ဓမ္မိကတ္ထေရဝတ္ထု
ပဏ္ဍိတဝဂ်
၉။ ဓမ္မိကမထေရ်ဝတ္ထု
န အတ္တဟေတုအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဓမ္မိကမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
တစ်ဦးနောက် တစ်ဦးလိုက်၍ တရားကျင့်ခြင်း
သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ယောက်သော ဒါယကာသည် တရားနှင့်အညီ အိမ်ရာထောင်သော လူ့ဘောင်၌ နေသတတ်။ ထိုဒါယကာသည် ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သ၌ မယားနှင့် အတူတကွနေလျက် ချမ်းသာသောစကားကို ပြောကြားနေစဉ် “ချစ်နှမ- ငါကား ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အလိုရှိ၏”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ “သခင့်သား- အကြင်ရွေ့ လောက် အကျွန်ုပ်သည် ဝမ်း၌ရှိသော သူငယ်ကို ဖွားမြင်ပါဦးအံ့။ ထိုရွေ့လောက် ဆိုင်းငံ့ပါဦး”ဟု ဆိုလျှင် ထိုဒါယကာသည် ဆိုင်းငံ့၍ သူငယ်၏ခြေဖြင့် သွားနိုင်သောအခါ တစ်ဖန် ထိုမယားကို ခွင့်ပန်ပြန်သဖြင့် “သခင့်သား- ဤသူငယ် အရွယ်သို့ ရောက်သည့်တိုင်အောင် ဆိုင်းငံ့ပါဦး”ဟု ဆိုပြန်သော် “ဤမိန်းမအား ပန်ကြားသဖြင့်လည်းကောင်း၊ မပန်ကြားသဖြင့်လည်းကောင်း ငါ့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ မိမိ၏ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာကိုသာ ပြုတော့အံ့”ဟု တောထွက်၍ ရဟန်းပြုလေသတည်း။ ထိုဓမ္မိကရဟန်းသည် ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူသဖြင့် အားထုတ်လတ်သည်ဖြစ်၍ မိမိ၏ရဟန်းကိစ္စကို ပြီးစေပြီးလျှင် ထိုသားမယားတို့ကို ကြည့်ရှုခြင်းငှာ တစ်ဖန် သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားလေ၍ သားအား တရားစကားကို ဟောကြားလေ၏။ သားသည်လည်း တောထွက်၍ ရဟန်းပြုလေ၏။ ရဟန်းပြုပြီးလျှင်လည်း မကြာမြင့်မီ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။
ထိုဓမ္မိကရဟန်း၏ အပေါင်းအဖော်ဟောင်း မယားသည်လည်း အကြင်သား, လင်တို့၏အကျိုးငှာ ငါသည် လူ့ဘောင်၌ နေ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သား,လင်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကြကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါ့အား အိမ်၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ရဟန်းပြုတော့အံ့”ဟု ကြံ၍ တောထွက်ပြီး ရဟန်းပြုပြန်လေ၏။ ရဟန်းပြုပြီး၍ မကြာမြင့်မီပင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏၊ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့- ဓမ္မိကဥပါသကာ ဒါယကာသည် မိမိကိုယ်တိုင်လည်း တရား၌တည်ခြင်းကြောင့် တောထွက်၍ ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ခဲ့လေ၏။ သားမယား၏လည်း မှီခိုကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ခဲ့လေ၏”ဟု စကားကို ဖြစ်စေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးနေထိုင်ကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူခြင်းကြောင့် “ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးနေထိုင်ကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ပညာရှိသောသူမည်သည်ကား မိမိ၏ အကြောင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ သူတစ်ပါး၏ အကြောင်းကြောင့်လည်းကောင်း စည်းစိမ်ချမ်းသာ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို အလိုမရှိအပ်။ တရားနှင့်အညီသာလျှင် တရားသဖြင့် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏”ဟု အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ တရားဟောတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
န ပုတ္တမိစ္ဆေ န ဓနံ န ရဋ္ဌံ။
န ဣစ္ဆေယျ အဓမ္မေန သမိဒ္ဓိမတ္တနော၊
သ သီလဝါ ပညဝါ ဓမ္မိကော သိယာ။
ပဏ္ဍိတော နာမ၊ ပညာရှိသောသူမည်သည်ကား။ အတ္တဟေတု၊ မိမိ၏အကြောင်းကြောင့်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ န ကရောတိ၊ မပြု။ ပရဿ၊ သူတစ်ပါး၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ န ကရောတိ၊ မပြု။ ပါပကမ္မေန၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိရာ။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိရာ။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်စည်းစိမ်ကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိရာ။ အဓမ္မေန၊ မတရားသဖြင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သမိဒ္ဓိ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို။ န ဣစ္ဆေယျ၊ အလိုမရှိရာ။ သ သော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သီလဝါ၊ သီလရှိသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ပညဝါ၊ ပညာရှိသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ဓမ္မိကော၊ တရားရှိသောသူသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။