ဧကပဏ္ဏဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၉။ ဧကပဏ္ဏဇာတ်

မာန်မာန ခက်ထန်သော မင်းသားကို ဘုရားလောင်း ဆုံးမသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဧကပဏ္ဏော အယံ ရုက္ခော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဧကပဏ္ဏဇာတ်ကို ဝေသာလီပြည်ကိုမှီ၍ မဟာဝုန်၌ စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သောကျောင်း၌ နေတော်မူစဉ် ဝေသာလီပြည်၌ ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုအခါ ဝေသာလီမြို့သည် တဂါဝုတ်တဂါဝုတ်အတွင်း၌ တံတိုင်းသုံးထပ်တို့သည် ခြံရံကုန်၏။ သုံးဌာနတို့၌ တံခါးပစ္စင်နှင့် ယှဉ်၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်၏။ ထိုဝေသာလီပြည်၌ အခါ ခပ်သိမ်း မင်းပြု၍နေကုန်သောသူတို့၏ ခုနစ်ထောင်တို့သည်၎င်း, ခုနစ်ရာတို့ သည်၎င်း, ခုနစ်ယောက်သောမင်းတို့သည်၎င်း ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော အိမ်ရှေ့မင်းတို့သည်၎င်း ထိုအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဘဏ္ဍာစိုးတို့သည်၎င်း ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုမင်းသားတို့၏အတွင်း၌ တယောက်သောဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသား မည်သည်ဖြစ်၏။ အမျက်ကြီး၏။ ရုန့်ရင်း၏။ ကြမ်းကြုတ်၏။ လှံကန်ဖြင့်ခတ်သော မြွေဟောက်ကဲ့သို့ အမြဲ အမျက်ထွက်၏။ အမျက်ကြီးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသား၏ရှေ့၌ နှစ်ခွန်းသုံးခွန်းသောစကားတို့ကို ဆိုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို မိဘတို့သည် ဆုံးမအံ့သောငှါမတတ်နိုင်ကုန်၊ အဆွေအမျိုး အဆွေခင်ပွန်း နှလုံးအကျွမ်းဝင်ကုန်သော သူတို့သည် ဆုံးမခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်။ ထိုအခါ ထိုဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသား၏ မိဘတို့သည် ဤမင်းသားသည် အလွန်ကြမ်း ကြုတ်၏ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်၏။ မြတ်စွာဘုရားကိုထား၍ တပါးသော မင်းသားကိုဆုံးမခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ဤဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားသည် ဘုရား ဆုံးမအပ်သောသူသည် ဖြစ်ရာ၏။ ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို အမိအဘတို့သည်ခေါ်၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သွား၍ ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား ဤ မင်းသားသည် ရုန့်ရင်း ကြမ်း ကြုတ်၏။ အမျက်ထွက်တတ်သောအားဖြင့် ထင်ရှား၏။ ဤမင်းသားအား အရှင်ဘုရားတို့သည် အဆုံးအမကို ပေးတော်မူပါကုန်လော့ဟု လျောက်ကုန်၏ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုမင်းသားကို ဆုံးမလိုသည်ဖြစ်၍ မင်းသား ဤမည်သော သတ္တဝါတို့၌ သင်သည် ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သည် နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သည် ညှဉ်းဆဲတတ်သော သဘောရှိသည် မဖြစ်ရာ၊ ကြမ်းကြုတ်သောစကားကို ဆိုသောသူမည်သည်ကား မွေးသော အမိသည်၎င်း, ဘသည်၎င်း, သားမယားသည်၎င်း, အစ်ကို ညီ နှမတို့သည်၎င်း, သားသ္မီးတို့ သည်၎င်း, အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်၎င်း မချစ်မနှစ်သက်အပ်သည် ဖြစ်၏။ ကိုက်ခြင်းငှါလာသော မြွေကဲ့သို့၎င်း, တောအရပ်၌ ထသော ခိုးသူကဲ့ သို့၎င်း, စားအံ့သောငှာလာသော ဘီလူးကဲ့သို့၎င်း, ထိတ်လန့်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်သောစိတ်၏ ဝါရ၌ ငရဲအစရှိသည်တို့၌ ဖြစ်၏။ မျက်မှောက်သော ကိုယ်၏အဖြစ်၌လျှင် အမျက်ကြီးသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် အထူးထူးသောတန်ဆာဖြင့် ဆင်းအပ်သော်လည်း အဆင်းမလှသည် သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုအမျက်ကြီးသောသူ၏ လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ တင့်တယ်သော မျက်နှာသည်လည်း မီးလျှံသည်ခတ်အပ်သော ပဒုမာကဲ့သို့၎င်း, အညစ်အကြေးကပ်သော ရွှေကြေးမုံဝန်းကဲ့သို့၎င်း အဆင်းမလှသည် ဖြစ်၏။

ထိုစကားသည် မှန်၏။ အဆင်းမလှသည်ကို ပြုတတ်သော အမျက်ကိုမှီ၍ သတ္တဝါတို့သည် လက်နက်ကိုယူ၍ မိမိသည်သာလျှင် မိမိကိုယ်ကို သတ်ကုန်၏။ အဆိပ်ကို စားကုန်၏။ ကြိုးဖြင့် သေဆွဲမူကုန်၏။ ကမ်းပါးပြတ်သို့ ဆင်းကုန်၏။ ဤသို့ အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့်သေ၍ ငရဲအစရှိသည်တို့၌ ဖြစ်ကုန်၏။ ညဉ်းဆဲတတ်သော သ ဘောရှိကုန်သော သူတို့သည်လည်း မျက်မှောက်သောကိုယ်၏ အဖြစ်၌ပင်လျှင် ကဲ့ရဲ့ခြင်းသို့ရောက်၍ ခန္ဓာကိုယ်ပျက်သည်မှနောက်၌ ငရဲအစရှိသည်တို့၌ ဖြစ်ကုန်၏။ တဖန် လူ့အဖြစ်ကိုရ၍လည်း ဖွားသောကာလမှစ၍ ရောဂါများသည် သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ မျက်စိအနာ, နားအနာ ဤသို့အစရှိကုန်သောအနာတို့တွင် တခုခုသောအနာ၌ တပြိုင်နက်ထ၍ ကျကုန်၏။ ရောဂါမှ မလွတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍လျှင် အမြဲဆင်းရဲသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုကြောင့် ခပ်သိမ်းကုန်သောသတ္တဝါတို့၌ မေတ္တာနှင့်ယှဉ်သောစိတ်ရှိသည် အစီးအပွားကိုအလိုရှိသော စိတ်ရှိသည် နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အမျက်ကြီးသောပုဂ္ဂိုလ်သည် ငရဲအစရှိသောဘေးမှ မလွတ်ဟု မြတ်စွာဘုရားသည် မိန့်တော်မူ၏။ ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားသည် မြတ်စွာဘုရား အဆုံးအမကိုနာရ၍ တကြိမ်သောအဆုံး အမဖြင့်လျှင် ကင်းသောမာနရှိသည် ယဉ်ကျေးသည် မာနမရှိသည် မေတ္တာနှင့်ယှဉ်သောစိတ် ရှိသည် နူးညံ့သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ တပါးသော သူတို့ ဆဲရေးသော်၎င်း, ပုတ်ခတ်သော်၎င်း ပြန်၍လည်းမကြည့်၊ နုတ်အပ်ပြီးသော အစွယ်ရှိသော မြွေကဲ့သို့၎င်း, ဖြတ်အပ်ပြီးသော လက်မ, ရှိသော ပုဇွန်ကဲ့သို့၎င်း, ဖြတ်အပ်ပြီးသော ဦးချိုရှိသော နွားကဲ့သို့၎င်း ဖြစ်၏။ ထိုဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီ မင်းသား၏အကြောင်းကိုသိ၍ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို အလွန်ကြာမြင့်စွာဆုံမကုန်၍ မိဘတို့ သည်၎င်း အဆွေအမျိုး အစရှိကုန်သော သူတို့သည်၎င်း ဆုံးမအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မြတ်စွာဘုရားသည်ကား ထိုဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို တကြိမ်သောဆုံးမခြင်းဖြင့်လျှင် ဆုံးမ၍ မာန်မရှိသည်ဖြစ်၍ အမုန်ယစ်သော မြတ်သောဆင်ကဲ့သို့ ကောင်းစွာ ချီးမြှောက်ခြင်တို့၏အကြောင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ဤမြတ်စွာဘုရား၏ စကားတော်သည် အလွန်လျှင် ကောင်းသော စကားတော်တည်း။

ရဟန်းတို့ ဆင်ကိုဆုံးမတတ်သော ဆရာသည် ဆုံးမအပ်ပြီးသောဆင်သည် ပြေးသည်ရှိသော် အရှေ့အရပ်မျက်နှာတခုသို့သာလျှင်၎င်း, အနောက်အရပ်မျက်နှာ တခုသို့သာလျှင်၎င်း, မြောက်အရပ်မျက်နှာ တခုသို့သာလျှင်၎င်း, တောင်အရပ်မျက်နှာ တခုသို့သာလျှင်၎င်း ပြေး၏။ ရဟန်းတို့ ပစ္စည်းလေးပါးကို ခံတော်မူထိုက်သော မဘောက်မပြန် ကိုယ်တော်တိုင်သာလျှင် ခပ်သိမ်းသောတရားတို့ကို သိတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဆုံးမအပ်ပြီးသောယောက်ျားသည် ပြေးသည်ရှိသော် ရှစ်ပါးသော အရပ်သို့ ပြေး၏။ ရူပဈာန်ရှိသောပုဂ္ဂိုလ်သည် နတ်၌ဖြစ်သော ရူပါရုံကို မြင်၏။ ဤသည်ကား တခုသော အရပ်တည်း၊ ထိုသို့သဘောရှိသောဆရာကို ကမ္မဋ္ဌာန်းစီးဖြန်းသောပုဂ္ဂိုလ်တို့၌ အတုမရှိဆုံးမအပ်သော ယောကျ်ားတို့ကို ဆုံးမတတ်သော ဆရာဟူ၍ ဆိုအပ်၏။ ဤသို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ပြတော်မူ၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဘုရားနှင့်တူသာသော ဆုံးမအပ်သောယောက်ျားတို့ကို ဆုံးမတတ်သော ဆရာမည်သည် မရှိ၊ ဤသို့သောစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟုမေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကိုငါသည် တကြိမ်သော ဆုံးမခြင်းဖြင့်သာလျှင် ဆုံးမအပ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါသည် တကြိမ်သော ဆုံးမခြင်းဖြင့်သာလျှင် ဆုံးမဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို၎င်း ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို၎င်းသင်၍ အနည်းငယ်သော ကာလ၌သာ အိမ်၌နေ၍ အမိအဘလွန်သဖြင့် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း သမာပတ်တို့ကို၎င်းဖြစ်စေ၍ ဟိမဝန္တာ၌ နေ၏။ ထိုဟိမဝန္တာ၌ ကြာမြင့်စွာနေ၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှါ ဇနပုဒ်သို့လာ၍ ဗာရာဏသီသို့ရောက်၍ မင်း၏ ဥယျာဉ်၌နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ကောင်းစွာဝတ်ရုံလျက် ရသေ့အသွင်နှင့်ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ဆွမ်းခံအံ့သောငှါ မြို့သို့ဝင်၍ မင်းယင်ပြင်သို့ ရောက်၏။ မင်းသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသာပြူတင်းဖြင့် ကြည့်သည်ရှိသော် ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညို၍ ရသေ့သည် ငြိမ်သက်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ငြိမ်သက်သော စိတ် ရှိ၏။ ထမ်းပိုးတလံမျှ ကြည့်၏။ ဘဝါးလှမ်းတိုင်း ဘဝါးလှမ်းတိုင်း တထောင်သောဥစ္စာထုပ်ကို ထားဘိသကဲ့သို့ ခြင်္သေ့မင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းကဲ့သို့သော တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် လာ၏။ တခုသော သူတော်ကောင်း တရားမည်သည် အကယ်၍ ရှိသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤသူ၏ အတွင်း၌ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံ၍ တယောက်သောအမတ်ကို ကြည့်၏။

ထိုအမတ်သည် ရှင်မင်းကြီး အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု လျှောက်၏။ ထိုရသေ့ကို ပင့်ချေလောဟု ဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဘုရားလောင်းသို့ကပ်၍ ရှိခိုး၍ လက်မှသပိတ်ကိုယူ၍ ဘုန်းရှိသောဒါယကာ အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား မင်းသည် ပင့်ခေါ်၏ဟု လျှောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါတို့သည် မင်းဆရာမဟုတ်ကုန်၊ ဟိမဝန္တာ၌နေသော ရသေ့ဖြစ်ကုန်၏ဟုဆို၏။ အမတ်သည်သွား၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းအားကြား၏။ မင်းသည် ငါတို့အား တပါးသောဆရာသည် မရှိ၊ ထိုရသေ့ကိုပင့်ခဲ့လော့ဟုဆို၏။ အမတ်သည်သွား၍ ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုး၍ တောင်းပန်၍ မင်းအိမ်သို့ သွင်း၏။ မင်းသည် ကောင်းစွာစိုက်အပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရွှေပလ္လင်၌နေစေ၍ မိမိဘို့စီရင်သော အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ဘုဉ်းပေးစေ၍ အရှင်ဘုရား အဘယ်မှာနေကုန်သနည်းဟု လျောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ငါတို့သည် ဟိမဝန္တာ၌ နေကုန်၏ဟု ဆို၏။ ယခု အဘယ်သို့သွားကုန်အံ့နည်းဟု လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး မိုဃ်းကာလအားလျောက်ပတ်သော ကျောင်းကိုရှာ၏ဟုဆို၏။ အရှင်ဘုရား ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်၏ ဥယျာဉ်၌ နေကုန်လောဟု ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ မိမိသည်လည်းစား၍ ဘုရားလောင်းကိုပင့်၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၍ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကိုဆောက်စေ၍ ညဉ့်သန့်စရာ နေ့သန့်စရာအရပ်တို့ကိုပြု၍ ရဟန်း၏ပရိက္ခရာတို့ကိုလှူ၍ ဥယျာဉ်စောင့်ကို အပ်နှင်း၍ မြို့သို့ဝင်၏။ ထိုအခါ မှစ၍ ဘုရားလောင်းသည် ဥယျာဉ်၌နေ၏။

မင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်းအား နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် ခစားအံ့သောငှါသွား၏။ ထိုမင်းအား ဒုဋ္ဌကုမာရမည်သောသားသည် ဖြစ်၏။ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်၏။ မင်းသည် ဆုံးမအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သလျှင်ကတည်း၊ ကြွင်းကုန်သော ဆွေမျိုးတို့သည်လည်း ဆုံးမအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သလျှင်ကတည်း၊ အမတ်တို့သည်၎င်း, ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း တပေါင်းတည်းဖြစ်ကုန်၍ အရှင်ဤသို့ မပြုလင့်၊ ဤသို့ ပြုခြင်းငှါ မရအပ်၊ ဤသို့ အမျက်ထွက်ဟန်ပြု၍ ဆိုကုန်သော်လည်း စကားကိုယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မင်းသည် အရှင်ဖြစ်သော သီလရှိသောရသေ့ကိုထား၍ တပါးသော ဤမင်းသားကိုဆုံးမခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုရသေ့သည်သာလျှင် ထိုမင်းသားကို ဆုံမနိုင်လတ္တံ့ဟု ထိုမင်းသားကိုခေါ်၍ ဘုရားလောင်းထံသို့သွား၍ အရှင်ဘုရား ဤ ဒုဋ္ဌကုမာရမင်းသားသည် ရုန့် ရင်းကြမ်းကြုတ်၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ဆုံးမအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် ထိုမင်းသားကို တခုသောအကြောင်းဖြင့် ဆုံးမပါကုန်လောဟု မင်းသားကို ဘုရားလောင်းအား အပ်နှင်းခဲ့၍ ဖဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းသားကိုခေါ်၍ ဥယျာဉ်၌လည်သည်ရှိသော် နံပါးတဘက်မှ တရွက်ဖြင့် နံပါးတဘက်မှ တရွက်ဖြင့် ဤသို့ နှစ်ခုကုန်သော အရွက်ဖြင့်သာလျှင်ဖြစ်သော တမာပင်ငယ်ကို မြင်၍ မင်းသားကို မင်းသား ဤတမာပင်ငယ်၏ အရွက်ကို ရှေးဦးစွာစား၍ အရသာကိုသိအောင်ပြုလောဟု ဆို၏။ ထိုမင်းသားသည် တခုသောအရွက်ကိုစား၍ အရသာကိုသိ၍ ထွီဟု တံတွေးနှင့်တကွ မြေ၌ ထွေး၏။ မင်းသား ဤအမှုသည် အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား ဤသစ်ပင်ငယ်သည် ယခုပင်လျှင် လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူ၏။ ကြီးသည်ရှိသော်ကား များစွာကုန်သောလူတို့ကို သတ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုတမာပင်ငယ်ကိုနုတ်၍ လက်တို့ဖြင့်နယ်၍-

၁၄၉။ ဧကပဏ္ဏော အယံ ရုက္ခော၊ န ဘူမျာ စတုရင်္ဂုလော။
ဖလေန ဝိသကပ္ပေန၊ မဟာယံ ကိံ ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၉။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ အယံ ရုက္ခော၊ ဤသစ်ပင်ငယ်သည်။ ဧကပဏ္ဏော၊ နံပါးတဘက်၌ တရွက်တရွက်စီသာ ရှိသေး၏။ အယံ၊ ဤသစ်ပင်ငယ်သည်။ ဘူမျာ၊ မြေမှ။ န စတုရင်္ဂုလော၊ လက်လေးသစ်မျှ မရှိသေး။ မဟာ၊ ကြီးသည်ရှိသော်။ ကိံ ဘဝိဿတိ၊ အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်း။ ဖလေန၊ အသီး၏အရသာသည်။ ဝိသကပ္ပေန၊ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ထိုအခါ ထိုဒုဋ္ဌကုမာရမင်းသားကို ဘုရားလောင်းသည် မင်းသား သင်သည် ဤတမာပင်ငယ်သည် ယခုကပင်လျှင် ဤသို့ ခါး၏။ ကြီး သောကာလ၌ ဤတမာပင်ကိုမှီ၍ အဘယ်မှာ စီးပွားဖြစ်နိုင်အံ့နည်းဟု နုတ်၍နယ်၍ စွန့်၏။ သင်သည် ထိုတမာပင်၌ ကျင့်သကဲ့သို့ ထို့အတူလျှင် သင့်ကို တိုင်း၌နေကုန်သောသူတို့သည် ဤမင်းသားသည် ငယ်သောကာလ၌လျှင် ဤသို့ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်၏။ ကြီးသောကာလ၌ မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်၍ အဘယ်မည်သည်ကို ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ဤမင်းသားကိုမှီ၍ ငါတို့အား အဘယ်မှာ စီးပွားဖြစ်နိုင်အံ့နည်းဟု သင့်အား အမျိုး၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ပြည်ကိုမပေးမူ၍ သင့်ကို တမာ ပင် ငယ်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ ပြည်မှ နှင်ထုတ်လိုက်သောအမှုကို ပြုကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် တမာပင်ငယ်နှင့်တူသော သဘောကိုစွန့်၍ ဤနေ့မှစ၍ ခန္တီ မေတ္တာ ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံသည် ဖြစ်လောဟု ဆို၏။ ထိုဒုဋ္ဌကုမာရမင်းသားသည် ထိုအခါမှစ၍ ကင်းသောမာနရှိသည်ဖြစ်၍ ခန္တီ၊ မေတ္တာ, ကရု ဏာနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ အဘလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ရောက်၍ အလှူအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအား လျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျင် ဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို ဆုံးမသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤဒုဋ္ဌလိစ္ဆဝီမင်းသားကို ဆုံးမဘူးသလျှင်ကတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ လိစ္ဆဝီမင်းသားသည် ထိုအခါ ဒုဋ္ဌကုမာရမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆုံးမသောရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ပြောဆိုဆုံးမ၊ နာလွယ်က၊ ဘဝ ကောင်းကျိုးစည်

ကိုးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဧကပဏ္ဏဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****