တစသာရဇာတ်
ပဉ္စကနိပါတ် - ဝဏ္ဏာရောဟဝဂ်
၈။ တစသာရဇာတ်
သေဘေးနှင့်တွေ့သော်လည်း မစိုးရိမ်အပ်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် "အမိတ္တဟတ္ထတ္ထဂတာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတစသာရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် ပညာရှိသည် ဥပါယ်၌ လိမ္မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ပညာရှိသည်, ဥပါယ်၌ လိမ္မာသည်သာလျှင် ဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ရွာငယ်၌ သူကြွယ်အမျိုး၌ ဖြစ်၏။ အလုံးစုံသောစကားကို ရှေး သာဠိယဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်လျှင် ဆိုအပ်၏။ ဤတစသာရဇာတ်၌ကား- ဆေးသမား သေသည်ရှိသော် ရွာ၌ နေကုန်သော လူတို့သည် ထိုသူငယ်တို့ကို လူသတ်လူငယ်တို့ဟူ၍ တောက်တို့ဖြင့် နှောင် ဖွဲ့၍ မင်းအား ပြကုန်အံ့ ဟု ဗာရာဏသီသို့ ဆောင်ကုန်၊ ဘုရားလောင်းသည် ခရီးအကြား၌ သာလျှင် ကြွင်းသော သူငယ်တို့အား သင်တို့သည် မကြောက်ကုန်လင့်၊ မင်းကိုမြင်၍တည်း မကြောက်ကုန်ဘဲ နှစ်သက်ဖွယ်သော ဣန္ဒြေရှိကုန်သည် ဖြစ်ကုန်လော့၊ မင်းသည် သင်တို့နှင့်တကွ ရှေးဦးစွာ စကားကို ဆိုလတ္တံ့။ ထိုအခါမှစ၍ ငါသည် ပြောအံ့ဟု အဆုံးအမကို ပေး၏။ ထိုသူငယ်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြုကြကုန်၏။
ဘာကြောင့် မကြောက်ကြသလဲ
မင်းသည် မကြောက်ကုန်သော နှစ်သက်ဖွယ်သော ဣန္ဒြေရှိကုန်သော ထိုသူငယ်တို့ကိုမြင်၍ ဤသူငယ်တို့သည် စက်ဆုပ်ဖွယ်သော တောက်ဖြင့်ဖွဲ့ကုန်၍ ဆောင်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့ သဘောရှိသော ဆင်းရဲသို့ ရောက်ကုန်လျက်လည်း မကြောက်ကုန်၊ နှစ်သက်ဖွယ် ဣန္ဒြေရှိသည်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသူငယ်တို့၏ မစိုးရိမ်သော အကြောင်းသည် အသို့နည်းဟု ထိုသူငယ်တို့ကို မေးလိုရကား-
ပသန္ဒမုခဝဏ္ဏာတ္ထ၊ ကသ္မာ တုမှေ န သောစထ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၅။ ဒါရကာ၊ သူငယ်တို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အမိတ္တဟတ္ထတ္ထဂတာ၊ ရန်သူတို့၏လက်သို့ ရောက်ကုန်လျက်။ တစသာရ သမပ္ပိတာ၊ ဝါးလုံးတို့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့အပ်ကုန်လျက်။ ပသန္နမုခဝဏ္ဏာ၊ ကြည်လင်သော မျက်နှာအဆင်းရှိကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ န သောစထ၊ မစိုးရိမ်ကြကုန်သနည်း။
စိုးရိမ်ငိုကြွေး ဒုက္ခပေး
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် -
အတ္ထောဝ လဗ္ဘော အပိ အပ္ပကောပိ။
သောစန္တမေနံ ဒုခိတံ ဝိဒိတွာ၊
ပစ္စတ္ထိကာ အတ္တမနာ ဘဝန္တိ။
န ဝေဓတိ အတ္ထဝိနိစ္ဆယညူ။
ပစ္စတ္ထိကာဿ ဒုခိတာ ဘဝန္တိ၊
ဒိသွာ မုခံ အဝိကာရံ ပုရာဏံ။
အနုပ္ပဒါနေန ပဝေဏိယာ ဝါ။
ယထာ ယထာ ယတ္ထ လဘေထ အတ္တံ၊
တထာ တထာ တတ္ထ ပရက္ကမေယျ။
မယာ ဝ အညေန ဝါ ဧသ အတ္ထော။
အသာစမာနော အဓိဝါသယေယျ၊
ကမ္မံ ဒဠှံ ကိန္တိ ကရောမိ ဒ့နိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သောစနာယ စ၊ စိုးရိမ်သဖြင့်လည်းကောင်း။ ပရိဒေဝနာယ စ၊ ငိုကြွေးသဖြင့် လည်းကောင်း။ အပ္ပကောပိ အတ္ထော၊ အနည်းငယ်သော အကျိုးကိုလည်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ န လဗ္ဘော၊ မရအပ်။ ဧနံ၊ ထိုသူကို။ သောစန္တံ၊ စိုးရိမ်သည်ကို။ ဒုခိတံ၊ ဆင်းရဲသည်ကို ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ ပစ္စတ္ထိကာ၊ ရန်သူတို့သည်။ အတ္တမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၉၇။ ယတော စ၊ အကြင်အခါ၌လည်း။ အာပဒါသု၊ ဘေးရန်တို့သည်။ ဥပ္ပန္နာသု၊ ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော်။ အတ္ထဝိနိစ္ဆယညူ၊ အကျိုး၏အဆုံးအဖြတ်ကို သိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ န ဝေဓတိ၊ မတုန်လှုပ်။ အဝိကာရံ၊ ဖောက် ပြန်ခြင်း မရှိသော။ ပုရာဏံ၊ ရှေးအတိုင်း ဖြစ်သော။ မုခံ၊ မျက်နှာကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တေ ပစ္စတ္ထိကာ၊ ထိုရန်သူတို့သည်။ ဒုခိတာ၊ ဆင်းရဲကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ပြဿနာပြေကြောင်း ၅-ပါး
၉၈။ ဇပ္ပေန၊ မန္တရားမန်းသဖြင့်လည်းကောင်း။ မန္တေန စ၊ ပညာရှိတို့နှင့် တိုင်ပင်သဖြင့မလည်းကောင်း။ သုဘာသိတေန၊ ကောင်းစွာဆိုသော စကားဖြင့်လည်းကောင်း။ အနုပ္ပဒါနေန၊ တရား စီရင်သော အမတ်တို့အား တံစိုးပေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ ပဝေဏိယ ဝါ၊ ဆွေမျိုးစဉ်ဆက်ကို ပြဆိုသဖြင့်လည်းကောင်း။ ပစ္စတ္ထိကာ၊ ရန်သူတို့ကို။ ဇိနိတဗ္ဗာ၊ အောင်အပ်ကုန်၏။ ဣမေသု ပဉ္စသု ကာရဏေသု၊ ဤငါးပါးသော အကြောင်းတို့တွင်။ ယထာ ယထာ၊ အကြင်အကြင် အကြောင်းဖြင့်။ ယတ္ထ၊ အကြင်အမှု၌။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ လဘေထ၊ ရရာ၏။ တထာ တထာ၊ ထိုထိုအကြောင်းဖြင့်။ တတ္ထ၊ ထိုအမှု၌။ ပရက္ကမေယျ၊ လုံ့လပြုရာ၏။
၉၉။ ယတော စ၊ အကြင်အခါ၌လည်း။ ဧသ အတ္ထော၊ ဤအကျိုးကို။ မယာ စ၊ ငါသည်လည်းကောင်း။ အညေန ဝါ၊ တစ်ပါးသော သူသည်လည်းကောင်း။ အလဗ္ဘနေယျော၊ မရအပ်ဟူ၍။ ဇာနေယျ၊ သိရာ၏။ တတော၊ ထိုအခါ၌။ အသောစမာနော၊ မစိုးရိမ်သည်ဖြစ်၍။ ကမ္မံ၊ ကံသည်။ ဒဠှံ၊ မြဲမြံ၏။ ဣဒါနိ၊ ယခု ကိန္တိ ကရောမိ၊ အသို့ ပြုနိုင်အံ့နည်းဟု။ အဓိဝါသယေယျ၊ သည်းခံရာ၏။
ခရီးသွားယောက်ျား ရာထူးရ
မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ အမှုကို သုတ်သင်၍ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကိုသိ၍ တောက်တို့ကို ပယ်စေ၍ ဘုရားလောင်းအား ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကိုပေး၍ မိမိ၏ အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော အမတ်အရာကို ပေး၏။ ကြွင်းသော သူငယ်တို့အားလည်း စည်းစိမ်ကိုပေး၍ အရာအထူးကို ပေး၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ထေရ်ကြီး ထေရ်ငယ်တို့သည် ထိုအခါ သူငယ်များ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသော သူငယ် ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတတ်၏။
ဘေးရန်နှင့်ကြိမ်၊ မစိုးရိမ်၊ တည်ငြိမ်ဖြေရှင်းရာ
ရှစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော တစသာရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****