သဉ္ဇီဝဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ သဉ္ဇီဝဇာတ်

သူတော်မဟုတ် သူယုတ်ကို ချီးမြှောက်၍ စီးပွားချမ်းသာ ပျက်စီးကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အသန္တံ ယော ပဂ္ဂဏှာတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သဉ္ဇီဝဇာတ်ကို ဝေဠုဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အဇာတသတ်မင်း၏ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်ကို ချီးမြောက်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် ဘုရား၏ ဆန့် ကျင်ဘက်ဖြစ်သော သီလမရှိသော ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော ဒေဝဒတ်၌ ကြည်ညို၍ သူတော်မဟုတ်သော ထိုဒေဝဒတ်ကို ချီးမြှောက်၍ ထိုဒေဝဒတ်အား ပူဇော်သက္ကာရကိုပြုအံ့ဟု များစွာသောဥစ္စာကို စွန့်၍ ဂယာသီသ၌ကျောင်းဆောက်၍ ထိုဒေဝဒတ်စကားကိုလျှင် ယူ၍ တရားစောင့်သော သောတာပန်ဖြစ်သော မြတ်စွာဘုရား၏ တပည့်ဖြစ်သော အဘဖြစ်သော ဗိမ္ဗိသာရမင်းကိုသတ်၍ မိမိ၏ သောတာပတ္တိမဂ်၏ ဥပနိဿယကို ဖျက်ဆီး၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဒေဝ ဒတ်ကို မြေမျိုပြီဟုကြား၍ အသို့နည်း၊ ငါ့ကိုလည်း မြေမျိုရာသလောဟု ထိတ်လန့်၍ မင်း၏ ချမ်းသာကို မရ၊ အိပ်ရာ၌ ချမ်းသာကိုမရ၊ ထက်စွာသောလှံဖြင့်ထိုးအပ်သော ပြိတ္တာကဲ့သို့ တုန် လှုပ်လျက် သွား၏။ ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် မြေပြိုသကဲ့သို့၎င်း, အဝီစိမီးလျှံသည် ထွက်လာဘိသကဲ့သို့၎င်း မြေသည် မိမိကို မျိုသကဲ့သို့၎င်း ပြောင်ပြောင်တောက်သောသဲမြေ၌ ပက်လက်အိပ်စေ၍ သံတံကျင်တို့ဖြင့် ထိုးဘိသကဲ့သို့၎င်း ထင်၏။ ထို့ကြောင့် အဇာတသတ်မင်းသည် မြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြင်လိုသည် ကန်တော့လိုသည် ပြဿနာမေးလိုသည် ဖြစ်၏။ မိမိကား အပြစ်ကြီးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဆည်းကပ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်။

ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ည ပွဲသဘင်ခံသော အလှည့်သည် ရောက်သည်ရှိသော် နတ်ပြည်ကိုကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်ပြီးသည်ရှိသော် မြတ်သောအပြင်၌ အမတ်အပေါင်းခြံရံလျက် ရွှေနေရာ၌နေသော အဇာတ သတ်မင်းအား အဘယမင်းသားသည်မွေးအပ်သော အနီး၌နေသောဇီဝကကို မြင်သည်ရှိသော် ဇီဝကကိုခေါ်၍ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်သို့သွားအံ့၊ အရွယ်တူဇီဝက ငါသည် ကိုယ်တိုင်သွားအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ လာလော့ ငါ့ကို မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ ဆောင်လော့ဟု ငါသည် ဖြောင့်ဖြောင့်ဆိုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ပရိယာယ်အားဖြင့်ကား ညဉ့်၏ ပြည့်စုံခြင်းကိုချီးမွမ်း၍ ယနေ့ အကြင်ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသောသူ အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသောသူသို့ ဆည်းကပ်ကုန်သော ငါတို့၏စိတ်သည် ကြည်ရာ၏။ ထိုသို့သဘောရှိသော အဘယ်ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသူသို့၎င်း အဘယ်အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသောသူသို့၎င်း ဆည်းကပ်ကုန်ရအံ့နည်းဟု ဆိုအံ့၊ ထိုစကားကို ကြားကုန်၍ အမတ်တို့သည် မိမိ မိမိတို့၏ ဆရာတို့ကျေးဇူးကိုဆိုကုန်လတ္တံ့၊ ဇီဝကသည်လည်း မြတ်စွာဘုရားကျေးဇူးကို ဆိုလတ္တံ့၊ ထိုအခါ ဇီဝကကိုခေါ်၍ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်သို့သွားအံ့၊ ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအဇာတသတ် မင်းသည် ငါးပုဒ်တို့ဖြင့် ညဉ့်ကို ချီးမွမ်း၏။

အိုအမတ်တို့ အပြစ်ကင်းသောညဉ့်သည် မှတ်ဘွယ်ရှိစွတကား၊ အိုအမတ်တို့ အပြစ်ကင်းသော ညဉ့်သည် နှစ်သက်ဘွယ်ရှိစွတကား၊ အိုအမတ်တို့ အပြစ်ကင်းသောညဉ့်သည် ရှူဘွယ်ရှိစွတကား၊ အိုအမတ်တို့ အပြစ်ကင်းသောညဉ့်သည် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိစွတကား၊ အိုအမတ်တို့ အပြစ်ကင်းသော ညဉ့်သည် ကြည်ညိုဘွယ်ယ်ရှိစွတကား၊ ယခုအခါ အကြင်ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသောသူ အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်း မှုရှိသောသူသို့ ဆည်းကပ်သော ငါတို့၏ စိတ်သည် ကြည်ရာ၏။ ထိုသို့သဘောရှိသော အဘယ် ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသောမကောင်းမှုရှိသော သူသို့၎င်း, အဘယ်အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသောသူသို့၎င်း ကပ်ရကုန်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ၌ တယောက်သောအမတ်သည် ပူရဏကဿပ၏ကျေးဇူးကို ဆို၏။ တယောက်သောအမတ်သည် မက္ခလိဂေါသာလ၏ ကျေးဇူးကို ဆို၏။ တယောက်သောအမဘ်သည် အဇိတကေသကမ္ဗလ၏ ကျေးဇူးကို ဆို၏။ တယောက်သောအမတ်သည် ပကုဓကစ္စာယန၏ ကျေးဇူးကို ဆို၏။ တယောက်သောအမတ်သည် သဉ္စယဗေလဋ္ဌပုတ္တ၏ ကျေးဇူးကို ဆို၏။ တယောက်သောအမတ်သည် နာဋပုတ္တနိဂဏ္ဌ၏ ကျေးဇူးကိုဆို၏။ မင်းသည် ထိုအမတ်တို့၏ စကားကိုကြား၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။

ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် အမတ်ကြီး ဖြစ်သာ ဇီဝက၏သာလျှင် စကားကိုတောင့်တ၏။ ဇီဝကသည်လည်း မင်းသည် ငါ့ကို အကြောင်းပြု၍ ဆိုသော်သာလျှင် သိအံ့ဟု အနီး၌ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ထိုအခါ ဇီဝကကို မင်းသည် အရွယ်တူဇီဝက သင်သည်ကား အဘယ်ကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်နေသနည်းဟု ဆို၏။ ထိုခဏ၌ ဇီဝကသည် နေရာမှထ၍ အကြင်အရပ်၌ မြတ်စွာဘုရားသည်ရှိ၏။ ထိုအရပ်သို့ လက်အုပ်ကိုညွတ်၍ ရှင်မင်းကြီး ပစ္စည်းလေးပါးကိုခံတော်မူထိုက်သော မဖောက်မပြန် အလိုလိုသာလျှင် ခပ်သိမ်းသောတရားတို့ကို သိတော်မူသော ထိုမြတ်စွာဘုရားသည် တထောင့်နှစ်ရာငါးကျိပ်ကုန်သော ရဟန်းတို့နှင့်တကွ အကျွန်ုပ်တို့၏သရက်ဥယျာဉ်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအရှင်ဂေါတမ၏ ကျော်စောသောအသံသည် ဤသို့နှံ့၍ တက်၏ဟု ကိုးပါးသော အရဟံ အစရှိသော ကျေးဇူးတို့ကိုဆို၍ ပဋိ သန္ဓေ မှစ၍ ပုဗ္ဗနိမိတ် အစရှိသည့်အပြားရှိသော မြတ်စွာဘုရား၏ အာနုဘော်ကိုပြ၍ ရှင်မင်းကြီးသည် ထိုမြတ်စွာဘုရားသို့ ဆည်းကပ်တော်မူပါလော့၊ တရားတော်ကို နာတော်မူပါလော့၊ ပြဿနာကို မေးတော်မူပါလော့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ပြည့်သောနှလုံးအလိုရှိသည်ဖြစ်၍ အရွယ်တူဇီဝက ထိုသို့တပြီးကား ဆင်ယာဉ်အစရှိသည်တို့ကို ကလောဟုဆို၍ အဇာတသတ်မင်းသည် ယာဉ်တို့ကို ကစေ၍ ကြီးစွာသော မင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် ဇီဝက၏သရက်ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုဥယျာဉ်၌ တခုသောအထွဋ်ဖြင့်ဆောက်အပ်သောကျောင်း၌ ရဟန်းသံဃာခြံရံသော မြတ်စွာဘုရားကိုမြင်၍ အလယ်၌ ငြိမ်သက်သော လှိုင်း တံပိုးရှိသော သမုဒြာကဲ့သို့ တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိသောရဟန်းသံဃာကို ထိုမှဤမှကြည့်၍ ဤသို့သဘောရှိသောပရိသတ်ကို ငါသည် မမြင်စဘူးဟု ဣရိယာပုတ်၌ကြည်ညို၍ အဇာတသတ်မင်းသည် သံဃာအားလက်အုပ်ချီ၍ ချီးမွမ်း၍ မြတ်စွာဘုရားကိုရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေလျက် ရဟန်း၏အကျိုးဖြစ်သောပြဿနာကို လျောက်၏။ ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းအား မြတ်စွာဘုရားသည် နှစ်ဘာဏဝါရတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော သာမညဖလသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် သုတ္တန်အဆုံး၌ နှစ်သက်သည် ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့ပြီးလျှင်နေရာမှထ၍ လကျ်ာရစ်လှည့်၍ ဖဲ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် မင်း၏ဖဲ၍မကြာမြင့်မီလျှင် ရဟန်းတို့ကိုခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤအဇာတသတ်မင်းသည် ပျက်စီး၏။ ရဟန်းတို့ ဤအဇာတသတ်မင်းသည် စည်းစိမ်၏ အကြောင်းကြောင့် တရားစောင့်သော တရားသဖြင့်မင်းပြုသော အဘကို ဇီဝိတိန္ဒြေမှ အကယ်၍ မချငြားအံ့၊ ထိုအဇာတသတ်မင်းအား ဤနေရာ၌လျှင် ကင်းသောကိလေသာဟူသော မြူရှိသော ကင်းသောကိလေသာဟူသော အညစ် အကြေးရှိသော သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်သည်ဖြစ်ရာ၏။ ဒေဝဒတ်ကိုမှီ၍ကား သူတော်မဟုတ်သော သူကို ချီးမြှောက်ခြင်းကိုပြု၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်မှ ယုတ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ အဇာ တသတ်မင်းသည် သူတော်မဟုတ်သောသူကို ချီးမြှောက်ခြင်းကိုပြု၍ သီလမရှိသော ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော ဒေဝဒတ်ကိုမှီ၍ ပိတုဃာတကကံကို ပြုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သောတာပတ္တိဖိုလ်မှ ယုတ်၏။ ဒေဝဒတ်သည် အဇာတသတ်မင်းကို ဖျက်ဆီး၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်း ဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤ မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက် သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ အဇာတ သတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် သူတော်မဟုတ်သောသူကို ချီးမြှောက်ခြင်းကိုပြု၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အဇာတ သတ်သည် သူတော်မဟုတ်သောသူကို ချီးမြှောက်၍ မိမိကိုယ်ကိုဖျက်ဆီးဘူး၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် များစွာသောစည်းစိမ်ရှိသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အလုံးစုံသောအတတ်တို့ကိုသင်၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်၍ ငါးရာကုန်သောလုလင်တို့ကို အတတ်သင်စေ၏။ ထိုလုလင်တို့တွင် တယောက်သော သဉ္ဇီဝအမည်ရှိသော လုလင်သည်ရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသဉ္ဇီဝလုလင်အား သူသေကိုထစေတတ်သောမန္တရားကို ပေး၏။ ထိုသဉ္ဇီဝလုလင်သည် ထစေတတ်သော မန္တရားကိုသာလျှင်သင်၍ တားမြစ်တတ်သောမန္တရားကို မသင်မူ၍ တနေ့သ၌ ငါးရာကုန်သောလုလင်တို့နှင့်တကွ ထင်းအကျိုးငှာ တောသို့သွားသည်ရှိသော် တခုသော ကျားသေကို မြင်၍ လုလင်တို့ကို အို လုလင်တို့ ဤကျားသေကို ထစေအံ့ဟု ဆို၏။

ထိုလုလင်တို့သည် မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ သင်တို့၏ မြင်စဉ်ပင်လျှင် ထစေအံ့ဟု ဆို၏။ အကယ်၍ တတ်နိုင်အံ့ ထပါစေလောဟု ဆိုကုန်၏။ ဤသို့ဆိုပြီး၍လည်း ထိုလုလင်တို့သည် သစ်ပင်သို့ တက်ကြကုန်၏။ သဉ္ဇီဝလုလင်သည် မန္တရားကို သရဇ္ဈာယ်၍ ကျားသေကို ကျောက်စရစ်ဖြင့် ပစ်၏။ ကျားသည်ထ၍ လျင်သောအဟုန်ဖြင့်လာ၍ ထိုသဉ္ဇီဝလုလင်၏ရေမျိုကိုကိုက်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ ထိုအရပ်၌ လျှင်လဲ၏။ သဉ္ဇီဝလုလင်သည်လည်း ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် လဲ၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ထိုအရပ်၌ပင်လျှင်သေ၍ အိပ်ကုန်၏။ လုလင်တို့သည်ထင်းကို ယူပြီးလျှင် လာကုန်၍ ထိုအကြောင်းကို ဆရာအားကြားကုန်၏။ ဆရာသည် လုလင်တို့ကိုခေါ်၍ အမောင်တို့ သူတော်မဟုတ်သောသူကို ချီးမြှောက်ခြင်းကိုပြုကုန်သော သူတို့မည်သည် မသင့်ရာအရပ်၌ ပူဇော်ခြင်း မြတ်နိုးခြင်းကိုပြုကုန်ရကား ဤသို့ သ ဘော ရှိသော ဆင်းရဲကို ခံရကုန်သလျှင်ကတည်းဟု ဆိုလို၍-

၁၅၀။ အသန္တံ ယော ပဂ္ဂဏှာတိ၊ အသန္တံ စူပသေဝတိ။
တမေဝ ဃာသံ ကုရုတေ၊ ဗျဂ္ဃေါ သဉ္ဇီဝကော ယထာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၅၀။ သဉ္ဇီဝကော၊ သဉ္ဇီဝလုလင်သည် ထစေအပ်သော။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားသည်။ သဉ္ဇီဝမေဝ၊ သဉ္ဇီဝကိုသာလျှင်။ ဇီဝိတာ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေမှ ဝေါရောပေတိယထာ၊ ချသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အသန္တံ၊ သူတော်မဟုတ်သောသူကို။ ပဂ္ဂဏှာတိ၊ ချီးမြှောက်၏။ အသန္တံ စ၊ သူတော်မဟုတ်သော သူယုတ်ကိုလည်း။ ဥပသေဝတိ၊ ဆည်းကပ်၏။ တမေဝ၊ ထိုချီးမြှောက် ဆည်းကပ်သော သူကိုသာလျှင်။ သော ဒုဿီ လော၊ ထိုသူတော်မဟုတ်သောသူသည်။ ဃာသံ၊ စားခြင်းကို။ ကုရုတေ၊ ပြု၏။

ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် လုလင်တို့အား တရားဟော၍ အလှူအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အဇာ တသတ်သည် ထိုအခါ ကျားသေကို ထစေသော သဉ္ဇီဝလုလင်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဒိသာ ပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။

မချီးမြှောက်ထိုက်၊ ချီးမြောက်လိုက်၊ သူမိုက် ကိုယ့်ကိုသတ်

ဆယ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော သဉ္ဇီဝဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****