အဝါရိယဇာတ်
ဆက္ကနိပါတ် - အဝါရိယဝဂ်
၁။ အဝါရိယဇာတ်
လူကို ယုတ်မြတ် မသိတတ်ခြင်းအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မာသု ကုဇ္ဈ ဘူမိပတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အဝါရိယဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းဘော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကူးတို့ဆိပ်၌ တစ်ယောက်သော ကူးတို့သည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုကူးတို့သည်သည် မိုက်သည် ဖြစ်သတတ်၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော ရတနာတို့၏ ကျေးဇူးကိုလည်း မသိ၊ တစ်ပါးကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ ကျေးဇူးကိုလည်း မသိ၊ ကြမ်းတမ်း ရုန့်ရင်း၏။ နိုင်ထက်မူတတ်၏။
ရဟန်းကို ညှဉ်းဆဲပုံ
ထိုအခါ ဇနပုဒ်၌နေသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် ဘုရားကို ဖူးမြင်အံ့ ဟု လာလတ်သော် ညဉ့်အခါ၌ အစိရဝတီ မြစ်ဆိပ်သို့ ရောက်၍ ထိုကူးတို့သည်ကို ဒါယကာ ထိုမှာဘက်သို့ သွားအံ့၊ ငါ့အား လှေကိုပေးပါလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား... ယခု အချိန်မဟုတ်ပြီ၊ တစ်ခုသော အရပ်၌ နေဦးလော့ ဟု ဆို၏။ ဒါယကာ ဤအရပ်တွင် အဘယ်၌ နေရအံ့နည်း၊ ငါ့ကို ယူ၍ သွားလော့ ဟု ဆို၏။ ကူးတို့သည်သည် အမျက် ထွက်၍ အချင်းရဟန်း... လာလော့ ဟု မထေရ်ကို လှေသို့တင်၍ ဖြောင့်စွာမသွားမှု၍ လှေကို အောက်သို့ဆောင်၍ မြစ်၌ လှေကိုလှုပ်၍ ထိုရဟန်း၏ သပိတ်သင်္ကန်းကို စွတ်စိုစေ၍ ပင်ပန်းစေ၍ မှောင်မိုက်သောအခါမှ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းသည် ကျောင်းသို့သွား၍ ထိုနေ့၌ ဘုရားအား ခစားခြင်း၏ အခွင့်ကို မရ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွာဘုရားသို့ ကပ်၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ပြုအပ်သော ပဋိသန္ထာရရှိသည်ဖြစ်၍ "အဘယ်အခါ၌ လာသနည်း ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် "အရှင်ဘုရား... ယမန်နေ့က လာ၏ နားတော်လျှောက်၏။ ယမန်နေ့က လာသည်ဖြစ်လျက် အဘယ်ကြောင့် ယနေ့မှ ငါဘုရားအား ဖူးမြင်အံ့သောငှာ လာသနည်း ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို လျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း... ဤကူးတို့သည်သည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် ကြမ်းတမ်းရုန့်ရင်းသည်။ နိုင်ထက်မူတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤကူးတို့ သည်သည် ပညာရှိတို့ကို ပင်ပန်းစေ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုရဟန်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းကုန်သော အတတ်တို့ကိုသင်၍ ရသေ့ရဟန်း ပြု၍ ရှည်မြင့်စွာသော ကာလပတ်လုံး ဟိမဝန္တာ၌ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှ၍ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ မင်း၏ ဥယျာဉ်၌ နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ဆွမ်းခံအံ့ငှာ မြို့သို့ဝင်၏။
မင်းကိုးကွယ်သော ရသေ့
ထိုအခါ မင်းသည် မင်းရင်ပြင်သို့ ရောက်လာသော ထိုရသေ့ကို မြင်၍ ထိုရသေ့၏ ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညို၍ နန်းတွင်းသို့ပင့်၍ ဆွမ်းကျွေး၍ ဝန်ခံခြင်းကို ယူ၍ မင်း၏ ဥယျာဉ်၌ နေစေ၍ တစ်နေ့ တစ်ကြိမ် ခစားအံ့သောငှာ လာ၏။ ဘုရားလောင်းရသေ့သည် ထိုမင်းကို မြတ်သော
မင်းကြီး... မင်းမည်သည် လေးပါးသော အဂတိသို့ လိုက်ခြင်းတို့ကို ကြဉ်၍ မမေ့မလျော့သာလျှင် သည်းခံခြင်း, မေတ္တာ, ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံ သည်ဖြစ်၍ မင်းပြုအပ်၏ ဟု ဆို၍ နေ့တိုင်း ဆုံးမလိုကား -
ကုဒ္ဓံ အပ္ပဋိကုဇ္ဈန္တော၊ ရာဇာ ရဋ္ဌဿ ပူဇိတော။
သဗ္ဗတ္ထ အနုသာသာမိ၊ မာသု ကုဇ္ဈ ရထေသဘ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။
၁။ ဘူမိပတိ၊ မြေကို အစိုးရသော မင်းကြီး။ တွံ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ မာသု ကုဇ္စျ၊ အမျက်မထွက်လင့်။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတို့ထက် မြတ်သော မင်းကြီး။ တွံ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ မာသု ကုဇ္စျ၊ အမျက်မထွက်လင့်။ ကုဒ္ဓံ၊ အမျက် ထွက်သောသူကို။ အပ္ပဋိကုဇ္ဈန္တော၊ အတုံ အမျက် မထွက်သော။ ရာဇာ၊ မင်းကို။ ရဋ္ဌဿ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူသည်။ ပူဇိတော၊ ပူဇော်အပ်၏။
၂။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတို့ထက် မြတ်သော မင်းကြီး။ ဂါမေ ဝါ၊ ရွာ၌လည်းကောင်း။ ယဒိ၊ ထိုမြို့။ အရညေ ဝါ၊ တော၌လည်းကောင်း။ နိန္နေ ဝါ၊ ချိုင့်ဝှမ်းရာအရပ်၌ လည်းကောင်း။ ယဒိ၊ ထိုမြို့။ ထလေ ဝါ၊ ကြည်း၌လည်းကောင်း။ သဗ္ဗတ္ထ၊ အလုံးစုံသော အရပ်၌။ မာသု ကုဇ္စျ၊ အမျက်မထွက်လင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အနုသာသာမိ၊ ငါ ဆုံးမ၏။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအား လာတိုင်း လာတိုင်းသောနေ့၌ ဤဂါထာတို့ကိုဆို၏။ မင်းသည် ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား အခွန်တစ်သိန်းထွက်သော ရွာမြတ်ကို ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပယ်၏။
ကူးတို့သူကြီးမိုက်
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏ ဥယျာဉ်၌လျှင် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး နေ၍ အလွန်ကြာမြင့်စွာ နေအပ်ပြီ ဟု ဇနပုဒ်သို့ လှည့်လည်ခြင်းကို ရှေးဦးစွာ လှည့်လည်၍ လာအံ့ ဟု မင်း မပြောမဆိုမူ၍ ဥယျာဉ်စောင့်ကို ခေါ်၍ ဒါယကာ... ငါသည် ငြီးငွေ့သော သဘော ရှိ၏။ ဇနပုဒ်ကို လှည့်လည်၍ လာအံ့၊ သင်သည် သွား၍ မင်းအား ပြောဆိုချေ ဟု ဆို၍ ဖဲသည်ရှိသော် ဂင်္ဂါကူးတို့ဆိပ်သို့ ရောက်၏။ ထိုကူးတို့ ဆိပ်၌ ကူးတို့သည်သည် အဝါရိယ၏ အဖမည်၏။ ထိုကူးတို့သည်သည် မိုက်၏။ ကျေးဇူးရှိကုန်သော သူတို့၏ ကျေးဇူးကို မသိ၊ မိမိ၏ အကြောင်း ဥပါယ်ကို မသိ၊ ဂင်္ဂါသို့ ကူးလိုသော လူတို့ကို ရှေးဦးစွာ ကူးစေ၍ နောက်မှ အခကို တောင်းလေ့ရှိ၏။ အခကို မပေးကုန်သော သူတို့နှင့်တကွ ခိုက်ရန်ပြုလျက် ဆဲရေးခြင်း သတ် ပုတ်ခြင်းသာလျှင် အလွန်များ၏။ နည်းသော လာဘ်ရှိ၏။
ဤသို့ သဘောရှိသော အလွန်မိုက်သော ကူးတို့သည်ကို ရည်၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ပုဗ္ဗေ ဇနံ တာရေတွာန၊ ပစ္ဆာ ယာစတိ ဝေတနံ။
တနဿ ဘဏ္ဍနံ ဟောတိ၊ န စ ဘောဂေဟိ ဝဍ္ဎတိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထဒကို ဟောတော်မူ၏။
၃။ ဂင်္ဂါယ၊ ဂင်္ဂါ၌။ နာဝိကော၊ ကူးတို့သည်သည်။ အဝါရိယ ပိတာ နာမ၊ အာရိယ၏ အဖမည်သည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုကူးတို့သည်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးဦး၌။ ဇနံ၊ ကူးတို့စီးသူ လူအပေါင်းကို။ တာရေတွာန၊ ကူးစေ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက် မှ။ ဝေတနံ၊ အခကို။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဿ၊ ထိုသူအား။ ဘဏ္ဍနံ၊ ခိုက်ရန်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဘောဂေဟိ၊ စည်းစိမ်တို့ဖြင့်။ န စ ဝဍ္ဎတိ၊ မပွားသလျှင်ကတည်း။
ကူးတို့ပိုပြီး အခတောင်းသော်
ဘုရားလောင်းသည် ထိုကူးတို့သူကြီးကို ကပ်၍ ဒါယာ ငါ့ကို ထိုမှာဘက်သို့ ပို့လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ထိုကူးတို့သည်သည် ရဟန်း... ငါ့အား အခပေးလတ္တံ့လောဟု ဆို၏။ ဒါယကာ စည်းစိမ်၏ ပွားများခြင်းအကြောင်းမည်သော စကားကို သင့်အား ငါဆိုအံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ကူးတို့သည်သည် ဤဟန်းသည် ငါ့အား တစ်စုံတစ်ခုကို မချွတ်ပေးလတ္တံ့ ဟု ထိုရသေ့ကို ထိုမှာဘက်သို့ဆောင်၍ "ငါ့အား အခပေးလော့ ဟု ဆို၏။
စည်းစိမ်ပွားကြောင်းတရား
ထိုရသေ့သည် ဒါယကာ... ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ ရှေးဦးစွာ စည်းစိမ်၏ ပွားများခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော စကားကို ဆိုလိုရကား-
အညော ဟိ တိဏ္ဏဿ မနော၊ အညော ဟောတိ ပါရေသိနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄။ တာတ နာဝိက၊ အမောင် ကူးတို့သူကြီး။ အပါရံ၊ ကမ်းတစ်ဖက်သို့။ အတိဏ္ဏံယေဝ၊ မကူးမီလျှင်။ ယာစဿု၊ အခကိုတောင်းလော့။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ တိဏ္ဏဿ၊ ကူးပြီးသောသူ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ အညော၊ တပါးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါရေသိနော၊ ကူးလိုသော သူ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ အညော၊ တပါးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
လူမှုရေးတရား
ထိုစကားကိုကြား၍ ကူးတို့သည်သည် ဤရသေ့ကား ငါ့အား ရှေးဦးစွာ အဆုံးအမပေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ၌ ဤအဆုံးအမမှတပါး တစ်စုံတစ်ခုကို ငါ့အား ပေးလတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ထို့နောင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုကူးတို့သည်ကို ဒါယကာ- သင့်အား စည်းစိမ်၏ ပွားများခြင်း၊ အကြောင်းဖြစ်သော ဤစကားကို ဆိုအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ အကျိုးအကြောင်း၏ ပွားများခြင်း အကြောင်းဖြစ်သော စကားကို နာလော့ ဟု ဆို၍ ဆုံးမလိုကား-
သဗ္ဗတ္ထ အနုသာသာမိ၊ မာသု ကုဇ္ဈိတ္ထ နာဝိက-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅။ နာဝိက၊ ကူးတို့သူကြီး။ ဂါမေ ဝါ၊ ရွာ၌လည်းကောင်း။ ယဒိ၊ ထို့မြို့။ အရညေ ဝါ၊ တော၌ လည်းကောင်း။ နိန္နေ ဝါ၊ ချိုင့်ဝှမ်းရာ အရပ်၌ လည်းကောင်း။ ယဒိ၊ ထိုမြို့။ ထလေ ဝါ၊ ကြည်း ၌လည်းကောင်း။ သဗ္ဗတ္ထ၊ အလုံးစုံသောအရပ်၌။ မာသု ကုဇ္စျိတ္ထ၊ အမျက်မထွက်လင့်။ ဣတိ၊ ဤ သို့။ အနုသာသာမိ၊ ငါ ဆုံးမ၏။
ရဟန်းကို ရိုက်နှက်ပြီ
ဤသို့ ကူးတို့သည်အား ဤဂါထာဖြင့် အကျိုး အကြောင်း၏ ပွားများခြင်း အကြောင်းဖြစ်သော စကားကို ဆို၍ သင့်အား ဆိုအပ်သော ဤစကားသည် အကြောင်းအကျိုးကို ပွားစေတတ်သော စကားတည်း ဟု ဆို၏။
ထိုယုတ်မာသော ယောက်ျားသည် ထိုအဆုံး အမကို တစ်စုံတစ်ခု အရိုအသေ ပြုအပ်သည်ကို မအောက်မေ့သည်ဖြစ်၍ ရဟန်း-ဤသည်ကား သင်သည် ငါ့အား ပေးအပ်သော လှေခလော ဟု ဆို၏။ ဒါယကာ- ဟုတ်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤစကားဖြင့် ငါ့အား အလိုမရှိ၊ ငါ့အား တပါးသော ဝတ္ထုကို ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ ဒါယကာ... ငါ့အား တပါးသော ဝတ္ထုသည် မရှိ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ မရှိဘဲလျက် အဘယ့်ကြောင့် လှေကို စီးသနည်း ဟု ရသေ့ကို ဂင်္ဂါနား၌ လှဲ၍ ရင်၌ ကိုင်၍ ထိုရသေ့၏ မျက်နှာကိုလျှင် ပုတ်ခတ်၏။
လူတိုင်းကို မဆုံးမအပ်
သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် အကြင်ဆုံးမခြင်းကို ထိုရသေ့သည် ပေး၍ မင်း၏အထံမှ ရွာမြတ်ကို ရ၏။ ထိုအဆုံးအမကိုလျှင် အလွန်မိုက်သော ကူးတို့သည်အား ဆို၍ မျက်နှာ၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကို ရ၏။ ထိုကြောင့် အဆုံးအမပေးသောသူသည် သင့်သောသူအားသာလျှင် ပေးအပ်၏။ မသင့်သောသူအား မပေးအပ် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ထိုဂါထာကို ဟောတော်မူသည်၏ အခြား မဲ့၌-
တာယေဝါနုသာသနိယာ၊ နာဝိကော ပဟရိ မုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၆။ ယာယေဝါနုသာသနိယာ၊ အကြင် အဆုံးအမဖြင့်လျှင်။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဂါမဝရံ၊ ရွာမြတ်ကို။ အဒါ၊ ပေး၏။ တာယေဝါနုသာသနိယာ၊ ထိုအဆုံးအမဖြင့်လျှင်။ နာဝိကော၊ ကူးတို့သည်သည်။ မုခံ၊ မျက်နှာကို။ ပဟရိ၊ ပုတ်ခတ်၏။
မင်းဒဏ်ခံရပြီ
ကူးတို့သည်သည် ရသေ့ကို ပုတ်ခတ်စဉ်လျှင် ကူးတို့သည်၏ မယားသည် ထမင်းယူ၍ လာလတ်သော် ထိုယုတ်မာသော ယောက်ျားကို မြင်၍ အရှင်.ဤရသေ့သည်ကား မင်း၏ ဆရာဖြစ်၏။ မသတ်ပုတ်လင့်ဟု ဆို၏။ ကူးတို့သည်သည် တစ်ဖန် အမျက်ထွက်၍လျှင် သင်သည် ငါ့အား ဤရသေ့စဉ်းလဲကို သတ်ပုတ်စိမ့်သောငှာ မပေး ဟု ထ၍ ထိုမိန်းမကို သတ်ပုတ်၍ လဲစေ၏။ ထိုအခါ ထမင်းခွက်သည် ကျ၍ကွဲ၏။ မိန်းမ၏လည်း လေးသော ကိုယ်ဝန်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ကိုယ်ဝန်သည် မြေ၌ ကျ၏။ ထိုအခါ ထိုယောကျ်ားကို လူတို့သည် ခြံရံ၍ သူသတ်၊ ခိုးသူတည်းဟု ဖမ်း၍ နှောင်ဖွဲ့၍ မင်းအား ပြကုန်၏။ မင်းသည် ဆုံးဖြတ်၍ ထိုကူးတို့သည်အား မင်းဒဏ်ကို ပြုစေ၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ထို အကြောင်းကို ပြတော်မူလိုရကား-
မိဂေါဝ ဇာတရူပေန၊ န တေနတ္ထံ အဗန္ဓိသု။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းခွက်သည်။ ဘိန္နံ၊ ကွဲ၏။ ဘရိယာ၊ မယားကို။ ဟတာ၊ သတ်ပုတ်အပ်၏။ ဂဗ္ဘော စ၊ ကိုယ်ဝန်သည်လည်း။ ဆမာ၊ မြေ၌။ ပတိတော၊ ကျ၏။ မိဂေါ၊ သမင်သည်။ ဇာတရူပေန၊ ရွှေ ငွေဖြင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္ထံ၊ ကျိုးစီးပွားကို။ နိဗ္ဗတ္တေတုံ၊ ဖြစ်စေခြင်းငှာ။ န သက္ကောတိ ဣဝ၊ မစွမ်းနိုင်သကဲ့သို့။ သော ဗာလော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ တေန၊ ထိုအဆုံးအမဖြင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုး စီးပွားကို။ န အဗန္ဓိ၊ မဖြစ်စေနိုင်။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူ ယခုအခါ ကူးတို့သည်ပင်လျှင် ထိုအခါ ကူးတို့သည်ပင်ဖြစ်၏။ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆိုးသွမ်းယုတ်မာ၊ ဆုံးမပါ၊ ကိုယ့်မှာအကျိုးယုတ်
ရှေးဦးစွာသော အဝါရိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****