ကုဟကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၉။ ကုဟကဇာတ်

အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေသော ရသေ့၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝါစာဝ ကိရ တေ အာသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုဟကဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သောအံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သောရဟန်း၏ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဥဒ္ဒါလကဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တခုသောရွာငယ်ကိုအမှီပြု၍ တယောက်သော ကောက်ကျစ်သောအကျင့်ရှိလျက် ဆံကျစ်ထုံးသောအံ့ဘွယ်သရဲကိုဖြစ်စေတတ်သောရသေ့သည် နေ၏။ တယောက်သောသူကြွယ်သည် တောကျောင်းကို ဆောက်စေ၍ ထိုကျောင်း၌ ရသေ့ကိုနေစေလျက် မိမိအိမ်၌ မြတ်သောအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ထိုကောက်ကျစ်သောရသေ့ကို ဤရသေ့သည် သီလရှိ၏ဟု ယုံကြည်၏။ ခိုးသူဘေးမှကြောက်ခြင်းကြောင့် ရွှေစင်နိက္ခတရာကို ထိုရသေ့၏ကျောင်းသို့ဝင်၍ မြေ၌မြှုပ်ထားပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားသည် ဤရွှေကိုကြည့်တော်မူပါလောဟု ဆို၏။ (နိက္ခတရာသည်ကား ရွေးလေးသိန်း ရှိ၏။ )

ထိုအခါ သူကြွယ်အား ရသေ့သည် ဒါယကာ ရဟန်းတို့အား ဤသို့သဘောရှိသောစကားကို ဆိုခြင်းသည်မအပ်၊ ငါတို့အား သူတပါးဥစ္စာ၌ လောဘမည်သည်မရှိဟု ဆို၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ကောင်းပြီဟု ထိုစကားကိုယုံကြည်၍ ဖဲခဲ့၏။ ရသေ့ပျက်သည် ဤမျှသောဥစ္စာဖြင့် အသက်မွေးခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏ဟု နှစ်ရက် သုံးရက်လွန်စေ၍ ထိုရွှေကိုယူပြီးလျှင် ခရီးအကြား၌ထား၍ ကျောင်း၌သာလျှင်နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ထိုသူကြွယ်၏ အိမ်၌သာလျှင် ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စကိုပြုပြီး၍ ဒါယကာ ငါတို့သည် သင်တို့ကိုမှီ၍နေသည် ကြာမြင့်ပြီ။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အလွန်ကြမြင့်စွာ တခုသောအရပ်၌နေကုန်သော ရသေ့ ရဟန်းတို့အား လူတို့နှင့် ရောနှောခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ရောနှောခြင်းမည်သည် ရဟန်းတို့အား အညစ် အကြေးဖြစ်၏။ ထိုကြောင့် ငါသည် သွားအံ့ဟုဆို၏။ ထိုသူကြွယ်သည် အဖန်တလဲလဲတောင်းပန်သော်လည်း ပြန်အံ့သောငှါအလိုမရှိ။

ထိုအခါ ရသေ့ကို သူကြွယ်သည် အရှင်ဘုရား ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် အရှင်ဘုရားတို့သည် သွားတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၍ ရွာတံခါးတိုင်အောင် ပို့လိုက်ပြီးလျှင်ပြန်ခဲ့၏။ ရသေ့သည်လည်း အတန်ငယ်သွား၍ ဤသူကြွယ်ကို လှည့်စားအံ့သောငှါ သင့်၏ဟုကြံ၍ ဆံကျစ်ကြား၌မြက်ကိုထား၍ တဖန် ပြန်လာ၏ သူကြွယ်သည် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ပြန်ခဲ့ကုန်သနည်းဟု မေး၏။ ဒါယကာ သင်တို့၏ အိမ်မိုးမှ တပင်မြက်သည် ငါ၏ ဆံကျစ်ကြားတို့၌ ငြိ၍ပါခဲ့၏။ အဒိန္နာဒါန်မည်သည်ကား ရဟန်းတို့အားမအပ်၊ ထိုကြောင့် မြက်ကိုယူ၍ လာသည်ဖြစ်၏ဟုဆို၏။ သူကြွယ်သည် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် စွန့်၍သွားကုန်လာဟုဆို၍ ငါ၏အရှင်သည် မြက်ဝါးခြမ်းစိတ်မျှသော သူတပါးဥစ္စာကိုမယူ၊ ဪ... ကုက္ကုစ္စရှိလေစွဟု ကြည်ညို၍ ရှိခိုး၍ လွှတ်လိုက်၏။

ထိုအခါကား ဥစ္စာအလို့ငှါ ပစ္စန္တရစ်သို့သွားသော ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူကြွယ်အိမ်၌ တည်းခိုသည်ဖြစ်၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ရသေ့၏စကားကို ကြား၍သာလျှင် စင်စစ် ဤရသေ့ပျက်သည် ဤသူကြွယ်၏ တစုံတခုသောဥစ္စာကို ခိုးယူသည်ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သူကြွယ်ကို အဆွေ ထိုရသေ့ထံ၌ ထားအပ်သော သင့်အား တစုံတခုသောဥစ္စာသည် ရှိသလောဟု မေး၏။ အဆွေ ရွှေစင်နိက္ခတရာရှိ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သွားချေ၊ ထိုရွှေကို စုံစမ်းချေလောဟုဆို၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ကျောင်းသို့ သွား၍ ထိုရွှေကိုမမြင်လျှင် လျှင်မြန်စွာလာသဖြင့် အဆွေ မရှိပြီဟု ဆို၏။ သင်၏ ရွှေကို တပါးသူသည် မယူ၊ ထိုရသေ့ကောက် သည်သာလျှင် ယူအပ်၏။ လာလာ၊ ထိုရသေ့ကိုလိုက်၍ ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လျှင်မြန်သဖြင့်သွားပြီးလျှင် ရသေ့ကောက်ကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လက်တို့ဖြင့်၎င်း၊ ခြေတို့ဖြင့်၎င်း ပုတ်ခတ်၍ ရွှေကိုဆောင်စေ၍ ယူကုန်၍ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေကိုမြင်၍ မြက်တပင်မျှ တပ်စွန်းကပ်ငြိစိတ်မရှိသည်မှန်ပါမူ အဘယ်သူသည်လျှင် ရွှေစင်နိက္ခတရာကို အဘယ်မှာ ခိုးယူနိုင်ပါအံ့နည်းဟုဆို၍ ထိုရသေ့ကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၈၉။ ဝါစာဝ ကိရ တေ အာသိ၊ သဏှာ သခိလဘာဏိနော။
တိဏမတ္တေ အသဇ္ဇိတ္ထော၊ နော စ နီက္ခသတံ ဟရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၈၉။ ဘော ဇဋိလ၊ အို ရသေ့။ သခိလဘာဏိနော၊ သိမ်မွေ့နူးညံ့သောစကားကိုဆိုသော။ တေ၊ သင်၏။ ဝါစာဝ၊ စကားသည်သာလျှင်။ သဏှာ၊ သိမ်မွေ့နူးညံ့သည်။ အာသိ ကိရ၊ ဖြစ်သတတ်။ တိဏမတ္တေ၊ မြက်ပင်မျှ၌။ အသဇ္ဇိတ္ထော၊ စွန်းငြိသော စိတ်မရှိသည်ဖြစ်၍ နိက္ခသတံ၊ ရွှေစင်နိက္ခတရာကို။ ဟရံ-ဟရန္တော၊ ခိုးယူသော သင်သည်။ အသဇ္ဇိတ္ထော၊ စွန်းငြိသော စိတ်မရှိသည်။ နော စ အာသိ၊ မဖြစ်လေ။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့ကို ကဲ့ရဲ၍ ကောက်ကျစ်သောရသေ့ တဖန် ဤသို့သဘောရှိသောအမှုကို မပြုလင့်ဟု အဆုံးအမကိုပေး၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်းအံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါအံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ကောက်ကျစ်သော ရသေ့ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသောယောကျ်ား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မနောမပါ၊ အပြောသာ၊ လွန်စွာ ကြောက်ဘွယ်ကောင်း

ကိုးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ကုဟကဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****