ပါဝေယျကဟတ္ထိဝတ္ထု
၆။ ပါဝေယျကဆင် ဝတ္ထု
အပ္ပမာဒရတာအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီး၏ ပါဝေယျကအမည်ရှိသော ဆင်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပါဝေယျကဆင် ညွန်ကျွံခြင်း
ထိုပါဝေယျကမည်သော ဆင်သည် ပျိုနုသောအခါ၌ များသော ခွန်အားဗလရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသော နောင်အခါ၌ အိုခြင်းဟူသော ဇရာလေအဟုန်ဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်ရကား တစ်ခုသောအိုင်ကြီးသို့ သက်ဆင်းသဖြင့် ညွန်ပျောင်း၌ နစ်ပြီးလျှင် ပြန်တက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရှာသတတ်။ များစွာသော လူအပေါင်းသည် ထိုဆင်ပြောင်ကို မြင်ရလျှင် “ဤသို့သဘောရှိသည်မည်သော ဆင်သော်မှလည်း အားနည်းသည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှာလေ၏”ဟု စကားကို ဖြစ်စေလေ၏။ ပသေနဒီ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိတော်မူလျှင် ဆင်ထိန်းဆရာကို “ဆရာ- သွားချေလော့၊ ထိုဆင်ကို ညွန်ပျောင်းမှ ထုတ်ဆောင်ချေလော့”ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ ဆင်ထိန်းဆရာသည် သွားတဲ့၍ ထိုအရပ်၌ စစ်ပွဲဦးကို ပြပြီးလျှင် စစ်မြေပြင်အရပ်၌ တီးအပ်သော စည်ကြီးကို တီးခတ်စေ၏။ ထိုအခါမှ မာန်မာန တက်ကြွခြင်း သဘောရှိသော ပါဝေယျကဆင်သည် အဟုန်ဖြင့် ထလတ်သည်ရှိသော် ကြည်းကုန်းထက်၌ တည်လေ၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုအကြောင်းကို မြင်တော်မူသဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုဆင်ပြောင်သည် ရှေးဦးစွာ ပြကတေ့သော ညွန်ပျောင်း၌ နစ်မြုပ်နေသည်မှ မိမိကိုယ်ကို ထုတ်ဆောင်ဘိသေး၏။ သင်ချစ်သားတို့သည်ကား ကိလေသာဟူသော ညွန်ပျောင်း၌ သက်ဝင်နစ်မြုပ်နေကြကုန်၏။ ထို့ကြောင့် အသင့်အားဖြင့် လုံ့လပြု၍ သင်တို့သည်လည်း ထိုကိလေသာဟူသော ညွန်ပျောင်းမှ မိမိကိုယ်ကို ထုတ်ဆောင်ကြကုန်လော့”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဒုဂ္ဂါ ဥဒ္ဓရထတ္တာနံ၊ ပင်္ကေ သန္နောဝ ကုဉ္ဇရော။
အပ္ပမာဒရတာ၊ သတိမကင်ခြင်း၌ လွန်စွာ မွေ့လျော်ကြကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။ သစိတ္တံ၊ မိမိစိတ်ကို။ အနုရက္ခထ၊ စောင့်ကြကုန်လော့။
ပင်္ကေ၊ ညွန်ပျောင်း၌။ သန္နော၊ နစ်၍နေသော။ ကုဉ္ဇရော၊ ဆင်ပြောင်ကဲ့သို့။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဒုဂ္ဂါ၊ ကိလေသာဟူသော ညွန်ပျောင်းမှ။ ဥဒ္ဓရထ၊ ထုတ်ဆောင်ကြကုန်လော့။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။