မဟာသုတသောမဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၅။ မဟာသုတသောမဇာတ်

ပညာဉာဏ်ဖြင့် အလိုဆန္ဒပြည့်ဝခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကသ္မာ တုဝံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာသုတသောမဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အင်္ဂုလိမာလမထေရ်ကို ဆုံးမတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအင်္ဂုလိမာလ မထေရ်၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိကိုလည်းကောင်း ရဟန်းပြုခြင်းကိုလည်းကောင်း အင်္ဂုလိမာလသုတ် အဋ္ဌကထာ၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် သိအပ်၏။ အထူးကား- ထိုအင်္ဂုလိမာလမထေရ်သည် သစ္စာပြုသဖြင့် သားမဖွားနိုင်သော မိန်းမအား ချမ်းသာခြင်းကိုပြုသဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ ရလွယ်သော ဆွမ်းရှိသည်ဖြစ်၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုပွားစေလျက် နောက်အဖို့၌ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ရောက်သဖြင့် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၍ ရှစ်ကျိပ်သော မဟာထေရ်တို့၏ အတွင်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ထိုသို့သဘောရှိသော ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်စွာသော လက်၌ သွေးအလိမ်းလိမ်းကပ်သော ခိုးသူကြီးဖြစ်သော အင်္ဂုလိမာလ မထေရ်ကိုစင်လျက် တုတ် လှံတံ လက်နက် ကိုင်စွဲတော်မမူဘဲ ဆုံးမတော်မူ၍ အဆိပ်မရှိသည်ကို ပြုတော်မူသဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူ၏။ သဗ္ဗညူ ဘုရားရှင်တို့ မည်သည်ကားအံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဂန္ဓကုဋိတိုက်တော်၌ တည်တော်မူလျက်လျှင် ဒိဗ္ဗသောတဖြင့် ရဟန်းတိုစကားကို ကြားတော်မူ၍ ယနေ့ တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူခြင်းသည် သတ္တဝါတို့အား များစွာသော ကျေးဇူးရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ကြီးစွာသော တရားဓမ္မဒေသနာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိတော်မူ၍ နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူ၍ ခင်းအပ်သော ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌ကား အလွန်မြင့်မြတ်သော သဗ္ဗညူဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ ငါဘုရားသည် အင်္ဂုလိမာလမထေရ်ကို ဆုံးမတော်မူခြင်းသည်အံ့ဖွယ်မရှိသေး၊ ငါဘုရားသည် ရှေး၌ ဘုရားအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူသည်ရှိသော် တစ်စိတ် တစ်ဒေသဖြစ်သော ပဒေသဉာဏ်၌ တည်လျက်လည်း ထိုအင်္ဂုလိမာလကို ဆုံးမတော်မူဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူလျှင် ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့၌ ကောရဗျ အမည်ရှိသော မင်းသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထို ကောရဗျမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမိဖုရားသည် ဆယ်လလွန်သည်ရှိသော် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သားကို ဖွား၏။ အကြားအမြင်တည်းဟူသော နှစ်သက်ဖွယ်သော ဥစ္စာရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်ကား ထို သတို့သားကို သုတသောမဟူ၍ မှည့်ကုန်၏။ ခမည်းတော် ကောရဗျမင်းကြီးသည် အရွယ်သို့ရောက်သော ထိုသားတော် သုတသောမ မင်းသားကိုမြင်၍ ရွှေစင်နိက္ခ တစ်ထောင်ပေး၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာအထံ၌ အတတ်သင်စိမ့်သောငှာ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ စေလိုက်၏။ ထိုသုတသောမမင်းသားသည် ဆရာစားဖြစ်သော ရွှေစင်နိက္ခ တစ်ထောင်ကိုယူ၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးသို့ သွား၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကာသိမင်းသားဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ် မင်းသားသည်လည်း ထိုသုတသောမ မင်းသားအတူလျှင် ခမည်းတော် ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးသည် စေအပ်သည်ဖြစ်၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးသို့ သွား၏။ ထိုအခါ သုတသောမမင်းသားသည် ခရီးသို့သွား၍ တက္ကသိုလ်မြို့တံခါးရှိ ဇရပ်ပေါ်၌ အပင်အပန်း ဖြေအံ့သောငှာ နားလေ၏။

မိတ်ဆွေ မင်းသား နှစ်ပါး

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည်လည်း သွား၍ ထိုသုတသောမမင်းသားနှင့်တကွ ပျဉ်တစ်ပြားတည်း၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားကို သုတသောမမင်းသားသည် စကားပြောခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ဆို၏။ အဆွေ... ခရီးသွားရသဖြင့် ပင်ပန်းသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာခဲ့သနည်းဟု မေး၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ လာခဲ့၏ ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်သူ၏ သားနည်းဟု မေး၏။ ကာသိမင်း၏ သားတော်တည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အမည် ရှိသနည်းဟု မေး၍ ငါကား ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား အမည်ရှိ၏ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်းဟု မေး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် အတတ်သင်အံ့သောငှာ လာ၏ဟုဆို၍ သင်သည်လည်း ခရီးပင်ပန်းသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာခဲ့သနည်းဟု ထိုနည်းဖြင့်လျှင် သုတသောမမင်းသားကို မေး၏။ ထို သုတသောမမင်းသားသည်လည်း အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည်လည်း ငါတို့သည် မင်းမျိုးချည်းတည်း၊ တစ်ဆရာတည်းအထံ၌ အတတ်သင်အံ့သောငှာ သွားကြကုန်အံ့ ဟု အချင်းချင်း မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုပြီးလျှင် မြို့သို့ဝင်၍ ဆရာ့အိမ်ကို သွားသဖြင့် ဆရာကို ရှိခိုးကုန်၍ မိမိတို့၏ အမျိုးအနွယ်ကို ထင်စွာပြု၍ အတတ်သင်အံ့သောငှာ လာသောအဖြစ်ကို ပြောဆိုကုန်၏။ ထိုဆရာသည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် ဆရာစားကိုပေး၍ အတတ်သင်ကြကုန်၏။

ပညာသင်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြပြီ

သက်သက်သော်ကား ထိုမင်းသားတို့သည်သာ မဟုတ်ကုန်။ ထိုအခါ၌ ထိုမင်းသားနှစ်ပါးတို့မှ တစ်ပါးကုန်သော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းသားတို့သည်လည်း ထိုဆရာ့အထံ၌သာလျှင် အတတ်သင်ကြကုန်၏။ သုတသောမမင်းသားသည် ထိုမင်းတို့ထက် တပည့်ကြီးဖြစ်၍ အတတ်သင်သည်ရှိသော် မကြာမြင့်မီလျှင် အပြီးသို့ ရောက်၏။ ထိုသုတသောမမင်းသားသည် တစ်ပါးသောသူ၏အထံသို့ မသွားမူ၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည်ကား ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းတည်းဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား၏ အထံသို့သာလျှင် သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား ဆရာစောင် (ဆရာကြီး၏ လက်ထောက်) ဖြစ်၍ အတတ်ကို သင်စေ၏။ သုတသောမမင်းသားမှ တစ်ပါးကုန်သော မင်းသားတို့အားလည်း အစဉ်သဖြင့် အတတ်သည် အပြီးသို့ ရောက်၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ခက်ဆစ်ခက်ရပ်တို့ကို သုတ်သင်ပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ သုတသောမ မင်းသားကို ခြံရံကုန်လျက် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့ကြကုန်၏။

မင်းဖြစ်ကြသော်

ထိုအခါ ထိုမင်းသားတို့ကို သုတသောမမင်းသားသည် ခရီးအလယ်၌ရပ်၍ လွှတ်လိုသည်ရှိသော် သင်တို့သည် မိမိ မိမိတို့၏ မိဘတို့အား ပညာကိုပြ၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်ကြကုန်လတ္တံ့၊ တည်ကုန်ပြီးသော်ကား ငါ၏ ဩဝါဒကို ပြုကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ဆရာ... အသို့နည်း ဟု မေးကုန်လတ်သော် လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ ဥပုသ်နေ့တို့၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်လျက် အသက်သတ်ခြင်းကို မပြုကုန်လင့်ဟု စည်လည်ခြင်းကို ပြုလေကုန်လော့ဟု ဆုံးမ၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသားသည်လည်း အင်္ဂဝိဇ္ဇာအတတ်၌ ထင်ရှားသောကြောင့် နောင်သောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ဘေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ ထိုမင်းသားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မင်းသားတို့သည်လည်း မိမိတို့၏ ပြည်ရွာသို့ သွားကုန်၍ မိဘတို့အား အတတ်ပညာကိုပြ၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်ပြီး၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်သောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ အဆုံးအမကို လိုက်နာသောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း သိစိမ့်သောငှာ ပဏ္ဏာလက်ဆောင်နှင့်တကွ မှာစာတို့ကို စေလိုက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ မမေ့မလျော့သာလျှင် ဖြစ်ကြလေကုန်လော့ဟု မှာစာတို့ကို ပြန်၍ စေလိုက်၏။

ဗာရာဏသီမင်း လူသားစားခြင်း

ထိုမင်းသားတို့တွင် ဗာရာဏသီမင်းသည် အမဲနှင့်ကင်း၍ ထမင်းမစား၊ ထိုဗာရာဏသီမင်းအား ဥပုသ်နေ့အလို့ငှာ အမဲကိုဝယ်၍ ထားရ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဤသို့ထားအပ်သောအမဲကို စားတော်ချက်သည် မေ့လျော့သဖြင့် မင်းအိမ်၌ မွေးသော ခွေးတို့သည် စားကုန်၏။ စားတော်ချက်သည် ထိုအမဲကိုမမြင်၍ အသပြာတို့ကိုယူ၍ လှည့်လည်ရှာဖွေသော်လည်း အမဲကို ရစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အမဲမရှိသော စားတော်ပွဲကို အကယ်၍ ဆက်ချေအံ့၊ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ၊ အသို့ ပြုရအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဤအကြောင်းသည်ရှိ၏ဟု ညဉ့်အခါ၌ သုသာန်သို့သွား၍ ထိုခဏ၌သေသော ယောကျ်ား၏ပေါင်သားကိုယူပြီးလျှင် ကောင်းစွာချက်၍ စားတော်ပွဲကို ဆက်၏။ မင်းအား အသားတုံးကို လျှာဖျား၌ ထားခါမျှ၌သာလျှင် အရသာကိုဆောင်သော အကြောခုနစ်ထောင်တို့ကို နှံ၏။ ကိုယ်အလုံးသည် ကျောက်များ၏။

**အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ရှေးဘဝ၌ လူသားကို စားဖူးသောကြောင့် ကိုယ်အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အခြားမရှိသော ကိုယ်အဖြစ်၌ ဘီလူးဖြစ်၍ လူသားကို များစွာစားဖူးသတတ်။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းအား လူသားကို ချစ်မြတ်နိုး၏။ ***

ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါသည် ဆိတ်ဆိတ်သာလျှင် အကယ်၍ စားအံ့၊ ဤစားတော်ချက်သည် ငါ့အား ဤအမဲကို မပြောဆိုလတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ တံတွေးနှင့်တကွလျှင် မြေ၌ထွေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အမဲသည် အပြစ်မရှိပါ၊ စားတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် လူတို့ကိုဖဲစေ၍ ငါသည်လည်း ထိုအမဲ အပြစ်မရှိသောအဖြစ်ကို သိ၏။ ဤအသားသည် အဘယ်အသားနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ် ရှေးနေ့တို့၌ သုံးဆောင်အပ်သော အမဲပင်တည်း ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် တစ်ပါးသောကာလ၌ ဤအမဲသည် အရသာမရှိတကားဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ယနေ့ အချက်ကောင်းပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှေးနေ့တို့၌လည်း ဤအတူချက်သည် မဟုတ်လောဟု မေး၏။ ထိုအခါ စားတော်ချက် ဆိတ်ဆိတ်နေသည်ကိုသိ၍ ဟုတ်မှန်တိုင်း ပြောဆိုလော့၊ အကယ်၍ ဟုတ်မှန်တိုင်း မပြောဆိုအံ့၊ သင့်အသက်သည် မရှိပြီဟု ဆို၏။ ထိုစားတော်ချက်သည် ဘေးမဲ့ကိုတောင်းပန်၍ ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အသံမပြုလင့်၊ ဆိတ်ဆိတ်နေလော့၊ ပကတိအားဖြင့် ချက်သောအမဲကို သင်စား၍ ငါ့ဖို့မူကား လူသားကိုသာလျှင် ချက်လော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် ... လူသားကို ရခဲပါ၏ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် သင် မကြောက်လင့်၊ ရလွယ်၏ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် မပြတ်လျှင် အဘယ်မှာ ရပါလတ္တံ့နည်းဟု တင်လျှောက်လတ်သော် နှောင်အိမ်၌ လူတို့သည် များစွာရှိကုန်သည် မဟုတ်လာဟု ဆို၏။

လူတို့ ဆူကြသော်

ထိုစားတော်ချက်သည် ထိုအခါမှစ၍ ထိုမင်းဆိုတိုင်းပြု၏။ နောက်အဖို့၌ နှောင်အိမ်၌ လူတို့သည် ကုန်လတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ယခုအခါ၌ အသို့ပြုပါအံ့နည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ခရီးအကြား၌ အသပြာထောင်ထုပ်ကိုပစ်ချ၍ အကြင်သူသည် ထိုအသပြာထောင်ထုပ်ကို ယူလတ္တံ့၊ ထိုသူကို ခိုးသူဟု ဖမ်း၍ သတ်ပြီးလျှင် ချက်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုစားတော်ချက်သည် မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ နောက်အဖို့၌ မင်းဘေးမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် အသပြာ ထောင်ထုပ်ကို ကြည့်သောသူကိုမျှလည်း မမြင်၍ အရှင်မင်းမြတ် ယခုအခါ အသို့ပြုပါရအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်ပြန်၏။ အကြင် သန်းခေါင်ယံအခါ၌ မြို့အလုံးသည် ခိုးသူတို့ဖြင့် နှောင့်ယှက်၏။ ထိုအခါ သင်သည် တစ်ခုသော အိမ်ခြံစပ်၌ လည်းကောင်း ခရီးလမ်းမ၌လည်းကောင်း ခရီးလမ်းအဆုံး၌လည်းကောင်း ရပ်၍ လူကိုသတ်ပြီးလျှင် အသားကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ စားတော်ချက်သည် ထိုနေ့မှစ၍ မင်းဆိုတိုင်းပြုလျက် ဆူဖြိုးသောအသားကို ယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုထိုအရပ်၌ လူသေကောင်တို့ကို မြင်ကုန်၍ ငါ၏ အမိသည်မထင်၊ ငါ၏ အဖသည် မထင်၊ ငါ၏ ညီအစ်ကိုသည်လည်းကောင်း, နှမသည်လည်းကောင်း မထင်၏ဟု လူတို့၏ငိုကြွေးသံကို ကြားကြကုန်၏။ ပြည်သူတို့သည် ကြောက်လန့်ကုန်သည် ဖြစ်၍ ဤသူတို့ကို ခြင်္သေ့သည် စားလေသလော၊ ကျားသည် စားလေသလော၊ ဘီလူးသည် စားလေသလောဟု ကြည့်ကြကုန်လတ်သော် ထိုးခုတ်ရာကို မြင်ကုန်၍ တစ်ယောက်သော လူသားစား ခိုးသူသည်ဤသူတို့ကို စား၏ဟု သိကြကုန်၏။ လူများတို့သည် မင်းရင်ပြင်၌ စည်းဝေး၍ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမောင်တို့ အသို့နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ် ဤမြို့တော်၌ လူသားစားသော ခိုးသူသည် ရှိပါ၏။ ထိုလူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းစေတော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ငါသည် အသို့မူ၍ ထိုခိုးသူကို သိနိုင်မည်နည်း၊ အသို့နည်း၊ ငါသည် မြို့ကိုစောင့်ရှောက်လျက် လှည့်လည်ရမည်လောဟု ဆို၏။

လူသတ်သူကို မိပြီ

လူများတို့သည် ဤမင်းကား တိုင်းပြည်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ကာဠဟတ် အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးအား ကြားလျှောက်ကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုစစ်သူကြီးအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကုန်၍ ခိုးသူကို ရှာအံ့သောငှာ သင့်၏ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုစစ်သူကြီးသည် ကောင်းပြီ၊ ခုနစ်ရက်မျှ ငံ့ကြကုန်လော့၊ ခိုးသူကို ရှာ၍ပေးအံ့ဟု ဆို၍ လူများကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် မင်းချင်းတို့ကိုခေါ်၍ အမောင်တို့... မြို့၌ လူသားစားသော ခိုးသူရှိသတတ်၊ အမောင်တို့သည် ထိုထိုအရပ်၌ ပုန်းကွယ်၍ ထိုခိုးသူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမင်းချင်းတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်ပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ မြို့ကို စုံစမ်းကြကုန်၏။ စားချက်သည်သည်း တစ်ခုသောအိမ်ခြံစပ်၌ ပုန်းကွယ်လျက် မိန်းမတစ်ယောက်ကို သတ်ပြီးလျှင် တခဲနက်သော အသားကိုယူ၍ အမဲတောင်းကို ပြည့်စိမ့်သောငှာ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ စားတော်ချက်ကို မင်းချင်းတို့သည် ဖမ်းယူ၍ ပုတ်ခတ်သဖြင့် လက်ပြန်နှောင်ဖွဲ့၍ လူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းမိပြီဟု သည်းစွာသော အသံကို ပြုကုန်၏။ လူများသည် ထိုစားတော်ချက်ကို ဝန်းရံလာ၏။ ထိုအခါ ထိုစားတော်ချက်ကို မြဲမြံစွာ နှောင်ဖွဲ့ပြီးလျှင် အမဲတောင်းကို လည်၌ဆွဲလျက် ဆောင်ယူ၍ စစ်သူကြီးအား ပြကုန်၏။

အဘယ့်ကြောင့် သတ်သနည်း

စစ်သူကြီးသည် ထိုစားတော်ချက်ကို မြင်လျှင် အသို့နည်း၊ ဤသူသည် ဤလူသားကို စားလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တစ်ပါးသော အမဲနှင့်ရော၍ ရောင်းလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တစ်ပါးသောသူ၏စကားဖြင့် သတ်လေသလောဟု ကြံ၍ ထိုအကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၃၇၁။ ကသ္မာ တုဝံ ရသက ဧဒိသာနိ၊
ကရောသိ ကမ္မာနိ သုဒါရုဏာနိ။
ဟနာသိ ဣတ္ထီ ပုရိသေ စ မူဠှော၊
မံသဿ ဟေတု အဒု ဓနဿ ကာရဏာ။

ဟူသော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၇၁။ သမ္မ ရသက၊ အချင်း စားတော်ချက်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဧဒိသာနိ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ သုဒါရုဏာနိ၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ကရောသိ၊ ပြုဘိသနည်း။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်ဖြစ်၍။ ဣတ္ထီ စ၊ မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပုရိသေ စ၊ ယောက်ျားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။ မံသဿ၊ အသား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။ အဒု၊ ထိုမှတပါး။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။

မင်းကြီး ခိုင်းစေပါသည်

ထို့နောင်မှ စားတော်ချက်သည် စစ်သူကြီးအား အကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-

၃၇၂။ န အတ္တဟေတု န ဓနဿ ကာရဏာ၊
န ပုတ္တဒါရဿ သဟာယ ဉာတိနံ။
ဘတ္တာ စ မေ ဘဂဝါ ဘူမိပါလော၊
သော ခါဒတိ မံသံ ဘဒ္ဒန္တေဒိသံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၇၂။ သာမိ၊ အရှင်စစ်သူကြီး။ တေ၊ အရှင်စစ်သူကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းမြတ်သည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္တဟေတု၊ အကျွန်ုပ်၏ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ကရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ ပုတ္တဒါရဿ၊ သားမယား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ သဟာယဉာတိနံ၊ အဆွေခင်ပွန်း အဆွေအမျိုးတို့၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တာ စ၊ ထမင်းရှင်လည်းဖြစ်သော။ ဘဂဝါ၊ ကြီးသော ဘုန်းတော်လည်းရှိထသော။ ဘူမိပါလော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ မံသံ၊ အသားကို။ ခါဒတိ၊ စားပါ၏။

ဘုရင့်ရှေ့တော်မှာ ဖြေလော့

ထိုစကားကိုကြား၍ ကာဠဟတ် စစ်သူကြီးသည် ထိုအကြောင်းကို မင်းရှေ့တော်၌ ရသကကို ပြောဆိုစေလိုရကား-

၃၇၃။ သစေ တုဝံ ဘတ္တုရတ္ထေ ပယုတ္တော၊
ကရောသိ ကမ္မာနိ သုဒါရုဏာနိ။
ပါတောဝ အန္တေပုရံ ပါပုဏိတွာ၊
လပေယျာသိ ရာဇိနော သမ္မုခေတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၇၃။ သမ္မရသက၊ အချင်းရသက။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဘတ္တုရတ္ထေ၊ အရှင့် အစီးအပွားတော်၌။ ပယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်ဖြစ်၍။ သုဒါရုဏာနိ၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကရောသိ၊ ပြုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော်။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောကလျှင်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတော်တွင်းသို့။ ပါပုဏိတွာ၊ ရောက်၍။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သမ္မုခေ၊ ရှေ့တော်၌။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ မေ၊ ငါ့အား။ လပေယျာသိ၊ ပြောဆိုလော့။

ထိုအခါ ရသကသည် ထိုသို့ပြောဆိုအံ့သည်ကို ဝန်ခံလိုရကား-

၃၇၄။ တထာ ကရိဿာမိ အဟံ ဘဒန္တေ၊
ယထာ တုဝံ ဘာသတိ ကာဠဟတ္ထိ။
ပါတောဝ အန္တေပုရံ ပါပုဏိတွာ၊
ဝက္ခာမိ တေ ရာဇိနော သမ္မုခေတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၇၄။ ဘဒန္တေ၊ ကောင်းသော မျက်နှာရှိသော။ ကာဠဟတ္ထိ၊ အရှင်ကာဠဟတ်။ တုဝံ၊ အရှင်ကာဠဟတ်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကရိဿာမိ၊ ပြုပါအံ့။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောလျှင်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတော်တွင်းသို့။ ပါပုဏိတွာ၊ ရောက်၍။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သမ္မုခေ၊ ရှေ့တော်၌။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ တေ၊ အရှင်ကာဠဟတ်အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝက္ခာမိ၊ ဆိုပါအံ့။

ဤသို့ စိစစ်ပြောဆိုပြီးသော စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ရသကကို မြဲမြံစွာ နှောင်ဖွဲ့တိုင်းသာလျှင် အိပ်စေ၍ မိုးသောက်သည်ရှိသော် မှူးမတ်စသော ပြည်သူအပေါင်းတို့နှင့်တကွ တိုင်ပင်၍ အလုံးစုံသော သူတို့သည် တူသောဆန္ဒရှိကုန်လတ်သော် အလုံးစုံသော အရပ်တို့၌ အစောင့်အရှောက်ထား၍ မြို့ကို မိမိလက်သို့ ရောက်သည်ကို ပြုပြီးလျှင် ရသကလည်၌ အမဲတောင်းကို ဆွဲလျက် ခေါ်ယူ၍ မင်း၏နန်းတော်သို့ သွားလေ၏။ မြို့အလုံးသည် တွန်မြူးထူး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်လည်း ယမန်နေ့က နံနက်စာ စားပြီးသော် ညဉ့်အခါ အမဲကိုမရ၍ ရသကသည် ယခုပင် လာလတ္တံ့၊ ရသကသည် ယခုပင် လာလတ္တံ့ဟု ဆိုလျက်သာလျှင် ညဉ့်ကိုလွန်စေ၍ ယနေ့လည်း ရသကသည် မလာ၊ ပြည်သူတို့၏ များစွာသော အသံကိုလည်း ကြားရ၏။ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု နန်းတော်လေသွန်တံခါးဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ထိုသို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် ဆောင်ယူခဲ့သော ရသကကိုမြင်၍ ဤအကြောင်းသည် ထင်ရှားသည်ဖြစ်ချေပြီဟုကြံ၍ သတိကိုဖြစ်စေလျက် ရာဇပလ္လင်၌လျှင် နေလင့်၏။

စစ်သူကြီး လျှောက်ချက်

စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်လည်း ထိုမင်းသို့ကပ်၍ အကြောင်းကို စိစစ်၏။ ထိုမင်းသည်လည်း စစ်သူကြီး ကာဠဟတ် ဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၃၇၅။ တတော ရတျာ ဝိဝသာနေ၊ သူရိယုဂ္ဂမနံ ပတိ။
ကာဠော ရသကမာဒါယ၊ ရာဇာနံ ဥပသင်္ကမိ။
ဥပသင်္ကမ္မ ရာဇာနံ၊ ဣဒံ ဝစန မဗြဝိ။

၃၇၆။ သစ္စံ ကိရ မဟာရာဇ၊
ရသကော ပေသိတော တယာ။
ဟနတိ ဣတ္ထိပုရိသေ၊ တုဝံ မံသာနိ ခါဒသိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

၃၇၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော- တဒါကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ ရတျာ၊ ညဉ့်သည်။ ဝိဝသာနေ၊ မိုးသောက်လတ်သော်။ သူရိယုဂ္ဂမနံပတိ၊ နေထွက်သောအခါ၌။ ကာဠော၊ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်။ ရသကံ၊ ရသကကို။ အာဒါယ၊ ယူဆောင်ခဲ့၍။ ရာဇာနံ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်၏။ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ကပ်ပြီး၍။ ရာဇာနံ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။

၃၇၆။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရသကော၊ ရသကကို။ ပေသိတော၊ စေတော်မူအပ်သည်။ သစ္ဆံ ကိရ၊ မှန်ပေသလော။ အယံ ရသကော၊ ဤရသကသည်။ ဣတ္ထီစ၊ မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပုရိသေစ၊ ယောကျ်ားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟနတိ၊ သတ်၏။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မံသာနိ၊ လူသားတို့ကို။ ခါဒသိ ကိရ၊ စားတော်မူသတတ်ဟူသည်။ သစ္စံ၊ မှန်ပေသလော။

မင်းကြီး၏ အဖြေ

ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မိမိအမှုကို ဝန်ခံသဖြင့် စစ်သူကြီးကာဠဟတ်ကို အပြစ်တင်လိုရကား-

၃၇၇။ ဧဝမေဝ တထာ ကာဠ၊
ရသကော ပေသိတော မယာ။
မမ အတ္ထံ ကရောန္တဿ၊ ကိမေတံ ပရိဘာသသိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၃၇၇။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤသို့ဆိုတိုင်း ဟုတ်သည်သာလျှင်တည်း။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ရသကော၊ ရသကကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ပေသိတော၊ စေအပ်၏။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ကရောန္တဿ၊ ပြုစဉ်။ ဧတံ၊ ဤရသကကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပရိဘာသသိ၊ ဆဲရေးဘိသနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ဤမင်းသည်ကား မိမိနှုတ်ဖြင့်သာလျှင် ဝန်ခံဘိ၏။ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မင်းသည်အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤလူတို့ကို ဤမင်းသည် စားအပ်ကုန်၏။ ထိုမင်းကို ငါမြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းမြတ် ဤသို့ပြုတော်မမူလင့်၊ လူသားတို့ကို စားတော်မမူပါလင့်ဟု တားမြစ်၏။ ကာဠဟတ်... သင်သည် အသို့ဆိုသနည်း၊ ငါသည် ဤလူသားတို့ကို ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ အကယ်၍ အရှင်မင်းမြတ်သည် ဤလူသားကို ကြဉ်ရှောင်တော် မမူအံ့၊ ဤသို့ မကြဉ်ရှောင်သည်ရှိသော် ကိုယ်တော်ကိုလည်းကောင်း၊ တိုင်းပြည်အလုံးကိုလည်းကောင်း ဖျက်ဆီးသည်မည်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ကာဠဟတ်... ဤသို့ ပျက်စီးသော်လည်း ငါသည် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ထိုမင်းသိစိမ့်သောငှာ ဤဝတ္ထုကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြ၏။

ငါးကြီးအာနန္ဒာ

မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ငါးကြီးခြောက်ကောင်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငါးကြီး ခြောက်ကောင်တို့တွင် အာနန္ဒာမည်သောငါး, တိမိနန္ဒာမည်သောငါး, အဇ္ဈာရောဟမည်သောငါး, ဤငါးကြီး သုံးကောင်တို့သည် ယူဇနာငါးရာစီ ရှိကုန်၏။ တိပိင်္ဂလမည်သောငါး, တိမိရပိင်္ဂလမည်သောငါး, မဟာတိမိရပိင်္ဂလမည်သောငါး ဤငါးကြီးသုံးကောင်တို့သည် ယူဇနာ တစ်ထောင်စီ ရှိကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော ငါးကြီးတို့သည်လည်း ကျောက်စစ်မှော် ရေညှိကိုသာလျှင် စားကုန်၏။ ထိုငါးကြီးခြောက်ကောင်တို့တွင် အာနန္ဒာငါးကြီးသည် မဟာသမုဒ္ဒရာ နံပါးတစ်ဘက်၌ နေ၏။ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို ဖူးမြင်အံ့သောငှာ များစွာကုန်သော ငါးတို့သည် ကပ်လာကုန်၏။ တစ်နေ့သ၌ ထိုအလုံးစုံသော ငါးတို့အား ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသောလူ, အခြေလေးချောင်းရှိသော သားတို့အား မင်းသည်ထင်၏။ ငါတို့အား မင်းသည် မရှိ၊ ငါတို့သည်လည်း ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို မင်းမြှောက်ကြကုန်အံ့ဟု အကြံသည်ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ အလုံးစုံသောငါးတို့သည် တူသောဆန္ဒ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အာနန္ဒာငါးကြီးကို မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။ ထိုငါးတို့သည် ထိုအခါမှစ၍ ညဉ့်နံနက် ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးအား ခစားခြင်းငှာ သွားကုန်၏။

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ အာနန္ဒာငါးကြီးသည် တစ်ခုသောတောင်၌ ကျောက်စစ်ညှိမှော်ရေတို့ကို စားသည်ရှိသော် မသိ၍ မှော်ရေညှိဟူသောအမှတ်ဖြင့် ငါးတစ်ကောင်ကို စားမိ၏။ ထိုအသားကို စားမိသော အာနန္ဒာငါးကြီး၏ ကိုယ်အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးသည် အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ဤအစာသည် အလွန်အရသာ ရှိလေသနည်းဟု ထုတ်၍ ကြည့်လတ်သော် ငါးတုံးကိုမြင်၍ ငါသည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မသိသောကြောင့်လျှင် မစားမိဟုကြံ၍ ညဉ့်နံနက် ငါးတို့ ခစားအံ့သောငှာ လာ၍ ပြန်သွားသောအခါ၌ တစ်ကောင်သောငါးကို လည်းကောင်း နှစ်ကောင်သောငါးကို လည်းကောင်း စားအံ့။ ထင်ရှားစွာပြု၍ စားသည်ရှိသော် တစ်ကောင်သော ငါးသည်မျှလည်း ငါ့သို့ မချဉ်းကပ်လတ္တံ့။

အလုံးစုံသော ငါးတို့သည် ပြေးကုန်လတ္တံ့၊ ဖုံးလွှမ်းသည်ကိုပြု၍ ငါးတို့ပြန်သောအခါ နောက်ဆုံးငါးကိုသတ်၍ စားအံ့ဟုကြံလျက် ထိုသို့ကြံတိုင်းပြု၍ စား၏။ ငါးတို့သည် ကုန်သည်ကိုသိ၍ ကြံကြကုန်၏။ အဘယ်အရပ်မှလျှင် ငါတို့ဆွေမျိုးတို့အား ဘေးဖြစ်သနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်ကောင်သော ငါးပညာရှိသည် ငါသည် အာနန္ဒာငါးကြီး၏ အမူအရာကို မနှစ်သက်၊ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ ငါးတို့သည် ခစားအံ့သောငှာ သွားကြကုန်လတ်သော် အာနန္ဒာငါးကြီး၏ နားရွက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းလျက်တည်၏။ အာနန္ဒာငါးကြီးသည် ငါးတို့ကို လွှတ်လိုက်၍ အလုံးစုံတို့၏ နောက်မှသွားသောငါးကို စား၏။ ထိုပညာရှိသည် ထိုအမူအရာကိုမြင်လျှင် တစ်ပါးသောငါးတို့အား ထိုအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုအလုံးစုံသော ငါးတို့သည်လည်း ကြောက်လန့်တကြား ပြေးလေကုန်၏။

ဇာတ်တူသားစား၍ သေပြီ

အာနန္ဒာငါးကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ ငါးအသား၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် တစ်ပါးသောအစာကို မယူ၊ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးသည် မွတ်သိပ်ဆာလောင်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်ရကား ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ဤငါးတို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ ပြေးသွားကြလေကုန်သနည်းဟု ထိုငါးတို့ကို စုံစမ်းရှာဖွေသည်ရှိသော် တောင်တစ်ခုကိုမြင်၍ ငါမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် ဤတောင်ကိုမှီ၍ နေကုန်သည်ထင်၏။ ထိုတောင်ကို ရစ်ပတ်၍ စုံစမ်းရှာဖွေအံ့ဟု အမြီးဖြင့်လည်းကောင်း, ဦးခေါင်းဖြင့်လည်းကောင်း နံပါးနှစ်ဘက်၌ ရစ်ပတ်၍ရှာ၏။ ထို့နောင်မှ အကယ်၍ ဤတောင်၌ နေကုန်အံ့၊ ပြေးကုန်လတ္တံ့ဟု တောင်ကိုရစ်ပတ်သည်ရှိသော် မိမိ၏ အမြီးကိုမြင်၍ ဤငါးသည် ငါ့ကိုလှည့်ပတ်သဖြင့် တောင်ကိုမှီ၍ နေ၏ဟု အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ ယူဇနာငါးဆယ်ရှိသော မိမိအမြီးပိုင်းကို တစ်ပါးသော ငါးမှတ်သဖြင့် မြဲစွာဖမ်းယူ၍ အပိုင်းပိုင်းပြတ်စေလျက် စား၏။ သည်းစွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ သွေးအနံ့ကြောင့် ငါးတို့သည် ရုံးစုပြီးလျှင် အသားကိုဖဲ့၍ စားကုန်လျက် ဦးခေါင်းတိုင်အောင် သွားကုန်၏။ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပြန်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ အရိုးစုသည် တောင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံသွားကုန်သော ရသေ့, ရဟန်း, ပရိဗိုဇ်တို့သည် ထိုအရိုးစုကို မြင်ကုန်၍ လူတို့အား ကြားကုန်၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် သိကုန်၏။ ထိုဝတ္ထုကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုသော စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်-

၃၇၈။ အာနန္ဒော သဗ္ဗမစ္ဆာနံ၊ ခါဒိတွာ ရသဂိဒ္ဓိမာ။
ပရိက္ခိဏာယ ပရိသာယ၊
အတ္တာနံ ခါဒီယာ မတော။

၃၇၉။ ဧဝံ ပမတ္တော ရသဂါရဝေ ရတ္တော၊
ဗာလော ယဒိ အာယတိ နာဝဗုဇ္ဈတိ။
ဝိဓမ္မ ပုတ္တေ စဇိ ဉာတကေ စ၊
ပရိဝတ္တိယ အတ္တာနညေဝ ခါဒတိ။

၃၈၀။ ဣဒံ တေ သုတွာန ဝိဂေတု ဆန္ဒော၊
မာ ဘက္ခယိ ရာဇ မနုဿမံသံ။
မာ တွံ ဣမံ ကေဝလံ ဝါရိဇောဝ၊
ဒွိပဒါဓိပ သုညမကာသိ ရဋ္ဌံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၃၇၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရသဂိဒ္ဓိမာ၊ အရသာ၌ တပ်မက်မောခြင်း ရှိသော။ အာနန္ဒော၊ အာနန္ဒာငါးကြီးသည်။ သဗ္ဗမစ္ဆာနံ၊ အလုံးစုံသော ငါးတို့ကို။ ခါဒိတွာ၊ စား၍။ ပရိသာယ၊ ပရိသတ်သည်။ ပရိက္ခီဏာယ၊ ကုန်သည်ရှိသော်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ခါဒိယ၊ စား၍။ မတော၊ သေရလေသည်။

၃၇၉။ ဧဝံ၊ ဤအတူလျှင်။ ပမတ္တော၊ မေ့လျော့သော။ ရသဂါရဝေ၊ လူသားအရသာ သဘော၌။ ရတ္တော၊ တပ်မက်သော။ ဗာလာ၊ မလိမ္မာသော။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်။ အာယတိံ၊ နောင်ဖြစ်လတ္တံ့သော ဆင်းရဲကို။ ယဒိ နာဝ ဗုဇ္ဈတိ၊ အကယ်၍ သိတော်မမူအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ သိတော်မမူသည်ရှိသော်။ ပုတ္တေ စ၊ သားသမီးတို့ကိုလည်း။ ဝိဓမ္မ၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဉာတကေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ စဇိ၊ စွန့်လော့။ ပရိဝတ္တိယ၊ မြို့အလုံးကို လှည့်လည်လျက်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားကို။ အလဘိတွာ၊ မရသည်ရှိသော်။ အတ္တာနညေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ခါဒတိ၊ စားလတ္တံ့။

၃၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ သုတွာန၊ ကြားရသောကြောင့်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဆန္ဒော၊ လူသား၌ ချင်ခြင်းကို။ ဝိဂေတု၊ ပျောက်စေချင်ပါ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားကို။ မာဘက္ခယိ၊ စားတော်မမူပါလင့်။ ဒွိပဒါဓိပ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ကေဝလံ၊ စင်စစ်။ ဝါရိဇောဝ၊ ငါးမင်းအာနန္ဒာကဲ့သို့။ ဣဒံရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းကို။ သုညံ၊ ဆိတ်သည်ကို။ မာ အကာသိ၊ ပြုတော်မမူပါလင့်။

ဇမ္ဗုသပြေသီးမက်၍ သေရသူ

ထိုစကားကို ကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အချင်း ကာဠဟတ်... သင်သည်သာလျှင် ဥပမာကို သိသလော၊ ငါသည်လည်း သိ၏။ လူသားကို တပ်မက်မောသောကြောင့် ရှေးအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုရကား-

၃၈၁။ သုဇာတောနာမ နာမေန၊
ဩရသော တဿ အတြဇော။
ဇမ္ဗုပေသိ မလဒ္ဓါန၊
မတော သော တဿ သင်္ခယေ။

၃၈၂။ ဧဝမေဝ အဟံ ကာဠ၊ ဘုတွာ ဘက်ခံ ရသုတ္တမံ။
အလဒ္ဓါ မာနုသံ မံသံ၊ မညေ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၃၈၁။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ နာမေန၊ အမည်အားဖြင့်။ သုဇာတာနာမ၊ သုဇာတ အမည်ရှိသော။ ယော ကုဋုမ္ဗိကော၊ အကြင်သူကြွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ၊ ထိုသူကြွယ်၏။ အတြဇော၊ မိမိမှဖြစ်သော။ ဩရသော၊ သားဦးသည်။ ဇမ္ဗုပေသိံ၊ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို။ အလဒ္ဓါန၊ မရ၍။ တဿ ဇမ္ဗုပေသိယာ၊ ထိုဇမ္ဗုသပြေသီး၏။ သင်္ခယေ၊ ကုန်ခြင်းကြောင့်။ မတော၊ သေလေ၏။

၃၈၂။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရသုတ္တမံ၊ အရသာတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ဘက်ခံ၊ အစာကို။ ဘုတွာန၊ စားဦး၍။ မာနုသံမံသံ၊ လူသားကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ မညေ၊ စွန့်ရအံ့ယောင်တကား။

ဤဂါထာ၌ အကျဉ်းအားဖြင့် ပြဆောင်အပ်သော သုဇာတသူကြွယ်၏ အကြောင်းကို အဋ္ဌကထာ၌ ဤသို့ အကျယ်ပြဆောင်အပ်၏။

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ သုဇာတ အမည်ရှိသော သူကြွယ်သည် ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ဟိမဝန္တာမှ လာကုန်သော ရသေ့ငါးရာတို့ကို မိမိဥယျာဉ်၌ နေစေ၍ အမြဲလုပ်ကျွေး၏။ အိမ်၌ အမြဲ ငါးရာအတိုင်းအရှည်ရှိသော ဆွမ်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုရသေ့တို့သည်ကား ရံခါ ဇနပုဒ်သို့ ဆွမ်းခံသွားကုန်၏။ ရံခါ ကြီးစွာသော ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ဆောင်ယူ၍ စားကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ဆောင်ယူ၍ စားသောအခါ၌ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ယခုအခါ အရှင်ကောင်းတို့သည် သုံးရက် လေးရက်တို့ မလာကုန်၊ အဘယ်အရပ်သို့ သွားကြလေကုန်သနည်းဟု ကြံ၍ ထိုသူကြွယ်သည် မိမိသားငယ်ကို လက်၌ဆွဲစေ၍ ထိုရသေ့တို့ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသောအခါ၌ ထိုကျောင်းသို့လာ၏။ ထိုသူကြွယ် လာသောအခါ၌လျှင် ရသေ့ကြီးတို့ ခံတွင်းဆေးသောကာလ၌ ရေကိုပေး၍ အငယ်ဆုံးဖြစ်သော ရသေ့သည် ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စား၏။ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ရသေ့တို့ကိုရှိခိုး၍ ထိုင်လျက် အရှင်ဘုရားတို့ အဘယ်ကို ဘုဉ်းပေးတော်မူကြကုန်သနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ဒါယကာ... ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စားကုန်၏ဟု ပြောဆိုကုန်လတ်သော် ထိုစကားကိုကြား၍ သားသူငယ်သည် ချင်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်အား ရသေ့အပေါင်းတို့၏ ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရသေ့ကြီးသည် အတန်ငယ်သော ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေး၏။ ထိုသူငယ်သည် ထိုသပြေသီးကို စားရလျှင် အရသာ၌ အလွန်တပ်စွန်း၍ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့ ဟု အဖန်တလဲလဲ တောင်း၏။

သူကြွယ်သည် တရားနာပြီး၍ ချစ်သား... မငိုလင့်၊ အိမ်သို့ရောက်လျှင် စားရလတ္တံ့ဟု ထိုသားငယ်ကို လှည့်စားလျက် ဤသူငယ်ကိုမှီ၍ အရှင်ကောင်းတို့သည် ငြီးငွေ့ ကုန်လတ္တံ့ဟု ထိုသားငယ်ကို နှစ်သိမ့်စေလျက် ရသေ့အပေါင်းကို မပန်ကြားမူ၍လျင် အိမ်သို့ သွားလေ၏။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါမှစ၍ သူကြွယ်၏သားသည် ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့ ဟု ငိုမြည်တမ်း၏။ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ရသေ့တို့ကိုသာလျှင် ပြောကြားအံ့ဟု ဥယျာဉ်သို့ လာ၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည်လည်း ဤအရပ်၌ ငါတို့သည် ကြာမြင့်ကုန်ပြီဟု ဟိမဝန္တသို့လျှင် သွားကြကုန်သဖြင့် ကျောင်း၌ ရသေ့တို့ကို မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုသူငယ်အား သပြေသီး သရက်သီး ပိန္နဲသီး ငှက်ပျောသီး အစရှိသည်တို့ကို ပျားသကာနှင့်နယ်၍ ပေး၏။ ထိုအရာတို့သည် ထိုသူငယ်၏ လျှာဖျား၌ ထားကာမျှဖြင့်လျှင် လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသူငယ်သည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဤအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုသည်ဖြစ်၍ သုဇာတော နာမ နာမေန အစရှိသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။ (ဤသို့ အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ်အားဖြင့် ပြဆောင်အပ်၏။ )

ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဤမင်းကား အလွန်လျှင် အရသာ၌ တပ်မက်မော၏။ ထိုမင်းအား တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော ပုံသက်သေတို့ကို ပြဆောင်ဦးဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းမြတ်... လူသားကိုစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်

လူသားကိုစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... အကယ်၍ ကြဉ်ရှောင်တော် မမူနိုင်သည်ဖြစ်အံ့၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် ဆွေတော် မျိုးတော် အပေါင်းမှလည်းကောင်း၊ ပြည်စည်းစိမ် အသရေမှ လည်းကောင်း ယုတ်လတ္တံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။

သောတ္ထိယ အရက်သမား

အရှင်မင်းမြတ် လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဗာရာဏသီပြည်၌ပင်လျှင် ပဉ္စသီ ငါးပါးကိုစောင့်သော သောတ္ထိယအမျိုးသည် ရှိ၏။ ထိုသောတ္ထိယအမျိုးအား တစ်ယောက်သော သားငယ်သည်ရှိ၏။ ထိုသားငယ်သည် မိဘတို့အား ချစ်မြတ်နိုး၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ္မာ၏။ ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏ ကမ်းတစ်ဖက်သို့ ရောက်၏။ ထိုသားငယ်သည် အရွယ်တူဖြစ်ကုန်သော လုလင်ပျိုတို့နှင့်တကွ အပေါင်းဖွဲ့သဖြင့် သွား၏။ ထိုလုလင်မှ ကြွင်းကုန်သော အပေါင်းဖွဲ့ကုန်သော သူတို့သည် ငါးအမဲတို့ကို စားကုန်လျက် သုရာကို သောက်ကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ငါးအမဲအစရှိသည်တို့ကို မစား၊ သုရာကို မသောက်။ ထိုအပေါင်းအဖော်တို့သည် တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ ဤလုလင်သည် သုရာကို မသောက်သောကြောင့် ငါတို့အား အဖိုးကိုမပေး၊ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုလုလင်ကို သုရာသောက်စေကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုလုလင်နှင့်တကွ စည်းဝေး၍ အဆွေ သဘင်ကစားအံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ အဆွေတို့ သင်တို့သည်သာလျှင် သုရာကိုသောက်ကုန်လော့၊ ငါသည် မသောက်အံ့၊ သင်တို့သည်သာလျှင် သွားကြကုန်လော့ဟု ဆိုလတ်သော် အဆွေ သင်သောက်ရန်အလို့ငှာ နို့ရည်ကို ယူစေကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသောတ္ထိယလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။

သေသောက်ကြူးတို့သည် ဥယျာဉ်သို့သွားကုန်၍ ကြာပဒုမ္မာရွက်တို့၌ ထက်စွာသောသုရာကို ထုပ်၍ထားကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူတို့၏ သုရာသောက်သော ကာလ၌ လုလင်အား နို့ရည်ကိုပေးကုန်၏။ ထို့နောက် တစ်ယောက်သော သေသောက်ကြူးသည် အချင်းတို့... ကြာမှဖြစ်သော ပျားကို ဆောင်ယူခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု ဆောင်ယူစေ၍ ပဒုမ္မာကြာရွက်ထုပ်ကို အောက်မှ အပေါက်ဖောက်ပြီးလျှင် လက်တို့ဖြင့် ခံတွင်း၌ထား၍ စုတ်၏။ ဤအတူ တစ်ပါးသော သေသောက်ကြူး လုလင်တို့သည်လည်း ယူဆောင်၍ သောက်ကြကုန်၏။ လုလင်သည် ဤသည်ကား အသို့နည်းဟု မေး၍ ကြာပျားမည်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းတို့ ငါ့အားလည်း အတန်ငယ် ရလိုပါ၏။ ပေးပါကုန်လော့ ဟု ဆိုသဖြင့် ထိုလုလင်အားလည်း ပေးစေကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ကြာမှဖြစ်သောပျား ဟူသောအမှတ်ဖြင့် သုရာကိုသောက်၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်အားလည်း မီးကျီး၌ကင်သော အမဲကိုလည်း ပေးကုန်၏။ ထိုအမဲကိုလည်း စား၏။ ဤသို့လျှင် အဖန်တလဲလဲ သောက်သော ထိုလုလင်အား ယစ်သောအခါ၌ ဤသည်ကား ကြာမှဖြစ်သော ပျားမဟုတ်၊ ဤသည်ကား သုရာတည်း ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည်လည်း ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ငါသည် ဤသို့ ကောင်းမြတ်သော အရသာကိုမသိ၊ အချင်းတို့... သုရာကို ဆောင်ခဲ့ပါကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသေသောက်ကြူးတို့သည် တစ်ဖန်လည်း ဆောင်ယူ၍ ပေးကုန်၏။ ချင်ခြင်း မွတ်ခြင်းသည် များစွာဖြစ်၏။

ထိုအခါ တစ်ဖန်လည်း တောင်းပြန်သော ထိုလုလင်အား ကုန်ပြီ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် အချင်းတို့... ယခု ထိုသုရာကို ဆောင်ချေကုန်လော့ ဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကိုပေး၏။ ထိုလုလင်သည် တစ်နေ့ပတ်လုံး ထိုသူတို့နှင့်တကွ သောက်စား၍ ယစ်သောကြောင့် နီသောမျက်စိရှိသည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်လျက် မြည်တမ်းလျက် အိမ်သို့သွား၍ အိပ်၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်၏အဖသည် သုရာသောက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ အယစ်ပြေသည်ရှိသော် ချစ်သား... အသင်ချစ်သားသည် မသင့်လျော်သည်ကို ပြုကျင့်၏။ သောတ္ထိယအမျိုး၌ ဖြစ်ပါလျက် သုရာကို သောက်သဖြင့် မသင့်၊ တစ်ဖန် ဤသို့မပြုလင့် ဟု ဆို၏။ ဖခင်... သုရာသောက်သဖြင့် အကျွန်ုပ်အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်း ဟု ဆို၍ သုရာသောက်သောအဖြစ်သည် မသင့် ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဖခင်... အသို့ဆိုသနည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤသို့သဘောရှိသော ကောင်းမြတ်သော အရသာကို မရဘူးပါ ဟုဆို၏။ အဖပုဏ္ဏားသည်လည်း အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၏။ ထိုလုလင်သည်လည်း ကြဉ်ရှောင်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်ကို အဖပုဏ္ဏားသည် ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါတို့ အမျိုးအနွယ်သည်လည်း ပြတ်လတ္တံ့၊ ဥစ္စာသည်လည်း ပျက်စီးလတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ သားကို ဆုံးမလိုရကား-

၃၈၃။ မာဏဝ အဘိရူပေါသိ၊
ကုလေ ဇာတောသိ သောတ္ထိယေ။
န တွံ အရဟသိ တာတ၊ အဘက်ခံ ဘက္ခယေတဝေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၈၃။ မာဏဝ၊ လုလင်ဖြစ်သော။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဘိရူပေါ၊ အလွန်အဆင်းလှသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သောတ္ထိယေ၊ သောတ္ထိယဖြစ်သော။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဇာတော၊ ဖြစ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဘက်ခံ၊ မစားမသောက်အပ်သည်ကို။ ဘက္ခယေတဝေ၊ စားသောက်ခြင်းငှာ။ န အရဟသိ၊ မထိုက်။

အရက်ကိုမက်၍ သေရပြီ

ဤသို့သော စကားကို ပြောဆိုပြီး၍ကား ချစ်သား... ကြဉ်ရှောင်လော့၊ အကယ်၍ မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ ချစ်သား... ငါသည်လည်း ဤအိမ်မှထွက်အံ့၊ သင်ချစ်သားကိုလည်း တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ လုလင်သည် ဖခင်... ဤသို့နှင်ထုတ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်သည် သုရာသောက်ခြင်းကို စွန့်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင် ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို အဖပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-

၃၈၄။ ရသာနံ အညတရံ ဧတံ၊ ကသ္မာ မံ တွံ နိဝါရယေ။
သောဟံ တတ္ထ ဂမိဿာမိ၊ ယတ္ထ လစ္ဆာမိ ဧဒိသံ။

၃၈၅။ သောဝါဟံ နိပ္ပတိဿာမိ၊ န တေ ဝစ္ဆာမိ သန္တိကေ။
ယဿ မေ ဒဿနေန တွံ၊ နာဘိနန္ဒသိ ဗြာဟ္မဏ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၃၈၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ ဧတံ၊ ဤသုရာသည်။ ရသာနံ၊ အရသာတကာတို့တွင်။ အညတရံ၊ မြတ်သော တစ်ပါးသော အရသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နိဝါရယေ၊ တားမြစ်ဘိသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အရသာကို။ လစ္ဆာမိ၊ ရအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဂမိဿာမိ၊ သွားပါအံ့။

၃၈၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ယဿ-မေ၊ အကြင်ငါအား။ ဒဿနေန၊ မြင်ရသဖြင့်။ နာဘိနန္ဒသိ၊ မနှစ်သက်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင် ဖခင်၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ န ဝစ္ဆာမိ၊ မနေပြီ။ နိပ္ပတိဿမိ၊ ထွက်ပါတော့အံ့။

ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ငါသည် သုရာသောက်ခြင်းကို မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ အကြင်အမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင်ဖခင်သည် နှစ်သက်၏။ ထိုအမှုကို ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ အဖပုဏ္ဏားသည် သင်သည် ငါတို့ကို စွန့်သည်ရှိသော် ငါတို့သည်လည်း သင့်ကိုစွန့်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သားအား ကြားလိုရကား-

၃၈၆။ အဒ္ဓါ အညေပိ ဒါယာဒေ၊ ပုတ္တေ လစ္ဆာမ မာဏဝ။
တွဉ္စ ဇမ္မ ဝိနဿဿု၊ ယတ္ထ ပတ္တံ န တံ သုဏေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၈၆။ မာဏဝ၊ လုလင်။ ဒါယာဒေ၊ အမွေခံထိုက်သော။ အညေပိ၊ သင်မှတစ်ပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပုတ္တေ၊ သားသမီးတို့ကို။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ လစ္ဆာမ၊ ရကုန်အံ့။ ဇမ္မ၊ သူယုတ်။ ယတ္တ၊ အကြင်အရပ်သို့။ ပတ္တံ၊ ရောက်လေသော။ တံ၊ သင့်ကို။ န သုဏေ၊ ငါတို့မကြားရ။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ တွံ၊ သင်သည်လျှင်။ ဝိနဿဿု၊ သွားလေလော့။

ထိုအခါ အဖပုဏ္ဏားသည် ထိုသားယုတ်ကို တရားဆုံးဖြတ်ရာအရပ်သို့ ဆောင်၍ သားမဟုတ်သောအဖြစ်ကိုဆို၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ ထိုလုလင်သည် နောက်အဖို့၌ အထောက်အပံ့ မရှိသောကြောင့် အထီးကျန်သည်ဖြစ်၍ ပုဆိုးနွမ်းကိုဝတ်ရသဖြင့် ခွက်လက်စွဲလျက် အစာ အာဟာရအလို့ငှာ တောင်းစားလျက် တစ်ခုသောနံရံကိုမှီ၍ သေ၏။

ဤအကြောင်းကိုဆောင်၍ စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပြလျက် မြတ်သောမင်းကြီး... အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်တို့စကားကို အကယ်၍ လိုက်နာတော်မမူအံ့၊ သင်မင်းကြီးအား ပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုကုန်အံ့ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-

၃၈၇။ ဧဝမေဝ တုဝံ ရာဇ၊ ဒွိပဒိန္ဒ သုဏောဟိ မေ။
ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ တံ ရဋ္ဌာ၊
သောဏ္ဍံ မာဏဝကံ ယထာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၈၇။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ သောဏ္ဍံ၊ သေသောက်ကြူးသော။ မာဏဝကံ၊ လုလင်ပျိုကို။ ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ ယထာ၊ တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ၊ နှင်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့။

နတ်သမီးကိုမက်၍ သေသူ

ဤသို့စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဥပမာ ပုံသက်သေကို ပြဆောင်သော်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသော ပုံသက်သေကို စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်အား ပြန်လိုရကား-

၃၈၈။ သုဇာတော နာမ နာမေန၊
ဘာဝိတတ္တာန သာဝကော။
အစ္ဆရံ ကာမယန္တောဝ၊ န သော ဘုဉ္ဇိ န သော ပိဝိ။

၃၈၉။ ကုသဂ္ဂေနုကမာဒါယ၊ သမုဒ္ဒေ ဥဒကံ မိနေ။
ဧဝံ မာနုသကာ ကာမာ၊ ဒိဗ္ဗကာမာန သန္တိကေ။

၃၉၀။ ဧဝမေဝ အဟံ ကာဠ၊ ဘုတွာ ဘက်ခံ ရသုတ္တမံ။
အလဒ္ဓါ မာနုသံ မံသံ၊ မညေ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဆို၏။

၃၈၈။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဘာဝိတတ္တာနံ၊ ပွားစေအပ်ကုန်သော စိတ်ရှိကုန်သော။ ပဉ္စန္နံ ဣသိသတာနံ၊ ရသေ့ငါးရာတို့၏။ သာဝကော၊ တပည့်ဒကာဖြစ်သော။ နာမေန၊ အမည်အားဖြင့်။ သုဇာတော နာမ၊ သုဇာတ အမည်ရှိသော။ ယော ကုဋုမ္ဗိကော၊ အကြင်သူကြွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ကုဋုမ္ဗိကော၊ ထိုသူကြွယ်သည်။ အစ္ဆရံ၊ နတ်သမီးကို။ ကာမယန္တောဝ၊ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍လျှင်။ န ဘုဉ္ဇိ၊ စားလည်းမစား။ သော၊ ထိုသူကြွယ်သည်။ န ပိဝိ၊ သောက်လည်း မသောက်။

၃၈၉။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ကုသဂ္ဂေန၊ သမန်းမြက်ဖြင့်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သမုဒ္ဒေ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ မိနေ ယထာ၊ နှိုင်းယှဉ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ထို့အတူ။ မာနုသကာ၊ လူ၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒိဗ္ဗကာမာနံ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

၃၉၀။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဝေမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရသုတ္တမံ၊ အရသာတကာတို့ထက် မြတ်သော အရသာရှိသော။ ဘက်ခံ၊ အစာကို။ ဘုတွာ၊ စားဦး၍။ မာနုသံမံသံ၊ လူသားကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ မညေ၊ စွန့်ရအံ့ယောင်တကား။

ဤဂါထာတို့၌ အကျဉ်းအားဖြင့် ဆောင်အပ်သော သုဇာတသူကြွယ်၏ဝတ္ထုကို အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ် ဤသို့ပြဆောင်အပ်၏။

နတ်သမီးကိုမက်၍ သေရသူ

အောက်၌ဆိုအပ်ပြီးသော သုဇာတမည်သော သူကြွယ်သည် ရသေ့ငါးရာတို့ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စားသောအခါ၌ မလာသည်ကိုသိ၍ အရှင်ကောင်းတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် မကြွလာကုန်သနည်း၊ အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်သို့ ကြွတော်မူကုန်အံ့၊ အကြောင်းကိုသိအံ့။ အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ခုသောအရပ်သို့ ကြွတော်မမူကုန်အံ့၊ ထိုသို့ တစ်ပါးသော အရပ်သို့ ကြွတော်မမူကုန်သည်ရှိသော် ထိုအရှင်မြတ်တို့၏ အထံ၌ တရားတော်ကို နာအံ့ဟု ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရသေ့အပေါင်းကိုရှိခိုး၍ ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရှင်ရသေ့ကြီးအထံ၌ တရားနာလျက်နေစဉ်လျှင် နေသည်ဝင်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် လွှတ်လိုက်ကုန်သော်လည်း ယနေ့ ဤကျောင်း၌သာလျှင်နေအံ့ဟုဆို၍ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ အိပ်၏။ ညဉ့်အဖို့၌ သိကြားနတ်မင်းသည် နတ်သမီးအပေါင်းခြံရံလျက် မိမိ အလုပ်အကျွေးတို့နှင့်တကွ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးအံ့သောငှာ လာလတ်၏။ အလုံးစုံသော ကျောင်းအရံသည် တစ်ပြိုင်နက်သာလျှင် လင်း၏။ သုဇာတာ သူကြွယ်သည် ဤအလင်းကား အဘယ်နည်းဟု ထ၍ ကျောင်းအပေါက်ဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးအံ့သောငှာ လာလတ်သော နတ်သမီးအပေါင်း ခြံရံအပ်သော သိကြားနတ်မင်းကိုမြင်၍ နတ်သမီးတို့ကို မြင်သည်နှင့်တကွလျှင် ရာဂဖြင့်တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုကျောင်း၌နေ၍ သာယာစွာသော တရားတော်ကို နာပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ် ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။

သုဇာတာ သူကြွယ်သည်လည်း မိုးသောက်သောနေ့၌ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ ညဉ့်အဖို့၌ အရှင်ဘုရားတို့ကို ရှိခိုးအံ့သောငှာလာသော ထိုသူသည် အဘယ်မည်သော သူနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ဒါယကာ... သိကြားမင်းတည်းဟု ပြောဆို၍ ထိုသိကြားနတ်မင်းကို ခြံရံလျက်နေကုန်သော ထိုမိန်းမတို့ကား အဘယ်မည်သော သူတို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ဒါယကာ ဤမိန်းမတို့ကား နတ်သမီးတို့တည်းဟု ပြောဆိုသဖြင့် ထိုသူကြွယ်သည် ရသေ့အပေါင်းကိုရှိခိုး၍ အိမ်သို့သွားပြီးလျှင် အိမ်သို့ရောက်သောအခါမှစ၍ ငါ့အား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါအား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့ဟု မြည်တမ်း၏။ ဆွေမျိုးတို့သည် ခြံရံကုန်၍ ဖုတ်ဝင်လေသလောဟု လက်ဖျစ်တီးကုန်၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ငါ့ကိုဖုတ်မဝင်၊ ငါသည် ဤနတ်သမီးကို မပြောဆို၊ တာဝတိံသာ နတ်သမီးကိုသာလျှင် ပြောဆို၏ဟုဆို၍ ဤသူကား နတ်သမီးတည်းဟု နတ်သမီးကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ယူပြအပ်သော မိမိမယားကို လည်းကောင်း ပြည့်တန်ဆာမကို လည်းကောင်း ကြည့်၍ ဤသူကား နတ်သမီးမဟုတ်၊ ဤသူသည် ဘီလူးမတည်း၊ ငါအား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့ဟု မြည်တမ်းလျက် အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်လေ၏။

အချင်း ကာဠဟတ်... အကြင်သူသည် သမန်းမြက်ဖျားဖြင့် ရေကိုယူ၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ရေသည် ဤမျှသည်ဖြစ်ရာ၏ဟု မဟာသမုဒ္ဒရာရေနှင့်တကွ နှိုင်းယှဉ်ရာ၏။ ထိုသူသည် သက်သက်သာလျှင် နှိုင်းယှဉ်ရာ၏။ သမန်းမြက်ဖြင့် ယူအပ်သော ရေသည်ကား အလွန်နည်းသည်သာလျှင် ဖြစ်သကဲ့သို့။ ထို့အတူလျှင် လူ၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့သည် နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့၏အထံ၌ သမန်းမြက်ဖျားဖြင့် ယူအပ်သော ရေကဲ့သို့လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသုဇာတာ သူကြွယ်သည် တစ်ပါးသောမိန်းမကို မကြည့်မူ၍ နတ်သမီးကိုသာလျှင် တောင့်တလျက် သေလေ၏။ ထိုသူကြွယ်သည် နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်ကိုမရ၍ မိမိအသက်ကိုစွန့်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါသည်လည်း မြတ်သော အရသာဖြစ်သော လူသားကို မရသည်ရှိသော် ငါ၏အသက်ကို စွန့်ရအံ့ဟုဆို၏။ ဤသို့ အဋ္ဌကထာ၌ ပြဆောင်အပ်၏။

ဇာတ်တူသားစား ရွှေဟင်္သာများ

ဤသို့ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ပြဆောင်အပ်သော ပုံသက်သေ စကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဤမင်းကား အလွန်လျှင် အရသာ၌ မက်မော၏။ ထိုမင်းကို သိစေအံ့ဟုကြံ၍ မိမိနှင့် ဇာတ်တူဖြစ်သောသူ၏ အသားကိုစား၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားတတ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့ စင်လျက်လည်း ပျက်စီးကုန်သေး၏ ဟု ထိုအကြောင်းကို မိမိအရှင်ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပြလိုရကား -

၃၉၁။ ယထာပိတေ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဟံသာ ဝေဟာယသင်္ဂမာ။
အဘုတ္တပရိဘောဂေန၊ သဗ္ဗေ အဗ္ဘတ္ထတံ ဂတာ။

၃၉၂။ ဧဝမေဝ တုဝံ ရာဇ၊ ဒွိပဒိန္ဒ သုဏောဟိ မေ။
အဘက်ခံ ရာဇ ဘက္ခေသိ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗာဇယန္တိ နံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။

၃၉၁။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ ဝေဟာယသင်္ဂမာ၊ ကောင်းကင်သို့ပျံသွားလေ့ရှိကုန်သော။ ယေ ဟံသာ၊ အကြင်ဟင်္သာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ တေ ဟံသာ၊ ထိုရွှေဟင်္သာတို့သည်။ အဘုတ္တပရိဘောဂေန၊ မစားအပ်သော အစာကို စားသောကြောင့်။ အဗ္ဘတ္ထတံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဂတာ ယထာပိ၊ ရောက်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။

၃၉၂။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဘက်ခံ၊ မစားအပ်သော အစာကို။ ဘက္ခေသိ၊ စားတော်မူဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ ပဗ္ဗာဇယန္တိ၊ နှင့်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့။

ဤဥပမာ ပုံသက်သေ၌ အကျဉ်းမျှ ပြဆောင်အပ်သော ဇာတ်တူဖြစ်သော အသားကို စားသောကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာမင်းတို့၏ ဝတ္ထုကို အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ်ပြဆောင်အပ်၏။

လွန်လေပြီးသောအခါ စိတ္တကုဋ်တောင်ဝယ် ရတနာရွှေဂူ၌ ကိုးသောင်းကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာတို့သည် မိုးလေးလပတ်လုံး အပသို့ မထွက်ကုန်။ အကယ်၍ ထွက်ကုန်ငြားအံ့၊ ရေပြည့်သော အတောင်တို့ဖြင့် ပျံသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌သာလျှင် ကျကုန်၏။ ထို့ကြောင့် အပသို့ မထွက်ကုန်။ မိုးကာလ နီးလတ်သော် ဇာတဿရအိုင်မှ အလိုလိုသာလျှင်ဖြစ်သော သလေးတို့ကို ဆောင်ယူ၍ ရွှေဂူကို ပြည့်စေပြီးလျှင် သလေးကို စားကုန်လျက် နေကုန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာတို့၏ ရွှေဂူတံခါး၌ တစ်ခုသော ရထားလှည်းဘီး ပမာဏရှိသော ဥဏ္ဏနာဘိ အမည်ရှိသောပင့်ကူသည် တစ်လတစ်လ၌ တစ်ခုတစ်ခုသော အမြှေးကိုဖွဲ့၏။ ထိုပင့်ကူ၏ တစ်ခုတစ်ခုသော အမြှေးချည်သည် နွားချည်ကြိုးပမာဏ ရှိ၏။ ဟင်္သာတို့သည် ထိုပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်ကို ဖောက်လတ္တံ့ ဟု တစ်ခုသော ဟင်္သာပျိုအား နှစ်စုသောအစာတို့ကို ပေးကုန်၏။ ထိုဟင်္သာပျိုသည် မိုးစဲလတ်သော် အလုံးစုံသော ဟင်္သာတို့ရှေ့က သွား၍ ထိုပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်ကို ဖောက်၏။ ကြွင်းကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် ထိုခရီးဖြင့် သွားကြကုန်၏။

ထိုအခါ တစ်ပါးသော ကာလ၌ ငါးလပတ်လုံး မိုးရွာ၏။ ဟင်္သာတို့သည် အစာကုန်လတ်သော် အသို့လျှင် ပြုပါရအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်၍ ငါတို့သည် အသက်ရှင်ကုန်သည်ရှိသော် အဥတို့ကို ရကုန်လတ္တံ့၊ ရှေးဦးစွာ အဥတို့ကို စားကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ဟင်္သာငယ်တို့ကို စားကုန်၏။ ထို့နောင်မှ အိုသောဟင်္သာတို့ကို စားကုန်၍ ငါးလလွန်သဖြင့် မိုးစဲလတ်သော် ပင့်ကူသည် ငါးခုသော အမြှေးကွန်ရက်တို့ကို ဖွဲ့၏။ ဟင်္သာတို့သည် မိမိနှင့် ဇာတ်တူတို့၏ အသားကို စားကုန်သောကြောင့် နည်းသောအား ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ နှစ်ဆတက်သော အစုအစာကိုရသော ဟင်္သာပျိုသည် ပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်တို့ကို ဖြတ်သဖြင့် လေးထပ်သော ကွန်ရက်တို့ကို ဖောက်၏။ ငါးခုမြောက်သော ကွန်ရက်ကိုဖောက်ခြင်းငှာ မတက်နိုင်။ ထိုငါးခုမြောက်သော ကွန်ရက်၌သာလျှင် ငြိလေ၏။ ထိုအခါ ပင့်ကူသည် ထိုဟင်္သာပျို၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ သွေးကိုသောက်၏။ တစ်ပါးကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်လည်း လာလတ်ကုန်၍ ကွန်ရက်ကို ဖောက်ကုန်၏။ ထိုဟင်္သာတို့သည်လည်း ထိုကွန်ရက်၌သာလျှင် ငြိကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ပင့်ကူသည် အလုံးစုံကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ သွေးကိုသောက်၏။ ထိုအခါ ဓတရဋ္ဌဟင်္သာမျိုးသည် ပြတ်၏။

ထိုဟင်္သာတို့သည် မစားအပ်သော မိမိတို့နှင့် ဇာတ်တူတို့၏ အသားကို စားကုန်သကဲ့သို့ ထို့အတူ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မစားအပ်သော လူသားကို စားတော်မူဘိ၏။ တိုင်းပြည်အလုံးသည် ဘေးသို့ရောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်သည် လူသားစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူလော့၊ အကြင့်ကြောင့် မစားအပ်သာ မိမိနှင့် ဇာတ်တူဖြစ်သော လူသားကို စားတော်မူဘိ၏။ ထို့ကြောင့် ဤပြည်သူတို့သည် အရှင်မင်းမြတ်ကို တိုင်းနိုင်ငံမှ နှင်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ပြ ဆောင်အပ်၏။

တိုင်းပြည်မှ နှင်လိုက်ပြီ

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တစ်ပါးသော ပုံဥပမာကိုလည်း ဆိုလိုသည်ဖြစ်၏။ ပြည်သူတို့သည်ကား ထလတ်ကုန်၍ အရှင်စစ်သူကြီး... အသို့ပြုကုန်သနည်း၊ လူသားစား ခိုးသူကိုယူ၍ အသို့ကျင့်လတ္တံ့နည်း၊ အကယ်၍ လူသားစားခြင်းကို မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ ထိုမင်းကို တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်တော်မူလော့ ဟု ဆိုကုန်၍ ထိုမင်းအား စကားဆိုစိမ့်သောငှာ မပေးကုန်။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် များစွာကုန်သော လူတို့၏စကားကို ကြား၍ ကြောက်ရကား တစ်ဖန်ဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ တစ်ဖန်လည်း ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကို စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် အရှင်မင်းမြတ်... အသို့နည်း၊ လူသားကို ကြဉ်ရှောင်အံ့သောငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့လော၊ သို့မဟုတ် မတတ်နိုင်လတ္တံ့လော ဟု မေးပြန်၍ မတတ်နိုင် ဟု ဆိုလတ်သော် အလုံးစုံကုန်သော ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကို လည်းကောင်းသားတော် သမီးတော်တို့ကိုလည်းကောင်း ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်သည်တို့ကို ရှုတော်မူလော့ ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့ကို လည်းကောင်း မှူးတော်မတ်တော် အပေါင်းတို့ကိုလည်းကောင်း, မင်းစည်းစိမ်အသရေကို လည်းကောင်း ရှုတော်မူလော့၊ မပျက်ပါစေလင့်၊ လူသားကို စားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူပါဟုတင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါသည် ဤစည်းစိမ်ကို လူသားထက် မချစ်အပ်ကုန် ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား ဤမြို့မှလည်းကောင်း, ဤတိုင်းပြည်မှ လည်းကောင်း ထွက်တော်မူကုန်လော့ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် အချင်း ကာဠဟတ်... ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိပြီ၊ မြို့မှထွက်သွားတော့အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား တစ်ခုသော သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း, ရသကကို လည်းကောင်း လူသားချက်ရန် အိုးကိုလည်းကောင်း ငါ့အားပေးပါ ဟုဆို၏။ ထိုအခါ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း လူသားချက်သော အိုးကိုလည်းကောင်း, လူသားထည့်သော တောင်းကိုလည်းကောင်း, ရသကကိုလည်းကောင်း ပေးပြီးလျှင် တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုကုန်၏။

မရ ရသက ချိုင်

ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း ရသကကိုလည်းကောင်း ယူ၍ မြို့နန်းမှ ထွက်သွားပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ တစ်ခုသော ပညောင်ပင်ရင်း၌ နေရာအရပ်ကို ပြုသဖြင့် ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌ နေလျက် တောအုပ်ခရီး၌ရပ်၍ လူတို့ကိုသတ်ပြီးလျှင် ဆောင်ယူ၍ စားတော်ချက် ရသကအား ပေး၏။ ရသကသည်လည်း လူသားကိုချက်၍ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ဆက်ရ၏။ ဤသို့လျှင် နှစ်ယောက်သူတို့သည် အသက်မွေးခြင်းကို ပြုကုန်၏။ လူကိုဖမ်းသာအခါ၌ကား ငါသည် လူကို ခိုးစား သတ်ဖြတ်တတ်သော ပေါရိသာဒတည်းဟု မိမိအမည်ကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ထွက်လတ်သော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည် ကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော သူတို့သည် မြေ၌လဲကုန်၏။ ထိုလူတို့တွင် အကြင်သူကို အလိုရှိ၏။ ထိုသူကို ခြေထောက်မိုးမျှော်၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုးထား၍ ပုတ်ခတ်သတ်ပြီးလျှင် ရသကအားပေး၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် တစ်နေ့သောအခါ တော၌ တစ်စုံတစ်ခုသော လူသားကိုမရ၍ လာလတ်သည်ရှိသော် ခုံလောက်၌ အိုးကို တည်လော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အမဲသည် အဘယ်မှာနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ငါသည် အမဲကို ရလတ္တံ့ ဟုဆို၏။ ထိုရသကသည် ယခုအခါ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ ဟု တုန်လှုပ်လျက် ခုံလောက်၌ မီးညှိ၍ အိုးကိုတည်၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ထိုရသကကို သန်လျက်ဖြင့်ခုတ်ပြီးလျှင် အသားကိုချက်၍ စား၏။ ထိုအခါမှစ၍ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် ဖြစ်၏။ မိမိကိုယ်တိုင်သာလျှင် ချက်၍စား၏။ ပေါရိသာဒသည် ခရီးသွားကုန်သော သူတို့ကို သတ်၍ စား၏ဟု ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ထင်ရှား၏။

ပေါရိသာဒ ငုတ်စူးပြီ

ထိုအခါ တစ်ယောက်သော ပြည့်စုံသော ဥစ္စာစည်းစိမ် ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြုလျက် အရှေ့ အစွန်းမှသည် အနောက်အစွန်းသို့ သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ပေါရိသာဒ အမည်ရှိသော ခိုးသူသည် ခရီး၌ လူတို့ကိုသတ်သတတ်၊ ဥစ္စာကိုပေး၍ ထိုတောအုပ်ကို လွန်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုဏ္ဏားသည်

တောအုပ်၌နေကုန်သော သူတို့ကိုဆို၏။ သင်တို့သည် ငါ့ကို တောအုပ်ကို လွန်စေကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးပြီးလျှင် ထိုသူတို့နှင့်တကွ ခရီးသို့သွား၏။ သွားသော်လည်း ထိုပုဏ္ဏားသည် အလုံးစုံသောလှည်းကို ရှေ့ကသွားစေသဖြင့် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးသော် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် ဖြူသောနွားကသော ညင်သာသောလှည်း၌ စီးလျက် ထိုတောအုပ်ကိုစောင့်သော သူတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် မိမိသည် အလုံးစုံသောလူတို့၏ နောက်မှသွား၏။ ထိုခဏ၌ ပေါရိသာဒသည် သစ်ပင်သို့တက်၍ လူကိုစုံစမ်း ကြည့်ရှုသည်ရှိသော် လာလတ်သော ထိုပုဏ္ဏားကို မြင်၍ ဤပုဏ္ဏားမှကြွင်းသောသူတို့၌ စားဖွယ်သည် အဘယ်မှာရှိအံ့နည်းဟု အလုံးစုံသော သူတို့၌ကင်းသော ဆန္ဒရှိသည်ဖြစ်၍ ပုဏ္ဏားကို မြင်သောအခါမှ စ၍ စားလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယိုစီးသော တံတွေးရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် မိမိအထံသို့ ထိုပုဏ္ဏား ရောက်လတ်သော် သစ်ပင်မှဆင်းသက်၍ ဟယ် အချင်းတို့... ငါသည် ပေါရိသာဒတည်း ဟု မိမိအမည်ကို သုံးကြိမ်ကြား၍ သန်လျက်ကို ပတ်ပတ်လှည့်လျက် သဲဖြင့် ထိုသူတို့၏ မျက်စိတို့ကို ပြည့်စေသကဲ့သို့ ပြေးလာ၏။

တစ်ယောက်သော သူသည်လည်း တည်တံ့ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောမည်သည် မရှိ။ အလုံးစုံသော သူတို့သည် ရင်ဖြင့် မြေ၌ ဝပ်ကုန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ညင်သာသောလှည်း၌စီးသော ပုဏ္ဏားကို ခြေ၌ကိုင်၍ ကျောက်ကုန်း၌ ဦးခေါင်း စောက်ထိုးတွဲလျားဆွဲလျက် ဦးခေါင်းကို ဖမျက်တို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်လျက် ချီယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည်ထ၍ အိုအချင်းတို့... ငါတို့သည် ပုဏ္ဏားလက်မှ အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူကုန်၏။ ငါတို့အား ယောက်ျားတို့သည် ပြုအပ်သောကိစ္စသည် အသို့နည်း၊ တတ်နိုင်မူလည်း ဖြစ်စေ၊ မတတ်နိုင်မူလည်းဖြစ်စေ အတန်ငယ်လိုက်ကုန်အံ့ဟု လူတို့သည် ထိုပေါရိသာဒသို့ လိုက်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း ပြန်ကြည့်လတ်သော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မမြင်၍ ဖြည်းဖြည်းသွား၏။ ထိုခဏ၌ အားနှင့်ပြည့်စုံသော တစ်ယောက်သော ရဲရင့်သောသူသည် လျင်မြန်စွာလိုက်၍ ပေါရိသာဒကို မီလေ၏။ ပေါရိသာဒသည် ထိုရဲရင့်သောသူကို မြင်၍ တစ်ခုသော စောင်ရန်းကို ခုန်လတ်သော် ရှားငုတ်ကို နင်းမိ၏။ ရှားငုတ်သည် ဖဝါမှစူး၍ ခြေဖမိုးသို့ ထွက်၏။ သွေးယိုစီးလျက် ခုန်သည်ဖြစ်၍ သွား၏။ ထိုအခါ ရဲရင့်သောသူသည်

ထိုပေါရိသာဒကိုမြင်၍ အချင်းတို... ငါသည် ဤပေါရိသာဒကို ထိုးပစ်အပ်ပြီ၊ သက်သက်သော်ကား သင်တို့သည် နောက်မှ လာလှည့်ကုန်၊ ထိုပေါရိသာဒကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် အားနည်းသောအဖြစ်ကို သိကုန်၍ ပေါရိသာဒသို့ လိုက်ကုန်၏။

ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို တောင်းပန်

ပေါရိသာဒသည် ထိုလူတို့ လိုက်သောအဖြစ်ကို သိလျှင် ပုဏ္ဏားကိုလွှတ်၍ မိမိကိုယ်ကို ချမ်းသာခြင်းကို ပြု၏။ အခစားသော သူတို့သည် ပုဏ္ဏားကို ရသောအခါမှစ၍ ငါတို့အား ခိုးသူဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်းဟု ထိုအရပ်မှလျှင် ပြန်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း မိမိနေရာ ပညောင်ပင် ရင်းသို့ သွားပြီးလျှင် ပညောင်ပင်မြစ် ပါးပျဉ်းကြားသို့ဝင်၍ အိပ်လျက် အရှင်ပညောင်ပင်စောင့်နတ်... အကယ်၍ ခုနစ်ရက်အတွင်း၌လျှင် ငါ၏အနာကို ချမ်းသာအောင် ပြုခြင်းငှာ တတ်နိုင်သည် ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့၏ လည်ချောင်းသွေးဖြင့် အရှင်နတ်မင်း၏ ပင်စည်ကိုဆေးအံ့၊ အအူတို့ဖြင့် ရစ်ပတ်၍ ငါးပါးသော အရသာရှိသော အမဲသားဖြင့် ပူဇော်သောအမှုကို ငါ ပြုအံ့ဟု တောင်းပန်ခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပေါရိသာဒအား ထမင်းအဖျော် အမဲသားကို မရသဖြင့် ကိုယ်သည် ခြောက်ကပ်၍ ခုနစ်ရက်အတွင်း၌သာလျှင် အနာသည် ချမ်းသာ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုအနာ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကို မှတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် နှစ်ရက်သုံးရက် လူသားကိုစား၍ အားကိုယူ၍ ငါ့အား ဤနတ်သည် များစွာ ကျေးဇူးကိုပြုပေ၏။ ထိုနတ်အား တောင်းပန်ခြင်းကို လွတ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ကိုယူကာ ပညောင်ပင်ရင်းမှထွက်၍ တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကို ဆောင်ယူချေအံ့ဟု သွား၏။

ပဒလက္ခဏ မန္တန်

ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို ရှေးဘဝ၌ ဘီလူးဖြစ်သောအခါ အတူတကွ လူသားစားဖက်ဖြစ်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ဘီလူးသည် လှည့်လည်သွားလာစဉ် ပေါရိသာဒကိုမြင်၍ ဤသူသည် ရှေးဘဝ၌ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းတည်း ဟု သိ၍ အဆွေ ငါ့ကို သိ၏လောဟု မေး၏။ မသိပါဟု ဆိုလတ်သော် ထိုအခါ ပေါရိသာဒအား ဘီလူးသည် ရှေးဘဝ၌ ဖြစ်ဖူးသောအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် သိ၍ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၏။ အဘယ်အရပ်၌ ဖြစ်သနည်းဟု မေးလတ်သော် ဖြစ်ရာအရပ်ကိုလည်းကောင်း၊ တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သော အကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ယခုအခါ၌ နေသောအရပ်ကိုလည်းကောင်း ရှားငုတ်စူးမိသော အကြောင်းကို လည်းကောင်း နတ်အား တောင်းပန်ခြင်းမှ လွတ်စိမ့်သောငှာ သွားသော အကြောင်းကို လည်းကောင်း အလုံးစုံကို ပြောဆို၍ အဆွေ... သင်သည်လည်း ငါ၏ ဤအမှုကို ပြေလည်အောင် ကူညီသင့်ပါ၏။ အဆွေ... ငါတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ အဆွေ ငါသည် မလိုက်အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ့အား တစ်ခုသောအမှုသည် ရှိ၏။ ငါသည်လျှင် အဖိုးများစွာထိုက်သော ပဒလက္ခဏမည်သော တစ်ခုသောမန္တရားကို တတ်၏။ ထိုမန္တရားသည် ခွန်အားကိုလည်းကောင်း လျင်မြန်ခြင်းကို လည်းကောင်း ဘုန်းတန်ခိုးကိုလည်းကောင်း အသံကိုလည်းကောင်း ပြုနိုင်၏။ ထိုမန္တရားကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘီလူးသည်လည်း ထိုပေါရိသာဒအား ပဒလက္ခဏ မန္တန်ကိုပေး၍ သွားလေ၏။

မင်းတို့ကို ဖမ်းခြင်း

ပေါရိသာဒသည် မန္တန်ကိုသင်၍ ထိုအခါမှစ၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်၏။ ရဲရင့်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ခုနစ်ရက်အတွင်း၌သာလျှင် တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို ဥယျာဉ်အစရှိသည်တို့သို့ သွားသည်တို့ကိုမြင်လျှင် လေကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်း အဟုန်ဖြင့် ပြေးသွားလျက် ဟယ်အချင်းတို့... ငါကား ပေါရိသာဒတည်းဟု အမည်ကိုကြား၍ ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာလျက် ကြောက်မက်ဖွယ်သို့ ရောက်သည်ကိုပြု၍ ခြေတို့ကိုကိုင်လျက် ဦးခေါင်းစောက်ထိုးထား၍ ဖနှောင့်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုပုတ်ခတ်လျက် လေကဲ့သို့သော လျင်ခြင်းဖြင့် ဆောင်ယူ၍ လက်ဝါးပြင်တို့၌ အပေါက်ဖောက်ပြီးလျှင် ကြိုးဖြင့်သီပြီး ခြေဖျားတို့ဖြင့် မြေကို ထိစေကုန်လျက် ပညောင်ပင်၌ ဆွဲ၏။

ထိုအလုံးစုံသော မင်းတို့သည် လေခတ်သည်ရှိသော် ညှိုးသော လိပ်ဆူးရွှေပန်းကုံးကဲ့သို့ တပြောင်းပြန်ပြန် လည်ကုန်လျက် တွဲရရွဲဆွဲကုန်၏။ သုတသောမမင်းသည်ကား ငါ၏ ဆရာစောင်ပေတည်း၊ အကယ်၍ ထိုသုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူသည်ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းသည် အချည်းနှီးဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ သုတသောမမင်းကို မဆောင်ယူ။ ထိုပေါရိသာဒသည် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု မီးညှိ၍ တံစို့ကို ချွန်လျက်နေ၏။

သုတသောမမင်းကို ဖမ်းစေခြင်း

ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုအမူအရာကိုမြင်၍ ဤပေါရိသာဒသည် ငါ့အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုလတ္တံ့ သတတ်၊ ငါသည် ထိုပေါရသာဒအနာကိုလည်း တစ်စုံတစ်ခုမျှ ချမ်းသာသည်ကို ပြုအပ်သည်မရှိ၊ ယခုအခါ ဤမင်းတို့အား ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းကို ပြုလတ္တံ့၊ အသို့လျှင် ပြုပါရအံ့နည်းဟုကြံ၍ ငါသည် ပေါရိသာဒကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တိုအထံသို့သွားပြီး ထိုအကြောင်းကို ပြောဆို၍ ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်ပါကုန်လော့ဟု ဆို၏။

ထိုစတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည်လည်း ငါတို့သည် ပေါရိသာဒအမှုကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဘယ်သူသည် တတ်နိုင်ပါအံ့နည်းဟု မေး၍ သိကြားနတ်မင်းသည် တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၍ ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းအထံသို့ ကပ်၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောဆိုသဖြင့် ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်တော်မူပါကုန်လော့ဟုဆို၍ ထိုသိနတ်မင်းသည်လည်း ငါသည် ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ တတ်နိုင်သူကိုမူကား ငါကြားအံ့ဟုဆို၍ တတ်နိုင်သောသူသည် အဘယ်သူနည်းဟု မေးလျှောက်သော် နတ်နှင့်တကွသော လောက၌ တစ်ပါးသော တူသောသူမရှိသော ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ ကောရဗျမင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော သုတသောမ အမည်ရှိသော မင်းမြတ်သည် ထိုပေါရိသာဒကို အဆိပ်မရှိသည်ကိုပြု၍ ဆုံးမလတ္တံ့၊ မင်းတို့၏အသက်ကိုလည်း ပေးလတ္တံ့။ ပေါရိသာဒကိုလည်း လူသားစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်စေလတ္တံ့၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ အမြိုက်ကဲ့သို့ တရားရေအေးဖြင့် သွန်းလတ္တံ့။ အကယ်၍ မင်းတို့၏ အသက်ကို ပေးလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ သုတသောမမင်းကို ဆောင်၍ ပူဇော်သောအမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ပြောဆိုလေလော့ဟု မိန့်တော်မူလိုက်၏။

ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ကောင်းပြီဟု ပန်ခံ၍ လျင်မြန်စွာ လာလတ်ပြီးလျှင် ရဟန်းအသွင်ဖြင့် ထိုပေါရိသာဒ၏ မနီးမဝေးသို့ သွား၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ခြေသံဖြင့် တစ်စုံ တစ်ယောက်သော မင်းသည် ထွက်ပြေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကိုမြင်၍ ရဟန်းတို့မည်သည်ကား မင်းလျှင်ပင်တည်း၊ ဤရဟန်းကိုဖမ်း၍ မင်း တစ်ရာ့တစ်ပါး ပြည့်စေပြီးလျှင် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု ထ၍ သန်လျက်ကို လက်စွဲလျက်လိုက်၏။ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် လိုက်သော်လည်း ထိုရဟန်းကို မှီခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ကိုယ်မှ ချွေးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် ရှေးကာလ၌ကား ပြေးသွားသောဆင်ကိုလည်းကောင်း, မြင်းကိုလည်းကောင်း ရထားကိုလည်းကောင်း လိုက်၍ ဖမ်းနိုင်၏။ ယခုမူကား မိမိ၏ ပကတိအားဖြင့်သွားသော ဤရဟန်းကို အားကုန်ထုတ်သဖြင့် ပြေးသွား၍ လိုက်ပါသော်လည်း ငါသည် ဖမ်းယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ရဟန်းမည်သည်ကား စကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်၏။ ရပ်လော့ဟုဆို၍ ရပ်သောရဟန်းကို ဖမ်းယူအံ့ဟုကြံ၍ ရှင်ရဟန်း... ရပ်လော့ဟု ဆို၏။ ငါသည်ကား ရပ်၏။ သင်မူကား ပြေးသွားအံ့သောငှာ လုံ့လပြု၏ဟု ရဟန်းကဆိုလတ်သော် ထိုအခါ ရဟန်းကို အိုရဟန် ရဟန်းတို့မည်သည်ကား အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း မဟုတ်မမှန်သောစကားကို မပြောဆိုကုန်၊ သင်သည်ကား မုသားဆိုခြင်းကို ပြုဘိ၏ဟုဆို၍ ထိုရဟန်းကို သိစေလိုရကား-

၃၉၃။ တိဋ္ဌာဟီတိ မယာ ဝုတ္တော၊
သော တွံ ဂစ္ဆသိ ပမုခေါ။
အဋ္ဌိတော တွံ ဌိတောမှီတိ၊
လပသိ ဗြဟ္မစာရိနီ။
ဣဒံ တေ သမဏယုတ္တံ၊
အသိဉ္စ မေ မညသိ ကင်္ကပတ္တံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၉၃။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ တိဋ္ဌာဟိ၊ ရပ်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝုတ္တော၊ ဆိုအပ်သော။ သောတွံ၊ ထိုသင်သည်။ ပမုခေါ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ ရှေးရှု။ ဂစ္ဆသိ၊ ပြေးသွားဘိ၏။ ဗြဟ္မစာရိနိ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ အဋ္ဌိတော၊ မရပ်ဘဲလျက်။ ဌိတော၊ ရပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တေ၊ သင်ရဟန်းသည်။ အယုတ္တံ၊ မသင့်သော။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ လပသိ၊ ပြောဆို၏။ မေ၊ ငါ၏။ အသိဉ္စ၊ သန်လျက်ကိုလည်း။ ကင်္ကပတ္တံ၊ သိန်းတောင်ကဲ့သို့။ မညသိ၊ သင် အောက်မေ့သလော။

ထို့နောင်မှ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုပေါရိသာဒအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၃၉၄။ ဋ္ဌိတောဟမသ္မိ သဓမ္မေသု ရာဇ၊
န နာမဂေါတ္တံ ပရိဝတ္တယာမိ။
စောရဉ္စ လောကေ အဋ္ဌိတံ ဝဒန္တိ၊
အပါယိကံ နေရယိကံ ဣတော စုတံ။

၃၉၅။ သစေ တွံ သဒ္ဒဟသိ ရာဇ၊
သုတံ ဂဏှာဟိ ခတ္တိယ။
တေန ယညံ ယဇိတွာန၊
ဧဝံ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

၃၉၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဓမ္မေသု၊ ဆယ်ပါးသော ကုသလကမ္မပထ တရားတို့၌။ ဌိတော၊ တည်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ နာမ ဂေါတ္တံ၊ အမည်လူမျိုးကို။ န ပရိဝတ္တယာမိ၊ မပြန်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣတော၊ ဤလူ့ပြည်မှ။ စုတံ၊ စုတေသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အပါယိကံ၊ ချမ်းသာကင်းသော။ နေရယိကံ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ စောရဉ္စ၊ ခိုးသူကိုသာလျှင်။ အဋ္ဌိတံ၊ မရပ်သောသူဟူ၍။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။

၃၉၅။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သစေ သဒ္ဒဟသိ၊ အကယ်၍ ယုံကြည်အံ့။ သုတံ၊ သုတသောမမင်းကို။ ဂဏှာဟိ၊ ဖမ်းယူလော့။ တေန၊ ထိုသုတသောမမင်းဖြင့်။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇိတွာန၊ ပူဇော်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပူဇော်သဖြင့်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်လတ္တံ့။

ပေါရိသာဒ ရေကန်တွင်း ဆင်းနေ

ဤသို့သော စကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ရဟန်းအသွင်ကို ကွယ်စေ၍ မိမိအသွင်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပလျက် တည်၏။ ပေါရိသာဒသည် ထိုနတ်၏စကားကို ကြား၍ အသွင်ကိုကြည့်လျက် သင်သည်ကား အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ဤပညောင်ပင်၌ ဖြစ်သော နတ်တည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် ထိုပေါရိသာဒသည် အရှင်နတ်မင်းကို ငါသည် မြင်ရပေပြီဟု အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အရှင်နတ်မင်း... သုတသောမမင်းကြောင့် စိုးရိမ်တော် မမူလင့်၊ အရှင်နတ်မင်း၏ ပညောင်ပင်သို့သာလျှင် ဝင်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုပေါရိသာဒ မြင်စဉ်လျှင် ပညောင်ပင်သို့ ဝင်လေ၏။ ထိုခဏ၌ နေသည် ဝင်၏။ လသည်ထွက်၏။ ပေါရိသာဒသည် ဗေဒင်၌ လိမ္မာ၏။ နက္ခတ်သွားခြင်းတို့ကို သိ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကောင်းကင်သို့ကြည့်လတ်၍ နက်ဖြန် လသည် ဖုသျှနက္ခတ်နှင့် ယှဉ်လတ္တံ့၊ သုဘသောမမင်းသည် ရေချိုးအံ့သောငှာ ဥယျာဉ်သို့ ထွက်လတ္တံ့၊ ထိုဥယျာဉ်၌ သုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူအံ့၊ ထိုသုတသောမမင်းအား အစောင့်အရှောက်ကား များသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထက်ဝန်းကျင် သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် အလုံးစုံသော မြို့နေလူတို့သည် စောင့်ရှောက်ကုန်လျက် သွားလတ္တံ့၊ အစောင့်အရှောက်ကို မစီရင်မီ ပထမယာမ်ကသာလျှင် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်သို့သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်သို့ ဆင်းသက်၍ နေအံ့ဟု ကြံလျက် ထိုမိဂါဇိန်ဥယျာဉ်သို့ သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်သို့ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ပဒုမ္မာကြာရွက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို ဖုံးလျက် နေ၏။ ထိုပေါရိသာဒ၏ တန်ခိုးကြောင့် ငါး လိပ် အစရှိသည်တို့သည် ရွေ့လျှောကုန်လျက် ရေအဆုံး၌သာလျှင် အစုအစုဖြစ်၍ လှည့်လည်ကုန်၏။

ဤတန်ခိုးကို ပေါရိသာဒသည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ရသနည်းဟူမူကား ရှေးကောင်းမှု၏ အစွမ်းကြောင့် ရသတတ်။

ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကဿပမြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မူလတ်သောအခါ နို့ဃနာဖြင့်ပြီးသော စာရေးတံဆွမ်းကို လှူဖူး၏။ ထို့ကြောင့် ခွန်အားကြီးသည် ဖြစ်၏။ မီးတင်းကုပ် ဆောက်လုပ်၍ ရဟန်းအား အချမ်းပျောက်စိမ့်သောငှာ မီးကိုလည်းကောင်း၊ ထင်းကိုလည်းကောင်း ထင်းဖြတ်ရန် ပဲခွပ်ကိုလည်းကောင်း ပုဆိန်ကိုလည်းကောင်း လှူဖူး၏။ ထို့ကြောင့် တန်ခိုးကြီးသည် ဖြစ်၏။ ဤသို့လျှင် ပေါရိသာဒသည် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်အတွင်းသို့ ရောက်ပြီးသော် မိုးသောက်အားကြီးသောအခါ၌ ထက်ဝန်းကျင်မှ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် အစောင့်အရှောက်ကို ယူကုန်၏။

သုတသောမမင်း ထွက်ချီလာပြီ

သုတသောမမင်းသည်လည်း နံနက်စောစောကလျှင် နံနက်စာ စားပြီးသော် တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌စီး၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည် ရဲမက်အပေါင်း ခြံရံလျက် မြို့မှထွက်၏။

ထိုအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်မှ နန္ဒအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် လေးပါးကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကိုယူ၍ ယူဇနာ တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ရှိသော ခရီးကိုလွန်၍ ထိုဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့သို့ ရောက်လျှင် တံခါးရွာ၌နေ၍ နေထွက်လတ်သော် ထိုမြို့တွင်းသို့ဝင်၍ သုတသောမမင်းကို အရှေ့ တံခါးဖြင့် ထွက်သည်ကိုမြင်လျှင် လက်ကိုဆန့်၍ အောင်ဆုပေး၏။ သုတသောမမင်းသည် အရပ်တစ်ပါးသို့ ရှေးရှုသော မျက်နှာရှိသည်ဖြစ်၍ သွားလတ်သော် မြင့်ရာအရပ်၌တည်သော ပုဏ္ဏား၏ ဆန့်သောလက်ကို မြင်လျှင်

ဆင်တော်ဖြင့် ပုဏ္ဏားသို့ချဉ်းကပ်၍ မေးတော်မူလိုရကား-

၃၉၆။ ကိသ္မိံ နု ရဋ္ဌေ တဝ ဇာတိဘူမိ၊
အထ ကေန အတ္ထေန ဣဓာနုပတ္တော။
အက္ခာဟိ မေ ဗြာဟ္မဏ ဧတမတ္ထံ၊
ကိမိစ္ဆသိ ဒေမိ တယဇ္ဇ ပတ္ထိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၉၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ အို... ပုဏ္ဏား။ တဝ၊ သင်၏။ ဇာတိဘူမိ၊ ဖွားရာအရပ်သည်။ ကိသ္မိံ၊ အဘယ်မည်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်း၌။ အထ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ကေန၊ အဘယ်မည်သော။ အတ္ထေန၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ တွံ၊ သင်သည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါအား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလျှောက်လော့။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တယာ၊ သင်သည်။ ပတ္ထိတံ၊ တောင့်တအပ်သော ဝတ္ထုကို။ တေ၊ သင့်အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဒေမိ၊ ငါပေးအံ့။

ထိုသို့မေးသောအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ထိုသုတသောမမင်းအား မိမိလာရောက်သော အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား...

၃၉၇။ ဂါထာ စတဿော ဓရဏီမဟိဿရ၊

သုဂမ္ဘီရတ္ထာ ဝရသာဂရူပမာ။

တဝေဝ အတ္ထာယ ဣဓာဂတောသ္မိ။

သုဏောဟိ ဂါထာ ပရမတ္ထသံဟိတာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၉၇။ ဓရဏီမဟိဿရ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်ကို အစိုးရတော်မူသော။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သုဂမ္ဘီရတ္ထာ၊ အလွန်နက်နဲသော အနက်အဓိပ္ပာယ် ရှိကုန်သော။ ဝရသာဂရူပမာ၊ မြတ်သောသမုဒ္ဒရာလျှင် ဥပမာရှိကုန်သော။ စတဿော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏သာလျှင်။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ ရောက်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ပရမတ္ထသံဟိတာ၊ မြတ်သော အကျိုးစီးပွားနှင့် စပ်ကုန်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။

ဤသို့ တင်လျှောက်ပြီး၍ကား အရှင်မင်းမြတ်... ဤဂါထာတို့ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူကုန်၏။ ဤသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကို အရှင်မင်းမြတ်တို့သည် အကြားအမြင်၌ နှစ်သက်တော်မူကုန်၏ဟု ကြား၍ အရှင်မင်းမြတ်တို့အား ဟောအံ့သောငှာ လာရောက်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်၏။ သုတသောမမင်းသည် အလွန်နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ ဆရာ... ဆရာလာရောက်ခြင်းသည်ကား ကောင်းသော လာရောက်ခြင်းတည်း၊ ငါသည်ကား ပြန်လည်အံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ ယနေ့ ဖုသျှနက္ခတ်နှင့်ယှဉ်သဖြင့် ဦးခေါင်းဆေးအံ့သောငှာ လာသည်ဖြစ်၏။ ငါသည် နက်ဖြန်နေ့၌ လာလတ်၍နာပါအံ့၊ ဆရာသည် မငြီးငွေ့ပါလင့်ဟု ဆို၍ သွားချေကုန်၊ ဆရာပုဏ္ဏားအား ဤမည်သောအိမ်၌ အိပ်ရာနေရာကိုခင်း၍ အဝတ်အစားကို စီရင်လေကုန်လော့ ဟု မှူးမတ်တော်တို့ကို စေလိုက်ပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ထိုဥယျာဉ်သည် တစ်ဆယ့်ရှစ်တောင် အစောက်မြင့်သော တံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်၏။ ထိုဥယျာဉ်ကို အချင်းချင်း ဦးကင်းထိကုန်သော ဆင်တို့သည် ခြံရံကုန်၏။ ထို့နောင်မှ မြင်းတို့သည် ခြံရံကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရထားတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ ထို့နောင်လေးသမားတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ခြေသည်သူရဲတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ လေ၏အဟုန်ဖြင့် ချောက်ချားသော သမုဒ္ဒရာကဲ့သို့ ရဲမက်ဗိုလ်ပါ အပေါင်းသည် ပဲ့တင်ထပ်စေ၏။

ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် လေးကုန်သော တန်ဆာတို့ကိုချွတ်၍ ဆံမုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်းအမှုကို ပြုစေပြီးလျှင် ပေါ့သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မင်္ဂလာရေကန်တော်အတွင်း၌ မင်း၏တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းဖြင့် ရေချိုး၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် ဝတ်လဲတော်ပုဆိုးကိုဝတ်၍ တည်၏။ ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းအား အဝတ်တန်ဆာ ပန်းနံ့သာတို့ဖြင့် ဆက်ကုန်၏။

မင်းအား ဖမ်းလေပြီ

ပေါရိသာဒသည် ကြံ၏။ သုတသောမမင်းသည် တန်ဆာဆင်ယင်ပြီးသောအခါ၌ လေးသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ပေါ့သောအခါ၌သာလျှင် ထိုသုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ဟစ်ကြွေး ကြော်ငြာလျက် ရေ၌ ငါးတို့ကို တုန်လှုပ်ချောက်ချားစေလျက် လျှပ်စစ် နွယ်ကဲ့သို့ သန်လျက် ဦးခေါင်းထက်၌ ပတ်ပတ်လှည့်၍ ဟယ်အချင်းတို့... ငါကား မနဒဿစောရ ပေါရိသာဒတည်းဟု မိမိအမည်ကို ကြားစေ၍ လက်ချောင်းကို နဖူးပြင်၌ထားလျက် ရေထဲမှ တက်လတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒအသံကို ကြားရလျှင် ဆင်စီးသူရဲတို့သည် ဆင်ထက်မှ လျောကျကုန်၏။ မြင်းစီးသူရဲတို့သည် မြင်းထက်မှ လျောကျကုန်၏။ ရထားစီးသူရဲတို့သည် ရထားထက်မှ လျောကျကုန်၏။ ရဲမက် ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့သည် စွဲကိုင်တိုင်းသော လက်နက်တို့ကို စွန့်ပစ်၍ ရင်ဖြင့် မြေ၌ဝပ်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို ပိုက်ချီ၍ ယူ၏။ သုတသောမမင်းမှ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့ကိုကား ခြေ၌ကိုင်၍ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး၍ ဖနှောင့်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို ပုတ်ခတ်လျက် သွား၏။

မင်းကြီး ကြောက်၍ ငိုသလော

ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကိုကား ကပ်၍ညွတ်စေလျက် အသာအယာပိုက်ချီ၍ ပခုံး၌နေစေ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ဥယျာဉ်တံခါးဖြင့် ထွက်သွားသည်ရှိသော် ကြာမြင့်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ရှေးရှုရာအရပ်ဖြင့်သာလျှင် တစ်ဆယ့်ရှစ်တောင် အစောက်မြင့်သော ဥယျာဉ်တံတိုင်းကို ခုန်လွှား၍ ရှေ့မှ အမုန်ယစ်သော ဆင်ဦးကင်းတို့ကို နင်း၍ တောင်ထွတ်တို့ကိုဖြတ်၍ ချဘိသကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ဖြင့် မြင်းတို့၏ကျောက်ကုန်း၌ နင်းလျက် လဲစေ၏။ ရထားဦး ရထားနားပန်းတို့၌နင်း၍ ပတ်ပတ်လည်ခြင်းကို လှည့်လည်ဘိသကဲ့သို့ လည်စေလျက် ပညောင်ပင် ရွက်တို့ကို နင်းနယ်ဘိသကဲ့သို့ များစွာသော လက်နက်ကိုင်တို့ကို နှိပ်နင်းလျက် တစ်ဟုန်တည်းခြင်းဖြင့် သုံးယူဇနာရှိသော ခရီးကိုသွား၍ သုတသောမမင်း အကျိုးငှာ နောက်မှလိုက်လာသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် ရှိသလောဟု နှလုံးသွင်း၍ ကြည့်သဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မမြင်၍ ဖြည်းဖြည်းသာသာ သွားသည်ရှိသော် သုတသောမ မင်းကြီး ဆံတော်တို့မှ ရေပေါက်တို့သည် မိမိရင်ပေါ်၌ ကျသည်တို့ကိုမြင်၍ သေဘေးမှ မကြောက်သော သူမည်သည်မရှိ၊ သုတသောမမင်း စင်လျက်လည်း သေရအံ့သော သေဘေးမှ ကြောက်သောကြောင့် ငိုယောင်တကားဟု ကြံစည်၍ ထိုအကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၃၉၈။ န ဝေ ရုဒန္တိ မတိမန္တော သပညာ၊
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော။
ဒီပံဟိ ဧတံ ပရမံ နရာနံ၊
ယံ ပဏ္ဍိတာ သောကနုဒါ ဘဝန္တိ။

၃၉၉။ အတ္တာနံ ဉာတီ ဥဒါဟု ပုတ္တဒါရံ၊
ဓညံ ဓနံ ရဇတံ ဇာတရူပံ။
ကိမေဝ တွံ သုတသောမာနုတပ္ပေ၊
ကောရဗျသေဋ္ဌ ဝစနံ သုဏောမ တေတံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၃၉၈။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ယေ ပဏ္ဍိတာ၊ အကြင်ပညာရှိတို့သည်။ မတိမန္တော၊ အကျိုးရှိသည် မရှိသည် အကြောင်းဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကို သိနိုင်သော ပညာနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ သပညာ၊ ဆင်ခြင်တိုင်းထွာတတ်သော ဉာဏ်ပညာ ရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များစွာသော အရာအထူးကို ကြံစည်နိုင်ကုန်၏။ တေ ပဏ္ဍိတာ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ န ရုဒန္တိ၊ မငိုကုန်။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ယေသံပဏ္ဍိတာနံ၊ အကြင်ပညာရှိတို့၏။ ယံ အသောစနံ၊ အကြင် မစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ အသောစနံ၊ ထိုမစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ နရာနံ၊ လူတို့၏။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဒီပံဟိ၊ မှီခိုရာသည်ပင်လျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေ ပဏ္ဍိတာ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ သောကနုဒါ၊ စိုးရိမ်ခြင်း ကင်းကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

၃၉၉။ ကောရဗျ၊ ကောရဗျအနွယ်ဖြစ်သော။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ပုတ္တဒါရံ၊ သားမယားကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဓညံ၊ စပါးကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ရဇတံ၊ ငွေကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ကိမေဝ၊ အဘယ်ကိုလျှင်။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သနည်း။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုဏောမ၊ နာလိုပါကုန်၏။

ခု လွှတ်ပါ ပြန်လာအံ့

သုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၄၀၀။ နေဝါဟ မတ္တာန မနုတ္ထုနာမိ၊
န ပုတ္တဒါရံ န ဓနံ န ရဋ္ဌံ။
သတဉ္စ ဓမ္မော စရိတော ပုရာဏော၊
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏသာနုတပ္ပေ။

၄၀၁။ ကတော မယာ သင်္ဂရော ဗြာဟ္မဏေန၊
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏသပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၀၀။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နေဝ အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ပုတ္တဒါရံ၊ သားမယားကိုလည်း။ နေဝ အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကိုလည်း။ န အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကိုလည်း။ န အတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ သတဉ္စ သပ္ပုရိသာနံ၊ သူတော်ကောင်း၏။ စရိတော၊ လေ့ကျက်အပ်သော။ ပုရာဏော၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ယော ဓမ္မော၊ အကြင် တရားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယံ သင်္ဂရံ၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတွာ၊ ပြုမိသောကြောင့်။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကိုလျှင်။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်၏။

၄၀၁။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ သကေရဋ္ဌေ၊ မိမိတိုင်းနိုင်ငံ ဖြစ်သော။ ဣဿရိယေ၊ မင်းစည်းစိမ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မယာ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ စောင့်သော သစ္စာရှိသော ငါသည်။ ပုနရာဇိဿံ၊ တစ်ဖန် ပြန်လာပါအံ့။

တကယ် ပြန်လာမလား

ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ထိုသုတသောမမင်း၏ စကားကို မယုံကြည်သဖြင့် စကားတုံ့ ပြန်လိုရကား-

၄၀၂။ နေဝါဟမေတံ အဘိသဒ္ဒဟာမိ၊
သုခီ နရော မစ္စုမုခါ ပမုတ္တော။
အမိတ္တဟတ္ထေ ပုနရာဝဇေယျ၊
ကောရဗျ သေဋ္ဌ န ဟိ မံ ဥပေသိ။

၄၀၃။ မုတ္တော တုဝံ ပေါရိသာဒဿ ဟတ္ထာ၊
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
မဓုရံ ပိယံ ဇီဝိတံ လဒ္ဓ ရာဇ၊
ကုတော တုဝံ ဧဟိသိ မေ သကာသံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၀၂။ ကောရဗျ၊ ကောရဗျ အနွယ်ဖြစ်သော။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မစ္စုမုခါ၊ သေမင်းခံတွင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ နရော၊ လူသည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်း ရှိပြီးလျက်။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့ လက်သို့။ ပုနရာဝဇေယျ၊ တစ်ဖန် လာပြန်ရာ၏။ ဧတံ၊ ဤသို့ တစ်ဖန်ပြန်လာခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နေဝ အဘိသဒ္ဒဟာမိ၊ အလွန် မယုံသည်သာလျှင်တည်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါသို့။ န ဟိ ဥပေသိ၊ မကပ်ပေရာ။

၄၀၃။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင်တောင့်တအပ်သော ကာမဂုဏ်ရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သကံ မန္ဒိရ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားဦး၍။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ လဒ္ဓ၊ ရပြီးသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သကာသံ၊ အထံသို့။ ကုတော ဧဟိသိ၊ အဘယ်မှာလျှင် လာပေအံ့နည်း။

တကယ် ပြန်လာမယ်

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မကြောက်မရွံ့သည်ဖြစ်၍ ထိုပေါရိသာဒအား အကြောင်းကို ဆိုပြန်လိုရကား-

၄၀၄။ မတံ ဝရေယျ ပရိသုဒ္ဓသီလော၊
န ဇီဝိတံ ဂရဟိတော ပါပဓမ္မော။
န ဟိ တံ နရံ တာယတိ ဒုဂ္ဂတီဟိ၊
ယဿာပိ ဟေတု အလိကံ ဘဏေယျ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၀၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပရိသုဒ္ဓိသီလော၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော သီလရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ဇီဝိတဟေတုပိ၊ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဝဒေယျ၊ ဆိုအံ့။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ မတံ၊ သေခြင်းသည်။ ဝရေယျ၊ မြတ်ရာ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ န ဝရေယျ၊ မမြတ်ရာ။ ဂရဟိတော၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သော။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော သဘောရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ယဿာပိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၏လည်း။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ တံ နရံ၊ ထိုသူကို။ သော နရော၊ ထိုသူတစ်ပါးသည်။ ဒုဂ္ဂတီဟိ၊ ဒုဂ္ဂတိတို့မှ။ န ဟိ တာယတိ၊ မကယ်ပေရာ။

ဤသို့ ပြောဆိုပြီးမှ မုသာဝါဒမှ မိမိကြဉ်ရှောင်ခြင်းကို ထိုပေါရိသာဒအား ပြန်ကြားလိုရကား-

၄၀၅။ သစေပိ ဝါတော ဂိရိမာဝဟေယျ၊
စန္ဒော စ သူရိယော စ ဆမာ ပတေယျုံ။
သဗ္ဗာ စ နဇ္ဇော ပတိသောတံ ဝဇယျုံ၊
နတွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။

၄၀၆။ နဘံ ဖလေယျ ဥဒဓီပိ သုဿေ၊
သံဝတ္တေယျ ဘူတဓရာ ဝသုန္ဓရာ။
သိလုစ္စယော မေရု သမူလမုပ္ပတေ၊
နတွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၀၅။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ဝါတော၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာမှလာသောလေသည်။ ဂိရိံ၊ ကြီးစွာသောတောင်ကို။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အာဝဟေယျ၊ လွင့်စေနိုင်ရာ၏။ စန္ဒော စ၊ လသည်လည်းကောင်း။ သူရိယော စ၊ နေသည်လည်းကောင်း ဆမာ၊ မြေ၌။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ပတေယျုံ၊ ကျကုန်ရာ၏။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နဇ္ဇော စ၊ မြစ်တို့သည်လည်း။ ပတိသောတံ၊ အညာသို့။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ဝဇေယျုံ၊ စီးကုန်ရာ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ နတွေဝ ဘဏေယျံ၊ မပြောမဆိုရာ။

၄၀၆။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ နဘံ၊ ကောင်းကင်သည်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။ ဥဒဓိ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ သုဿေ၊ ခြောက်တတ်ရာ၏။ ဘူတဓရာ၊ သတ္တဝါတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ ဝသုန္ဓရာ၊ မြေမျက်နှာသည်။ သံဝတ္တေယျ၊ အောက်အထက် ပြန်ရာ၏။ သိလုစ္စယော မေရု၊ မြင်းမိုရ်တောင်မင်းသည်။ သမူလံ၊ အမြစ်နှင့်တကွ။ ဥပ္ပတေ၊ ရွှေ့ရာ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ န တွေဝ ဘဏေယျံ၊ မပြောမဆိုရာ။

ကျိန်စာ ဆိုရမယ်

ဤသို့ မဟာသုတသောမမင်းမြတ် ပြောဆိုငြားသော်လည်း ထိုပေါရိသာဒသည် မယုံကြည်သည်သာလျှင်တည်း။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ငါ့ကိုမယုံ၊ ကျိန်စာဆိုသဖြင့်လည်း ထိုပေါရိသာဒကို ယုံကြည်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အဆွေပေါရိသာဒ... ငါ့ကို ပခုံးမှချဦးလော့၊ ကျိန်ဆိုခြင်းကိုပြု၍ သင့်ကို ယုံစေအံ့ဟု ဆိုသဖြင့် ထိုပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို မြေ၌ချသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၄၀၇။ အသိဉ္စ သတ္တိဉ္စ ပရာမသာမိ၊
သပထမ္ပိ တေ သမ္မ အဟံ ကရောမိ။
တယာ ပမုတ္တော အနဏော ဘဝိတွာ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုန ရာဝဇိဿံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၀၇။ သမ္မ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အသိဉ္စ၊ သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း။ သတ္တိဉ္စ၊ လှံကိုလည်းကောင်း။ ပရာမသာမိ၊ သုံးသပ်အံ့။ သပထမ္ပိ၊ ကျိန်ဆိုခြင်းကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ တယာ၊ သင်သည်။ ပမုတ္တော၊ လွှတ်အပ်သော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အနဏော၊ မြီမရှိသည်။ ဘဝိတွာ၊ ဖြစ်ဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဝဇိဿံ၊ တစ်ဖန်ပြန်လာအံ့။

တကယ် ပြန်လာပါ

ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းသည် မင်းမျိုးတကာတို့သည် မပြုအပ်သော ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြု၏။ ဤသုတသောမမင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဤသုတသောမမင်းသည် လာသည်မူလည်းဖြစ်စေ, မလာသည်မူလည်းဖြစ်စေ ငါသည်လည်း ရေမြေကို အစိုးရသော မင်းတည်း၊ ငါ၏ လက်ရုံးသွေးကိုလျင်ယူ၍ နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့၊ ဤသုတသောမမင်းသည် အလွန်လျှင် ပင်ပန်း၏ ဟုကြံ၍ သုတသောမမင်းကို လွှတ်လိုရကား -

၄၀၈။ ယော တေ ကတော သင်္ဂရော ဗြာဟ္မဏေန၊
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏံ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇဿု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၀၈။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ တေ၊ သင်သည်။ သကေ ရဋ္ဌေ၊ မိမိတိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ ပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင်အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဝဇဿု၊ တစ်ဖန်ပြန်ခဲ့လော့။

တရားနာပြီး ပြန်လာမည်

ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို ဘုရားလောင်း သုတသောမ မင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်မစိုးရိမ်လင့်၊ သတာရဟ လေးဂါထာတို့ကိုနာ၍ တရားဟောပေသော ပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် နံနက်စောစောကလျှင် လာအံ့ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၄၀၉။ ယော မေ ကတော သင်္ဂရော ဗြာဟ္မဏေန၊
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏံ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၀၉။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သကေ၊ မိမိ၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မေ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင်အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေ၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကိုစောင့်သော ငါသည်။ ပုနရာဝဇိဿံ၊ တစ်ဖန်ပြန်လာအံ့။

ကောင်းပြီ၊ သွားပေတော့

ထိုအခါ သုတသောမမင်းကို ပေါရိသာဒသည် မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီးတို့သည် မင်းမျိုးတကာတို့သည် မပြုအပ်သော ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုအပ်၏။ ထိုကျိန်ဆိုခြင်းကို အောက်မေ့တော်မူလော့ ဟုဆို၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် ငါ့ကို ငယ်သောအခါကစ၍ သိ၏။ ရယ်မြူးလိုသဖြင့်လည်း မုသာဝါဒကို ငါမဆိုစဘူး၊ ငါသည် ယခုအခါ မင်းအဖြစ်၌တည်လျက် အကြောင်းဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကိုသိလျက် အဘယ့်ကြောင့် မဟုတ်မမှန်သော စကားကို ဆိုအံ့နည်း။ ငါ့ကို ယုံကြည်လော့၊ ငါသည် နက်ဖြန် သင်၏ နတ်ပူဇော်ခြင်းကိစ္စကို မှီအောင် ရောက်ပါစေအံ့ ဟု ယုံကြည်စေအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သော မင်းကြီး ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား သွားလေလော့၊ သင်မင်းကြီးတို့သည် မရောက်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုသည် ပျက်လတ္တံ့၊ နတ်သည်လည်း ရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်ကင်း၍ ပူဇော်မခံ၊ နတ်ပူဇော်သောအမှု၏ အန္တရာယ်ကို မပြုပါလင့် ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကို လွှတ်လိုက်၏။

နန်းတော်သို့ ပြန်ရောက်သော်

ထိုသုတသောမမင်းသည် ရာဟုခံတွင်းမှ လွတ်သော လကဲ့သို့ ဆင်ပြောင်နှင့်တူသော အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာလျှင် မြို့သို့ရောက်၏။ ထိုသုတသောမမင်း၏ စစ်သည်တို့သည်လည်း ငါတို့အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည် ပညာရှိတော်မူ၏။ သာယာသော တရားစကားကို ဟောတော်မူတတ်၏။ တစ်ဂါထာ နှစ်ဂါထာကို ဟောခြင်းငှာ အခွင့်ရသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒကိုဆုံးမ၍ ခြင်္သေ့ခံတွင်းမှလွတ်သော အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကြီးကဲ့သို့ လာတော်မူလတ္တံ့၊ ဤစစ်သည်တို့သည် အရှင်မင်းမြတ်ကို ပေါရိသာဒအားပေး၍ လာကုန်၏ဟု လူအပေါင်းတို့သည် ကဲ့ရဲကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ မြို့ပ၌သာလျှင် သစ်တပ်ကိုတည်၍ နေလင့်၏။

ထိုဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကို အဝေးမှလျှင် လာလတ်သည်ကို မြင်လျှင် ခရီးဦး ကြိုဆို၍ ရှိခိုးလျက် အရှင်မင်းမြတ် အသို့နည်း၊ ပေါရိသာဒသည် အရှင်မင်းမြတ်တို့ကို ပင်ပန်းစေအပ်သလော ဟု မေးမြန်း တင်လျှောက်ခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် ငါ့အား အမိအဖတို့သည်လည်း ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ တို့သို့သဘောရှိသော ကြမ်းကြုတ်ရက်စက်စွာ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သော ပေါရိသာဒစင်လျက်လည်း ငါ၏တရားစကားကို ကြားရသဖြင့် ငါ့ကိုလွှတ်ပေ၏ ဟု မိန့်ဆိုတော်မူလတ်သော် သုတသောမမင်းကို တန်ဆာ ဆင်ယင်ပြီးလျှင် ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်သို့ တင်၍ ခြံရံကုန်လျက်မြို့တွင်းသို့ဝင်လေ၏။ ထိုသုတသောမ မင်းကို မြင်ရကုန်၍ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့သည် အလွန် နှစ်သက်ကြကုန်၏။

တရား တောင်းပြီ

ထိုသုတမ မင်းသည်လည်း တရားကို အလေးအမြတ် ပြုတော်မူသောကြောင့် တရားနာ ကြူးတော်မူသောကြောင့် မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို မဖူးမြင်ဘဲလျှင် နောက်မှသာ ထိုမယ်တေယ် ခမည်းတော်တို့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု နန်းတော်သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်း၏နေရာ၌ နေလျက် နန္ဒပုဏ္ဏားကို ခေါ်စေ၍ ထိုပုဏ္ဏားအား ဆံမုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်း စသည်တို့ကိုပြုပြင်စေ၍ ဆံမုတ်ဆိတ် ပြုပြင်ခြင်း၏ ကိစ္စသည် ပြီးလတ်သော် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းသဖြင့် အဝတ်တန်ဆာ ဆင်ပြီးလျှင် ဆောင်ယူခဲ့၍ ပြသောအခါ၌ မိမိသည် နောက်မှရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးသော် ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား မိမိစားသော ထမင်းကိုပေးစေ၍ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏား စားပြီးသော် မိမိစား၍ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို မြတ်သော သူတို့အားသာလျှင် ထိုက်သော ပလ္လင်၌နေစေ၍ တရားကို အလေးအမြတ် ပြုတော်မူသောကြောင့် ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ မိမိသည် နိမ့်သောနေရာ၌ နေလျက် ဆရာ... ဆရာတို့သည် အကျွန်ုပ်အား ဆောင်အပ်ကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကို နာပါအံ့ဟု တောင်းပန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၄၁၀။ မုတ္တော စ သောပေါရိသာဒဿ ဟတ္ထာ၊
ဂန္တွာန တံ ဗြာဟ္မဏံ ဧတဒဝေါစ။
သုဏောမိ ဂါထာယော သတာရဟာယော၊
ယာ မေ သုတာ အဿ ဟိတာယ ဗြဟ္မေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၄၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ယော သုတသောမော၊ အကြင် သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော စ၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍လျှင်။ ဂန္တွာန၊ မိမိနန်းတော်သို့ သွားဦး၍။ ဗြဟ္မေ၊ ဆရာ နန္ဒပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါသည်။ သုတာ၊ ကြားအပ်ကုန်သော။ ယာ ဂါထာ၊ အကြင် ဂါထာတို့သည်။ ဟိတာယ၊ စီးပွားခြင်းငှာ။ အဿု၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သတာရဟာယော၊ သာရဟ ဖြစ်ကုန်သော။ တာ ဂါထာယော၊ ထိုဂါထာတို့ကို။ သုဏောမိ၊ နာပါအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တံ ဗြဟ္မဏံ၊ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို။ ဧတံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။

နန္ဒပုဏ္ဏား၏ တရား ၄-၈ါထာ

ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် တောင်းပန်သောအခါ၌ နံ့သာတို့ဖြင့် လက်ကို ပွတ်သပ်ပြီးလျှင် လွယ်အိတ်မှ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ရွှေပေကိုထုတ်၍ လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် ကိုင်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး... အကျွန်ုပ်သည် တိုက်တွန်းပါ၏။ ကဿပ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ရာဂဖြင့်ယစ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို နှိပ်စက်တတ်ကုန်သော သေခြင်းကင်းရာဖြစ်သော အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်စေတတ်ကုန်သော လေးပါးကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကို နာတော်မူလော့ဟု ဆို၍ ရွှေပေကို ကြည့်လျက် ဟောလိုရကား-

၄၁၁။ သကိဒေဝ သုတသောမ၊
သဗ္ဘိ ဟောတိ သမာဂမော။
သာ နံ သင်္ဂတိ ပါလေတိ၊ နာသဗ္ဘိ ဗဟုသင်္ဂမော။

၄၁၂။ သဗ္ဘိရေဝ သမာသေထ၊ သဗ္ဘိ ကုဗ္ဗေထ သန္ထဝံ။
သတံ သဒ္ဓမ္မမညာယ၊
သေယျာ ဟောတိ န ပါပိယော။

၄၁၃။ ဇိရန္တိ ဝေ ရာဇရထာ သုစိတ္တာ၊
အထော သရီရမ္ပိ ဇရံ ဥပေတိ။
သတဉ္စ ဓမ္မော န ဇရံ ဥပေတိ။
သန္တော ဟဝေ သဗ္ဘိ ပဝေဒယန္တိ။

၄၁၄။ နဘဉ္စ ဒူရေ ပထဝီ စ ဒူရေ။
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ တဒါဟု ဒူရေ။
တတော ဟဝေ ဒူရတရံ ဝဒန္တိ၊
သတဉ္စ ဓမ္မော အသတဉ္စ ရာဇ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၁၁။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်ရှိတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သကိဒေဝ၊ တစ်ကြိမ်သာလျှင်။ ယော သမာဂမော၊ အကြင် ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထို ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ ပါလေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ ဗဟု၊ အကြိမ်များစွာ။ ယော သင်္ဂမော၊ အကြင် ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထိုပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ န ပါလေတိ၊ မစောင့်ရှောက်တတ်။

၄၁၂။ သဗ္ဘိရေဝ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာလျှင်။ သမာသေထ၊ ပေါင်းဖက်ကုန်ရာ၏။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သန္ထဝံ၊ ပေါင်းဖက်ခြင်းကို။ ကုဗ္ဗေထ၊ ပြုကုန်ရာ၏။ သတံ၊ ဘုရား အစရှိသော ပညာရှိတို့၏။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့ တရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပိယော၊ ယုတ်မာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။

၄၁၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သုစိတ္တာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထာ၊ မင်းစီး ရထားတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇီရန္တိ၊ ဆွေးမြည့် ပျက်စီးတတ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သရီရမ္ပိ၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ သန္တော၊ ဘုရား အစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဗ္ဘိ၊ နိဗ္ဗာန်တရားကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ နိဗ္ဗာန်တရားသည်ကား။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ န ဥပေတိ၊ မရောက်။

၄၁၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘဉ္စ၊ ကောင်းကင်သည်လည်း။ ဒူရေ၊ မြေနှင့် ဝေး၏။ ပထဝီ စ၊ မြေသည်လည်း။ ဒူရေ၊ ကောင်းကင်နှင့် ဝေး၏။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ယံ ပါရံ၊ အကြင် ဟိုမှာဘက်ကမ်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပါရံ၊ ထိုဟိုမှာဘက်ကမ်းကို။ ဒူရေ၊ ဤမှာဘက်ကမ်းနှင့် ဝေး၏ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တတော၊ ထိုကောင်းကင်နှင့်မြေ သမုဒ္ဒရာတစ်ဖက်ကမ်း ဝေးသောထက်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသည်လည်းကောင်း။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသည်လည်းကောင်း။ ဟဝ၊ စင်စစ်။ ဒူရတရံ၊ အလွန်ဝေး၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။

အသပြာ ၄၀၀၀ိဖြင့် ပူဇော်ပြီ

နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဤသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကို ကဿပမြတ်စွာဘုရား ဟောတော်မူသော နည်းဖြင့်လျှင် ဟော၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ထိုသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကိုနာပြီး၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ငါ၏လာခြင်းသည် အကျိုးရှိ၏ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤဂါထာတို့ကို သာဝကတို့သည် မဟောအပ်ကုန်၊ ရသေ့တို့သည်လည်း မဟောအပ်ကုန်၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည် မဟောအပ်ကုန်၊ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်သာလျှင် ဟောတော်မူအပ်၏။ အဘယ်မျှ အဖိုးထိုက်တန်သနည်းဟု ကြံသည်ရှိသော် ဤဂါထာတို့အား အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်ကို ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်သည်သာဖြစ်၍ ပေးငြားသော်လည်း လျောက်ပတ်သည်ကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။ စင်စစ်သော်ကား ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား ငါသည် ယူဇနာသုံးရာရှိသော ကုရုတိုင်း ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ မင်းအဖြစ်ကိုပေးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။

ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား မင်းပြုထိုက်သောဘုန်းကံသည် ရှိပါ၏လော ဟု အင်္ဂဝိဇ္ဇာ အာနုဘော်အစွမ်းဖြင့် ကြည့်လတ်သော် မင်း ဖြစ်ထိုက်သော ဘုန်းကံကိုမမြင်။ ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီးအရာ အစရှိသည်တို့ကိုကြည့်၍ တစ်ရွာစားထိုက်သော ဘုန်းကိုလည်း မမြင်၍ အသပြာလေးထောင်ဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကို ပူဇော်အံ့ဟု အသပြာလေးထောင်ထုပ်ကို ပေးစေ၍ ဆရာ... ဆရာတို့သည် တစ်ပါးကုန်သောမင်းတို့အား ဤဂါထာကို ဟောကုန်သည်ရှိသော် အဘယ်မျှသော ဥစ္စာကို ရပါကုန်သနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာသည် ဥစ္စာတစ်ရာ တစ်ရာစီ ရပါ၏။ ထို့ကြောင့်လျှင် သတာရဟ ဂါထာမည်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။

ထိုအခါ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို သုတသောမမင်းသည် ဆရာ... ဆရာသည် မိမိဥစ္စာကို ယူ၍ ရောင်းအပ်သော ဘဏ္ဍာ၏ အဖိုးကိုလည်းမသိ၊ ဤနေ့မှစ၍ တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာသည် တစ်ထောင်စီ ထိုက်စေသတည်းဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို နန္ဒပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-

၄၁၅။ သဟဿိယော ဣမာ ဂါထာ၊
နဟိမာ ဂါထာ သတာရဟာ။
စတ္တာရိ တွံ သဟဿာနိ၊
ခိပ္ပံ ဂဏှာဟိ ဗြာဟ္မဏ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၁၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ သဟဿိယော၊ အသပြာ တစ်ထောင်စီထိုက်ကုန်၏။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ န ဟိ သတာရဟာ၊ အသပြာ တစ်ရာစီမထိုက်ကုန်။ တွံ၊ သင်သည်။ စတ္တာရိ သဟဿာနိ၊ အသပြာလေးထောင်တို့ကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလေလော့။

ခမည်းတော် ကဲ့ရဲ့ခြင်း

ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားအား တစ်ခုသော ညင်သာသောယာဉ်ကိုပေး၍ ဆရာနန္ဒပုဏ္ဏားကို ချမ်းသာစွာ အိမ်သို့ပိုကြလေကုန်လော့ ဟု မင်းချင်းတို့ကိုစေ၍ ထိုပုဏ္ဏားကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုခဏ၌ သုတသောမမင်းသည် သတရဟဂါထာကို သဟဿာရဟ ဂါထာပြု၍ ပူဇော်ပေ၏။ ကောင်းစွာ့ ကောင်းစွာ့ဟု များသော ကောင်းချီးပေးသော အသံသည် ဖြစ်၏။ ထိုသုတသောမမင်း၏ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ထိုကောင်းချီးပေးသံကိုကြားလျှင် ဤအသံသည် အဘယ်အသံနည်းဟု မေး၍ ဟုတ်မှန်သောအတိုင်းကြားရလျှင် မိမိတို့၏ ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် သားတော် မဟာသုတသောမ မင်းသားအား အမျက်ထွက်ကုန်၏။ သားတော် မဟာသုတသောမမင်းလည်း နန္ဒပုဏ္ဏားကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်ကို အထံသို့သွား၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ ထိုသို့ တည်သောအခါ ထိုမင်း၏ ခမည်းတော်သည် ချစ်သား... အသို့မူ၍ ဤသို့သဘောရှိသော နိုင်ထက်ကလူမူတတ်သော ခိုးသူလက်မှ လွတ်ရသနည်းဟု မေးမြန်းပြောဆိုခြင်း ပဋိသန္ထာရမျှကိုလည်း မပြုမူ၍ မိမိဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ချစ်သား... သင်သည် လေးဂါထာတို့ကို ကြားနာရ၍ အသပြာလေးထောင်ကို ပေးသတတ်ဟု ငါကြားရသည် မှန်သလောဟု မေး၍ မှန်၏ဟု ပြောဆိုလတ်သော် သားတော် မဟာသုတသောမမင်းကို ကဲ့ရဲလိုရကား-

၄၁၆။ အာသီတိယာ နာဝုတိယာ စ ဂါထာ၊
သတာရာစာပိ ဘဝေယျ ဂါထာ။
ပစ္စတ္တမေဝ သုတသောမ ဇာနာဟိ၊
သဟဿိယာ နာမ ကာ အတ္ထိ ဂါထာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၁၆။ သုတသောမ၊ ချစ်သားသုတသောမ။ အာသီတိယာ၊ ရှစ်ဆယ်ထိုက်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာသည်။ ဘဝေယျ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ နာဝုတိယာ၊ ကိုးဆယ်ထိုက်သော။ ဂါထာ စ၊ ဂါထာသည်လည်း။ သိယာ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ သတာရဟာ စာပိ၊ တစ်ရာထိုက်သော ဂါထာသည်လည်း။ ဘဝေယျ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ တာတ သုတသောမ၊ ချစ်သား သုတသောမ။ ပစ္စတ္တမေဝ၊ မိမိသည်သာလျှင်။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။ သဟဿိယာ နာမ၊ တစ်ထောင်ထိုက်သည် မည်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာသည်။ ကာ အတ္ထိ၊ အတီမှာ ရှိဖူးသနည်း။

ဗဟုသုတ လိုလားအပ်

ထိုအခါ ခမည်းတော်ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ဖခင်... အကျွန်ုပ်သည် ဥစ္စာဖြင့် စီးပွားခြင်းကို အလိုမရှိ၊ အကြားအမြင်ဖြင့် စီးပွားခြင်းကိုသာလျှင် အလိုရှိ၏ဟု ဆို၍ ထိုခမည်းတော်ကို သိစေလိုရကား-

၄၁၇။

ဣစ္ဆာမိ ဝေါဟံ သုတဝုဍ္ဎိ မတ္တနော အစရှိသော သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၁၇။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သုတဝုဍ္ဎိံ၊ အကြားအမြင်ဖြင့် ကြီးပွားခြင်းကို။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်တည်ကြည်ကုန်သော။ သပ္ပုရိသာ စ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်လည်း။ ယံ မံ၊ အကြင် အကျွန်ုပ်သို့။ ဘဇေယျုံ၊ ဆည်းကပ်ကုန်ရာ၏။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ မဟာဒဓိ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ သဝန္တီဟိ၊ စီးဝင်လာကုန်သော မြစ်ငယ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ ဣဝ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့။ သုဘာသိတေန၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဖြင့်။ န တပ္ပာမိ၊ မရောင့်ရဲပါ။

၄၁၈။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဂ္ဂိ၊ မီးသည်။ တိဏကဋ္ဌံ၊ မြက်ထင်းကို။ ဒဟန္တော၊ လောင်သည်ရှိသော်။ န တပ္ပတိ ယထာ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ သာဂရော၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ နဒီဟိ၊ မြစ်ငယ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ ဣဝ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤအတူလျှင်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သုတွာ၊ ကြားနာရ၍။ သုဘာသိတေန၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သော စကားဖြင့်။ န တပ္ပန္တိ၊ မရောင့်ရဲကုန်။

၄၁၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ သကဿ၊ မိမိ၏။ ဒါသဿ၊ ကျွန်၏။ အတ္ထဝတိံ၊ အစီးအပွားရှိသော။ ယံ ဂါထံ၊ အကြင်ဂါထာကို။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုဏောမိ၊ ကြားနာရအံ့။ တမေဝ၊ ထိုဂါထာကိုသာလျှင်။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ နိသာမယာမိ၊ နာလျက်နေပါအံ့။ ဓမ္မေသု၊ ကုသိုလ်တရားတို့၌။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ တိတ္တိ၊ ရောင့်ရဲခြင်းသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။

ပေါရိသာဒထံ သွားရမည်

ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီး၍ ဖခင်. အကျွန်ုပ်ကို ဥစ္စာဟူသောအကြောင်းကြောင့် မရေရွတ်ပါလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် တရားနာပြီးလျှင် လာပါအံ့ဟု ပေါရိသာဒအထံ၌ ကျိန်စာရွတ်၍ လာခဲ့ရ၏။ ယခုအခါ အကျွန်ုပ်သည် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားရပါအံ့၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏ ဤတိုင်းပြည်ကို ယူတော်မူရစ်ကုန်လော့ဟု ဆို၍ တိုင်းပြည်ကို ခမည်းတော်အား အပ်နှင်းလိုရကား-

၄၂၀။ ဣဒံ တေ ရဋ္ဌံ သဓနံ သယောဂ္ဂံ၊
သကာယုရံ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ။
ကိံ ကာမဟေတု ပရိဘာသသိ မံ၊
ဂစ္ဆာမဟံ ပေါရိသာဒဿ ဉတ္တေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၀။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ သဓနံ၊ ရတနာဥစ္စာနှင့် တကွသော။ သယောဂ္ဂံ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ်နှင့် တကွသော။ သကာယုရံ၊ မင်းမြှောက်တန်ဆာနှင့် တကွသော။ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တေ၊ သင်ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤတိုင်းပြည်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူရစ်လော့။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ကာမဟေတု၊ ဝတ္ထုကာမဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပရိဘာသသိ၊ ရေရွတ်တော်မူဘိသနည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဉတ္တေ၊ အထံသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားရပါအံ့။

ခမည်းတော် နှိမ်နင်းမည်

ထိုသို့ သားတော် သုတသောမမင်း အပ်နှင်းသောအခါ၌ ခမည်းတော်မင်း၏ နှလုံးသည် အလွန်ပူပြင်း၏။ ထိုခမည်းတော် မင်းကြီးသည် ချစ်သား သုတသောမ... အဘယ့်ကြောင့် ဤစကားကို ပြောဆိုဘိသနည်း၊ ငါတို့သည် အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် လူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းယူကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သားတော်အား ကြားလိုရကား -

၄၂၁။ အတ္တာနုရက္ခာယ ဘဝန္တိ ဟေကေ၊
ဟတ္ထာရောဟာ ရထိကာ ပတ္တိကာ စ။
အဿာရောဟာ ယေစ ဓနုဂ္ဂဟာ၊
သေနံ ပယုဉ္ဇာမ ဟနာမ သတ္တုံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၁။ တာတ သုတသောမ၊ ချစ်သား သုတသောမ။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အတ္တာနုရက္ခာယ၊ မိမိကိုယ်ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ။ ဘဝန္တိဟိ၊ ဖြစ်ကုန်သလျှင်ကတည်း။ ယေ ဟတ္တာရောဟာ စ၊ အကြင်ဆင်စီး သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ရထိကာ စ၊ အကြင် ရထားစီး သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေပတ္တိကာ စ၊ အကြင်ခြေသည် သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ အဿာရောဟာ စ၊ အကြင်မြင်းစီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဓနုဂ္ဂဟာ စ၊ အကြင်လေးစွဲ သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတံ သေနံ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းကို။ ပယုဉ္ဇာမ၊ တိုက်စေကုန်အံ့။ သတ္တုံ၊ ရန်သူကို။ ဟနာမ၊ သတ်ကုန်အံ့။

တစ်နန်းတော်လုံး ငိုကြွေးကြပြီ

ထိုအခါ သားတော် မဟာသုတသောမမင်းကို မယ်တော်ခမည်းတော်တို့သည် မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းကုန်လျက် ချစ်သား သုတသောမ... မသွားပါလင့်၊ သွားခြင်းငှာ မရလတ္တံ့ ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့သည်လည်းကောင်း ကြွင်းကုန်သော အလုပ်အကျွေးတို့သည်လည်းကောင်း အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်တို့ကိုပြု၍ အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူမည်နည်းဟု ငိုကြွေးကုန်၏။ အလုံးစုံသောမြို့၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အချင်းတို့... သုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေး၍ လာရသတတ်၊ ယခုအခါ လေးပါးကုန်သော သတာရဟ ဂါထာတို့ကို နာပြီး၍ တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တစ်ဖန်လည်း လူသားစားခိုးသူ၏ အထံသို့ သွားလိမ့်သတတ်ဟု မြို့အလုံးသည် တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်ဖြစ်၏။

မသွား၍ မဖြစ်ပြီ

မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း မယ်တော်ခမည်းတော်တို့စကားကို ကြား၍ ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၄၂၂။ သုဒုက္ကရံ ပေါရိသာဒေါ အကာသိ၊
ဇီဝံ ဂဟေတွာန အဝဿဇိ မံ။
တံ တာဒိသံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ သရန္တော၊
ဒုဗ္ဘေ အဟံ တဿ ကထံ ဇနိန္ဒ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၂။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒေါ၊ ပေါရိသာဒသည်။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ပြုနိုင်ခဲနာသော အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြုပေ၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဇီဝံ ဂဟေတွာန၊ အရှင်ဖမ်းဦး၍။ အဝဿဇိ၊ လွှတ်ပေ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ တံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ၊ ထိုရှေးကျေးဇူးကို။ သရန္တော၊ အောက်မေ့သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဿ၊ ထိုပေါရိသာဒအား ကထံ ဒုဗ္ဘေ၊ အသို့ပြစ်မှားအံ့နည်း။

ပေါရိသာဒထံ သွားပြီ

ထိုသုတသောမမင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ အို မိခင် ဖခင်တို့... သင်မိခင် ဖခင်တို့သည် အကျွန်ုပ်ကို စိုးရိမ်တော် မမူကြပါကုန်လင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် ပြုအပ်ပြီးသော ကောင်းမှုရှိ၏။ အကျွန်ုပ်အား ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ် နတ်တို့၌ဖြစ်သောစည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရခဲသည် မဟုတ်ဟု ဆို၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ ကြွင်းသော ပရိသတ်ကိုလည်း နှစ်သိမ့်စေပြီး၍ ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၄၂၃။ ဝန္ဒိတွာ သော ပိတရံ မာတရဉ္စ၊
အနုသာသေတွာ နေဂမဉ္စ ဗလဉ္စ။
သစ္စဝါဒီ သစ္စာနုရက္ခမာနော၊
အဂမာသိ သော ယတ္ထ ပေါရိသာဒေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၄၂၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သော၊ ထိုသုတသောမမင်းသည်။ မာတရဉ္စ၊ မယ်တော်ကိုလည်းကောင်း။ ပိတရဉ္စ၊ ခမည်းတော်ကိုလည်းကောင်း။ ဝန္ဒိတွာ၊ ရှိခိုး၍။ နေဂမဉ္စ၊ နိဂုံးဇနပုဒ်သူ အပေါင်းကိုလည်းကောင်း။ ဗလဉ္စ၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အပေါင်းကိုလည်းကောင်း။ အနုသာသေတွာ၊ ဆုံးမပြီး၍။ သစ္စဝါဒီ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသော။ သော၊ ထိုသုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ သစ္စာနုရက္ခမာနော၊ သစ္စာကို စောင့်ရှောက်လိုသည်ဖြစ်၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ပေါရိသာဒေါ၊ ပေါရိသာဒသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။

မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုညဉ့်ပတ်လုံး နန်းတော်၌သာလျှင် နေပြီး၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ အရုဏ်တက်သောအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့မှ ကြွင်းသော လူအပေါင်းကို သက်သာရာရစေ၍ မျက်ရည်စွက်စို ငိုသောမျက်နှာရှိသော အထူးထူးအပြားပြားဖြင့် ငိုကြွေးသော မင်းမောင်းမ အစရှိသော လူများအပေါင်းသည် ပို့လိုက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြို့နန်းမှထွက်၏။ ထိုလူအပေါင်းကို ပြန်လည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ခရီး၌ လှံတံဖြင့် ဖီလာအရေးကို ငင်၍ ငါ၌ ချစ်ခြင်းသည် အကယ်၍ ရှိငြားအံ့၊ ဤအရေးကို မလွန်စေကုန်သတည်းဟု ဆို၏။ လူအများသည် သီလရှိသော ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံသော မင်း၏အာဏာကို လွန်ခြင်းငှာ မဝံကုန်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေးလျက် ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ တင့်တယ်စံပယ်လျက် ကြွသွားတော်မူသော ထိုမဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ကိုကြည့်၍ မဟာသုတသောမမင်းသည် မြင်ကောင်းရာအရပ်ကို လွန်သည်ရှိသော် တစ်ပြိုင်နက် ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလျက် မြို့တွင်းသို့ ဝင်ကြလေကုန်၏။

ငါ တရားနာပြီး ပြန်ခဲ့သည်

မဟာသုတသောမမင်းသည်သည်း လာခဲ့သော ခရီးဖြင့်လျှင် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ၌ ပေါရိသာဒသည် ဤသို့ ကြံလင့်၏။ အကယ်၍လျှင် ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် လာလိုသည် ဖြစ်အံ့၊ လာပစေ၊ မလာလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ နေပစေ၊ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်မင်းသည် ငါ့အား အကြင်အမှုကို ပြုလို၏။ ထိုအမှုကို ပြုပစေ၊ ဤမင်းတို့ကိုသတ်၍ ငါးပါးသော မွန်မြတ်သောအသားဖြင့် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ ဟု ထင်းတို့ကို စုပုံပြီးလျှင် မီးညှိ၍ မီးကျီးစုသည် ဖြစ်စေဦး ဟု ထိုပေါရိသာဒသည် တံစို့တို့ကို ချွန်၍နေသောအခါ၌ သုတသောမမင်းလည်း ရောက်လာ၏။

ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို မြင်၍ နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမ မြို့နန်းသို့သွား၍ သင်သည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုခဲ့ပြီလော ဟု မေး၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် မင်းကြီး... ငါပြုခဲ့ပြီ၊ ငါသည် ကဿပ အမည်တော်ရှိသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့ကိုနာ၍ တရားဟော ပုဂ္ဂိုလ်အားလည်း ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအပ်ပြီ၊ ထို့ကြောင့် မြို့နန်းသို့သွား၍ ပြုအပ်သော ကိစ္စကို ပြုအပ်ပြီးသည် မည်၏ ဟု ပြောဆို၍ အကြောင်းကို ပေါရိသာဒအားပြလိုရကား -

၄၂၄။ ကတော မယာ သင်္ဂရော ဗြာဟ္မဏေန၊
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဂတောသ္မိ။
ယဇဿု ယညံ ခါဒ မံ ပေါရိသာဒ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သကေ၊ ငါ၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မယာ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကို စောင့်လေရှိသော ငါသည်။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန် သင့်အထံသို့ ပြန်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုလျှင်လည်း ပူဇော်လော့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

ငါ့အား တရားဟောပါ

ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤမင်းကား မကြောက်၊ သေဘေးမှ ကြောက်ခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ ဆိုဘိ၏။ ဤသို့ မကြောက်ခြင်းသည် အဘယ်တန်ခိုး အာနုဘော်နည်းဟုကြံ၍ တစ်ပါးသော ဘုန်းတန်ခိုး အာနုဘော်သည် မရှိရာ၊ ဤသုတသောမမင်းသည် “ကဿပ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့ကို ငါသည် နာအပ်ကုန်၏”ဟု ဆို၏။ ထိုဂါထာတို့၏ အာနုဘော် ဖြစ်ရာ၏။ ငါသည်လည်း ကြောက်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်အံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြု၍ ထိုဂါထာတို့ကို နာလိုရကား-

၄၂၅။ န ဟာယတေ ခါဒိတံ မယံ ပစ္ဆာ၊
စိတကာ အယံ တာဝ သဓူမိကာဝ။
နိဒ္ဓူမကေ မစိတံ သာဓုပက္ကံ၊
သုဏောမိ ဂါထာယော သတာရဟာယော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၅။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ခါဒိတံ၊ စားခြင်းသည်။ န ဟာယတေ၊ မယုတ်။ တာဝ၊ ရှေးဦးစွာ။ အယံစိတကာ၊ ဤထင်းစုသည်။ သဓူမိကာဝ-သဓူမိကာ ဧဝ၊ အခိုးအလျှံမရှိသည်လျှင်။ ဘဝါဟိ၊ ဖြစ်စေဦး။ နိဒ္ဓူမကေ၊ အခိုးအလျှံ မရှိသော မီးကျီးစု၌။ ပစိတံ၊ ကင်အပ်သော အမဲသည်။ သာဓုပက္ကံ၊ ကောင်းစွာ ကျက်၏။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ သတာရဟာ၊ သတာရဟ ဖြစ်ကုန်သော။ ဂါထာယော၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဏောမိ၊ နာပါအံ့။

တရားနှင့် မတရားသူ မတန်

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ဤပေါရိသာဒကို အတန်ငယ် နှိပ်သဖြင့် ရှက်စေလျက် ဟောအံ့ဟု ကြံ၍ နှိပ်လိုရကား-

၄၂၆။ အဓမ္မိကော တွံ ပုရိသာဒကာသိ။
ရဋ္ဌာ စ ဘဋ္ဌော ဥဒရဿ ဟေတု။
ဓမ္မဉ္စိမာ အဘိဝဒန္တိ ဂါထာ၊
ဓမ္မော စ အဓမ္မော စ ကုဟိံ သမေတိ။

၄၂၇။ အဓမ္မိကဿ လုဒ္ဒဿ၊ နိစ္စံ လောဟိတပါဏိနော။
နတ္ထိ သစ္စံ ကုတော ဓမ္မော၊
ကိံ သုတေန ကရိဿသိ။

ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၂၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ တွံ၊ သင်သည်။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပေါရိသာဒံ၊ လူသားစားခြင်းကို။ အကာသိ၊ ပြုဘိ၏။ ဥဒရဿ၊ ဝမ်း၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ရဋ္ဌာ စ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှလည်း။ ဘဋ္ဌော၊ လျှောကျဆုံးရှုံး၏။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကိုးပါးသော လောကုတ္တရာ တရားကိုသာလျှင်။ အဘိဝဒန္တိ၊ အလွန် ဟောကုန်၏။ ဓမ္မော စ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်သည်လည်းကောင်း။ အဓမ္မော စ၊ သူယုတ်မာတို့၏ အကျင့်သည်လည်းကောင်း။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ သမေတိ၊ ညီကြသနည်း။

၄၂၇။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဓမ္မိကဿ၊ တရားမစောင့်သော။ လုဒ္ဒဿ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ လောဟိတပါဏိနော၊ လက်၌ သွေးရှိသော။ ယဿ တေ၊ အကြင် သင့်အား။ သစ္စံ၊ ဝစီသစ္စာမျှသည်လည်း။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဓမ္မော၊ တရားသည်ကား။ ကုတောအတ္ထိ၊ အဘယ်မှာရှိအံ့နည်း။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ သုတေန၊ အကြားအမြင်ဖြင့်။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အသို့ပြုအံ့နည်း။

လူသားစားတာ လူသတ်တာ ဘာထူးသလဲ

ထိုပေါရိသာဒသည် ဤသို့ သုတသောမမင်းဆိုသော်လည်း အမျက်မထွက်။ အဘယ့်ကြောင့် အမျက်မထွက်သနည်းဟူမူကား ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်း၏ မေတ္တာကို ပွားစေခြင်း၏ များသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အမျက်မထွက် သလျှင်ကတည်း။ ထိုအခါ သုတသောမမင်းကို ပေါရိသာဒသည် အဆွေ သုတသောမ... အသို့နည်း၊ ငါသည်သာလျှင် တရားမစောင့်သလောဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သုတသောမမင်းအား ကြားလိုရကား-

၄၂၈။ ယော မုသဟေတု မိဂဝံ စရေယျ၊
ယော ဝါ ဟနေ ပုရိသမတ္တဟေတု။
ဥဘောပိ တေ ပေစ္စ သမာ ဘဝန္တိ၊
ကသ္မာ နော အဓမ္မိကံ ဗြူသိ မံ တွံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၈။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ မံသဟေတု၊ အမဲကို အလိုရှိသောကြောင့်။ မိဂဝံ၊ သမင်သို့။ စရေယျ၊ သွားရာ၏။ ယော ရာဇာ ဝါ၊ အကြင်မင်းသည်လည်း။ အတ္တဟေတု၊ မိမိအမှုကြောင့်။ ပုရိသံ၊ လူဖြစ်သော သတ္တဝါကို။ ဟနေ၊ သတ်ရာ၏။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ရာဇာ၊ ထိုမင်းတို့သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သမာ၊ တူမျှကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံဧဝ၊ ငါ့ကိုသာလျှင်။ အဓမ္မိကံ၊ တရားမစောင့်ဟူ၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုဘိသနည်း။

သင် မင်းကျင့်တရား ပျက်၏

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအယူကို ဖျက်ဆီးလိုကား-

၄၂၉။ ပဉ္စပဉ္စ န ခါ ဘက္ခာ၊ ခတ္တိယေန ပဇာနတာ။
အဘက်ခံ ရာဇ ဘက္ခေသိ၊ တသ္မာ အဓမ္မိကော တုဝံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၂၉။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ ပဇာနတာ၊ မင်းကျင့်တရားကိုသိသော။ ခတ္တိယေန၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပဉ္စပဉ္စ၊ ငါးပါး ငါးပါးကုန်သော။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ခါ- ခါဒိတဗ္ဗယုတ္တကာ၊ စားအပ်သည်နှင့် ယှဉ်ကုန်သော။ ဘက္ခာ၊ အစာတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဘက်ခံ၊ မစားအပ်သော လူသားကို။ ဘက္ခေသိ၊ စားဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သည်။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။

သင် ရာဇမာယာကို မသိ

ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒသည် နှိပ်နင်းခြင်းသို့ ရောက်လျှင် တစ်ပါးသော ကိုးကွယ်ရာကိုမမြင်၍ မိမိမကောင်းမှုကို ဖုံးလွှမ်းလိုရကား-

၄၃၀။ မုတ္တော တုဝံ ပေါရိသာဒဿ ဟတ္ထာ၊
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
အမိတ္တဟတ္ထံ ပုနရာဂတောသိ၊
န ခတ္တဓမ္မေ ကုသလောသိ ရာဇ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင် တောင့်တသော ကာမရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သကံ မန္ဒိရံ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့လက်သို့။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန် လာပြန်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘိ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ခတ္တဓမ္မေ၊ မင်းကျင့်တရားဟု ဆိုအပ်သော ရာဇမာယာ၌။ ကုသလော၊ လိမ္မာသည်။ န အသိ၊ မဖြစ်။

ရာဇမာယာဟာ ငရဲစာ

ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အဆွေပေါရိသာဒ ရာဇမာယာ၌ လိမ္မာသောသူ မည်သည်ကား ငါနှင့်တူသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါသည် ထိုရာဇမာယာကို သိ၏။ ထိုသို့ သိသော်လည်း ထိုရာဇမာယာအလို့ငှာ မကျင့် ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပေါရိသာဒအား ကြားလိုရကား-

၄၃၁။ ယေ ခတ္တဓမ္မေ ကုသလာ ဘဝန္တိ၊
ပါယေန တေ နေရယိကာ ဘဝန္တိ။
တသ္မာ အဟံ ခတ္တဓမ္မံ ပဟာယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဂတောသ္မိ။
ယဇဿု ယညံ ခါဒ မံ ပေါရိသာဒ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယေ ရာဇာနော၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ ခတ္တဓမ္မေ၊ ရာဇမာယာ၌။ ကုသာ၊ လိမ္မာကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ရာဇာနော၊ ထိုမင်းတို့သည်။ ပါယေန၊ များသောအားဖြင့်။ နေရယိကာ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ခတ္တဓမ္မံ၊ ရာဇမာယာကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကို စောင့်လေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန်လာပြန်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

သစ္စာစောင့်သိ ဘယ်ကျိုးရှိ

ထိုစကားကိုကြား၍ ပေါရိသာဒသည် သစ္စာစောင့်ခြင်း၌ အကျိုးကို သုတသောမမင်းအား မေးမြန်းလိုရကား -

၄၃၂။ ပါသာဒဝါသာ ပထဝီဂဝါဿာ။
ကာမိတ္ထိယော ကာသိကစန္ဒနဉ္စ။
သဗ္ဗံ တဟိံ လဘသိ သာမိတာယ၊
သစ္စေန ကိံ ပဿသိ အာနိသံသံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃၂။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယေ ပါသာဒဝါသာ စ၊ အကြင်နေရာ ရွှေနန်းပြာသာဒ်တို့၌လည်းကောင်း။ ယေ ပထီဂဝါဿာ စ၊ အကြင်မြေအပြင်၌ နွား မြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ယာ ကာမိတ္ထိယော စ၊ အကြင်ကာမဂုဏ်၏ အကြောင်းဖြစ်သော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ ယံ ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊ အကြင် ကာသိတိုင်း၌ ဖြစ်သော ပုဆိုး စန္ဒကူးနီသည်လည်းကောင်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံကို။ တဟိံ၊ ထိုဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌။ သာမိတာယ၊ အစိုးရသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်။ ပရိဘုဉ္ဇိတုံ၊ သုံးဆောင်ခြင်းငှာ။ လဘသိ၊ ရ၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ သစ္စေန၊ သစ္စာဖြင့်။ ကိံ အာနိသံသံ၊ အဘယ်အကျိုးကို။ ပဿသိ၊ သင်မြင်သနည်း။

သစ္စာတည်က နိဗ္ဗာန်ရ

မဟာသုတသောမမင်းသည် သစ္စာအကျိုးကို ထိုပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-

၄၃၃။ ယေ ကေစိမေ အတ္ထိ ရသာ ပထဗျာ၊
သစ္စံ တေသံ သာဓုတရံ ရသာနံ။
သစ္စေ ဌိတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
တရန္တိ ဇာတိ မရဏဿ ပါရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ ယေကေစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ရသာ၊ အရသာတို့သည်။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ-ရသာနံ၊ ထိုအရသာတို့ထက်။ သစ္စံ၊ သစ္စာဟူသော အရသာသည်။ သာဓုတရံ၊ ကောင်းမြတ်သော အရသာမည်၏။ သစ္စေ၊ သစ္စာတရား၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်ကား။ ဇာတိမရဏသ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း သေခြင်း၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတစ်ဘက်သို့။ တရန္တိ၊ ကူးမြောက်နိုင်၏။

သင် သေရမှာ မကြောက်လော

ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒအား မဟာသုတသောမ မင်းသည် သစ္စာ အကျိုးအာနိသင်ကို ဟော၏။ ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ပွင့်သစ်သော ကြာပဒုမ္မာ လပြည့်ဝန်းအသရေနှင့် တူသည်သာလျှင် ဖြစ်သော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်၏ မျက်နှာတော်ကို ကြည့်၍ ဤသုတသောမမင်းသည် မီးကျီးပုံကိုလည်းမြင်၏။ အမဲတံစို့ ချွန်သည်ကိုလည်း မြင်၏။ ထိုသုတသောမမင်းအား စိတ်၏ ထိတ်လန့်ခြင်းလည်း မရှိ၊ အသို့နည်း၊ ဤသို့ မကြောက်မလန့်ခြင်းသည် သတာရဟဂါထာ၏ အာနုဘော်လော၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူ သစ္စာ၏ အာနုဘော်လော၊ တစ်ပါးလည်းဖြစ်သော တစ်စုံတစ်ခု၏ အာနုဘော်လောဟု ကြံ၍ ရှေးဦးစွာ ထိုသုတသောမမင်းကို ငါမေးအံ့ဟု မေးလိုရကား-

၄၃၄။ မုတ္တော တုဝံ ပေါရိသာဒဿ ဟတ္ထာ၊
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
အမိတ္တဟတ္ထံ ပုနရာဂတောသိ။
န ဟိ နူန တေ မရဏဘယံ ဇနိန္ဒ၊
အလီနစိတ္တော အသိ သစ္စဝါဒီ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃၄။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင်တောင့်တသော ကာမဂုဏ် ရှိသော။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သကံ မန္ဒိရ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားဦး၍။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့ လက်သို့။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန်ပြန်လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သစ္စဝါဒီ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ မရဏဘယံ၊ သေဘေးမှ ကြောက်ခြင်းသည်။ န ဟိ နူ န၊ မရှိလေယောင်တကား။ အလီနစိတ္တော၊ မတွန့်မဆုတ်သော စိတ်ရှိသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်ယောင်တကား။

ကုသိုလ်များလို့ သေဖို့အကြောက်

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား မိမိ မကြောက်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၄၃၅။

ကတာ မေ ကလျာဏာ အနေကရူပါ- အစရှိသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၃၅။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ အနေကရူပါ၊ များသောအပြား ရှိကုန်သော။ ကလျာဏာ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလာ၊ ပြန့်ပြောကုန်သော။ ပသတ္ထာ၊ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော။ ယေ ယညာ၊ အကြင် ယဇ်တို့ကို။ ယိဋ္ဌာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ ငါ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်မည်သောသူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရအံ့နည်း။

၄၃၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ အနေကရူပါ၊ များသော အပြားရှိကုန်သော။ ကလျာဏာ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလာ၊ ပြန့်ပြောကုန်သော။ ပသတ္ထာ၊ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော။ ယေ ယညာ၊ အကြင်ယဇ်တို့ကို။ ယိဋ္ဌာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ အဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

၄၃၇။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ပိတာ စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌိတာ၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယဉ္စ၊ တိုင်းပြည်ကိုလည်း။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ပေလိမ့်နည်း။

၄၃၈။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ပိတာ စ၊ အဖကို လည်းကောင်း။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌိတာ၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန် လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ အဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

၄၃၉။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဉာတီသု၊ အဆွေအမျိုးတို့၌လည်းကောင်း။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ကာတာကာရာ၊ ကျေးဇူးပြုအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံ ဆယ်ပါးနှင့် အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမှအပ်ပြီ။ ပရာကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရအံ့နည်း။

၄၄၀။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဉာတီသု၊ အဆွေအမျိုးတို့၌လည်းကောင်း။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ကတာကာရာ၊ ကျေးဇူးပြုအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ရွာကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

၄၄၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဗဟုဓာ၊ များသောအားဖြင့်။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ပေးလှူအပ်ပြီ။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ သန္တပ္ပိတာ၊ ရောင့်ရဲစေအပ်ကုန်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ ငါ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရနည်း။

၄၄၂။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဗဟုဓာ၊ များသောအားဖြင့်။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ပေးလှူအပ်ပြီ။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း သန္တပ္ပိတာ

၊ ရောင့်ရဲစေအပ်ကုန်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။

သတာရဟ ဂါထာကို ဟောပါ

ထိုစကားကိုကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းကြီးသည် သူတော်ကောင်းပေတည်း၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ သာယာသောစကားကို ပြောတတ်၏။ အကယ်၍ ငါသည် ဤသုတသောမမင်းမြတ်ကို စားအံ့၊ ငါ၏ ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ်ကွဲရာ၏။ ဤမြေကြီးသည်မူလည်း နှစ်ဖြာကွဲ၍ ငါ့ကို မျိုချေရာ၏ဟု ကြောက်ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမ မင်းမြတ်... ငါသည် သင်မင်းမြတ်ကို စားအပ်သော သဘောရှိသည် မဖြစ်ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မဟာသုတသောမ မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-

၄၄၃။ ဝိသံ ပဇာနံ ပုရိသော အဒေယျ၊
အာသိဝိသံ ဇလိတမုဂ္ဂတေဇံ။
မုဒ္ဓါပိ တဿ ဖလေယျ သတ္တဓာ၊
ယော တာဒိသံ သစ္စဝါဒိံ အဒေယျ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၄၃။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ ပဇာနံ-ပဇာနန္တော၊ သိလျက်။ ဝိသံ၊ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကို။ အဒေယျ၊ စားငြားအံ့။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ယောကျ်ားသည်။ ဇလိကံ၊ အဆိပ်တန်ခိုးဖြင့် ပြောင်ပြောင်တောက်သော။ ဥဂ္ဂတေဇံ၊ ထက်သော တန်ခိုးရှိသော။ အာသီဝိသံ၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသောမြွေကို။ ဂဏှေယျ၊ ကိုင်ငြားအံ့။ သောပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အဝဿံ၊ မချွတ်။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပါပုဏေယျ၊ ရောက်ရာ၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကိုဆိုလေ့ ရှိသော။ တာဒိသံ၊ သင်မင်းကြီးကဲ့သို့သော သူကို။ ခါဒေယျ၊ စားငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ မုဒ္ဓါပို၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။

ဤသို့လျှင် ထိုပေါရိသာဒသည် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းကို လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူသည်ကို ပြု၍ အဘယ်သူသည် သင့်ကို စားလတ္တံ့နည်း ဟု ဆို၍ ထိုသတာရဟ ဂါထာတို့ကို နာလိုသည်ဖြစ်၍ မဟာသုတသောမမင်းကို တောင်းပန်သဖြင့် ထိုသုတသောမမင်းသည် တရား၌ ရိုသေခြင်းကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ အဆွေပေါရိသာဒ... သင်သည် ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော အပြစ်မရှိကုန်သော ဂါထာတို့၏ တည်ရာမဟုတ်ဟု ပယ်သော်လည်း ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ဤသုတသောမ မင်းနှင့်တူသော ပညာရှိမည်သည် မရှိ၊ ဤသုတသောမမင်းသည် ငါ၏လက်မှ လွတ်သဖြင့် သွားလေ၍ ထိုဂါထာတို့ကို နာပြီးလျှင် တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်သက္ကာရပြု၍ မိမိနဖူးပြင်ဖြင့် သေစာကိုယူ၍ တစ်ဖန် ငါ၏အထံသို့ လာပြန်၏။ ထိုဂါထာတို့သည် အလွန် ကောင်းမြတ်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ ဟု လွန်စွာ တရားနာခြင်း၌ ကောင်းစွာဖြစ်သော ရိုသေခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုသုတသောမမင်းကို တောင်းပန်လိုရကား-

၄၄၄။ သုတွာ ဓမ္မံ ဝိဇာနန္တိ၊ နရာ ကလျာဏ ပါပကံ။
အပိ ဂါထာ သုဏိတွာန၊ ဓမ္မေ မေ ရမတေ မနော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၄၄။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ နရာ၊ လူတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ သုတွာ၊ နာကုန်ပြီး၍။ ကလျာဏ ပါပကံ၊ ကောင်းသည် မကောင်းသည်ကို။ ဝိဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဂါထာ၊ ဂါထာကို။ သုဏိတွာန၊ နာရသောကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ဓမ္မေ၊ တရား၌။ အပိ ရမတေ၊ မွေ့လျော်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဝါ၊ မွေ့လျော်စေနိုင်တန်ရာ၏။

ထိုသို့ တောင်းပန်သောအခါ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ယခုအခါ ပေါရိသာဒသည် နာလိုပြီ၊ ဟောအံ့ ဟု ကြံ၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား ကောင်းစွာ နာလော့ ဟု ထိုပေါရိသာဒကို နားထောင်စေ၍ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဟောအပ်သောနည်းဖြင့်လျှင် ဂါထာတို့ကို ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြုသဖြင့် ကာမာဝစရ နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်ပြု၍ နတ်တို့သည် ကောင်းချီးပေးကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-

၄၄၅။ သကိဒေဝ မဟာရာဇ၊ သဗ္ဘိ ဟောတိ သမာဂမော။
သာ နံ သင်္ဂတိ ပါလေတိ၊ နာသဗ္ဘိ ဗဟုသင်္ဂမော။

၄၄၆။ သဗ္ဘိရေဝ သမာသေထ၊ သဗ္ဘိ ကုဗ္ဗေထ သန္ထဝံ။
သတံ သဒ္ဓမ္မမညာယ၊
သေယျော ဟောတိ န ပါပိယော။

၄၄၇။ ဇီရန္တိ ဝေ ရာဇရထာ သုစိတ္တာ၊
အထော သရီရမ္ပိ ဇရံ ဥပေတိ။
သတဉ္စ ဓမ္မော န ဇရံ ဥပေတိ၊
သန္တော ဟဝေ သဗ္ဘိ ပဝေဒယန္တိ။

၄၄၈။ န ဘဉ္စ ဒူရေ ပထဝီ စ ဒူရေ၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ တဒါဟု ဒူရေ။
တတော ဟဝေ ဒူရတရံ ဝဒန္တိ၊
သတဉ္စ ဓမ္မော အသတဉ္စ ရာဇ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟော၏။

၄၄၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သကိဒေဝ၊ တစ်ကြိမ်သာလျှင်။ ယော သမာဂမော၊ အကြင်ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထိုသို့ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ ပါလေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေ၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့နှင့်။ ဗဟု၊ အကြိမ်များစွာ။ ယော သင်္ဂမော၊ အကြင်ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ န ပါလေတိ၊ မစောင့်ရှောက်။

၄၄၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိရေဝ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာလျှင်။ သမာသေထ၊ ပေါင်းဖော်ကုန်ရာ၏။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သန္ထဝံ၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းကို။ ကုဗ္ဗေထ၊ ပြုကုန်ရာ၏။ သတံ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့၏။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပိယော၊ ယုတ်မာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်ရာ။

၄၄၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သုစိတ္တာ၊ ကောင်းစွာ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထာ၊ မင်းစီးရထားတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇီရန္တိ၊ ဆွေးမြေ့ ပျက်စီးတတ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သရီရမ္ပိ၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ နိဗ္ဗာန်တရားသည်ကား။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ န ဥပေတိ၊ မရောက်။ သန္တော၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဗ္ဘိ၊ နိဗ္ဗာန်တရားကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။

၄၄၈။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘဉ္စ၊ ကောင်းကင်သည်လည်း။ ဒူရေ၊ မြေနှင့်ဝေး၏။ ပထဝီ စ၊ မြေသည်လည်း။ ဒူရေ၊ ကောင်းကင်နှင့် ဝေး၏။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ယံ ပရံ၊ အကြင် ကမ်းတစ်ဖက်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံပါရံ၊ ထိုကမ်းတစ်ဖက်ကို။ ဒူရေ၊ ဝေး၏ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တတော၊ ထိုကောင်းကင်နှင့် မြေ သမုဒ္ဒရာကမ်းတစ်ဖက် ဝေးသောထက်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသဘောသည်လည်းကောင်း။ အသတံ၊ သူဘော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသဘောသည်လည်းကောင်း။ ဒူရတရံ၊ အလွန်ဝေး၏ဟူ၍။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။

လိုသောဆု ၄-ခု ပေးပြီ

ထိုပေါရိသာဒအား သုတသောမမင်းသည် ကောင်းစွာ ဟောအပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လည်းကောင်း၊ မိမိပညာရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်လည်းကောင်း ထိုဂါထာတို့ကို သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူသကဲ့သို့တကားဟု ကြံဆင်ခြင်သော ထိုပေါရိသာဒ၏ ကိုယ်အလုံးသည် ငါးပါးအပြားရှိသော ပီတိဖြင့်ပြည့်၏။ မဟာသုဘသောမမင်း၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ထီးဖြူကို ပေးတတ်သော အဖကဲ့သို့ မဟာသုတသောမမင်းကို ထင်မှတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် မဟာသုတသောမမင်းအား ပေးအပ်သော တစ်စုံတစ်ခုသော ရွှေ ငွေကို မမြင်၊ ထိုမဟာသုတသောမမင်းအား တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာဖြင့် တစ်ပါး တစ်ပါးစီသော ဆုကို ပေးအံ့ဟုကြံ၍ ဆုကိုပေးလိုရကား-

၄၄၉။ ဂါထာ ဣမာ အတ္ထဝတီ သုဗျဉ္ဇနာ၊
သုဘာသိတာ တုယှ ဇနိန္ဒ သုတွာ။
အာနန္ဒိ ဝိတ္တော သုမနာ ပတီတော၊
စတ္တာရိ တေ သမ္မ ဝရေ ဒဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၄၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတကာတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ အတ္ထဝတီ၊ ကောင်းသော အနက်ရှိကုန်သော။ သုဗျဉ္ဇနာ၊ ကောင်းသော သဒ္ဒါရှိကုန်သော။ တုယှံ၊ သင်သည်။ သုဘာသိတာ၊ ကောင်းစွာဟောအပ်ကုန်သော။ ဣမာဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့ကို။ သုတွာ၊ နာရ၍။ အာနန္ဒိ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိသော။ ဝိတ္တော၊ နှစ်သက်ခြင်းရှိသော။ သုမနော၊ ရွှင်လန်းသောစိတ်ရှိသော။ ပတီတော၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော။ ဝရေ၊ ဆုတို့ကို။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။

နှုတ်ဆု ပေးမှာလား

ထိုအခါပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အချင်းပေါရိသာဒ သင်သည် အဘယ်မည်သောဆုကို ပေးအံ့နည်းဟု ကြိမ်းမောင်းလိုရကား-

၄၅၀။ ယော နာတ္တနော မရဏံ ဗုဇ္ဈသိ တုဝံ၊
ဟိတာဟိတံ ဝိနိပါတဉ္စ သဂ္ဂံ။
ဂိဒ္ဓေါ ရသေ ဒုစ္စရိတေ နိဝိဋ္ဌော၊
ကိံ တွံ ဝရံ ဒဿသိ ပါပဓမ္မ။

၄၅၁။ အဟဉ္စ တံ ဒေဟိ ဝရန္တိ ဝဇ္ဇံ၊
တွံစာပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
သန္ဒိဋ္ဌိကံ ကလဟ မိမံ ဝိဝါဒံ၊
ကော ပဏ္ဍိတော ဇာန မုပဗ္ဗဇေယျ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၅၀။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယော တုဝံ၊ အကြင် သင်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ မရဏံ၊ သေခြင်းကို။ န ဗုဇ္ဈသိ၊ မသိ။ ဟိတာဟိတဉ္စ၊ အစီးအပွား ရှိသည် မရှိသည်ကို လည်းကောင်း။ ဝိနိပါတဉ္စ၊ အပါယ်ငရဲသို့ ကျဖို့ရာကို လည်းကောင်း။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ရွာကိုလည်းကောင်း။ န ဗုဇ္ဈသိ၊ မသိ။ ရသေ၊ လူသားအရသာ၌။ ဂိဒ္ဓေါ၊ တပ်မက်သော။ ဒုစ္စရိတေ၊ မကောင်းသောအကျင့်၌။ နိဝိဋ္ဌော၊ တည်သော။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ကိံ ဝရံ၊ အဘယ်ဆုကို။ ဒဿသိ၊ ပေးအံ့နည်း။

၄၅၁။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဟဉ္စ၊ ငါအားလည်း။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဇ္ဇံ၊ ဆိုချေအံ့။ တွဉ္စာပိ၊ သင်သည်လည်း။ ဒတွာ၊ နှုတ်ဖြင့်ပေးဦး၍။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်းမပေးအံ့။ သန္ဒိဋ္ဌိကံ၊ မျက်မှောက်၌ဖြစ်သော။ ကလဟံ၊ တွန့်တိုခြင်း ရှိသော။ ဣမံ ဝိဝါဒံ၊ ဤငြင်းခုံရာသို့။ ကော ပဏ္ဍိတော၊ အဘယ်အမည်ရှိသော ပညာရှိသည်။ ဇာနိ၊ အကယ်မလွဲသဖြင့်။ ဥပဗ္ဗဇေယျ၊ ကပ်၍ ဖြေလာပေအံ့နည်း။

ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းသည် ငါ့ကို မယုံကြည်၊ ထိုသုတသောမမင်းကို ယုံကြည်စေအံ့ ဟု ဝန်ခံလိုရကား-

၄၅၂။ န တံ ဝရံ အရဟတိ ဇန္တု ဒါတုံ၊
ယံ ဝါပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
ဝရဿု သမ္မ အဝိကမ္ပမာနော၊
ပါဏံ စဇိတွာနပိ ဒဿမေဝ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၂။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့ရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သူသည်။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ ဒတွာပိ၊ ပေးပြီးလျက်လည်း။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်းမပေးအံ့။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူသည်။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်းငှာ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဝိကမ္ပမာနော၊ တွန့်တိုခြင်းမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇိတွာနပိ၊ စွန့်၍လည်း။ ဒဿံ ဧဝ၊ ပေးအံ့သလျှင်ကတည်း။

(၁) အနှစ်တစ်ရာ အသက်ရှည်ပါစေ

ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် အလွန်လျှင် ရဲရင့်သည် ဖြစ်၍ဆို၏။ ငါ၏ စကားကို လိုက်နာအံ့၊ ဆုကိုယူအံ့၊ အကယ်၍ကား လူသားကို မစားအပ်ဟု ရှေးဦးစွာလျှင် မြစ်ချေအံ့၊ အလွန်လျှင် ပင်ပန်းလတ္တံ့၊ ရှေးဦးစွာ တစ်ပါးကုန်သော သုံးပါးသောဆုတို့ကို ယူဦး၍ နောက်မှ လူသားကို စားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း ဟူသော ထိုဆုကို ယူအံ့ဟုကြံ၍ ဆုကို ယူလိုရကား-

၄၅၃။ အရိယဿ အရိယေန သမေတိ သချံ။
ပညဿ ပညာဏဝတာ သမေတိ။
ပဿေယျ တံ ဝဿသတံ အရောဂံ၊
ဧတံ ဝရာနံ ပဌမံ ဝရာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အရိယဿ၊ မြတ်သူ၏။ အရိယေန၊ မြတ်သောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ ပညဿ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ပညာဏဝတာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကို။ ပဿယျံ၊ မြင်ချင်ပါ၏။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာသော။ ဧတံဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူ၏။

အသက် ၁၀၀ ရှည်စေ

ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုစကားကို ကြား၍လျှင် ဤ သုတသောမ မင်းသည် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ဖျက်ဆီး၍ ယခုအခါ လူသားကိုစားလိုသော ဤသို့များစွာသော အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုတတ်သော ခိုးသူကြီးဖြစ်သော ငါ၏အသက်ကို အလိုရှိဘိ၏။ အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ငါ၏အစီးအပွားကို အလိုရှိပေစွတကားဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းသည် လှည့်ပတ်၍ ဆုယူသောအဖြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းအား ထိုဆုကို ပေးလိုရကား-

၄၅၄။ အရိယဿ အရိယေန သမေတိ သချံ။
ပညဿ ပညာဏဝတာ သမေတိ။
ပဿာသိ မံ ဝဿသတံ အရောဂံ၊
ဧတံ ဝရာနံ ပဌမံ ဒဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၄။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ အရိယဿ၊ မြတ်သောသူ၏။ အရိယေန၊ မြတ်သောသူနှင့် သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ ပညဿ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ပညာဏဝတာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကို။ ပဿာသိ၊ မြင်လော့။ ဝရာနံ၊ ငါပေးအပ်သော

ဆုလေးပါးတို့တွင်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးသော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။

(၂) ဖမ်းထားသော မင်းတို့ကို လွှတ်ပါ

ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမမင်းသည် တစ်ပါးသော ဆုကို ယူပြန်လိုရကား-

၄၅၅။ ယေ ခတ္တိယာသေ ဣဓ ဘူမိပါလာ၊
မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ ကတနာမဓေယျာ။
န တာဒိသေ ဘူမိပတီ အဒေသိ၊
ဧတံ ဝရာနံ ဒုတိယံ ဝရာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၅။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဘူမိပါလာ၊ ရေမြေကို အစိုးရကုန်သော။ မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ၊ ထိပ်၌ အဘိသိက် သွန်းအပ်ကုန်ပြီးသော။ ကတနာမဓေယျာ၊ မှည့်အပ်သော အမည်အထူးရှိကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ တေ ဘူမိပတီ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ န အဒေသိ၊ မစားပါလင့်။ ဝရာနံ၊ လေးပါးသော ဆုတို့တွင်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။

မင်း ၁၀၀တို့ကို လွှတ်မည်

ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ခုမြောက်သော ဆုကို ယူသည်ရှိသော် အရာမကကုန်သော မင်းတို့၏ အသက်ရှင်ခြင်းဆုကို ယူတော်မူ၏။

ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုပေးလိုရကား-

၄၅၆။ ယေ ခတ္တိယာသေ ဣဓ ဘူမိပါလာ၊
မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ ကတနာမဓေယျာ။
န တာဒိသေ ဘူမိပတီ အဒေမိ၊
ဧတံ ဝရာနံ ဒုတိယံ ဒဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၆။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဘူမိပါလာ၊ ရေမြေကို အစိုးရကုန်သော။ မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ၊ ထိပ်၌ အဘိသိက် သွန်းအပ်ကုန်ပြီးသော။ ကတနာမဓေယျာ၊ မှည့်အပ်ပြီးသော အမည်ထူးရှိကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ တေ ဘူမိပတီ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ န အဒေမိ၊ ငါ မစားပြီ။ ဝရာနံ၊ လေးပါးသော ဆုတွင်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော။ ဧတံ ငရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒ့မိ၊ ငါပေး၏။

(၃) မင်း ၁၀၀တို့ကို ပြန်ပို့ပါ

အသို့နည်း။ ထိုအရာမကကုန်သော မင်းတို့သည် မဟာသုတသောမမင်း ပေါရိသာဒတို့၏ စကားပြောဟာကြသော အသံကို ကြားကုန်သလော၊ မကြားကုန်သလောဟူမူ အလုံးစုံကို မကြားကုန်။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပေါရိသာဒသည် ပညောင်ပင်ကို မီးခိုးလျှံဖြင့် နှိပ်စက်မည် စိုးသောကြောင့် အဝေးသို့သွား၍ မီးကိုညှိ၏။ မီးပုံကြီး၏ လည်းကောင်း။ ပညောင်ပင်၏ လည်းကောင်း အလယ်၌ နေ၍ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒနှင့်တကွ စကားပြော၏။ ထို့ကြောင့် အလုံးစုံသောစကားကို မကြားမူ၍ ထက်ဝက် ထက်ဝက်သော စကားကိုသာလျှင် ကြားရကုန်၏။ ထိုအရာမကကုန်သော မင်းတို့သည် ယခုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမလတ္တံ့၊ မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု အချင်းချင်း သက်သာရာကို ရစေကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မဟာသုတသောမမင်းသည် တစ်ပါးသော ဆုကို ယူပြန်လိုရကား -

၄၅၇။ ပရောသတံ ခတ္တိယာ တေ ဂဟိတာ၊
တလာဝုတာ အဿုမုခ ရုဒန္တာ။
သကေ တေ ရဋ္ဌေ ပဋိပါဒယာဟိ၊
ဧတံ ဝရာနံ တတိယံ ဝရာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၇။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာ။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်ကုန်သော။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့် သီအပ်သော လက်ဝါးပြင်ရှိကုန်သော။ ဝါ၊ လက်ဝါးပြင်ကိုဖောက်၍ ကြိုးဖြင့်သီအပ်ကုန်သော။ အဿုမုခ၊ မျက်ရည်ဖြင့် ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သော။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ ပရောသတံ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ခတ္တိယေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ သကေ၊ မိမိဥစ္စာ ဖြစ်ကုန်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့သို့။ ပဋိပါဒယာဟိ၊ ပို့ပါလော့။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ တတိယံ၊ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။

ပြန်ပို့ပေးပါမည်

ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် သုံးခုမြောက်ဖြစ်သောဆုကို ယူသည်ရှိသော် ထိုမင်းတို့ကို မိမိတို့ တိုင်းပြည်တို့သို့ ပိုအပ်သောဆုကို ယူတော်မူ၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤဆုကို ယူတော်မူသနည်း ဟူမူကား ထိုပေါရိသာဒသည် မစားသော်လည်း ဘေးရန်ကို ကြောက်သောကြောင့် ထိုအလုံးစုံသောမင်းတို့ကို ကျွန်ပြု၍ တော၌သာလျှင် နေစေရာ၏။ သတ်၍မူလည်း စွန့်ပစ်ရာ၏။ ရပ်စွန်ပြည်နားသို့ ဆောင်ယူ၍မူလည်း ရောင်းချရာ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းတို့အား မိမိတိုင်းပြည်တို့သို့ ပို့ဆောင်စိမ့်သောဆုကို ယူ၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုသုတမမင်းအား ဆုကို ပေးလိုရကား-

၄၅၈။ ပရောသတံ ခတ္တိယာ မေ ဂဟိတာ၊
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
သကေ တေ ရဋ္ဌေ ပဋိပါဒယာမိ၊
ဧတံ ဝရာနံ တတိယံ ဒဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၈။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ မေ၊ ငါသည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်ကုန်သော။ တလာဝုတာ၊ လက်ဝါးပြင်၌ ကြိုးဖြင့် သီအပ်ကုန်သော။ အဿုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သော။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ ပရောသတံ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ခတ္တိယေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ သကေ၊ မိမိတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်ကုန်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့သို့။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ပို့ပါအံ့။ ဝရာနံ၊ ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ တတိယံ၊ သုံးခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။

(၄) လူသားစား ရှောင်ကြဉ်ပါ

ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း လေးခုမြောက်ဖြစ်သောဆုကို ယူလိုရကား-

၄၅၉။ ဆိဒ္ဒံ တေ ရဋ္ဌံ ဗျထိတာ ဘယာဟိ၊
ပုထူ နရာ လေဏမနုပ္ပဝိဋ္ဌာ။
မနုဿမံသံ ဝိရမေဟိ ရာဇ၊
တံ ဝရာနံ စတုတ္ထံ ဝရာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၅၉။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပေါရိသာဒေါ၊ လူသားစား ခိုးသူသည်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အာဂမိဿတီတိ၊ လာလတ္တံ့ဟူ၍။ တယိ၊ သင်၌။ ဘယာဟိ၊ ကြောက်ခြင်းတို့ဖြင့်။ ဗျထိတာ၊ တုန်လှုပ်ချောက်ချားခြင်းရှိသော။ တေ၊ သင်၏။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်သည်။ ဆိဒ္ဒံ၊ ဟင်းလင်းသာ ရှိရစ်သည်ဖြစ်၍။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ လေဏံ၊ ပုန်းကွယ်ရာသို့။ အနုပ္ပဝိဋ္ဌာ၊ ဝင်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားမှ။ ဝိရမေဟိ၊ ကြည်ရှောင်ပါလော့။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ စတုတ္ထံ၊ လေးခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။

အခြားဆုကို တောင်းပါ

ဤသို့ သုတသောမမင်း ဆိုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် လက်ခုပ်တီး၍ ရယ်သွမ်းသွေးလျက် အဆွေသုတသောမ... အဘယ့်ကြောင့် ဤစကားကို ဆိုဘိသနည်း၊ ငါသည် သင့်အား ဤဆုကို အသို့ပေးအံ့နည်း၊ အကယ်၍ ယူလိုသည် ဖြစ်အံ့၊ တစ်ပါးသောဆုကို ယူလော့ဟု ဆို၍ ထိုဆုကို ပယ်လိုရကား-

၄၆၀။ အဒ္ဓါ ဟိ သော ဘက္ခော မမ မနာပေါ၊
ဧတဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော။
သော ဟံ ကထံ ဧတ္ထော ဥပရမေယျံ၊
အညံ ဝရာနံ စတုတ္ထံ ဝရဿု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၀။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သော ဘက္ခော၊ ထိုအစာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မနာပေါ၊ နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော။ ဘက္ခော၊ အစာတည်း။ ဧတဿ၊ ထိုအစာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရောက်လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတ္တော၊ ဤအစာမှ။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပရမေယျံ၊ ကြဉ်ရှောင်နိုင်ပါအံ့နည်း။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတမ။ ဝရာနံ၊ ငါပေးအပ်သောဆုလေးပါးတို့တွင်။ စတုတ္ထံ၊ လေးခုမြောက်ဖြစ်သော။ အညံ၊ တစ်ပါးသောဆုကို။ ဝရဿု၊ သင်ယူလော့။

မိမိကိုယ်သာ အမွန်မြတ်ဆုံး

ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် လူသားကို ချစ်မြတ်နိုးသောကြောင့် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကြင်သူသည် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော ဝတ္ထုကိုမှီ၍ မကောင်းမှုကို ပြု၏။ ထိုသူသည် သူမိုက်မည်၏ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-

၄၆၁။ န ဝေ ပိယံ မေတိ ဇနိန္ဒ တာဒိသော၊
အညံ နိရံကစ္စ ပိယာနိ သေဝတိ။
အတ္တာဝ သေယျော ပရမာ စ သေယျော၊
လဗ္ဘာ ပိယာ ဩစိတတ္ထေန ပစ္ဆာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၁။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရသော။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ တာဒိသော၊ သင်ကဲ့သို့သော သူသည်။ ဣဒံ၊ ဤဝတ္ထုကို။ မေ၊ သည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နိရံကစ္စ-နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သောဝတ္ထုတို့ကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲရာ။ ကိံ ကာရဏာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ အတ္တာဝ၊ မိမိသည်သာလျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။ ကုတော၊ အဘယ်ထက်မြတ်သနည်းဟူမူကား။ ပရမာ၊ အလွန်မြတ်သော ဝတ္ထုထက်လျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်း ဟူမူကား။ ဩစိတတ္ထေန၊ ပွားအပ်သော ကိုယ်စိတ်ရှိသော သူသည်။ ပိယာ၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်ကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ လဗ္ဘာ၊ ရအပ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတ္တာဝ၊ မိမိကိုယ်သည်သာလျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။

တခြားဆုတောင်းပါ

ဤသို့ မဟာသုတသောမမင်း ဆိုလတ်သော် ပေါရိသာဒသည် ကြောက်တိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏။ ငါသည်သာလျှင် သုတသောမမင်းမြတ်သည် ယူအပ်သောဆုကို စွန့်စေခြင်းငှာ လည်းကောင်း လူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ လည်းကောင်း မတတ်နိုင်၊ အသို့ ပြုရအံ့ပါနည်း ဟု မျက်ရည်တို့ဖြင့်ပြည့်ကုန်သော မျက်စိတို့ဖြင့် ငိုမြည်တမ်းလျက် တစ်ပါးသောဆုကို ယူစေလိုရကား-

၄၆၂။ ပိယံ မေ မာနုသံ မံသံ၊ သုတသောမ ဝိဇာနဟိ။
နမှိ သက္ကာ နိဝရေတုံ၊ အညံ ဝရံ သမ္မ ဝရဿု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၂။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ဝိဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။ မေ၊ ငါသည်။ မာနုသံ မံသံ၊ လူသားကို။ ပိယံ၊ အလွန်လျှင် ကြိုက် နှစ်သက်ပါ၏။ နိဝါရေတုံ၊ လူသားမှ ရှောင်ကြဉ် တားမြစ်ခြင်းငှာ။ သက္ကာ၊ တတ်နိုင်သည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အညံ၊ တစ်ပါးသား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူပါလော့။

အပြစ်နှင့် အကျိုး

ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား မကောင်းမှုကို ပြုခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြ၍ တရားဟောလိုရကား-

၄၆၃။ ယော ဝေ ပိယံ မေတိ ပိယာနုရက္ခီ၊
အတ္တံ နိရံကစ္စ ပိယာနိ သေဝတိ။
သောဏ္ဍာဝ ပိတွာ ဝိသမိဿပါနံ၊
တေနေဝ သော ဟောတိ ဒုက္ခီ ပရတ္ထ။

၄၆၄။ ယော စီဓ သင်္ခါယ ပိယာနိ ဟိတွာ၊
ကိစ္ဆေနပိ သေဝတိ အရိယဓမ္မေ။
ဒုက္ခိတောဝ ပိတွာန ယထောသဓာနိ၊
တနေဝ သော ဟောတိ သုခီ ပရတ္ထ

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၆၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သောဏ္ဍာ၊ သေသောက်ကြူးသည်။ ဝိသမိဿပါနံ၊ အဆိပ်နှင့် ရောနှောသော သေကို။ ပိတွာန၊ သောက်၍။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပါပကမ္မန၊ ယုတ်မာသော အမှုကြောင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ဒုက္ခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ဟောတိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဧတံ၊ ဤဝတ္ထုကို။ မေ၊ ငါသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပိယာနုရက္ခီ၊ ချစ်အပ်သော ဝတ္ထုကို စောင့်သည်ဖြစ်၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နိရံကစ္စ-နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သောဝတ္ထုတို့ကို။ သေဝတိ၊ မှီဝဲ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပါပကမ္မေန၊ ယုတ်မာသော အမှုနှင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ဒုက္ခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၄၆၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယောစ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သင်္ခါယ၊ ဆင်ခြင်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဒုက္ခိတော၊ ဆင်းရဲစွာလျှင်။ ယထောသဓာနိ၊ အကြင့်ကြောင့် ရအပ်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ပိတွာန၊ စားသောက်၍။ ကိစ္ဆေနပိ၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်လည်း။ အရိယဓမ္မေ၊ မြတ်သော တရားတို့ကို။ သေဝတိ၊ မှီဝဲ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပုညကမ္မေန၊ ကောင်းသောအမှုကြောင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ပေါရိသာဒ ငိုကြွေးရပြီ

ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် သနားဖွယ်သော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလိုရကား-

၄၆၅။ ဩဟာယဟံ ပိတရံ မာတရဉ္စ၊
မနာပိယေ ကာမဂုဏေစ ပဉ္စ။
ဧတေဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော၊
တံ တေ ဝရံ ကိန္တေ မဟံ ဝဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၅။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ပိတရဉ္စ၊ ခမည်းတော်ကိုလည်းကောင်း။ မာတရဉ္စ၊ မယ်တော်ကို လည်းကောင်း။ မနာပိယေ၊ ချစ်နှစ်သက်ဖွယ် ရှိကုန်သော။ ပဉ္စ၊ ငါးပါးကုန်သော။ ကာမဂုဏေ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ဧတဿ၊ ဤလူသား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရောက်လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တေ၊ သင့်အား။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ကိန္တိ၊ အသို့မူ၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဒ့မိ၊ ပေးပါရအံ့နည်း။

ပေါရိသာဒ စကားနှစ်ခွ

ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒ စကားကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၄၆၆။ န ပဏ္ဍိတာ ဒိဂုဏမာဟု ဝါကျံ၊
သစ္စပ္ပဋိညာဝ ဘဝန္တိ သန္တော။
ဝရဿု သမ္မ ဣတိ မံ အဝေါစ၊
ဣစ္စဗြဝိ တွံ န ဟိ တေ သမေတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဒိဂုဏံ၊ နှစ်ထပ်သော။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ န အာဟု၊ မဆိုကုန်။ သန္တော၊ သိမ်မွေ့ကုန်သော။ တေ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ သစ္စပ္ပဋိညာဝ၊ မှန်သောဝန်ခံခြင်း ရှိကုန်သည်သာလျှင်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သမ္မ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ သင်ဆို၏။ ဝတွာ စ၊ ဆိုပြီးလျက်လည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝီ၊ ဆိုပြန်၏။ တေ၊ သင်၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစားသည်။ န ဟိ သမေတိ၊ ရှေ့နောက် မညီ။

ဘယ်လိုလုပ် ပေးရပါ့မလဲ

ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် တစ်ဖန်လည်း ငိုကြွေးလျက် ထိုဆုကို ပေးလိုရကား-

၄၆၇။ အပုညလာဘံ အယသံ အကိတ္တိံ၊
ပါပံ ဗဟုံ ဒုစ္စရိတံ ကိလေသံ။
မနုဿ မံသဿ ကတေ ဥပဂါ၊
တံ တေ ဝရံ ကိန္တိ မဟံ ဒဒေယျံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၇။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယဿ မနုဿ မံသဿ၊ အကြင်လူသား၏။ ကတေ-ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ အပုညလာဘံ၊ မကောင်းမှုကို ရရှိခြင်းသို့ လည်းကောင်း။ အယသံ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံမှ ကင်းခြင်းသို့ လည်းကောင်း။ အကိတ္တိံ၊ အကျော်အစောမဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်သို့လည်းကောင်း။ ဒုစ္စရိတံ၊ မကောင်းသော အကျင့်သို့ လည်းကောင်း။ ကိလေသံ၊ ညစ်ညူးခြင်းသို့လည်းကောင်း။ ဥပဂါ၊ ရောက်ချေပြီ။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တေ၊ သင့်အား။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ကိန္တိ၊ အသို့မူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒေယျံ၊ ပေးပါရအံ့နည်း။

ပေါရိသာဒ စကားမတည်

ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒသည် ရှေးဦးစွာပေးအပ်သော ထိုဆုကို ထုတ်ဆောင်ဖော်ပြလိုကား -

၄၆၈။ န တံ ဝရံ အရဟတိ ဇန္တု ဒါတုံ၊
ယံ ဝါပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
ဝရဿု သမ္မ အဝိကမ္ပမာနော၊
ပါဏံ စဇိတွာနပိ ဒဿမေဝ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၆၈။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သူသည်။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ ဒတွာပိ၊ ပေးပြီး၍လည်း။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်း မပေးအံ့။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူသည်။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်း။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုဘသောမ။ အဝိကမ္ပမာနော၊ တွန့်တိုခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇိတွာနပိ၊ စွန့်၍လည်း။ ဒဿမေဝ၊ ပေးအံ့သည်သာလျှင်တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဝေါစ၊ သင်ဆို၏။ ဝတွာ စ၊ ဆိုပြီး၍ကား။ ဣတိ၊ ဤသို့ မပေးနိုင်ဟူ၍။ အဗြဝိ၊ ဆိုပြန်၏။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ န ဟိ သမေတိ၊ ရှေ့နောက်မညီသည်သာတည်း။

တရားအတွက် အားလုံးကိုစွန့်သင့်

ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒသည် ရှေးဦးစွာ ဆိုအပ်ပြီးသော ဂါထာကို ထုတ်ဖော်ပြီး၍ ဆုပေးခြင်း၌ အားထုတ်စေလိုရကား-

၄၆၉။ ပါဏ စဇန္တိ သန္တော နာပိ ဓမ္မံ၊
သစ္စပ္ပဋိညာဝ ဘဝန္တိ သန္တော။
ဒတွာ ဝရံ ခိပ္ပမဝါကရောဟိ၊
ဧတေန သမ္ပဇ္ဇ သုရာဇသေဋ္ဌ။

၄၇၀။ စဇေ ဓနံ အင်္ဂဝရဿ ဟေတု၊
အင်္ဂံ စဇေ ဇီဝိတံ ရက္ခမာနော။
အင်္ဂံ ဓနံ ဇီဝိတဉ္စာပိ သဗ္ဗံ၊
စဇေ နရော ဓမ္မမနုဿရန္တော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၄၆၉။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ် ဖြစ်သော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပါဏံ၊ ကိုယ့်အသက်ကို။ စဇန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ သဘောတရားကို။ အပိ၊ စင်စစ်။ န စဇန္တိ၊ မစွန့်ကုန်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သစ္စပ္ပဋိညာဝ၊ မှန်သော ဝန်ခံခြင်းရှိကုန်သည်သာလျှင်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်ဖြစ်သော။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒတွာ၊ ငါ့အားပေးသောကြောင့်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အဝါကရောဟိ၊ တောင်းတိုင်းသာဆုကို ပေးလော့။ ဧတေန၊ ထိုသစ္စဓမ္မနှင့်။ သမ္ပဇ္ဇ၊ ပြည့်စုံတော်မူလော့။

၄၇၀။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မြင်သောမင်းမြတ်ဖြစ်သော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အင်္ဂဝရဿ၊ မြတ်သောကိုယ်အင်္ဂါ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ရက္ခမာနော၊ စောင့်ရှောက်လိုသည်ဖြစ်၍။ အင်္ဂံ၊ မြတ်သော ကိုယ်အင်္ဂါကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဓမ္မံ၊ မြတ်သော သဘောတရားကို။ အနုဿရန္တော၊ အောက်မေ့သောသူသည်။ အင်္ဂဉ္စ၊ မြတ်သော ကိုယ်အင်္ဂါကိုလည်းကောင်း။ ဓနဉ္စ၊ ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။

ဇီဝိတဉ္စာပိ၊ အသက်ကိုပင်သော်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။

ဆရာနှင့် မိတ်မပျက်စေသင့်

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် အကြောင်းတို့ဖြင့် ထိုပေါရိသာဒကို သစ္စာတရား၌ တည်စေပြီး၍ ယခုအခါ၌ မိမိ၏ ဆရာ၏အဖြစ်ကို ပေါရိသာဒအား ပြလိုရကား-

၄၇၁။ ယသ္မာ ဟိ ဓမ္မံ ပုရိသော ဝိဇညာ၊
ယေစဿ ကင်္ခံ ဝိနယန္တိ သန္တော။
တံဟိဿ ဒီပဉ္စ ပရာယနဉ္စ၊
န တေန မိတ္တိံ ဇိရယေထ ပညော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပညော၊ ပညာရှိသော။ ယောပုရိသော၊ အကြင် ယောက်ျားသည်။ ယသ္မာဟိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်မှလျှင်။ ဓမ္မံ၊ အကျိုးအပြစ်ကို ပြတတ်သော အကြောင်းကို။ ဝိဇညာ၊ သိရာ၏။ ယေစ သန္တော၊ အကြင်သူတော်ကောင်းတို့သည်မူလည်း။ အဿ၊ ထိုတစ်ယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်၏။ ကင်္ခံ၊ ယုံမှားခြင်းကို။ ဝိနယန္တိ၊ ပယ်ဖျောက်ကုန်၏။ တဟိ၊ ထိုသူသည်လျှင်။ အဿ၊ ထိုသူ၏။ ဒီပဉ္စ၊ မှီခိုရာလည်း ဖြစ်၏။ ပရာယနဉ္စ၊ လဲလျောင်းရာလည်း ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုဆရာဖြစ်သောသူနှင့်။ မိတ္တိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောကို။ န ဇိရယေထ၊ မဖျက်ဆီးရာ။

လူသားမစားတော့ပြီ

မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤသို့သောစကားကို ပြောဆိုပြီး၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော ဆရာ၏ စကားမည်သည်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မသင့်၊ ငါသည်လျှင် ငယ်စဉ်ကာလ၌လည်း သင်၏ ဆရာစောင်ဖြစ်၍ များစွာသော အတတ်ပညာကို သင်ပေးဖူး၏။ ယခုအခါ၌လည်း ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် သတာရဟ ဂါထာတို့ကို ဟော၏။ ထို့ကြောင့် ငါ၏စကားကို လိုက်နာခြင်းငှာ ထိုက်၏ဟုဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းကား ငါ၏ဆရာလည်း မှန်ပေ၏။ ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုကိုလည်း ငါ ပေးအပ်၏။ အသို့ပြုခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါအံ့နည်း၊ တစ်ခုသော ကိုယ်အဖြစ်၌ သေခြင်းမည်သည်ကား မြဲ၏။ ငါသည် သေသော်လည်း လူသားကိုမစားပြီ၊ ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုကို ပေးအံ့ဟု ယိုစီးသော မျက်ရည်အယဉ်ဖြင့် ထ၍ မဟာသုတသောမမင်းမြတ်၏ ခြေရင်းတို့၌ဝပ်၍ ဆုပေးလိုရကား-

၄၇၂။ အဒ္ဓါ ဟိ သော ဘက္ခော မမ မနာပေါ၊
ဧတဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော။
သစေ စ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ၊
ဧတမ္ပိ တေ သမ္မ ဝရံ ဒဒါမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၂။ အနန္တကိတ္တိမ၊ အတိုင်းမသိသော ကျော်စောခြင်း ရှိတော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ မင်းမြတ် သုတသောမ။ အဒ္ဓ့ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သော ဘက္ခော၊ ထိုလူသားဟူသော အစာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မနာပေါ၊ နှစ်သက်အပ်သော အစာတည်း။ ဧတဿ၊ ဤအစာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအစာတည်းဟူသော ဆုအလို့ငှာ။ မံ၊ ကို။ သစေ စ၊ အကယ်၍လည်း။ ယာစသိ၊ ကောင်း၏။ ဧတမ္ပိ၊ ထိုဆုကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။

ပေါရိသာဒ သီလဆောက်တည်

ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤသို့ဆို၏။ အဆွေ ပေါရိသာဒ သီလ၌တည်သာ သူအား သေရခြင်းသည်လည်း မြတ်၏။ အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် ပေးအပ်သောဆုကို ယူ၏။ ဤနေ့မှစ၍ မြတ်သောအကျင့်၌ တည်သည် ဖြစ်ပေပြီ၊ ဤသို့ ဖြစ်သော်လည်း သင့်ကို ငါတောင်းပန်ပါဦးအံ့၊ အကယ်၍ သင့်အား ငါ၌ ချစ်ခြင်းရှိသည် ဖြစ်အံ့၊ ငါးပါးသာ သီလတို့ကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ အဆွေသုတသောမ. ကောင်းပြီ၊ ငါ့အား ငါးပါးသော သီလတို့ကို ပေးလော့၊ ယူအံ့ဟုဆို၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းကို ငါးပါးသော ထိခြင်းဖြင့် ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း ထိုပေါရိသာဒကို ငါးပါးသော

သီလတို့၌ တည်စေတော်မူ၏။ ထိုခဏ၌ ထိုအရပ်တွင် စည်းဝေးလာကုန်သော ဘုမ္မစိုးနတ်တို့သည် မဟာသုတသောမမင်း၌ နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ အောက်အစီစိမှအထက်ဘဝဂ်တိုင်အောင် မဟာသုတသောမမင်းမှ တစ်ပါးသော ဤပေါရိသာဒကို လူသားစားခြင်းမှ မြစ်အံ့သောငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေစွတကားဟု သည်းစွာသောအသံဖြင့် အလုံးစုံသော တောကို ပဲ့တင်ထပ်စေလျက် ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။ ထိုဘုမ္မစိုးနတ်တို့၏ အသံကို ကြားကုန်၍ စာတုမဟာရာဇ်နတ်တို့သည်လည်းကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။

မင်းတရားတို့ကို လွှတ်ကြမည်

ဤသို့သောနည်းဖြင့် အထက်ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သော အသံသည် ဖြစ်၏။ ပညောင်ပင်၌ ဆွဲ၍ ထားအပ်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း ထိုနတ်သားတို့ ကောင်းချီးပေးသော အသံကို ကြားကြကုန်၏။ ပညောင်ပင်စောင့် နတ်သည်လည်း မိမိဗိမာန်၌ တည်လျက်လျှင် ကောင်းချီးပေး၏။ ဤသို့လျှင် နတ်တို့၏ အသံကိုသာလျှင် ကြားရ၏။ အရုပ်အဆင်းကို မမြင်ရ။ ထိုနတ်တို့ ကောင်းချီးပေးသော အသံကို ကြားရကုန်၍ အရာမကသော မင်းတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် အသက်ကို ရပေကုန်ပြီ၊ သုတသောမမင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမတော်မူသဖြင့် ဖြစ်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူပေ၏ဟု မဟာသုတသောမမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည် မဟာသုတသောမမင်း ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... အရာမကသော မင်းတို့ကို လွှတ်ပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် ထိုမင်းတို့၏ ရန်သူတည်း၊ ငါသည် လွှတ်အပ်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုမင်းတို့သည် ငါ၏ရန်သူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ဟု ငါ့ကို ဖမ်းယူ၍ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ ငါသည်လည်း အသက်ကို စွန့်ရသော်လည်း သုဘာမမင်းထံမှ ယူအပ်သော သီလကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ဤသုဘသောမမင်းနှင့်တကွလျှင် သွား၍လွှတ်အံ့၊ ဤသို့ လွတ်သည်ရှိသော် ဘေးမရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးမှ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှိခိုး၍ အဆွေ သုတသောမ... ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်လျှင် သွားကုန်၍ ထိုမင်းဟိုကို လွှတ်ကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုရကား-

၄၇၃။ သတ္ထာ စ မေ ဟောသိ သခါစ မေသိ၊
ဝစနမ္ပိ တေ သမ္မ အဟံ အကာသိံ။
တုဝမ္ပိ မေ သမ္မ ကရောဟိ ဝါကျံ၊
ဥဘောပိ ဂန္တွာန ပမောစယာမ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၃။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သတ္ထာ စ၊ ဆရာသည်လည်း။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ မေ၊ ငါ၏။ သခါစ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းသည်လည်း အသိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဝစနမ္ပိ၊ စကားကိုလည်း။ အကာသိံ၊ လိုက်နာပြီ။ သမ္မ၊ အဆွေ သုတသောမ။ တုဝမ္ပိ၊ သင်သည်လည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာပါလော့။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသေယမ။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်လျှင်။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ပမောစယာမ၊ လွှတ်ကြပါကုန်အံ့။

ထိုသို့ ပြောဆိုသောအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ယောက်အတူ လွှတ်လိုရကား-

၄၇၄။ သတ္ထာ စ တေ ဟောမိ သခါစ တျမှိ၊
ဝစနမ်ပိ မေ သမ္မ တုဝံ အကာသိ။
အဟမ္ပိ တေ သမ္မ ကရောမိ ဝါကျံ၊
ဥဘောပိ ဂန္တွာန ပမောစယာမ။

ဟူသော ဤထာကို ဆို၏။

၄၇၄။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သတ္ထာ စ၊ ဆရာသည်လည်း။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်လည်း။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနမ္ပိ၊ စကားကိုလည်း။ အကာသိ၊ လိုက်နာပေ၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ သင်၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောမိ၊ လိုက်နာအံ့။ ဥဘောပိ၊ ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်လျှင်။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ပမောစယာမ၊ လွှတ်ကြကုန်အံ့။

သုတသောမမင်း ခံဝန်ချက်ယူ

ဤစကားကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်လျှင် သွား၍ လွှတ်ကြကုန်အံ့ဟု ပေါရိသာဒအား ဝန်ခံပြီး၍ မင်းတို့ မည်သည်ကား မာန်ခက်ထန်ကုန်၏။ လွတ်ကာမျှ၌လျှင် ဤပေါရိသာဒသည် ငါတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်၏ ဟု ပေါရိသာဒကို ပုတ်ခတ်မူလည်း ပုတ်ခတ်ကုန်ရာ၏။ သတ်မူလည်း သတ်ကုန်ရာ၏။ ဤ ပေါရိသာဒသည့်ကား ထိုမင်းတို့၌ မပြစ်မှားလတ္တံ့၊ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် သွား၍ ရှေးဦးစွာ ထိုမင်းတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူချေကုန်အံ့ဟုကြံ၍ ထိုအရပ်သို့သွားသဖြင့် လက်ဝါးပြင်၌ ကြိုးဖြင့်သီ၍ ခြေဖျားတို့ဖြင့် မြေကို ထိစေကုန်လျက် ပညောင်ခက်တို့၌ ဆွဲအပ်ကုန်သော လေခတ်သောကာလ၌ ဆင်စွယ်ကောက်၌ ဆွဲအပ်ကုန်သော လိပ်ဆူးရွှေ ပန်းကုံးခြောက်တို့သည် လည်ကုန်သကဲ့သို့ လည်ကုန်သော ထိုမင်းတို့ကို မြင်လေ၏။ ထိုမင်းတို့သည်လည်း မဟာသုတသောမမင်းကို မြင်ကုန်လျှင် ယခုအခါ ငါတို့သည်ကား ဘေးမရှိသည် ဖြစ်ကုန်ပြီဟု တစ်ပြိုင်နက်လျှင် သည်းစွာသော ဟစ်ကြွေးခြင်းကို ဟစ်ကြွေးကြကုန်၏။ ထိုအခါ

မင်းတို့ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုဘသောမမင်းသည်လည်း မင်းမြတ်တို့... မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု နှစ်သိမ့်စေ၍ ငါတို့သည် ပေါရိသာဒကိုဆုံးမ၍ သင်မင်းမြတ်တို့အား ဘေးမရှိခြင်းကို ယူအပ်ပြီ၊ ထို့ကြောင့် သင် မင်းမြတ်တို့သည်ကား ငါ၏ စကားကို လိုက်နာကြကုန်လော့ဟု ဤသို့ ပြောဆိုပြီးလျှင် ထို မင်းများတို့သို့ ကပ်၍ ဝန်ခံစေလိုရကား-

၄၇၅။ ကမ္မာသပါဒေန ဝိဟေဌိတတ္ထ၊
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
န ဇာတု ဒုဗ္ဘေထ ဣမဿ ရညော၊
သစ္စပ္ပဋိညံ မေ ပဋိသုဏာထ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၅။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို့။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့် သီအပ်သော လက်ဝါးပြင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဿုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့် ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်လျက်။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့ကို။ ကမ္မာသပါဒေန၊ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေါရိသာဒသည်။ ဝိဟေဌိတတ္ထ၊ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်ပြီ။ ဧဝံသန္တေပိ၊ ဤသို့ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန် ငြားသော်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်းအား။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ န ဒုဗ္ဘေထ၊ မပြစ်မှားကြကုန်လင့်။ မေ၊ ငါ၏။ သစ္စပ္ပဋိညံ၊ ဟုတ်မှန်သော ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိသုဏာထ၊ နာတော်မူကြကုန်။

ထိုမင်းတို့သည် ဝန်ခံလိုကုန်ရကား-

၄၇၆။ ကမ္မာသပါဒေန ဝိဟေဌိတမှာ၊
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
န ဇာတု ဒုဗ္ဘေမ ဣမဿ ရညော၊
သစ္စပ္ပဋိညံ တေ ပဋိသုဏာမ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၆။ ဘူနာထ၊ သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့်သီအပ်ကုန်သော လက်ဝါးပြင်ရှိ ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အသုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်လျက်။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ အမှေ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ ကမ္မာသပါဒေန၊ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေါရိသာဒသည်။ ဝိဟေဌိတာ၊ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်ပြီ။ ဧဝံသန္တေပိ၊ ဤသို့ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်သော်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်းအား။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ န ဒုဗ္ဘေမ၊ မပြစ်မှားပါကုန်အံ့။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ သစ္စပ္ပဋိညံ၊ ဟုတ်မှန်သော ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိသုဏာမ၊ နာပါကုန်အံ့။

ပေါရိသာဒကို အဖအရာထားကြ

ထိုအခါ ထိုမင်းတို့ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် မင်းမြတ်တို့ ... ထိုသို့တပြီးကား ဝန်ခံခြင်းကို ပေးကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ဝန်ခံစေလိုရကား-

၄၇၇။ ယထာ ပိတာ ဝါ အထဝါပိ မာတာ၊
အနုကမ္ပကာ အတ္ထကာမာ ပဇာနံ။
ဧဝမေဝ ဝေါ ဟောတု အယဉ္စ ရာဇာ၊
တုမှေ စ ဝေါ ဟောထ ယထေဝ ပုတ္တာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၇။ ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ အထဝါပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ မာတာ ဝါ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပဇာနံ၊ သားသမီးတို့အား။ အနုကမ္ပကာ စ၊ သနားတတ်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထကာမာ စ၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အယဉ္စ ရာဇာ၊ ဤမင်းသည်လည်း။ တုမှာကံ၊ သင်မင်းမြတ်တို့၏။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့သို့။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ တုမှေ စ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်း၏။ ပုတ္တာ ယထေဝ၊ သားတို့ကဲ့သို့လျှင်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြပါကုန်လော့။

ထိုမင်းတို့လည်း ဝန်ခံလိုရကား-

၄၇၈။ ယထာ ပိတာ ဝါ အထဝါပိ မာတာ၊
အနုကမ္ပကာ အတ္ထကမာ ပဇာနံ။
ဧဝမေဝ နော ဟောတု အယဉ္စ ရာဇာ၊
မယံပိ ဟေဿာမ ယထေဝ ပုတ္တာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၇၈။ နရနာထ၊ လူတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ အထဝါပိ၊ ဤမှတပါးလည်း။ မာတာ ဝါ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပဇာနံ၊ သားသမီးတို့အား။ အနုကမ္ပကာ စ၊ အစဉ် သနားတက်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထကာမာစ၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အယဉ္စရာဇာ၊ ဤမင်းသည်လည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့သို့။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေသတည်း။ မယံပိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း။ ပုတ္တာ ယထေဝ၊ သားတို့ကဲ့သို့လျှင်။ ဟေဿာမ၊ ဖြစ်ပ့ကုန်အံ့။

မင်းများကို လွှတ်ကြပုံ

ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုမင်းတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကိုယူပြီးလျှင် ပေါရိသာဒကိုခေါ်၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... လာလှည့် ထိုမင်းတို့ကို လွှတ်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ကိုကိုင်၍ တစ်ယောက်သောမင်း၏ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်၏။ ထိုမင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသဖြင့် ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်သည်နှင့်တကွ မိန်းမောသည်ဖြစ်၍ မြေ၌လဲ၏။ ထိုသို့ လဲသည်ကိုမြင်၍ မဟာသုတသောမမင်းသည် သနားခြင်းကိုပြု၍ အဆွေပေါရိသာဒ... ဤသို့ မဖြတ်ပါလင့်ဟု ဆို၍ တစ်ယောက်သော မင်းကို လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် မြဲစွာကိုင်၍ ရင်၌ပိုက်ဖက်ပြီးလျှင် အဆွေ ပေါရိသာဒ ယခုအခါ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်လော့ ဟု ဆို၏။ ပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ဖြင့် ဖြတ်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် အားခွန်နှင့် ပြည့်စုံတော်မူသောကြောင့် ထိုမင်းကို ရင်ခွင်၌ အိပ်စေ၍ ရင်၌ဖြစ်သော သားကဲ့သို့ နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် ချ၍ မြေ၌ အိပ်စေ၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် အလုံးစုံသောမင်းတို့ကို မြေ၌အိပ်စေပြီးလျှင် အနာတို့ကိုဆေး၍ သူငယ်တို့၏ ထွင်းသစ်သောနားမှ ချည်ကို အသာအသာ ငင်သကဲ့သို့ အသာအသာ သီသာကြိုးစွန်းကိုငင်၍ သွေးပြည်တို့ကို ဆေးသဖြင့် အနာ၌ သွေးပြည်အစေး မရှိသည်တို့ကို ပြု၍ အဆွေပေါရိသာဒ တစ်ခုသောသစ်ပင်မှ အခေါက်ကို ကျောက်ပြင်၌သွေး၍ ဆောင်ယူခဲ့ပါလော့ဟု ဆောင်ယူခဲ့စေပြီးလျှင် သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ထိုမင်းတို့၏ လက်ဝါးပြင်ကို လိမ်းကျံ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အနာသည် ချမ်းသာ၏။

ပေါရိသာဒသည် ဆန်ကိုယူ၍ ထမင်းလုံးမရှိသော ယက်မန်းယာဂုကို ကျို၏။ မဟာသုတသောမမင်း ပေါရိသာဒတို့သည်လည်း အရာမကသော မင်းတို့ကို ယက်မန်းယာဂုကို တိုက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုအလုံးစုံသော မင်းတို့ကို ယက်မန်းယာဂုဖြင့် ရောင့်ရဲစေကုန်စဉ် နေသည်ဝင်၏။ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ နံနက်စောစော အခါ၌လည်းကောင်း, မွန်းတည့်သောအခါ၌လည်းကောင်း, ညချမ်းအခါ၌ လည်းကောင်း ယက်မန်း ယာဂုကိုသာလျှင် တိုက်၍ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ ထမင်းလုံးနှင့်တကွသော ယာဂုကို တိုက်ကုန်၏။ အကြင် သုံးရက်မျှလောက်ဖြင့် မင်းတို့သည် အနာကငါးကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းတို့ကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် သွားခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါကုန်လတ္တံ့လောဟု မေး၍ သွားနိုင်ပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဆွေပေါရိသာဒ... လာလှည့်၊ မိမိပြည်ရွာသို့ သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ငိုကြွေးလျက် မဟာသုဘာမင်း၏ ခြေတို့၌ဝပ်၍ အဆွေသုတသောမ... သင်သည်သာလျှင် ဤမင်းတို့ကိုယူ၍ သွားလေလော့၊ ငါမူကား ဤတော၌သာလျှင် သစ်မြစ်သစ်သီးကို စားလျက် နေပါအံ့ဟု ဆို၏။

အဆွေပေါရိသာဒ ဤတောအရပ်၌ အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ သင်၏ တိုင်းပြည်သည် အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းပြုလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အဆွေသုတသောမ... အသို့ ဆိုဘိသနည်း၊ ငါသည် ထိုဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားခြင်းငှာ မတက်ကောင်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အလုံးစုံသောမြို့၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ငါ၏ ရန်သူတို့တည်း၊ ထိုအလုံးစုံသော မြို့သူတို့သည် ပေါရိသာဒသည် ငါ၏အမိကို စားအပ်၏။ ငါ၏အဖကို စားအပ်၏။ ငါ၏ ညီအစ်ကို မောင်နှမကို စားအပ်၏။ ဤခိုးသူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ ငါ့ကို ဆဲရေးကုန်လတ္တံ့။ တစ်ခု တစ်ခုစီသော လှံတံဖြင့်သော်လည်းကောင်း တစ်ခု တစ်ခုစီသော ခဲဖြင့်သော်လည်းကောင်း ငါ့ကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်လတ္တံ့။ ငါသည်လည်း သင်မင်းမြတ်တို့အထံ၌ သီလကို ဆောက်တည်အပ်ပြီ။ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း ငါသည် သူတစ်ပါးကို သတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် မလိုက်ပြီ။ ငါသည် လူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ရသောကြောင့် အဘယ်မျှ အသက်ရှည်အံ့နည်း၊ ယခုအခါ သင်မင်းမြတ်တို့ကို မြင်ရခြင်းသည် မရှိပြီဟု ငိုကြွေး၍ သင်မင်းမြတ်တို့သည်သာလျှင် ကြွတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။

ပေါရိသာဒ ပြည်တော်ဝင်ခန်း

ထိုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒကိုသုံးသပ်၍ အဆွေပေါရိသာဒ... သင် မစိုးရိမ်လင့်၊ သုတသောမ အမည်ရှိသော ငါသည် သင်ကဲ့သိုသော ကြမ်းကြုတ် ရုန့်ရင်းသော သူကိုစင်လျက် ဆုံးမနိုင်သေး၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့ကို ဆုံးမခြင်း၌ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း၊ ငါသည် သင့်ကို ဗာရာဏသီမင်းအဖြစ်၌ တည်စေအံ့၊ အကယ်၍ မတတ်နိုင်သည် ရှိသော် ငါ၏ဘိုင်းပြည်ကို ထက်ဝက်ခွဲ၍ ပေးအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် သင်မင်းမြတ်တို့၏ မြို့တော်၌လည်း ငါ၏ ရန်သူတို့သည် ရှိကုန်သည်သာလျှင်တည်းဟု ဆိုသဖြင့် ဤပေါရိသာဒသည် ငါ၏စကားကို လိုက်နာသဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ငါသည် ဤပေါရိသာဒကို တည်မြဲတိုင်းသော နေရာ၌ တည်စေရအံ့နည်းဟုကြ၍ ထိုပေါရိဒအား ဖျားယောင်းအံ့သောငှာ ဗာရာဏသီပြည်၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၄၇၉။ စတုပ္ပဒံ သာကုဏဉ္စာပိ မံသံ အစရှိသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

အစားကောင်းများ

၄၇၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုဗာရာဏသီမြို့၌။ သူဒေဟိ၊ စားတော်ချက်တို့သည်။ ရန္ဓံ၊ ဖျော်အပ်သော။ သုကတံ၊ အထူးထူး အပြားပြားတို့ဖြင့် ကောင်းစွာစီရင်အပ်သော။ သုနိဌိတံ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အဆောက်အဦးတို့ဖြင့် ကောင်းစွာ ပြီးစေအပ်သော။ စတုပ္ပဒံ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော သားမှဖြစ်သော။ ယံ မံသဉ္စ၊ အကြင်အသားကိုလည်းကောင်း။ သာကုဏဉ္စာပိ၊ ငှက်မှလည်း ဖြစ်ထသော။ ယံ မံသဉ္စ၊ အကြင်အသားကိုလည်းကောင်း။ ဣန္ဒော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဘုဉ္ဇတိ ဣဝ၊ စားသကဲ့သို့။ ပရိဘုဉ္ဇယာန၊ သုံးဆောင် စားသောက်၍။ တံ၊ ထိုဘောဇဉ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။

မိန်းမလှများ

၄၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ ဝေလီ၊ ဦးသစ်သော ရွှေစင်အစုကဲ့သို့ တခဲနက်သော ကိုယ်ရောင် ရှိကုန်ထသော။ ဝေလ္လိဝိလာကမဇ္ဈာ၊ စည်းကျပ်သေးသွယ် ရှုဖွယ်သောခါးလည်း ရှိကုန်ထသော။ ခတ္တိယာ၊ အကြင် မင်းသမီးတို့သည်။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌၊ ဣန္ဒံ၊ သိကြားနတ်မင်းကို။ ဒေဝစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးတို့သည်။ သမ္ပရိဝါရယိတွာ၊ ကောင်းစွာခြံရံ၍။ ပမောဒယန္တိ ဣဝ၊ မွေ့လျော်စေကုန်ဘိသကဲ့သို့။ တံ၊ သင့်ကို။ သမ္ပရိဝါရယိတွာ၊ ကောင်းစွာ ခြံရံကုန်၍။ ပမောဒယိံသု၊ မွေ့လျော်စေကုန်ပြီ။ တာ ခတ္တိယာ၊ ထို မင်းသမီးတို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက် အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။

အိပ်ရာ နေရာကောင်းများ

၄၈၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ တမ္ဗူပဓာနေ၊ နီသော အုံးဝန်းရှိထသော။ ဗဟုဂေါဏကမှိ၊ များသော ကော်ဇောဖြင့်ပြီးသော။ သုဘမှိ၊ တင့်တယ်စွာသော။ သင်္ဂေ၊ အထပ်ထပ်သော ဘုံလျှိုရှိသော။ သဗ္ဗသယနမှိ၊ အလုံးစုံသော အခင်းအလွှမ်းရှိသောအိပ်ရာ၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ သယသိ၊ အိပ်၏။ တာဒိသဿ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ သယနဿ၊ အိပ်ရာ၏။ မဇ္ဈမှီ၊ အလယ်၌၊ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ သယိတွာ၊ အိပ်ပြီး၍။ တံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသောအိပ်ရာကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အသီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။

သီဆို တီးမှုတ်ခြင်းများ

၄၈၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ နိသီထေ၊ ညဉ့်အဖို့၌။ ယံ ပါဏိဿရဉ္စ၊ အကြင် မောင်းကြေးနင်း ခွက်ခြင်းသံကိုလည်းကောင်း။ ယံ ကုမ္ဘထုနဉ္စ၊ အကြင် အိုးစည်သံကို လည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နိပ္ပုရိသမှိ၊ ယောက်ျားနှင့်မစပ်သော။ တူရိယံ၊ တူရိယာမျိုးကို။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ သုဂီတဉ္စ၊ ကောင်းစွာ သီခြင်းကိုလည်းကောင်း။ သုဝါဒိတဉ္စ၊ ကောင်းစွာ တီးမှုတ်ခြင်းကို လည်းကောင်း။ ကတွာ၊ ပြု၍။ တံ၊ သင့်ကို။ ပမောဒယိံသု၊ မွေ့လျော်စေကုန်ပြီ။ ဧဝရူပံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ သမ္ပတ္တိံ၊ စည်းစိမ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရည၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။

မွန်မြတ်သောမြို့တော်

၄၈၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီပြည်၌။ ပဟူတမာလျံ၊ ပြန့်သော ပန်းသစ်ပင်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ ဥယျာနသမ္ပန္နံ၊ ဥယျာဉ်ရေကန်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ပုရံ၊ ပြည်သည်။ သုရမ္မံ၊ အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ ပဟူတမာလဝန္တံ၊ အထူးထူး အပြားပြား များသော ပန်းမျိုးရှိသော။ မိဂါဇိနုပေတံ၊ မိဂဇိန်ဥယျာဉ်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သုရမ္မံ၊ အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ မိဂါဇိနုပေတံ၊ မိဂဇိန်ဥယျာဉ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တဝ၊ သင်၏။ ပုရံ၊ ပြည်သည်။ သုရမ္မံ၊ အလွန် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်း ဟူမူကား။ ဟယေဟိ စ၊ မြင်းတို့နှင့်လည်းကောင်း။ နာဂေဟိ စ၊ ဆင်တို့နှင့်လည်းကောင်း။ ရထေဟိစ၊ ရထားတို့နှင့် လည်းကောင်း။ ဥပေတိ၊ ပြည့်စုံ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သုရမ္မံ၊ အလွန် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ တံ၊ ထို ဗာရာဏသီပြည်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။

ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ရှေး၌ ခံစားသုံးဆောင်သော အရသာကို အောက်မေ့၍ သွားလိုသည်ဖြစ်အံ့လည်း မသိဟု ကြံ၍ ရှေးဦးစွာ အစာဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်၌ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ အိပ်ရာနေရာဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ လေးကြိမ်မြောက်၌ ကခြင်း, သီချင်း တီးမှုတ်ခြင်းဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ ငါးကြိမ်မြောက်၌ ဥယျာဉ် ရေကန်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ မြို့ရွာနှင့် လည်းကောင်း ဖြားယောင်း၏။

လာ သွားကြစို့

ဤသို့လျှင် ဤငါးပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် ဖျားယောင်း၍ မင်းမြတ်. လာလှည့်၊ ငါသည် သင့်ကို ယူဆောင်၍ သွားသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည် မင်းအဖြစ်၌ တည်စေပြီး၍ နောက်မှ ငါတို့ပြည်သို့ သွားအံ့။ အကယ်၍ ဗာရာဏသီပြည်ကို မရအံ့၊ ငါ၏ ပြည်ထက်ဝက်ကို သင့်အား ပေးအံ့၊ သင့်အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ငါ့စကားကို လိုက်နာလော့ဟု ဆို၏။

ပေါရိသာဒ ပြည်တော်ဝင်

ထိုပေါရိသာဒသည် မဟာသုတသောမမင်း စကားကို ကြားရလျှင် သွားလိုသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းသည် ငါ၏ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိ၏။ အစဉ် သနားတတ်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရှေးဦးစွာ ငါ့ကို ကောင်းမှု၌ တည်စေ၍ ယခုအခါ ရှေးစည်းစိမ်ချမ်းသာ၌လည်း တည်စေအံ့ဟု ဆို၏။ ဤ သုတသောမမင်းသည် တည်စိမ့်သောငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့ သည်သာလျှင်တည်း၊ ဤသုတသောမမင်းနှင့် တကွသာလျှင် သွားခြင်းငှာ သင့်၏။ ငါ့အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်းဟု ကြံလျက် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုသုတသောမမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မှီ၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြောဆိုလိုသည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမမင်း အဆွေခင်ပွန်းကောင်းနှင့် ပေါင်းဖော်ရသောထက် ကောင်းမြတ်သောမည်သည် မရှိ၊ ယုတ်မာသော အဆွေခင်ပွန်းနှင့် ပေါင်းဖော်ရသောထက် အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသော မည်သည်လည်း မရှိ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မဟာသုတသောမမင်းအား ကြားလျှောက်လိုရကား-

၄၈၄။ ကာဠပက္ခေ ယထာ စန္ဒော။ လ။ အသဗ္ဘိ အရကာ။

ဟူကုန်သော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

သူတော်ကောင်းနှင့် ပေါင်းဖော်သင့်ပုံ

၄၈၄။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကာဠပက္ခေ၊ လဆုတ်ပက္ခ၌။ စန္ဒော၊ လသည်။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဟာယတေဝ၊ ဆုတ်ယုတ်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ကာဠပက္ခူပမော၊ လဆုတ်ပက္ခနှင့် တူသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်၏။

၄၈၅။ ဘူနာထ၊ သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ရသကံ၊ ရသက အမည်ရှိသော။ သူဒံ၊ စဖိုသည်ဖြစ်သော။ ကာပုရိသာဓမံ၊ အလွန် ယုတ်မာသော ယောကျ်ားကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ယေန ကမ္မေန၊ အကြင်အမှုကြောင့်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ မကောင်းသော အလားသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ လားရလေအံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ တံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုကို။ အကာသိံ၊ ပြုမိ၏။

၄၈၆။ ရဋ္ဌာဓိပတိ၊ ပြည်ကြီးအရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သုက္ကပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒော၊ လသည်။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဝဍ္ဎတေဝ၊ ပွားသည်သာလျှင်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ သုက္ကပက္ခူပမော၊ လဆန်းပက္ခနှင့်တူသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်၏။

၄၈၇။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော်မူတတ်သော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ် သုတသောမ။ ပဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုဝံ၊ သင်မင်းမြတ်ကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ယေနကမ္မေန၊ အကြင်အမှုကြောင့်။ သုဂတိံ၊ ကောင်းသော အလားသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ လားရအံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ကုသလံ၊ အပြစ်မရှိသော အကျိုးကို ပေးတတ်သော။ တံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုရပေပြီ။

၄၈၈။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ထလေ၊ ကြည်းကုန်း၌။ ဝုဋ္ဌံ၊ ရွာသော။ ဝါရိ၊ မိုးရေသည် အနဒ္ဓနေယျံ၊ မရှည်သော အဓွန့်ရှိသည်။ န စိရဋ္ဌိတိကံ၊ ကြာမြင့်စွာ မတည်သည်။ ဟောတိယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလျှင်။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ထလေ၊ ကြည်းကုန်း၌။ ဥဒကံဝ၊ မိုးရေကဲ့သို့။ အနဒ္ဓနေယျော၊ မရှည်သော အဓွန့်ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၄၈၉။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ ဝီရိယဖြင့် လူအပေါင်းတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ဇနိန္ဒ၊ လူများနတ်။ သရေ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌။ ဝုဋ္ဌံ၊ ရွာသော။ ဝါရိ၊ မိုးရေသည်။ စိရဋ္ဌိတိကံ၊ မြင့်စွာတည်သည်။ ဟောတိယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလျှင်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ သရေ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌။ ဥဒကံ ဣဝ၊ ရေကဲ့သို့။ စိရဋ္ဌိတိကံ၊ ကြာမြင့်စွာ တည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၄၉၀။ ရာဇာဓိရာဇ၊ မင်းထက် မင်းမြတ် ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ အဗျာယိကော၊ မပျက်စီးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယာဝမ္ပိ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလည်း။ တိဋ္ဌေယျ၊ တည်၏။ တာဝမ္ပိ၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလည်း။ မိတ္တဘာဝေါ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ အဖြစ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ န ဇီရတိ၊ မပျက်စီး။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ခိပ္ပဉှိ၊ လျင်စွာလျှင်။ ဝေတိ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ်သော သူယုတ်တိုမှ။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ၏။

ဤသို့လျှင် ပေါရိသာဒသည် ဤခုနစ်ဂါထာတို့ဖြင့် မဟာသုတသောမမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းပြောဆို၏။ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း ပေါရိသာဒကို လည်းကောင်း ထိုမင်းတို့ကို လည်းကောင်း ယူ၍ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည် ပစ္စန္တရစ်သို့ ရောက်လေ၏။ ပစ္စန္တရစ်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် မဟာသုတသောမမင်းကို မြင်ကုန်လျှင် ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့သို့ သွားကုန်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဗိုလ်ပါရဲမက် အပေါင်းကို ယူပြီးလျှင် သွား၍ ခြံရံကြကုန်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုအခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားလေ၏။ ခရီးအကြား၌ ဇနပုဒ်နေသူတို့သည် မဟာသုတမမင်းအား လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ဆက်၍ ပို့လိုက်ကုန်၏။ များစွာသော အခြံအရံသည် ဖြစ်၏။ ထိုများစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၏။

မြို့တံခါးပိတ်ကြပြီ

ထိုအခါ ပေါရိသာဒ၏သားသည် မင်းပြု၏။ စစ်သူကြီးကား ကာဠဟတ်ပင်တည်း၊ ပြည်သူတို့သည် မင်းအား လျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... မဟာသုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမသဖြင့်ယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လာရောက်ပါသဘတ်၊ ထိုပေါရိသာဒအား မြို့သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကုန်အံ့ဟု လျင်မြန်စွာ မြို့တံခါးကိုပိတ်၍ လက်နက်တို့ကို စွဲကုန်လျက် တည်ကုန်၏။

မဟာသုတသောမမင်းသည် မြို့တံခါးကိုပိတ်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ပေါရိသာဒကိုလည်းကောင်း တစ်ရာမကသော မင်းတို့ကို လည်းကောင်း ထားခဲ့၍ အမတ်နှစ်ယောက် သုံးယောက်တို့နှင့်တကွ လာလတ်၍ ငါကား သုတသောမ မင်းတည်း၊ မြို့တံခါးကို ဖွင့်ကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ မင်းချင်းတို့သည် သွား၍ မင်းအား တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသည် လျင်မြန်စွာ တံခါးကို ဖွင့်လေကုန် ဟု မြို့တံခါးကို ဖွင့်စေ၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် မြို့တွင်းသို့ ဝင်တော်မူ၏။ မင်းသည်လည်းကောင်း ကာဠဟတ်စစ်သူကြီးသည်လည်းကောင်း မဟာသုတသောမ မင်းအား ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် ခေါ်၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တင်ကုန်၏။

သုတသောမမင်း

ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် မင်း၏နေရာ၌ နေတော်မူ၍ ပေါရိသာဒ၏ မိဖုရားကြီးကို လည်းကောင်း မိဖုရားကြီးမှ ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့ကိုလည်းကောင်း ခေါ်၍ ကာဠဟတ်ကို ဆိုတော်မူ၏။ အချင်းကာဠဟတ်... အဘယ့်ကြောင့် မင်းအား မြို့တွင်းသို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကြကုန်သနည်းဟု ဆိုတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ် ထိုမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဤမြို့၌ များစွာသော လူတို့ကို စားဘိ၏။ မင်းတကာတို့သည် မပြုကျင့်အပ်သော အမှုကို ပြုကျင့်ဘိ၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို မင်းပြတ်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ထိုမင်းသည် ဤသို့ သဘောရှိသော ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် မြို့သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကုန်ဟု တင်လျှောက်၏။

ဆုံးမ၍ တရားဟောခြင်း

အချင်းကာဠဟတ်... ယခုအခါ ထိုပေါရိသာဒသည် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို မပြုလတ္တံ့၊ မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ငါသည် ထိုပေါရိသာဒကို ဆုံးမ၍ သီလတို့၌ တည်စေပြီ၊ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မညှဉ်းဆဲလတ္တံ့၊ သင့်အား ထိုပေါရိသာဒမှ ဘေးမရှိပြီ၊ ဤသို့ မပြုကုန်လင့်၊ သားတို့ မည်သည်ကား မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးကုန်သော သားသမီးတို့သည် နတ်ပြည်သို့ ရောက်ရကုန်၏။ မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ မလုပ်ကျွေးကုန်သော သားသမီးတို့သည် အပယ်ငရဲသို့ သွားရကုန်၏ဟု မဟာသုတသောမမင်းသည် နိမ့်သော နေရာ၌နေသော ပေါရိသာဒ၏ သားဖြစ်သောမ င်းသားအား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူပြီး၍ အချင်းကာဠဟတ်... သင်သည် မင်း၏ အဆွေခင်ပွန်းလည်း ဖြစ်၏။ မင်းကို ခံစားမှီဝဲသော အမတ်လည်း ဖြစ်၏။ မင်းသည်လည်း ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာ၌ တည်စေ၏။ သင်သည်လည်း မင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောင်ခြင်းငှာ သင့်၏ဟု စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်ကိုလည်း ဆုံးမတော်မူပြီး၍ ရှင်မိဖုရား ရှင်မိဖုရားသည်လည်း မိဘအိမ်မှလာ၍ ထိုမင်းအထံ၌ မိဖုရားကြီးအရာသို့ ရောက်၍ သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားခြင်းသို့ ရောက်၏။ သင်သည်လည်း ထိုမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောက်တည်ခြင်းငှာ သင့်၏ဟု မိဖုရားကြီးကိုလည်း ဆုံးမတော်မူ၍

ထိုအကြောင်းကိုလျင် အပြီးသို့ ရောက်စိမ့်သောငှာ တရားဟောလိုရကား-

၄၉၁။ န သော ရာဇာ ယော အဇေယျံ ဇိနာတိ။ လ။ ဣသီနံ ဓဇော။

ဟူကုန်သော လေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

မယားမိုက်နှင့် သားသမီးမိုက်

၄၉၁။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို့။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ အဇေယျံ၊ မအောင်အပ်သော မိဘကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သောရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ န ရာဇာ၊ မင်းမမည်။ ယော သခါ၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းသည်။ သခါရံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက်ကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သော သခါ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းသည်။ န သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းမမည်။ ဘရိယာ၊ အကြင်မယားသည်။ ပတိနော၊ မိမိလင်အား။ န ဝိဘေတိ၊ မကြောက်။ သာ ဘရိယာ၊ ထို မယားသည်။ န ဘရိယာ၊ မယားမမည်။ ယေ ပုတ္တာ၊ အကြင် သားသမီးတို့သည်။ ဇိဏ္ဏံ၊ အိုမင်းပြီးသော မိဘကို။ န ဘရန္တိ၊ မမွေးမြူကုန်။ တေ ပုတ္တာ၊ ထို သားသမီးတို့သည်။ န ပုတ္တာ၊ သားသမီးမမည်ကုန်။

လူမိုက်နှင့် လူလိမ္မာ

၄၉၂။ ယတ္ထ၊ အကြင်သဘင်၌။ သန္တော၊ ပညာရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သာ သဘာ၊ ထို သဘင်သည်။ န သဘာ၊ သဘင်မမည်။ ယေ သန္တော၊ အကြင် သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ ဟုတ်မှန်သောတရားကို။ န ဘဏန္တိ၊ မဆိုကုန်။ တေ သန္တော၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့သည်။ န သန္တော၊ သူတော်ကောင်း မမည်ကုန်။ ရာဂဉ္စ၊ တပ်မက်မောခြင်းကို လည်းကောင်း။ ဒေါသဉ္စ၊ အမျက် ထွက်ခြင်းကို လည်းကောင်း။ မောဟဉ္စ၊ မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကို လည်းကောင်း။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ဓမ္မံ၊ ဟုတ်မှန်သော သဘောကို။ ဘဏန္တာဝ၊ ဆိုကုန်သော ပညာရှိတို့သည်သာလျှင်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်း မည်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

၄၉၃။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အိုမင်းများတို့။ ဗာလေဟိ၊ သူမိုက်တို့နှင့်။ မိဿံ၊ ပေါင်းသင်းရောနှော။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိကို။ အဘာသမာနံ၊ မပြောဆိုသည်ရှိသော်။ ပဏ္ဍိတာတိ၊ ပညာရှိဟူ၍။ န ဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။ အမတံ၊ သေခြင်းကင်းသော။ ပဒံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ ဒေသေန္တံ၊ ဟောကြားတတ်သော။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိကို။ ဘာသမာနဉ္စ၊ ပြောဆိုမှသာလျှင်။ ပဏ္ဍိတောတိ၊ ပညာရှိဟူ၍။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။

၄၉၄။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ သဘော တရားကို။ ဘာသယေ၊ ဆိုရာ၏။ ဇောတယေ၊ ထွန်းပစေရာ၏။ ယေ ဣသယော၊ အကြင် ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သုဘာသိတဒ္ဓဇာ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော တရားတည်းဟူသော တံခွန်ရှိကုန်၏။ တေသံ ဣသီနံ၊ ထို ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ တံ ဓဇံ၊ ထို တရားတည်းဟူသော အလံတံခွန်ကို။ ပဂ္ဂဏှေယျ၊ ချီးမြှောက်ရာ၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဓမ္မော၊ သဘောတရားသည်။ ဣသီနံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓဇော၊ တံခွန်မည်၏။

ပေါရိသာဒ မင်းဖြစ်ပြီ

ထို မဟာသုတသောမမင်း၏ စကားကို ကြားနာရ၍ မင်းသည်လည်းကောင်း စစ်သူကြီးသည်လည်းကောင်း, ပေါရိသာဒ၏ မိဖုရားသည်လည်းကောင်း အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အရှင်မင်းကြီး... သွားပါကုန်အံ့၊ ဆောင်ယူပါကုန်အံ့ဟု မဟာသုတသောမမင်းကို တင်လျှောက်ပြီးလျှင် ဗာရာဏသီမြို့အလုံး၌ စည်လည်စေ၍ မြို့သူတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ငါတို့ အရှင်မင်းကြီးသည် တရား၌တည်တော်မူပြီးသတတ်၊ လာလှည့်ကုန်၊ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးကို ဆောင်ယူစေကုန်အံ့ဟု လူအများကိုခေါ်၍ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှေ့ထားလျက် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားကြကုန်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ဆတ္တာသည်တို့ကို ဆံမုတ်ဆိတ်တို့ကို ပြုပြင်စေ၍ ပြုပြင်ပြီးသော ဆံမုတ်ဆိတ်ရှိသော် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးလျှင် တင့်တယ်စေပြီးသော မင်းကို ရတနာစု၌ထားလျက် အဘိသိက် သွန်း၍ မြို့တွင်းသို့ သွင်းကုန်၏။

ပေါရိသာဒသည် မင်းဖြစ်ပြီး၍ တစ်ရာမကကုန်သော မင်းတို့အားလည်းကောင်း, မဟာသုတသောမမင်းအားလည်းကောင်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုစေ၏။

လူအပေါင်းတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမ၍ မင်းအဖြစ်ကို တည်စေတော်မူသတတ်ဟု ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ကြီးစွာသော အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည် ထင်ရှားစွာဖြစ်၏။

ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ ပြည်သူတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အရှင်မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ကြွလာတော်မူပါစေသတည်းဟု တမန်စေလိုက်ကုန်၏။ ထိုမဟာ သုတသောမမင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ တစ်လအတိုင်းအရှည် နေတော်မူ၍ အဆွေဗြဟ္မဒတ်... ငါတို့သည် သွားကုန်အံ့၊ သင်သည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်ရစ်လော့၊ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌လည်းကောင်း, နန်းတော် တံခါး၌ လည်းကောင်း ဤသို့ ငါးဌာန့တို့၌ ငါးဆောင်သော အလှူ တင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေလော့၊ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ အဂတိလိုက်ခြင်းကို ပယ်လော့ဟု ပေါရိသာဒကို ဆုံးမတော်မူ၏။

သုတသောမမင်း ပြန်ကြွပြီ

တစ်ရာမကကုန်သော မင်းနေပြည်ကြီးတို့မှ များသောအားဖြင့် ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့သည် များသောအားဖြင့် စုဝေးလာကုန်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုဗိုလ်ပါအပေါင်းဖြင့် ခြံရံလျက် ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ခဲ့တော်မူ၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း မြို့နန်းမှထွက်၍ ခရီးထက်ဝက်တိုင်အောင် ပို့လိုက်ပြီးမှ ပြန်ခဲ့၏။ မဟာ သုတသောမ မင်းသည် ယာဉ်မရှိကုန်သော မင်းတို့အား ဆင်ယာဉ်၊ မြင်းယာဉ်တို့ကို ပေးတော်မူ၍ လွှတ်တော်မူ၏။ ထိုမင်းတို့သည်လည်း မဟာသုတသောမ မင်းနှင့်တကွ ဝမ်းမြောက်ကုန်ပြီး၍ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှိခိုးခြင်း စသည်တို့ကိုပြု၍ မိမိတို့၏ မြို့ရွာသို့ သွားကြကုန်၏။

ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို ပူဇော်ခြင်း

မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း နေပြည်တော်သို့ ရောက်တော်မူလျှင် ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့သူတို့သည် နတ်မြိုကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်အပ်သော မြို့တော်သို့ ဝင်တော်မူပြီးလျှင် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ သာယာသော စကားပြောခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်အပြင်သို့ တက်တော်မူ၏။ ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလျက် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ငါ့အား များစွာသော ကျေးဇူးကို ပြုပေ၏။ ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်အား ပူဇော်သက္ကာရလာဘ်ကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍ ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် ပညောင်ပင်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ကြီးစွာသော တစ်ဖက်ဆည်ကန်ကို ပြုစေပြီးလျှင် များစွာကုန်သော လူမျိုးတို့ကို စေလွှတ်၍ ရွာတည်ထောင်၏။ ထိုရွာသည် ကြီးကျယ်၏။ ရှစ်သောင်းသော အိမ်ဈေးတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်၏။ ထိုပညောင်ပင်ရင်းကိုလည်း အခက်စွန်းဖျားမှစ၍ ညီညွတ်သော အပြင်ရှိသည်ကို ပြုစေပြီးလျှင် ထက်ဝန်းကျင် ပွတ်တိုင်ရံခြင်း တံခါးတိုင် တံခါးရွက် တံခါးမုခ်နှင့် ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၏။ ပညာင်ပင်စောင့်နတ်သည် အလွန်ကြည်ညို၏။ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေ့ရိသာဒကို ဆုံးမရာအရပ်၌ တည်သောကြောင့် ထိုရွာသည် ကမ္မာသဒမ္မ နိဂုံး မည်၏။ အလုံးစုံသော ထိုမင်းတို့သည်လည်း ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်း အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ မဟာသုတသောမဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် အင်္ဂုလိမာလကို ဆုံးမတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤအင်္ဂုလိမာလကို ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော်မူဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အင်္ဂုလိမာလသည် ထိုအခခါ ပေါရိသာဒဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ပညောင်ပင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရား

ပရိသတ်သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်ကုန်သော မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ထိုအခါ မယ်တော်ခမည်းတော် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ဇာတ်တူအသား၊ စားသူအား၊ ပျက်ပြားရပေမည်

ငါးခုမြောက်သော မဟာသုတသောမဇာတ်သည် ပြီး၏။