ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု
by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်
၃၇၇။ သေတကေတုဇာတ် (၆-၁-၂)
4016ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု — ၃၇၇။ သေတကေတုဇာတ် (၆-၁-၂)မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

ဆက္ကနိပါတ် - အဝါရိယဝဂ်

၂။ သေတကေတုဇာတ်

မမှန်သောအကျင့်ဖြင့်အံ့ဖွယ်ကိုဖြစ်စေခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မာ တာတ ကုဇ္ဈိ၊ န ဟိ သာဓု ကောဓော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသေတကေတုဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ်အံ့ဖွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... (ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဥဒ္ဒါလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ )

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ၌ကား ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ် မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ ဒိသာ ပါမောက္ခဆရာဖြစ်၍ ငါးရာကုန်သော လုလင်တို့ကို ဗေဒင်သင်၏။

မာနကြီးသောလုလင်

ထိုလုလင်တို့၏ အကြီးဖြစ်သော သေတကေတုမည်သော လုလင်သည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အမျိုးကိုမှီ၍ ထိုသေတကေတု လုလင်အား မာနကြီး၏။ ထိုသေတကေတု လုလင်သည် တစ်နေ့သ၌ တစ်ပါးကုန်သော လုလင်တို့နှင့်အတူ မြို့မှထွက်၍ မြို့သို့ဝင်သော စဏ္ဍာလကိုမြင်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၍ စဏ္ဍာလတည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုစဏ္ဍာလ၏ ကိုယ်၌ ခတ်၍လာသော လေသည် မိမိကိုယ်၌ ခတ်မိသည်မှ ကြောက်သောကြောင့် သင်သည် စဏ္ဍာလယုတ်တည်း၊ လေညာ၌ မနေလင့် ဟု ဆို၍ လျင်စွာ ထိုသူ၏ လေညာသို့သွား၏။ စဏ္ဍာလသည် လျင်မြန်စွာသွား၍ သေတကေတု၏ လေညာ၌ ရပ်၏။ ထိုအခါ ထိုစဏ္ဍာလကို သူယုတ် ပျက်စီးလေလော့ဟု လွန်စွာဆဲရေး၏။

စဏ္ဍာလအောက် ကျရပြီ

စဏ္ဍာလသည် "သင်ကား အဘယ် အမည်ရှိသနည်း ဟု မေး၏။ ငါသည် ပုဏ္ဏားလုလင် ဖြစ်၏ ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားလုလင် ဖြစ်စေ၊ ငါမေးသော ပြဿနာကို ဖြေနိုင်လတ္တံ့လောဟု မေး၏။ ဖြေနိုင်၏ဟု ဆို၏။ သေတကေတုသည် မိမိကိုယ်ကို ကြံ၍ လှည့်လော့ ဟု ဆို၏။ စဏ္ဍာလသားသည် သေတကေတု၏ စကားကို ပရိသတ်ကို မှတ်စေ၍ ပုဏ္ဏားလုလင် အရပ်မည်သည် အဘယ်နည်း ဟု မေး၏။ အရပ်မည်သည် အရှေ့အရပ် အစရှိကုန်သော အရပ်လေးမျက်နှာတည်း ဟု ဆို၏။ စဏ္ဍာလသားသည် ငါသည် ဤအရပ်ကို မမေး၊ သင်သည် ဤမျှလောက်ကိုမျှ မသိဘဲလျက် ငါ၏ ကိုယ်၌ ခတ်အပ်သောလေကို စက်ဆုပ်၏ ဟု ပုဏ္ဏားလုလင်ကို လည်ကုပ်၌ကိုင်၍ မိမိခြေကြား၌ ထားသဖြင့် လှည့်၏။

လုလင်တို့သည် ထိုအကြောင်းကို ဆရာအား ကြားကုန်၏။ ဆရာသည် အမောင်သေတကေတု စဏ္ဍာလသားသည် ခြေကြား၌ထား၍ လှည့်၏ဟူသည် မှန်သလော ဟုမေး၏။ ဆရာ... မှန်၏ ထိုစဏ္ဍာလသားသည် အကျွန်ုပ်ကို အရပ်မျက်နှာမျှကိုလည်း မသိဟု မိမိခြေကြား၌ထား၍ လှည့်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ယခုမြင်၍ ပြုအပ်သည်ကို သိအံ့ ဟု ဆို၍ အမျက်ထွက်၍ စဏ္ဍာလသားကို ဆဲရေး၏။

အရပ်မျက်နှာများ

ထိုအခါ သေတကေတုကို ဆရာသည် "အမောင် သေတကေတု-ထိုစဏ္ဍာလသားအား အမျက်မထွက်လင့်၊ စဏ္ဍာလသားသည် ပညာ ရှိ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အရှေ့ အရပ် အစရှိသော အရပ်ကိုမမေး၊ တစ်ပါးသော အရပ်ကို မေး၏။ သင်သည် မြင်အပ် ကြားအပ် သိအပ်သောတရားထက် မမြင်အပ် မကြားအပ်သော တရားသာလျှင် အလွန်များ၏ ဟု ဆို၍ ဆုံးမလိုကား-

။ မာ တာတ ကုဇ္ဈိ န ဟိ သာဓု ကောဓော၊
ဗဟုံပိ တေ အဒိဋ္ဌ မဿုတဉ္စ။
မာတပိတာ ဒိသတာ သေတကေတု၊
အာစရိယမာဟု ဒိသတံ ပသတ္ထာ။
။ အဂါရိနော အန္နပါနဝတ္ထဒါ၊
အဝှါယိကာ တမ္ပိ ဒိသံ ဝဒန်တိ။
ဧတဒိသာ ပရမာ သေတကေတု၊
ယံ ပတွာ ဒုက္ခီ သုခိနော ဘဝန္တိ။

ဟူသော ဤနှစ်တို့ကို ဆို၏။

၈။ တာတ သေတကေတု၊ အမောင်သေတကေတု။ မာ ကုဇ္စျိ၊ အမျက်မထွက်လင့်။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ န ဟိ သာဓု၊ မကောင်း။ တေ၊ သင်သည်။ အဒိဋ္ဌဉ္စ၊ မမြင်အပ်သော တရားသည်လည်းကောင်း။ အဿုတဉ္စ၊ မကြားအပ်သော တရားသည်လည်းကေင်း။ ဗဟုံပိ-ဗဟုတရံ၊ များစွာ၏။ မာတာပိတာ၊ မိဘတို့သည်။ ဒီသတာ၊ အရှေ့အရပ်မျက်နှာမည်ကုန်၏။ အာစရိယံ၊ ဆရာကို။ ဒီသတံ၊ တောင်အရပ်မျက်နှာဟူ၍။ ပသတ္ထာ၊ ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရိယာတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။

၉။ အန္နပါနဝတ္ထဒါ၊ ထမင်း အဖျော် အဝတ်ကို လှူတတ်ကုန်သော။ အဂါရိနော၊ အိမ်၌နေကုန်သော လူတို့သည်။ ဓမ္မိကသမဏဗြာဟ္မဏံ၊ တရားစောင့်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားကို။ အဝှါယိကာ၊ ပင့်ခေါ်ကုန်၏။ တံပိ၊ ထိုဓမ္မိကသမဏ ဗြဟ္မဏကိုလည်း။ ဒိသံ၊ အထက်အရပ်မျက်နှာဟူ၍။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ သေတကေတု၊ သေတကေတု။ ယံ၊ အကြင်နိဗ္ဗာန်သို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ ဒုက္ခီ၊ ဆင်းရဲကုန်သော သူတို့သည်။ သုခိနော၊ ချမ်းသာခြင်းရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧတာ ဒိသာ၊ ဤသို့သဘောရှိကုန်သော နိဗ္ဗာန် အရပ်သည်သာလျှင်။ ပရမာ၊ လွန်မြတ်သော။ ဒိသာ၊ အရပ်မည်၏။

သေတကေတု ရသေ့ပြုပြီ

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် သေတကေတုလုလင်အား အရပ်မျက်နှာကို ပြောဆို၍ သေတကေတုသည်ကား စဏ္ဍာလသည် ခြေကြားဖြင့် လှည့်အပ်၏ဟု ထိုအရပ်၌ မနေမူ၍ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ့အထံ၌ ခပ်သိမ်းသောအတတ်တို့ကို သင်၍ ဆရာသည် ခွင့်ပြုအပ်သဖြင့် တက္ကသိုလ်ပြည်မှထွက်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော အတတ်တို့ကိုသင်လျက် လှည့်လည်၏။ ထိုသေတကေတုသည် တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ကိုမှီ၍ နေကုန်သော ငါးရာကုန်သော ရသေ့တို့ကိုမြင်၍ ထိုရသေ့တို့၏အထံ၌ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ထိုရသေ့တို့သည် အကြင်ဗေဒင်ကိုလည်းကောင်း, အကြင်မန္တရားကျမ်းကို လည်းကောင်း မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုဗေဒင်, မန္တရားကျမ်းကို သင်၍ ဂိုဏ်း၏ဆရာဖြစ်၍ ထိုရသေ့တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ ဆွမ်းခံသွားသည်ရှိသော် မင်းရင်ပြင်သို့ရောက်၏။

ရသေ့တို့ အချင်းများ

မင်းသည် ရသေ့တို့၏ ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညို၍ နန်းတွင်း၌ ဆွမ်းကျွေး၍ ရသေ့တို့ကို မိမိဥယျာဉ်၌ နေစေ၏။ မင်းသည် တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့ကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေး၍ ယနေ့ ညနေချမ်းအခါ၌ ဥယျာဉ်သို့သွား၍ အရှင်တို့ကို ရှိခိုးအံ့ ဟု ဆို၏။ သေတကေတု ရသေ့သည် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရသေ့တို့ကို စည်းဝေးစေလျက် အချင်းရသေ့တို့... ယနေ့ မင်းလာလတ္တံ့၊ မင်းမည်သည်ကို တစ်ကြိမ်နှစ်သက်စေ၍ အသက် ထက်ဆုံး ချမ်းသစွာ အသက်မွေးခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏။ ယနေ့ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဆူးပေါ်၌ခင်းသော သားရေ၌ အိပ်ခြင်းကို ပြုကြကုန်လော့၊ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ခြင်း လုံ့လကို အားထုတ်ကြကုန်လော့။ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ရေ၌ဆင်းသောအမှုကို ပြုကြကုန်လော့၊ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဗေဒင်ကို သရဇ္ဈာယ်ကြကုန်လော့ ဟု စီရင်၍ မိမိသည် ကျောင်းတံခါးဝယ် အမှီရှိသော အင်းပျဉ်၌နေ၍ ငါးပါးသော အဆင်းရှိသော ဆိုးရည်ဖြင့် ထွန်းပသော တစ်တောင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော တစ်ခုသော ပုရပိုက်ကို ဆန်းကြယ်သော အဆင်းရှိသောအခင်း၌ထား၍ ကောင်းစွာသင်ပြီးသော လေးယောက်ကုန် လုလင်တို့သည် မေးအပ်ကုန်သော အနက်တို့ကို ပြောဆို၏။

မင်းမကြည်ညိုပြီ

ထိုခဏ၌ မင်းသည် လာလတ်၍ မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော ထိုရသေ့တို့ကို မနှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ သေတကေတု ရသေ့ကိုကပ်၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေလျက် ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၀။ ခရာဇိနာ ဇဋိလာ ပင်္ကဒန္တာ၊
ဒုမ္မက္ခရူပါ ယေ မေ ဇပ္ပန္တိ မန္တေ။
ကစ္စိ နု တေ မာနုသကေ ပယောဂေ၊
ဣဒံ ဝိဒူ ပရိမုတ္တာ အပါယာ။

ဟူသော သုံးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

၁၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ခရာဇိနာ၊ ခွါနှင့်တကွသော သစ်နက်ရေကို ဆောင်ကုန်သော။ ဇဋိလာ၊ ဆန်ကျစ်ထုံးကုန်သော။ ပင်္ကဒန္တာ၊ အညစ် အကြေး ကပ်ငြိသော သွားရှိကုန်သော။ ဒုမ္မက္ခရူပါ၊ ညစ်နွမ်းသော သဘောရှိကုန်သော။ ယေ ဣမေ၊ အကြင်ရသေ့တို့သည်။ မန္တေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ ဇပ္ပန္တိ၊ သရဇ္စျာယ်ကုန်၏။ မာနုသကေ၊ လူတို့သည် ပြု အပ်ကုန်သော။ ပယောဂေ၊ ပယောဂ၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ ဧတေ ဣသယော၊ ထိုရသေ့တို့သည်။ ဣဒံ၊ ဤလောကကို။ ဝိဒူ၊ သိကုန်၍။ အပါယာ၊ အပါယ်မှ။ ပရိမုတ္တာ ကစ္စိ နု၊ လွတ်ကုန်သလော။

ထိုစကားကိုကြား၍ ပုရောဟိတ်သည်-

၁၁။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ ကတွာန ရာဇ၊
ဗဟုဿုတော စေ န စရေယျ ဓမ္မံ။
သဟဿဝေဒေါပိ န တံ ပဋိစ္စ၊
ဒုက္ခာ ပမုဉ္စေ စရဏံ အပတွာ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ကတွာန၊ ပြု၍။ ဗဟုဿုတော၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော သူသည်လည်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စေ န ကရေယျ၊ အကယ်၍ မကျင့်ငြားအံ့။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ စရဏံ၊ သီလသမာပတ်သို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ သဟဿဝေဒေါပိ၊ ဗေဒင်တစ်ထောင်တတ်သော သူသည်လည်း။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ န ပမုဉ္စေ၊ မလွတ်ရာ။

ဗေင်တို့သာမြတ်သည်

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ရသေ့တို့၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ပယ်၏။ ထို့နောင်မှ သေတကေတု ရသ့သည် ဤမင်းအား ရသေ့တို့၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ ထိုကြည်ညိုခြင်းကို ပုရောဟိတ်သည် ပဲခွပ်ဖြင့်ခုတ်၍ ဖြတ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ငါသည် ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ စကားကို ဆိုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု သေတကေတုသည် ပုဏ္ဏားနှင့်တကွ ပြောဆိုလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၂။ သဟဿဝေဒေါပိ န တံ ပဋိစ္စ၊
ဒုက္ခာ ပမုဉ္စေ စရဏံ အပတွာ။
မညာမိ ဝေဒါ အဖလာ ဘဝန္တိ၊
သသံယမံ စရဏမေဝ သစ္စံ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၂။ သဟဿဝေဒေါပိ၊ ဗေဒင်တစ်ထောင်ကို တတ်သောသူသည်လည်း။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ စရဏံ၊ သီလ သမာပတ်သို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ န ပမုဉ္စေ၊ မလွတ်နိုင်စေငြားအံ့။ သသံယမံ၊ သီလနှင့်တကွသော။ စရဏမေဝ၊ သမာပတ်သည်သာလျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်။ စေ ဘဝေယျ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဝေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုးမရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညာမိ၊ အောက်မေ့၏။

သမာပတ်သည်သာမြတ်၏

ထိုစကားကိုကြား၍ ပုရောဟိတ်သည်-

၁၃။ န ဟေဝ ဝေဒါ အဖလာ ဘဝန္တိ၊
သသံယမံ စရဏမေဝ သစ္စံ။
ကိတ္တိံ ဟိ ပပ္ပေါတိ အဓိစ္စ ဝေဒေ၊
သန္တိံ ပုဏေတိ စရဏေန ဒန္တော။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၃။ ဝေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုးမရှိကုန်သည်။ န ဟေဝ ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်သလျှင်ကတည်း။ သသံယမံ၊ သီလနှင့်တကွသော။ စရဏမေဝ၊ သမာပတ်သည်သာလျှင် သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဝေဒေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ အဓိစ္စ၊ စွဲ၍။ ကိတ္တိံဟိ၊ ကျော် စောခြင်းသို့လျှင်။ ပပ္ပေါတိ၊ ရောက်၏။ စရဏေန၊ သီလ သမာပတ်ဖြင့်။ ဒန္တော၊ ဆုံးမအပ်သော သူသည်။ သန္တိံ၊ နိဗ္ဗာန်သို့။ ပုဏေတိ၊ ရောက်၏။

ရသေ့တို့ လူထွက်ကြရပြီ

ဤသို့ ပုရောဟိတ်သည် သေတကေတု၏ ဝါဒကို ဖျက်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရသေ့တို့ကို လူထွက်စေ၍ ဓားလက်နက်တို့ကို ကိုင်စေ၍ မဟန္တ တရကမည်သော မင်းခစားတို့ကို ပြုစေ၍ မင်း၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို ပြုစေ၏။ ဤအနွယ်သည် မဟန္တတရကတို့၏ အနွယ်ဖြစ်သတတ်။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါအံ့ဖွယ်သရဲကို ဖြစ်စေသော ရဟန်းသည် ထိုအခါ သေတကေတု ရသေ့ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စဏ္ဍာလဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ပြီး၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပုရောဟိတ် ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သိက္ခာသီလ၊ စရဏ၊ ရောက်ရ နိဗ္ဗာန်တိုင်

နှစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော သေတကေတုဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****