အညတရဗြာဟ္မဏဝတ္ထု -၂
မလဝဂ်
၂။ မထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားဝတ္ထု
အနုပုဗ္ဗေနအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
မြက်ပေါက်ရာမှ ဇရပ်တကာ ဖြစ်ခြင်း
ထိုပုဏ္ဏားသည် တစ်နေ့သ၌ နံနက် စောစောကသာလျှင် ထွက်၍ ရဟန်းတို့၏ သင်္ကန်းရုံရာအရပ်၌ သင်္ကန်းရုံတော်မူကြကုန်သော ရဟန်းတို့ကို ကြည့်ရှုကာ ရပ်တည်နေလေသတတ်။ ထိုနေရာအရပ်သည်ကား စည်ပင်ပေါက်ပွားသော မြက်ပင်ရှိနေရာ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ တစ်ပါးသော ရဟန်းသည် သင်္ကန်းကိုရုံစဉ် သင်္ကန်းအနားသည် မြက်ပင်တို့၌ ဖြစ်သဖြင့် ထိသဖြင့် ဆီးနှင်းပေါက်တို့ဖြင့် စိုစွတ်၏။ ပုဏ္ဏားသည်လည်း “ဤနေရာအရပ်ကို မြက်ပင်မရှိအောင် ပြုခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံ၍ တစ်ဖန် မိုးသောက် နောက်တစ်နေ့၌ ပေါက်တူးကို ယူသွား၍ ထိုနေရာအရပ်ကို ရွေပေါက်သဖြင့် ကောက်နယ်တလင်းဝန်းနှင့်တူသော နေရာဖြစ်လေ၏။ တစ်ဖန် မိုးသောက်၊ နောက်တစ်နေ့၌ ထိုအရပ်သို့ သွားသဖြင့် ရဟန်းတို့သည် သင်္ကန်းရုံတော်မူကြကုန်သည်ရှိသော် တစ်ပါးသော ရဟန်း၏ သင်္ကန်းအနားသည် မြေ၌ကျ၍ မြေမှုန့်၌ ဖြစ်သည်ကို ထိခိုက်လူးလည်းသည်ကို မြင်ပြန်လျှင် “ဤအရပ်၌ သဲဖြန့်ကြဲခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံ၍ သဲကိုဆောင်ယူကာ ကြဲဖြန့်လေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ နံနက် ဆွမ်းမစားမီ (ဝါ) မွန်းမတည့်မီ နေပူသည် ပြင်းပြစွာ ဖြစ်လေ၏။
ထိုအခါ၌လည်း သင်္ကန်းရုံသော ရဟန်းတို့၏ကိုယ်မှ ချွေးယိုစီးသည်တို့ကို မြင်ပြန်လျှင် “ဤအရပ်၌ ငါကား မဏ္ဍပ် ဆောက်လုပ်ခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံ၍ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်ပြန်လေ၏။ တစ်ဖန် မိုးသောက်၊ နောက်တစ်နေ့၌ နံနက်စောစောကပင်လျှင် မိုးရွာလေ၏၊ မိုးစွေလျက်ရှိ၏။ ထိုအခါ၌လည်း ပုဏ္ဏားသည် ရဟန်းတို့ကို ကြည့်ရှုလျက်သာလျှင် ရပ်နေသဖြင့် မိုးရေစွတ်သော သင်္ကန်းရှိသော ရဟန်းတို့ကို မြင်ပြန်၍ “ဤအရပ်၌ ငါသည် ဇရပ်ဆောက်လုပ်ခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံ၍ ဇရပ် ဆောက်လုပ်စေပြီးလျှင် “ယခုအခါ ဇရပ် သာဓုခေါ်ခြင်းကို ပြုဦးအံ့”ဟု အကြံပြု၍ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအပေါင်းကို ပင့်ဖိတ်၍ အတွင်း၌လည်းကောင်း၊ အပ၌လည်းကောင်း ရဟန်းတို့ကို နေစေတော်မူလျက် အလှူပေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသောအဆုံး၌ အနုမောဒနာ ပြုစိမ့်သောငှာ မြတ်စွာဘုရား၏ သပိတ်တော်ကို ယူပြီးလျှင် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်သည် ရဟန်းတော်တို့၏ သင်္ကန်းရုံသောကာလ၌ ဤအရပ်၌ ကြည့်ရှုကာ ရပ်နေလျက် ဤအမှုကိုလည်းကောင်း၊ ဤအမှုကိုလည်းကောင်း ပြုဦးအံ့”ဟု ကြံစည်ပုံ ပြုလုပ်ပုံကို အစမှစ၍ ဖြစ်ဖြစ်သမျှ အလုံးစုံသော ထိုအကြောင်းအရာကို လျှောက်ကြားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ လျှောက်ကြားသော စကားကို ကြားတော်မူရလျှင် “ပုဏ္ဏား- ပညာရှိသော သူတို့မည်သည်ကား ခဏတိုင်း ခဏတိုင်း အနည်းငယ်မျှ အနည်းငယ်မျှသော ကုသိုလ်ကို ပြုလုပ်ကြကုန်လျက် အစဉ်အတိုင်းအားဖြင့် မိမိ၏အကုသိုလ်ဟူသော အညစ်အကြေးကို ထုတ်ပစ်ကြကုန်သည်သာလျှင်တည်း”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ကမ္မာရော ရဇတဿေဝ၊ နိဒ္ဓမေ မလမတ္တနော။
ကမ္မာရော၊ ရွှေပန်းထိမ်သည်သည်။ ရဇတဿ၊ ရွှေငွေ၏။ မလံ၊ အညစ်အကြေးကို။ နိဒ္ဓမတိ ဣဝ၊ ထုတ်သကဲ့သို့။ မေဓာဝီ၊ ထက်မြက်သော ပညာရှိသော သူသည်။ အနုပုဗ္ဗေန၊ အစဉ်အားဖြင့်။ ခဏခဏေ၊ အခွင့်ရတိုင်း အခွင့်ရတိုင်း။ ထောကံ ထောကံ၊ အနည်းငယ်သော ကုသိုလ်ကို။ ကရောန္တော၊ ပြုလျက်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ မလံ၊ ရာဂအစရှိသော အညစ်အကြေးကို။ နိဒ္ဓမေ၊ ထုတ်ရာ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ပုဏ္ဏားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ များစွာသော လူအပေါင်းအားလည်း အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။