်းဟု မေး၏။ သင်တို့ကိုဖူးမြင်အံ့ငှာ လာ ၏ဟု ဆို၏။ နေရာကို သင်သည် အဘယ်မှာယူအပ်သနည်းဟု မေး၏။ သူဌေး ရှေးဦးစွာ နေရာအရပ်သည် မရှိသေး၊ သူဌေးမကိုလည်း စရပ်၌ ထားခဲ့၍လျှင် လာ၏ဟု ဆို၏။ ဤအိမ်၌ သင်တို့အား နေရာအရပ်သည် မရှိ၊ ရိက္ခာကိုယူ၍ တခုသောအရပ်၌ ချက်စားကုန်၍ သွားကြကုန်လော့၊ တဖန် ငါတို့၏အိမ်သို့ မဝင်လာကြကုန်လင့်ဟုဆို၍ ငါ့အဆွေခင်ပွန်း၏ ပုဆိုးစွန်း၌ဖွဲ့၍ တတုမ္ဗမျှသောဖွဲကို ပေးလော့ဟု ကျွန်ကိုဆိုစေ၏။

ထိုနေ့၌ ပီဠိယသူဌေးသည် နီသောသလေးတို့ကို ခါ၍ လှေ့၍ လှည်းတထောင်တိုက်မျှကျီကို ပြည့်စေ၏။ ကုဋေလေးဆယ်သော ဥစ္စာကိုယူ၍ လာသော ကျေးဇူးကိုမသိသော ခိုးသူကြီးသည် တတုမ္ဗမျှသောဖွဲကို အဆွေခင်ပွန်းအား ပေးစေ၏။ ကျွန်သည် တောင်း၌ တတုမ္ဗမျှကိုထည့်၍ ဘုရားလောင်း၏အထံသို့ သွား၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤသူယုတ်သည် ငါ့အထံမှ ကုဋေလေးဆယ်သောဥစ္စာကိုရ၍ ယခုအခါ၌ တတုမ္ဗမျှသော ဖွဲ့ကိုပေးစေ၏။ ယူရအံ့လော မယူရအံ့လောဟု ကြံ၏။ ထိုသင်္ခသူဌေးအား ဤသို့သော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤသူဌေးသည် ရှေးဦးစွာ ကျေးဇူးကိုမသိ၊ အဆွေခင်ပွန်းအား ပြစ်မှားသည်ကိုပြုခြင်း၊ အဆွေခင်ပွန်းဖျက်ဆီးခြင်း၊ ပြုဘူးသောကျေးဇူးကို ဖျက်ခြင်းအားဖြင့် ငါနှင့်တကွ ချစ်ခြင်းကိုဖျက်၏။ ငါသည် ထိုပီဠိယသူဌေးသည် ပေးအပ်သော တုမ္ဗမျှသောဖွဲကို ယုတ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် အကယ်၍ မယူအံ့၊ ငါသည် ချစ်သည်၏အဖြစ်ကိုဖျက်အံ့၊ အလွန်မိုက်ကုန်သောသူတို့သည် အနည်းငယ်ကိုရကုန်၍ မယူကုန်ဘဲ အဆွေခင်ပွန်းကို ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ငါသည် ထိုပီဠိယသူဌေးသည် ပေးအပ်သော တတုမ္ဗမျှသောဖွဲကိုယူ၍ ငါ၏အစွမ်းအားဖြင့် ချစ်သည် ၏အဖြစ်ကို တည်စေအံ့၊ ဤသို့သော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ထိုသင်္ခသူဌေးသည် တတုမ္ဗမျှသောဖွဲကို ပုဆိုးစွန်း၌ဖွဲ့၍ ပြသာဒ်မှသက်ခဲ့၍ စရပ်သို့ လာ၏။

ထိုအခါ ထိုသင်္ခသူဌေးကို မယားသည် အရှင်အရှင်သည် အဘယ်ကိုရခဲ့သနည်းဟု မေး၏။ ရှင် မ ငါတို့၏အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ပီဠိယသူဌေးသည် တတုမ္ဗမျှသောဖွဲကိုပေး၍ ငါတို့ကို ယနေ့လျှင် လွှတ်လိုက်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးမသည် အရှင်အဘယ်အကျိုးငှါ ယူခဲ့သနည်း၊ ဤဖွဲသည် ကုဋေလေးဆယ်သောဥစ္စာအား လျောက်ပတ်သလောဟုဆို၍ ငိုအံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ရှင်မ မငိုလင့်၊ ငါသည် ထိုသူဌေးနှင့်တကွ အချစ်ပျက်အံ့သောအဖြစ်မှ ကြောက်လေသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ငါ၏အစွမ်းအားဖြင့် ချစ်သည်၏ အဖြစ်ကို တည်စိမ့်သောငှါ ယူ၏။ သင်သည် အဘယ်ကြောင့် စိုးရိမ်သနည်းဟုဆိုလို၍-

၁၃၁။ အသမ္မဒါနေနိတရီတရဿ၊
ဗာလဿ မိတ္တာနိ ကလီ ဘဝန္တိ။
တသ္မာ ဟရာမိ ဘုသံ အဍ္ဎမာနံ၊
မာ မေ မိတ္တိ ဇီယိတ္ထ သဿတာယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၃၁။ အသမ္ပဒါနေန၊ မယူခြင်းကြောင့်။ ဣတရီတရဿ၊ အမှတ်မဲ့ယုတ်မာသော။ ဗာလဿ၊ သူ မိုက်အား။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ကလီ၊ ပျက်စီးကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ မိတ္တိ၊ ချစ်ခြင်းသည်။ မာ ဇီယိတ္ထ၊ မပျက်စီးစေသတည်း။ အယံ၊ ဤချစ်ခြင်းသည်။ သဿတော၊ မြဲစေသတည်းဟု။ အဍ္ဎမာနံ၊ တတုမ္ဗမျှသော။ ဘုသံ၊ ဖွဲကို။ ဟရာမိ၊ ယူခဲ့၏။

ဤသို့ဆိုသော်လည်း သူဌေးမယားသည် ငို သည်သာလျှင်တည်း၊ ထိုခဏ၌ သင်္ခသူဌေးသည် ပီဠိယသူဌေးအား ပေးအပ်သော အမှုလုပ်ကျွန်သည် စရပ်တံခါးဖြင့်လာသည်ရှိသော် သူဌေးမယား၏ငိုသံကိုကြား၍ စရပ်သို့ဝင်၍ မိမိ၏ သခင်တို့ကိုမြင်၍ ခြေတို့၌ဝပ်၍ငိုလျက် သခင်တို့ ဤအရပ်သို့ အဘယ်အကျိုးငှါ လာကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သူဌေးသည် အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ကြား၏။ အမှုလုပ်ကျွန်သည် သခင်တို့ ဤသို့ဖြစ်စေ မကြံကြကုန်လင့်ဟု နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ မိမိအိမ်သို့ဆောင်၍ နံ့သာရေဖြင့်ရေချိုးစေ၍ စားစေ၍ သင်တို့၏သခင်တို့သည် လာကြကုန်၏ဟု ကြွင်းသောသူတို့ကိုလည်း စည်းဝေးစေ၍ နှစ်ရက်သုံးရက်ကိုလွန်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သောကျွန်တို့ကိုယူ၍ မင်းယင်ပြင်သို့သွား၍ ဟစ်ကြွေးခြင်းကို ပြုကုန်၏။ မင်းသည်လည်း ထိုသူတို့ကိုခေါ်စေ၍ ဤဟစ်ကြွေးခြင်းသည် အသို့နည်းဟု မေး၏။ ထိုကျွန်တို့သည်လည်း အလုံးစုံသောအကြောင်းကို မင်းအား ကြားကုန်၏။ မင်းသည် ထိုကျွန်တို့၏ စကားကိုကြားလျှင် နှစ်ယောက်ကုန်သော သူဌေးတို့ကို ခေါ်စေ၍ သင်္ခသူဌေးကို သူဌေးကြီး သင်သည် ပီဠိယသူဌေးအား ကုဋေလေးဆယ်သောဥစ္စာတို့ကို ပေးသတတ်ဟူသည် မှန်သ လော ဟု မေး၏။

မြတ်သောမင်းကြီး မှန်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်ကိုကွံ၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့လာသော အကျွန်ုပ်၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သောသူဌေးအား သက်သက်ဥစ္စာကိုသာ ပေးအပ်သည်မဟုတ်သေး၊ အလုံးစုံသော အသက်ရှိသောစည်းစိမ် အသက်မရှိသောစည်းစိမ်ကို နှစ်စုတို့ကိုပြု၍ ညီမျှသောအဘို့ကိုပေး၏ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ထိုသင်္ခသူဌေးဆိုသောစကားသည် မှန်သလောဟု ပီဠိယသူဌေးကို မေး၏။ ရှင်မင်းကြီး မှန်ပေ၏ဟု ဆို၏။ သင့်ကိုလျှင် ကြံ၍လာသော သင်္ခသူဌေးအား သင်သည်ပြုအပ်သော တစုံတခုသော ပူဇော်ခြင်းသည်၎င်း မြတ်နိုးခြင်းသည်၎င်းရှိသလောဟု မေး၏။ ထိုပီဠိယသူဌေးသည် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ သင်သည် ထိုသင်္ခသူဌေး၏ ပုဆိုးစွန်း၌ ထည့်၍ ပေးအပ်သော တတုမ္ဗမျှသောဖွဲ့သည် ရှိသလောဟု မေး၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ မင်းသည် အသို့ပြုအပ်သနည်းဟု အမတ်တို့နှင့်တကွတိုင်ပင်၍ ထိုပီဠိယသူဌေးကို ရေရွတ်၍ သွားကြကုန်၊ ပီဠိယသူဌေးအိမ်၌ အလုံးစုံသောစည်းစိမ်ကို သင်္ခသူ ဌေးအား ပေးကြကုန်လောဟုဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား သူတပါးဥစ္စာဖြင့် အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည်ပေးအပ်သော ဥစ္စာကိုသာလျှင် ပေးစေကုန်လောဟု ဆို၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ ဥစ္စာကို ပေးစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသော မိမိသည် ပေးအပ်သောစည်းစိမ်ကိုရ၍ ကျွန်အပေါင်းခြံရံလျက် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့လျှင်သွား၍ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေ၍ အလှူအစရှိကုန်သော ကောင်း မှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ပီဠိယသူဌေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သင်္ခသူဌေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးမသိ၊ လူတုံးတိ၊ ဒဏ်ထိ လေတော့တာ

ရှေးဦးစွာသော အသမ္မဒါနဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****