သမ္ဗဟုလဘိက္ခုဝတ္ထု -၄

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၇။ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့ ဝတ္ထု

သစေ လဘေထအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ပါလိလေယျကဆင်ကို အမှီပြုလျက် ပါလိလေယျက ဆင်မင်းသည် စောင့်ရှောက်အပ်သော တောအုပ်၌ နေတော်မူစဉ် များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

ရှင်အာနန္ဒာ ပလလည်းတောသို့ ကြွခြင်း

(ဤဝတ္ထုကား ယမကဝဂ်၌ “ပရေစ န ဝိဇာနန္တိ”ဟူသော ဂါထာအဖွင့်၌ လာသည်သာလျှင်တည်း။ ထိုစကားအလုံးစုံကို ဆိုအပ်ပြီးသည်သာတည်း။)

မြတ်စွာဘုရား၏ ပါလိလေယျကဆင်မင်း လုပ်ကျွေးအပ်သည်ဖြစ်၍ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည့် အဖြစ်သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ ကျော်စောထင်ရှားလေ၏။ သာဝတ္ထိပြည်မှ အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးသည်လည်းကောင်း၊ ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည်လည်းကောင်း ဤသို့ အစရှိကုန်သော အမျိုးကြီး အနွယ်ကြီးတို့သည် ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အထံတော်သို့ “တပည့်တော်တို့အား မြတ်စွာဘုရားကို ပြတော်မူကြပါဘုရား”ဟု သတင်းစကားကို စေလွှတ်ကြလေကုန်၏။ ထိုထိုအရပ်မျက်နှာ၌ နေကြကုန်သော ငါးရာသော ရဟန်းတို့သည်လည်း ဝါကျွတ်ပြီးလတ်ကုန်သည်ရှိသော် ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သို့ ချဉ်းကပ်၍ “အရှင်အာနန္ဒာ- တပည့်တော်တို့အား မြတ်စွာဘုရား၏ မျက်မှောက်တော်မှ တရားစကား မနာကြားရခြင်းသည် ကြာမြင့်လှပေပြီ၊ အရှင်အာနန္ဒာ- တောင်းပန်ပါ၏၊ တပည့်တော်တို့သည် မြတ်စွာဘုရား၏ မျက်မှောက်တော်မှ တရားစကားကို နာကြားခြင်းငှာ ရလိုကြပါကုန်၏”ဟု တောင်းပန်ကြလေကုန်၏။ ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ထိုငါးရာသော ရဟန်းတို့ကို ခေါ်ဆောင်သဖြင့် ပလလည်းတောသို့ ကြွသွားပြီးလျှင် “ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး တစ်ပါးတည်း နေတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ ဤမျှအတိုင်းအရှည်ရှိသော ရဟန်းတို့နှင့် အတူတကွ ချဉ်းကပ်ခြင်းသည် မသင့်ခဲ့တကား”ဟု ကြံ၍ တစ်ယောက်ထီးတည်းသာလျှင် ဘုရားရှင်သို့ ချဉ်းကပ်လေ၏။

ပလလည်းဆင်မင်းနှင့် ရှင်အာနန္ဒာ

ပါလိလေယျက ဆင်မင်းသည် ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို မြင်လျှင် တုတ်လှံတံကိုယူ၍ ပြေးသွားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြည့်ရှုတော်မူ၍ “ပါလိလေယျကဆင်.. ဖဲလော့၊ မတားမြစ်လင့်၊ ဤရဟန်းသည်ကား ငါဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးဖြစ်သည်”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ ဆင်မင်းသည် ထိုအရပ်၌ပင် တုတ်လှံတံကိုစွန့်ပစ်၍ သပိတ်သင်္ကန် လှမ်းယူခြင်းကို ပန်ကြားလေ၏။ ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မပေးဘဲ နေလေ၏။ ပါလိလေယျက ဆင်မင်းသည်ကား “ဤရဟန်းသည် သင်ကြားအပ်ပြီးသော ကျင့်ဝတ်ရှိသည် အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရား၏ သီတင်းသုံးတော်မူရာဖြစ်သော ကျောက်ဖျာအပြင်ထက်၌ မိမိပရိက္ခရာကို မထားပေလတ္တံ့”ဟု ကြံစည်လေ၏။ ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သပိတ်သင်္ကန်းကို မြေ၌ ထားလေ၏။

(ထိုစကားသင့်၏။ ကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံလိမ္မာကုန်သော သူတို့သည် အလေးအမြတ် ပြုအပ်သော ဆရာသမားတို့၏ နေရာ၌လည်းကောင်း၊ အိပ်ရာ၌လည်းကောင်း မိမိ၏ ပရိက္ခရာကို မထားကြကုန်။)

အဖော်ကောင်း မရလျှင် တစ်ယောက်တည်း နေသင့်ခြင်း

ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “သင်တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင် လာသလော”ဟု မေးတော်မူလတ်သည်ရှိသော် ငါးရာသော ရဟန်းတို့နှင့် လာသည့်အဖြစ်ကို ကြားရလျှင် “ထိုရဟန်းတို့သည် အဘယ်မှာနည်း”ဟု မေးတော်မူလတ်သည်ရှိသော် “ရှင်တော်ဘုရားတို့၏စိတ်ကို မသိရပါသောကြောင့် အပြင်အပ၌ ထားခဲ့၍ လာပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ထိုရဟန်းတို့ကို ခေါ်ချေလော့”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ ရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရား မိန့်တော်မူသည့်အတိုင်း ပြုလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းငါးရာတို့နှင့် အတူတကွ ပဋိသန္ဓာရ အစေ့အစပ် ပြုတော်မူပြီးလျှင် ထိုရဟန်းတို့က “မြတ်စွာဘုရား- မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်၍လည်း သိမ်မွေ့နူးညံ့ခြင်း ရှိတော်မူပါသည်။ မင်းဖြစ်၍လည်း သိမ်မွေ့နူးညံ့ခြင်း ရှိတော်မူပါသည်၊ ရှင်တော်ဘုရားတို့သည် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး ကိုယ်တော်တစ်ပါးအထီးတည်း ရပ်သည်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ထိုင်သည်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း ခဲယဉ်းသောအမှုကို ပြုတော်မူအပ်၏၊ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုတတ်သောသူသည်လည်းကောင်း၊ မျက်နှာသစ်ရေ စသည်ကို ဆက်ကပ်တတ်သောသူသည်လည်းကောင်း မရှိယောင်တကား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ပါလိလေယျက အမည်ရှိသော ဆင်သည် ငါဘုရားအလို့ငှာ အလုံးစုံသော အမှုကိစ္စတို့ကို ပြုအပ်ကုန်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အဖော်ကောင်းကို ရသောသူသည် အတူတကွနေခြင်ငှာ သင့်လျော်၏၊ မရသောသူအား တစ်ယောက်အထီးတည်း နေရသောအဖြစ်သည်သာလျှင် မြတ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ နာဂဝဂ်၌ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၃၂၈] သစေ လဘေထ နိပကံ သဟာယံ၊ သဒ္ဓိံ စရံ သာဓုဝိဟာရိ ဓီရံ။
အဘိဘုယျ သဗ္ဗာနိ ပရိဿယာနိ၊ စရေယျ တေနတ္တမနော သတိမာ။

[၃၂၉] နော စေ လဘေထ နိပကံ သဟာယံ၊ သိဒ္ဓိံ စရံ သာဓုဝိဟာရိ ဓီရံ။
ရာဇာဝ ရဋ္ဌံ ဝိဇိတံ ပဟာယ၊ ဧကော စရေ မာတင်္ဂရညေဝ နာဂေါ။

[၃၃၀] ဧကဿ စရိတံ သေယျော၊ နတ္ထိ ဗာလေ သဟာယတာ။
ဧကော စရေ န စ ပါပါနိ ကယိရာ၊ အပ္ပေါဿုက္ကော မာတင်္ဂရညေဝ နာဂေါ။

နိပကံ၊ ရင့်ပြီးသော ပညာလည်းရှိထသော။ သဒ္ဓိံ စရံ၊ အတူတကွ ကျင့်ဖော်လည်း ဖြစ်ထသော။ သာဓုဝိဟာရီ၊ ကောင်းသောနေခြင်းလည်း ရှိထသော။ ဓီရံ၊ မြဲမြံသော ပညာလည်းရှိထသော။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို။ သစေ လဘေထ၊ အကယ်၍ ရကုန်သည်ဖြစ်အံ့။ ဧဝံလဘန္တော၊ ဤသို့ ရသည်ရှိသော်။ သဗ္ဗာနိ၊ အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပရိဿယာနိ၊ ထင်ရှား မထင်ရှားသော ဘေးရန်တို့ကို။ အဘိဘုယျ၊ နှိပ်နင်းဖျက်ဆီး၍။

(ခြင်္သေ့သစ်ကျား စသည်တို့သည် ထင်ရှားသော ဘေးရန် မည်ကုန်၏။ ရာဂ ဒေါသ မောဟ စသည်တို့သည် မထင်ရှားသော ဘေးရန် မည်ကုန်၏။)

တေန၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကောင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ အတ္တမနော၊ ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သတိမာ၊ ထင်ရှားသော သတိရှိသည်ဖြစ်၍။ စရေယျ၊ ကျင့်ရာ၏။ ဝါ၊ နေရာ၏။

နိပကံ၊ ရင့်ပြီးသော ပညာလည်းရှိထသော။ သဒ္ဓိံစရံ၊ အတူတကွ ကျင့်ဖော်လည်း ဖြစ်ထသော။ သာဓုဝိဟာရိံ၊ ကောင်းသောနေခြင်းလည်း ရှိထသော။ ဓီရံ၊ မြဲမြံသော ပညာလည်းရှိထသော။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို။ နောစေ လဘေထ၊ အကယ်၍ မရသည်ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ အလဘန္တော၊ ဤသို့မရသည်ရှိသော်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ စရေ-စရေယျ၊ ကျင့်ရာနေရာ၏။ ကောဝိယ၊ အဘယ်သူကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဝိဇိတံ၊ အောင်ရာမြေဖြစ်သော။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ ပယ်စွန့်၍။ ဧကကောဝ၊ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင်။ စရတိဣဝ၊ ကျင့်သကဲ့သို့လည်းကောင်း။ မာတင်္ဂေါ၊ မာတင်္ဂ အမည်ရှိသော။ နာဂေါ၊ ဤဆင်ပြောင်ကြီးသည်။ အရညေ၊ ဤတောအုပ်၌။ ဧကကောဝ၊ တစ်စီးချင်းသာလျှင်။ စရတိဣဝ၊ ကျင့်သကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။

(အောင်အပ်သော မြေအဖို့ရှိသော မင်းသည် ဤမင်းအဖြစ်မည်သည်ကား လွန်စွာ မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်၏။ ဤမင်းစည်းစိမ်ဖြင့် ငါ့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု အောင်အပ်သော တိုင်းပြည်ကို စွန့်ပြီးလျှင် တောအုပ်ကြီးသို့ သက်ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဣရိယာပုထ် လေးပါးတို့၌ တစ်ယောက်တည်းသာ ကျင့်ကြံနေသကဲ့သို့ တစ်ယောက်တည်းသာ ကျင့်ကြံနေသင့်သည်။ ဥပမာတစ်ခုကား ဤပလလည်းဆင်ပြောင်ကြီးသည် ဆင်အပေါင်း ရောပြွမ်းလျက်နေရာမှ တစ်စီးတည်းနေရမူ ကောင်းလေစွဟု ဆင်ခြင်ပြီးလျှင် လျင်မြန်သောအားဖြင့် သွားတတ်သောကြောင့် မာတင်္ဂဟု အမည်ရသဖြင့် ဤတောအုပ်ကြီး၌ ဆင်အုပ်ကိုစွန့်လျက် ဣရိယာပုထ်တိုင်း တစ်စီးတည်းနေသကဲ့သို့ တစ်ပါးတည်းသာ နေသင့်သည်ဟူလို။)

ဧကဿ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်းသောသူ၏။ ဝါ၊ ရဟန်း၏။ စရိတံ၊ ကျင့်ခြင်းသည်။ သေယျော၊ မြတ်၏။

(ရဟန်းပြုသောအခါမှစ၍ တစ်ယောက်တည်းအဖြစ်ဖြင့် မွေ့လျော်ရသော ရဟန်းအား တစ်ယောက်တည်းနေခြင်းသည်သာ မြတ်၏ဟူလို။)

ဗာလေ၊ မလိမ္မာသူလူမိုက်၌။ သဟာယတာ၊ အပေါင်းအဖော်ဖြစ်ကြောင်း သူတော်ကောင်းတရားသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

(စူဠသီလ မဇ္ဈိမသီလ မဟာသီလ (၁-အပိစ္ဆကထာ၊ ၂-သန္တုဋ္ဌိကထာ၊ ၃- ပဝိဝေကကထာ၊ ၄-အသံသဂ္ဂကထာ၊ ၅-ဝီရိယာရမ္ဘကထာ၊ ၆-သီလကထာ၊ ၇-သမာဓိကထာ၊ ၈-ပညာကလာ၊ ၉-ဝိမုတ္တိကထာ၊ ၁ဝ-ဝိမုတ္တိဉာဏဒဿနကထာ)ဟူသော ဆယ်ပါးသော ကထာဝတ္ထုတို့၊ တစ်ဆယ့်သုံးပါးသော ဓူတင်ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့၊ ဝိပဿနာဉာဏ် မဂ်လေးပါး ဖိုလ်လေးပါး ဝိဇ္ဇာသုံးပါး အဘိညာဉ်ခြောက်ပါး အမတမဟာနိဗ္ဗာန်၊ ဤတရားအပေါင်းသည် “သဟာယတာ”မည်သော အပေါင်းအဖော်ဖြစ်ကြောင်း သူတော်ကောင်းတရား မည်၏။ လူမိုက်ကိုမှီ၍ ထိုတရားကို ရခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။ ထို့ကြောင့် အလုံးစုံသော ဣရိယာပုထ်တို့၌ တစ်ယောက်တည်းသာ ကျင့်ကြံနေထိုင်သင့်၏ ဟူလို။)

အရညေ၊ တော၌။ အပ္ပေါဿုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့။ မာတင်္ဂေါ၊ မာတင်္ဂအမည်ရှိသော။ နာဂေါ၊ ဆင်ပြောင်ကြီးသည်။ စရတိဣဝ၊ လှည့်လည်နေထိုင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဧကော၊ တစ်ယောက်ထီးတည်း။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ စရေ၊ လှည့်လည် နေထိုင်ရာ၏။ ပါပါစ၊ အနည်းငယ်မျှသော မကောင်းမှုတို့ကိုလည်း။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။

(ကြောင့်ကြမဲ့ ရွံရှာခြင်းမရှိ၊ တွယ်တာခြင်းမရှိဘဲ ဤ တောအုပ်၌ မာတင်္ဂမည်သော ဆင်ပြောင်ကြီးသည် လိုရာလိုရာအရပ်၌ ချမ်းသာစွာ လှည့်လည်သကဲ့သို့ တစ်ယောက်တည်းသာဖြစ်၍ လှည့်လည်ရာ၏။ အနည်းငယ်မျှပင် ဖြစ်စေကာမူ မကောင်းမှုတို့ကို မပြုသင့်ပေရာ ဟူလို။)

ထို့ကြောင့် သင်ချစ်သားတို့သည် လျောက်ပတ်သော အဖော်ကို မရသည်ရှိသော် တစ်ယောက်တည်းသာ ဖြစ်ရမည်ဟူသော ဤအနက်ကိုပြလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့အား ဤဒေသနာကို ဟောတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်၏ အကျိုး

ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ငါးရာသော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။