ပဉ္စသတဘိက္ခုဝတ္ထု -၂
ပဏ္ဍိတဝဂ်
၈။ ရဟန်းငါးရာဝတ္ထု
သဗ္ဗတ္ထ ဝေ သပ္ပုရိသာ စဇန္တိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ငါးရာသော ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
စားကြွင်းစား အစာဝ၊ ဣန္ဒြေမရခြင်းအကြောင်း
မြတ်စွာဘုရားသည် ပထမဗောဓိ၌ (ဘုရားဖြစ်ပြီး၍ ဝါနှစ်ဆယ်အတွင်း ပထမဗောဓိဟု ခေါ်သည်။) ဝေရဉ္ဇာပြည်သို့ ကြွသွား၍ ဝေရဉ္ဇပုဏ္ဏား ပင့်ဖိတ်အပ်သောကြောင့် ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ ဝါတွင်းသုံးလနေခြင်းသို့ ကပ်ရောက်ဝါဆိုတော်မူလေ၏။ ဝေရဉ္ဇပုဏ္ဏားသည် မာရ်နတ် လှည့်ပတ်ခြင်းဖြင့် လှည့်ပတ်ထားအပ်သဖြင့် တစ်နေ့မျှလည်း မြတ်စွာဘုရားကို အာရုံပြု၍ အောက်မေ့ခြင်းသတိကို မဖြစ်စေနိုင်၊ ဝေရဉ္ဇာ ပြည်သူပြည်သားတို့သည်လည်း ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးကြကုန်၏၊ ငါးရာအတိုင်းအရှည်ရှိသော ရဟန်းတို့သည် ထက်ဝန်းကျင် အတွင်းအပဖြစ်သော ဝေရဉ္ဇာပြည်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ လှည့်လည်၍ ဆွမ်းကို မရခြင်းကြောင့် ပင်ပန်းကြလေကုန်၏၊ ထိုရဟန်းတို့အား မြင်းကုန်သည်တို့သည် တစ်ကွမ်းစား,တစ်ကွမ်းစား တစ်စလယ်သော မုယောဆန်ကို ဆွမ်းဝတ် တည်ကြကုန်၏၊ ပင်ပန်းကြကုန်သော ထိုရဟန်းတို့ကိုမြင်လျှင် အရှင်မောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် မြေဆီဩဇာအရသာကို ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်စိမ့်သောငှာလည်း အလိုရှိတော်မူ၏၊ မြောက်ကျွန်းသို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ စေလွှတ်ခြင်းငှာလည်း အလိုရှိတော်မူ၏၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအရှင်မောဂ္ဂလာန် အလိုရှိသဖြင့် တောင်းပန်သောစကားကို ပယ်မြစ်တော်မူခြင်းကြောင့် ရဟန်းတို့အား တစ်နေ့မျှလည်း ဆွမ်းကိုအကြောင်းပြု၍ အရိပ်အယောင်ပြခြင်း မည်သည်မရှိ၊ မကောင်းသော အလိုရမ္မက်ကို ကြဉ်ရှောင်၍သာလျှင် နေကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဝေရဉ္ဇာပြည်၌ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေတော်မူပြီးလျှင် ဝေရဉ္ဇပုဏ္ဏားကိုပန်ကြားသဖြင့် ဝေရဉ္ဇပုဏ္ဏားသည် ပြုအပ်သော အရိုအသေပြုခြင်း, မြတ်နိုးခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ဝေရဉ္ဇပုဏ္ဏားကို သရဂုံတို့၌ တည်စေပြီးလျှင် ထိုဝေရဉ္ဇာပြည်မှ ထွက်ကြွတော်မူခဲ့၍ အစဉ်သဖြင့် ဒေသစာရီ ကြွချီလတ်သည်ရှိသော် အခါတစ်ပါး၌ သာဝတ္ထိပြည်သို့ရောက်သဖြင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေထိုင်တော်မူလေ၏။ သာဝတ္ထိပြည်သူပြည်သားတို့သည်လည်း မြတ်စွာဘုရားအလို့ငှာ အာဂန္တုကဘတ်တို့ကို ပြုကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ၌ကား ငါးရာမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော စားကြွင်းစားတို့သည် ရဟန်းတို့ကိုမှီ၍ ကျောင်းတွင်း၌သာလျှင် နေကြကုန်၏။ ထိုစားကြွင်းစားတို့သည် ရဟန်းတို့ ဘုဉ်းပေးကြွင်းဖြစ်ကုန်သော မွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်တို့ကို စားပြီးလျှင် အိပ်၍ အိပ်ရာမှ ထပြီးလျှင် မြစ်ကမ်းနားသို့သွား၍ ကြွေးကြော်ကုန်လျက် လက်ပန်းပေါက်ခတ်ကုန်လျက် လက်ဝှေ့သတ်ခြင်းကို အားထုတ်ကုန်လျက် ကစားမြူးထူးကုန်လျက် ကျောင်းတွင်း၌လည်းကောင်း, ကျောင်းပ၌လည်းကောင်း မလျောက်ပတ်သော အကျင့်ကိုသာလျှင် ကျင့်ကုန်လျက် သွားလာလှည့်ပတ်ကြကုန်၏။
ဝါလောဒကဇာတ်အမြွက်
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ “ငါ့ရှင်တို့- ကြည့်ရှုကြကုန်လော့၊ ဤစားကြွင်းစားတို့ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးသောအခါ ဝေရဉ္ဇာပြည်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဖောက်ပြန်ခြင်းအမှုကို မပြကြလေကုန်၊ ယခုအခါ၌ကား ဤသို့ သဘောရှိသော မွန်မြတ်သောဘောဇဉ်တို့ကို စားရသောကြောင့် များစွာသော ဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို ပြကြကုန်လျက် လှည့်ပတ်သွားလာကြကုန်၏။ ရဟန်းတော်တို့သည်ကား ဝေရဉ္ဇာပြည်၌လည်း ငြိမ်သက်သော သဘောရှိကုန်လျက် နေထိုင်ကြ၍ ယခုအခါ၌လည်း ငြိမ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍သာ နေထိုင်ကြကုန်၏”ဟု စကားကို ပြောဆိုကာ နေကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူ၍ “ချစ်သား ရဟန်းတို့- အဘယ်စကားကို ပြောဆိုကာ နေကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူခြင်းကြောင့် ဤမည်သော စကားကို ပြောဆိုကာ နေကြပါသည်ဘုရားဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ဤသူတို့သည် ရှေ့၌လည်း မြည်းအမျိုး၌ ဖြစ်ကြကုန်သည်ရှိသော် ငါးရာသောမြည်းတို့ ဖြစ်ကုန်၍ အာဇာနည် သိန္ဓောမြင်း ငါးရာတို့၏ ဦးဖျားလတ်ဆတ်စိုစွတ်သော အရည်အရသာရှိသော မုဒရက်သီးအဖျော်သောက်ကြွင်း စွန့်ပစ်သင့်သောအဖတ်ကို ရေဖြင့်နယ်၍ ပိုက်ဆံလျှော်ဖြင့်ရက်သော ပုဆိုးနွမ်း (ဂုန်အိတ်စုတ်ဖြင့်) စစ်အပ်သည်အဖြစ်ကြောင့် ဝါလောဒက (ဝါလ ဥဒက- ရုန့်ရင်းညံ့ဖျင်းသော သောက်ဖွယ်ရေ) ဟူ၍ ခေါ်ခြင်းသို့ ရောက်သော ကောင်းသော အရသာနည်းပါးသော အညံ့စားဖျော်ရည်ကို သောက်ကြရလျှင် ပျားအရသာ ယစ်ကုန်သကဲ့သို့ ဟစ်အော်မြည်တမ်းကာ သွားလာလှည့်လည်ကြလေကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍-
ဣမဉ္စ ပိတွာန ရသံ ပဏီတံ၊ မဒေါ န သဉ္ဇာယတိ သိန္ဓဝါနံ။
ဓောရယှသီလီ စ ကုလမှိ ဇာတော၊ န မဇ္ဇတိ အဂ္ဂရသံ ပိဝိတွာ။
ဝါလောဒကံ၊ ဝါလောဒကမည်သော။ အပ္ပရသံ၊ နည်းသော အရသာရှိသော။ နိဟီနံ၊ ယုတ်ညံ့သော အဖျော်ရည်ကို။ ပိတွာ၊ သောက်ရသောကြောင့်။ ဂဒြဘာနံ၊ မြည်းတို့အား။ မဒေါ၊ ယစ်ခြင်းသည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဏီတံ၊ မွန်မြတ်သော။ ဣမဉ္စ ရသံ၊ ဤသို့ အရသာရှိသော မုဒရက်သီး အဖျော်ကိုပင်လျှင်။ ပိတွာန၊ သောက်ရသောကြောင့်။ သိန္ဓဝါနံ၊ သိန္ဓောမြင်းတို့အား။ မဒေါ၊ ယစ်ခြင်းသည်။ န သဉ္ဇာယတိ၊ မဖြစ်။
ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ နိဟီနဇစ္စော၊ ယုတ်သော အမျိုးဇာတ်ရှိသော။ သော၊ ထိုမြည်းအပေါင်းသည်။ အပ္ပံ၊ အနည်းငယ်သော မုဒရက်သီးအဖျော်ကို။ ပိဝိတွာန၊ သောက်ရ၍။ တေန၊ ထိုမုဒရက်ရည်သည်။ ပုဋ္ဌော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ မဇ္ဇတိ၊ ယစ်၏။ ဓောရယှသီလီ စ၊ ဝန်ကို ရွက်ဆောင်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော အလေ့ရှိသော။ ကုလမှိ၊ မြတ်သောအမျိုး၌။ ဇာတော၊ ဖြစ်သော သိန္ဓောမြင်းသည်။ အဂ္ဂရသံ၊ မြတ်သော မုဒရက်သီးအရည်ကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်၍။ န မဇ္ဇတိ၊ မယစ်။
ဤဝါလောဒကဇာတ်ကို ငါးရာငါးဆယ် ဒုကနိပါတ်၌ အကျယ်အားဖြင့် ဟောတော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဤသို့ သူတော်ကောင်းတို့သည် လောကဓံတရားကို ကြဉ်ရှောင်၍ ချမ်းသာသော အခါ၌လည်းကောင်း၊ ဆင်းရဲသော အခါ၌လည်းကောင်း ဖောက်ပြန်တုန်လှုပ်ခြင်း မရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်ကြကုန်၏”ဟု အနုသန္ဓေစပ်၍ တရားဟောလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
သုခေန ဖုဋ္ဌာ အထ ဝါ ဒုခေန၊ န ဥစ္စာဝစံ ပဏ္ဍိတာ ဒဿယန္တိ။
သပ္ပုရိသာ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဗ္ဗတ္ထ၊ ခန္ဓာငါးပါးစသော အပြားရှိကုန်သော ခပ်သိမ်းသော ဓမ္မတို့၌။ ဝေ၊ စင်စစ်။ စဇန္တိ၊ ဆန္ဒရာဂကို စွန့်ကြကုန်၏။ သန္တော၊ ဘုရား စသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ကာမကာမာ၊ ဝတ္ထုအာရုံ ကာမဂုဏ်ကို ရှာမှီးကြကုန်သည်ဖြစ်၍။ န လပယန္တိ၊ မပြောကြား မမြွက်ဆိုကြကုန်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သုခေန၊ ချမ်းသာခြင်းဖြင့်။ အထ ဝါ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဒုခေန၊ ဆင်းရဲခြင်းဖြင့်။ ဖုဋ္ဌာ၊ တွေ့ကုန်သော်လည်း။ ဥစ္စာဝစံ၊ မြတ်သော,ယုတ်သော အခြင်းအရာကို။ န ဒဿယန္တိ ၊ မပြကြကုန်။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာကုန်သော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။