သာနုသာမဏေရဝတ္ထု
၅။ သာနုသာမဏေ ဝတ္ထု
ဣဒံ ပုရေအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် သာနုအမည်ရှိသော သာမဏေကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ကိုရင်သာနု တရားဟောပြီး အမျှဝေပုံ
ထိုသာနုသာမဏေသည် တစ်ယောက်သော ဒါယိကာမကြီး၏ တစ်ယောက်တည်းသောသား ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ ထိုသားကို ငယ်သောအခါ၌သာလျှင် ရှင်ပြုထားလေ၏။ ထိုသာမဏေသည် ရှင်ပြုသောအခါမှစ၍ သီလရှိသောသူ၊ ဝတ်အကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ ဖြစ်၏။ ဆရာဥပဇ္ဈာယ် အာဂန္တုက ရဟန်းတို့၏ဝတ်ကို ပြုသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ လဆန်းရှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ နံနက်စောစောကသာလျှင် ထပြီးလျှင် ရေအိုးစင်၌ ရေကိုလောင်းထည့်တည်ထား၍ တရားဟောနေရာအရပ်ကို တံမြက်လှည်း၍ နေရာတို့ကိုခင်း၍ ဆီမီးကို ညှိထွန်း၍ သာယာလှစွာသော အသံဖြင့် တရားနာခြင်းအကျိုးငှာ ကြွေးကြော်လေ၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုသာမဏေ၏ အစွမ်းသတ္တိ အရည်အချင်းကို သိရှိကြ၍ “သာမဏေ- အသံဖောင်ဖောင် ရွတ်ဆိုအပ်သော ပါဠိကို ရွတ်ဆိုလော့”ဟု တိုက်တွန်းကြကုန်၏။ သာမဏေသည် “တပည့်တော်၏ နှလုံးသည် နာကျင်ပါသည် ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ကိုယ်လက်သည် မအီမသာ ရှိပါသည်ဟူ၍လည်းကောင်း ဤသို့ တစ်စုံတစ်ခု ပယ်လှန်ပြန်ပြောခြင်းကို မပြုမူ၍ တရားဟောပလ္လင်သို့ တက်ပြီးလျှင် ကောငကင်မြစ် ရေတံခွန်မှ ကျဆင်းဘိသကဲ့သို့ အသံဖောင်ဖောင် ရွတ်ဆိုအပ်သော ပါဠိကို ရွတ်ဆို၍ သက်ဆင်းလတ်သည်ရှိသော် “ငါ၏ မိခင်ဖခင်တို့အား ဤပါဠိ ရွတ်ဆိုရာ၌ ရအပ်သော ကုသိုလ်အဖို့ကို ပေးဝေအပ်၏”ဟု ဆို၏။
ဘဝဟောင်းက မိခင်ဘီလူးမ မျက်နှာကြီးပုံ
ထိုသာမဏေ၏ မိခင်ဖခင်တို့သည် ကုသိုလ်အဖို့ ပေးဝေသည့်အဖြစ်ကို မသိကြကုန်။ ထိုသာမဏေ၏ အခြားမဲ့သောဘဝ၌ မိခင်သည်ကား ဘီလူးမ၏အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်ရှာလေ၏။ ထိုဘီလူးမသည် နတ်တို့နှင့် အတူတကွလာ၍ တရားတော်ကို နာပြီးလျှင် သာမဏေပေးဝေအပ်သော ကုသိုလ်အဖို့ကို “ချစ်သား- ဝမ်းမြောက်ပါ၏ (သာဓုခေါ်ပါ၏)”ဟု ဆို၏။ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော ရဟန်းမည်သည်ကား နတ်နှင့်တကွသော လူအပေါင်း၏ ချစ်ခင်မြတ်နိုးအပ်သောသူ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သာမဏေ၌ နတ်တို့သည် ရှက်ခြင်းရှိကုန်သည်ဖြစ်၍၊ ရိုသေခြင်းရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မဟာဗြဟ္မာကြီးကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ မီးပုံကြီးကဲ့သို့လည်းကောင်း အောက်မေ့မှတ်ထင်ကြကုန်၏။ သာမဏေ၌ ရိုသေခြင်းဖြင့် ဘီလူးမကိုလည်း အလေးအမြတ်ပြု၍ ချီးမွမ်းစကား ပြောကြားကြကုန်၏။ ထိုနတ်တို့သည် တရားနာခြင်းငှာ ဘီလူးအပေါင်းတို့၏ အညီအညွတ် စည်းဝေးခြင်း စသည်တို့၌ သာနုသာမဏေ၏ မယ်တော်ဟူ၍ ဘီလူးမအား မြတ်သော နေရာဦးကိုလည်းကောင်း၊ မြတ်သော ရေဦးကိုလည်းကောင်း၊ မြတ်သော ထမင်းဦးကိုလည်းကောင်း ပေးကြကုန်၏။ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော ဘီလူးတို့သည်လည်း ထိုဘီလူးမကိုမြင်လျှင် လမ်းခရီးမှဖဲ၍ သွားကြကုန်၏။ နေရာမှ ထကြကုန်၏။
ကိုရင်သာနု အိမ်ပြန်၍ ပုဆိုးတောင်းခြင်း
ထိုအခါမှ သာနုသာမဏေသည် ကြီးခြင်းကိုစွဲ၍ ရင့်ကျက်သော ဣန္ဒြေရှိလတ်သော် မမွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုမမွေ့လျော်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ရှည်သောဆံပင် ရှည်သော ခြေသည်းလက်သည်း ရှိသဖြင့် ညစ်နွမ်းသော ခါးဝတ်ကိုယ်ရုံကို ဝတ်ရုံလျက် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား မပြောကြားမူ၍ သပိတ်သင်္ကန်းကို ယူပြီးလျှင် တစ်ယောက် အထီးတည်း မိခင်၏အိမ်သို့ သွားလေ၏။ မိခင်ဒါယိကာမကြီးသည် သားကိုမြင်ရလျှင် ရှိခိုး၍ “ချစ်သားကိုရင်- အသို့နည်း၊ ကိုရင်သည် ရှေးအခါ၌ ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့နှင့်လည်းကောင်း၊ ရဟန်းငယ် သာမဏေတို့နှင့်လည်းကောင်း အတူတကွ ဤအိမ်သို့ ကြွလာပါသည်။ အဘယ့်ကြောင့် တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင် ယနေ့ ကြွလာပါသနည်း”ဟု မေးလတ်သော် သာမဏေသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သည့်အဖြစ်ကို ပြောကြားလေ၏။ မိခင် ဒါယိကာမကြီးသည် အထူးထူးအပြားပြားသော အခြင်းအရာဖြင့် အိမ်ရာထောင်သော လူ့ဘောင်၌ နေရခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြ၍ သားကို ဆုံးမပါသော်လည်း ကောင်းစွာ သိစေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား “မိမိ၏ သဘောအားဖြင့်လည်း မှတ်သားနိုင်ငြားအံ့လည်း မသိ”ဟု ကြံပြီးလျှင် မလွှတ်လိုက်မူ၍ “ချစ်သားကိုရင်- အကြင်ရွေ့ လောက် ကိုရင်အလို့ငှာ ယာဂုဆွမ်းကို ပြည့်စုံစေဦးအံ့၊ ထိုရွေ့လောက် ဆိုင်းငံ့ရပ်တည်ပါဦးလော့၊ ယာဂုကိုသောက်၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးသည်ရှိသော် ကိုရင်အား နှလုံးကို ပွားစေတတ်ကုန်သော အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို ထုတ်၍ပေးပါမည်”ဟု ဆိုသဖြင့် နေရာကိုခင်း၍ ပေးလေ၏။ သာမဏေသည် ထိုင်နေလေ၏။ ဒါယိကာမကြီးသည် တစ်ခဏချင်းဖြင့်သာလျှင် ယာဂုခဲဖွယ်ကို ဆက်ကပ်လေ၏။ ထို့နောင်မှ ဆွမ်းကိုပြည့်စုံစေအံ့ဟု မနီးမဝေးသောအရပ်၌နေလျက် ဆန်ကို ရေဆေးကာ နေလေ၏။
ကိုရင်သာနု ဘီလူးပူးဝင်ခြင်း
ထိုအခါ ထိုဘီလူးမသည် “သာမဏေကား အဘယ်မှာနည်း”ဟု ကြံ၍ “တစ်စုံတစ်ခုသော ဆွမ်းအာဟာရကို ရသလော၊ မရသလော”ဟု ဆင်ခြင်လတ်သည်ရှိသော် ထိုသာမဏေ၏ လူထွက်လိုသောအဖြစ်ဖြင့် ထိုင်နေသည့်အဖြစ်ကို မြင်ရလျှင် “သာမဏေသည် ငါ့အား တန်ခိုးကြီးကုန်သော နတ်တို့၏အလယ်၌ ရှက်ခြင်းကို ဖြစ်စေရာ၏၊ သွားချေဦးအံ့၊ သာမဏေကို လူထွက်ခြင်း၏ အန္တရာယ်ကို ပြုလုပ်ပေတော့အံ့”ဟု နှလုံးပြုလျက် သာမဏေထံသို့ လာတဲ့ပြီးလျှင် ထိုသာမဏေ၏ ကိုယ်၌ပူးဝင်၍ လည်ပင်းကို နောက်ပြန်လှည့်ထားလျက် ယိုစီးသော တံတွေးရှိသဖြင့် မြေပေါ်၌ လဲကျကာ နေရှာလေ၏။ ဒါယိကာမကြီးသည် သား၏ ထိုဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို မြင်ရလျှင် လျင်မြန်စွာသွား၍ သားကိုပိုက်ဖက်လျက် ရင်၌ အိပ်စေလေ၏။ အလုံးစုံ ရွာ၌နေသော သူတို့သည် လာလတ်၍ ဗလိနတ်စာပေးခြင်းစသော အမှုတို့ကို ပြုကြလေကုန်၏။ ဒါယိကာမကြီးသည်ကား ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် ဤဂါထာတို့ကို ရွတ်ဆိုလေ၏။
ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အဋ္ဌင်္ဂသုသမာဂတံ။
ဥပေါသထံ ဥပဝသန္တိ၊ ဗြဟ္မစရိယံ စရန္တိ ယေ။
န တေဟိ ယက္ခာ ကီဠန္တိ၊ ဣတိ မေ အရဟတံ သုတံ။
သာ ဒါနိ အဇ္ဇ ပဿာမိ၊ ယက္ခာ ကီဠန္တိ သာနုနာ။
ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ စာတုဒ္ဒသိံ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏ တစ်ဆယ့်လေးရက်မြောက်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ ပဉ္စဒသိံ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏ တစ်ဆယ့်ငါးရက်မြောက်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ ပက္ခဿ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏။ ယာစ အဋ္ဌမီ၊ အကြင် ရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဉ္စ အဋ္ဌမိံ၊ ထိုရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အသီးအခြား ဆောင်ယူအပ်သော အကြိုနေ့ အထွက်နေ့၌လည်းကောင်း။ အဋ္ဌင်္ဂသုသမာဂတံ၊ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော ကောင်းစွာ စောင့်အပ်သော။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ဥပဝသန္တိ၊ သုံး၍ နေကြကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကြကုန်၏။
တေဟိ၊ ထိုသူတို့နှင့်။ ယက္ခာ၊ ဘီလူးတို့သည်။ န ကီဠန္တိ ၊ မကစားကြကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါသည်။ အရဟတံ၊ ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတံ၊ ကြားအပ်ဖူး၏။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဒါနိ၊ ယခု။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ သာနုနာ၊ သာနုသာမဏေနှင့်။ ယက္ခာ၊ ဘီလူးမတို့သည်။ ကီဠန္တိ ၊ ကစားကုန်၏။ ဣတိ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။
ဘီလူးပူးလျက် ပြောသောစကား
ထိုသာနုအမည်ရှိသော သာမဏေ၏ မိခင်ဖြစ်သော ဒါယိကာမကြီး၏ စကားကို ကြားရလျှင် ဘီလူးမသည်-
ပါဋိဟာရိယပက္ခ၊ အဋ္ဌင်္ဂသုသမာဂတံ။
ဥပေါသထံ ဥပဝသန္တိ၊ ဗြဟ္မစရိယံ စရန္တိ ယေ။
န တေဟိ ယက္ခာ ကီဠန္တိ၊ သာဟု တေ အရဟတံ သုတံ။
ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ စာတုဒ္ဒသိံ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏ တစ်ဆယ့်လေးရက်မြောက်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ ပဉ္စဒသိံ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏ တစ်ဆယ့်ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌လည်းကောင်း။ ပက္ခဿ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏။ ယာ စ အဋ္ဌမီ၊ အကြင် ရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဉ္စ အဋ္ဌမိံ၊ ထိုရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အသီးအခြား ဆောင်ယူအပ်သော အကြိုနေ့ အထွက်နေ့၌လည်းကောင်း။ အဋ္ဌင်္ဂသုသမာဂတံ၊ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော ကောင်းစွာစောင့်အပ်သော။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ဥပဝသန္တိ၊ သုံး၍ နေကြကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရန္တိ ၊ ကျင့်ကြကုန်၏။ တေဟိ၊ ထိုသူတို့နှင့်။ ယက္ခာ၊ ဘီလူးတို့သည်။ န ကီဠန္တိ ၊ မကစားကြကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တေ၊ သင်သည်။ အရဟတံ၊ ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတံ၊ ကြားခြင်းသည်။ သာဟု၊ ကောင်း၏။
ဤစကားကို မြွက်ဆိုပြီးလျှင် ဤဂါထာတို့ကို ဆိုပြန်လေ၏။
မာကာသိ ပါပကံ ကမ္မံ၊ အာဝိ ဝါ ယဒိ ဝါ ရဟော။
သစေ စ ပါပကံ ကမ္မံ၊ ကရိဿသိ ကရောသိ ဝါ။
န တေ ဒုက္ခာ ပမုတျတ္တိ၊ ဥပ္ပစ္စာပိ ပလာယတော။
အာဝိဝါ၊ မျက်မှောက်၌လည်းကောင်း။ ယဒိ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ရဟောဝါ၊ မျက်ကွယ်၌လည်းကောင်း။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ ကမ္မံ၊ လူထွက်လိုကြောင်း မကောင်းမှုကံကို။ မာကာသိ ၊ မပြုလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယက္ခာနံ၊ ဘီလူးတို့၏။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ ပဗုဒ္ဓံ၊ နိုးကြားသိရှိ သတိရလာသော။ သာနုံ၊ သာနုသာမဏေကို။ ဝဇ္ဇာသိ၊ ပြောဆိုပါတော့။
ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ ကမ္မံ၊ လူထွက်လိုကြောင်း မကောင်းမှုကံကို။ သစေ ကရိဿသိ၊ အကယ်၍ ပြုလတ္တံ့သည်မူလည်းဖြစ်အံ့။ သစေ ကရောသိ ဝါ၊ အကယ်၍ ပြုဆဲမူလည်းဖြစ်အံ့။ ဥပ္ပစ္စ၊ ပျံတက်၍။ ပလာယတောအပိ၊ ထွက်ပြေးသော်လည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမုတ္တိ၊ လွတ်မြောက်နိုင်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။
ဤသို့လျှင် လူထွက်လိုကြောင်း မကောင်းမှုကံကိုပြု၍ ငှက်၏ ပျံတက်၍ ပြေးသကဲ့သို့ ထွက်ပြေးသော်လည်း သင့်အား လွတ်ခြင်းသည် မရှိဟု ဆိုပြီးလျှင် ထိုဘီလူးမသည် သာမဏေကို လွှတ်လေ၏။
ဘီလူးထွက်ပြီးနောက် မိခင်နှင့် စကားပြောပုံ
သာမဏေသည် မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ ဆံပင်တို့ကို ဖရိုဖရဲကြဲလျက် ထွက်သက်ပြင်းပြင်းရှိလျက် ဝင်သက်ပြင်းပြင်းရှိလျက် ရှိုက်ကြီးငင်ကြီး ငိုနေသော မိခင်ကိုလည်းကောင်း၊ စည်းဝေးနေကြကုန်သော အလုံးစုံ ရွာ၌နေသောသူတို့ကိုလည်းကောင်း မြင်ရလျှင် မိမိအား ဘီလူးဖမ်းသည်အဖြစ်ကို မသိသောကြောင့် “ငါသည် ရှေး၌ အင်းပျဉ်၌ ထိုင်နေပါသည်၊ ငါ့မိခင် ဒါယိကာမကြီးသည် မနီးမဝေးသော အရပ်၌နေလျက် ဆန်ကို ရေဆေးနေသည်၊ ယခုအခါ၌ကား မြေ၌ အိပ်နေသည် ဖြစ်ဘိ၏။ ဤအကြောင်းကား အဘယ်နည်း”ဟု လျောင်းစက်လျက်သာလျှင် မိခင် ဒါယိကာမကြီးကို ဤသို့ ဆိုလေ၏။
ဇီဝန္တံ အမ္မ ပဿန္တီ၊ ကသ္မာ မံ အမ္မ ရောဒသိ။
အမ္မ၊ မိခင်ဒါယိကာမကြီး။ မတံဝါ၊ သေသောသူကိုမူလည်း။ ရောဒန္တိ၊ ငိုကြွေးကြရကုန်၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇီဝံ၊ အသက်ရှင်လျက်။ န ဒိဿတိ၊ မထင်။ တံ ဝါ၊ ထိုသူကိုမူလည်း။ ရောဒန္တိ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ အမ္မ၊ မိခင်ဒါယိကာမကြီး။ ဇီဝန္တံ၊ အသက်ရှင်လျက်ရှိသော ကိုရင်ကို။ ပဿန္တီ၊ မြင်ရပါလျက်။ အမ္မ၊ မိခင် ဒါယိကာမကြီး။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ရောဒသိ၊ ငိုကြွေးဘိသနည်း။
ထိုအခါ သာနုသာမဏေ၏ မိခင်သည် ဝတ္ထုကာမ, ကိလေသာကာမတို့ကို ပယ်စွန့်၍ ရဟန်းပြုသောသူ၏ တစ်ဖန် လူထွက်ခြင်းငှာ လာရာ၌ အပြစ်ကို ပြလိုရကား ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
ယော စ ကာမေ စဇိတွာန၊ ပုနရာ ဂစ္ဆတေ ဣဓ။
တံ ဝါပိ ပုတ္တ ရောဒန္တိ၊ ပုန ဇီဝံ မတော ဟိ သော။
ပုတ္တ၊ ချစ်သားသာမဏေ။ မတံ ဝါ၊ သေသောသူကိုမူလည်း။ ရောဒန္တိ၊ ငိုကြွေးကြရကုန်၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇီဝံ၊ အသက်ရှင်လျက်။ နဒိဿတိ၊ မထင်။ တံ ဝါ၊ ထိုသူကိုမူလည်း။ ရောဒန္တိ၊ ငိုကြွေးကြရကုန်၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ စဇိတွာန၊ စွန့်၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဣဓ၊ ဤလူ့ဘောင်သို့။ အာဂစ္ဆတေ၊ လည်၍လာဘိ၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တံပိ၊ ထိုသူကိုမူလည်း။ ရောဒန္တိ ၊ ငိုကြွေးကြရကုန်၏။ ဟိ၊ ထိုစကားသင့်စွ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဇီဝံ၊ အသက်ရှည်လျက်။ မတော၊ သေသောသူမည်၏။
ဤသို့လျှင် အိမ်ရာထောင်သော လူ့ဘောင်၌ နေရခြင်းကို ပြာပူနှင့် တူသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ငရဲပြည်ကြီးနှင့် တူသည်ကိုလည်းကောင်း ပြုလျက် အိမ်ရာထောင်၍ နေရခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြလိုရကား တစ်ဖန် ဤဂါထာကို ဆိုပြန်လေ၏။
နရကာ ဥဗ္ဘတော တာတ၊ နရကံ ပတိတု မိစ္ဆသိ။
တာတ၊ ချစ်သား သာမဏေ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကုက္ကုဠာ၊ ပြာပူမှ။ ဥဗ္ဘတော၊ ထုတ်ဆောင်အပ်ပြီးသည်ဖြစ်လျက်။ ကုက္ကုဠံ၊ ပြာပူသို့။ ပတိတုံ၊ ကျခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိပြန်ဘိ၏။ တာတ၊ ချစ်သားသာမဏေ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ နရကာ၊ ငရဲပြည်မှ။ ဥဗ္ဘတော၊ ထုတ်ဆောင်အပ်ပြီးသည်ဖြစ်လျက်။ နရကံ၊ ငရဲပြည်သို့။ ပတိတုံ၊ ကျခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိပြန်ဘိ၏။
ထို့နောင်မှ သာနုသာမဏေကို “ချစ်သား- သင်အား ကောင်းခြင်းဖြစ်ပါစေ၊ တပည့်တော်မတို့သည်ကား ငါတို့၏ ဤသားငယ်ဖြစ်သော အသင်ကိုရင်သည် မီးလောင်သောအိမ်မှ ဥစ္စာကို ထုတ်ဆောင်ရသကဲ့သို့ ထုတ်ဆောင်၍ မြတ်စွာဘုရား၏ သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပြီးနေပါလျက် အိမ်ရာတည်ထောင်၍ လူ့ဘောင်၌ တစ်ဖန် မီးလောင်ကျွမ်းခြင်းငှာ သင်အလိုရှိပြန်ဘိ၏၊ ရှေ့သို့သာ ပြေးသွားကြပါကုန်လော့၊ တပည့်တော်မတို့ အလို့ငှာ အကာအရံ အစောင့်အရှောက် ဖြစ်တော်မူကြပါကုန်လော့၊ ဤအကြောင်းကို အဘယ်သူအား သိသာအောင် တိုင်ကြားရပါကုန်အံ့နည်း၊ အဘယ်သူကို အမြဲကြည့်ရှုအောင် တိုင်ကြားရပါကုန်အံ့နည်း”ဟူ၍ ပြခြင်းငှာ ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုလေ၏။
အာဒိတ္တာ နီဟတံ ဘဏ္ဍံ၊ ပုန ဍယှိတု မိစ္ဆသိ။
အဘိဓာဝထ၊ ရှေ့သို့သာ ပြေးသွားကြပါကုန်လော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေ။ ကဿ၊ အဘယ်သူအား။ ဥဇ္ဈာပယာမသေ၊ သိစေကြရပါကုန်အံ့နည်း။ အာဒိတ္တာ၊ ရဲရဲဝင်းဝါ ပကတိ မီးလောင်ရာမှ။ နီဟတံ၊ ထုတ်ဆောင်အပ်ပြီးသော။ ဘဏ္ဍံ၊ ဥစ္စာထုပ်ဖြစ်လျက်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဍယှိတုံ၊ လောင်ကျွမ်းခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ သင်အလိုရှိဘိ၏။
ကိုရင်သာနု လူမထွက်ရန် ဝန်ခံခြင်း
ထိုသာနုသာမဏေသည် မိခင်ဒါယကာမကြီး ပြောဆိုစဉ် ထိုအကြောင်းအရာကို မှတ်သားမိ၍ “ငါ့အား လူ၏အဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိတော့ပြီ”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သာနုသာမဏေ၏ မိခင်သည် “ချစ်သား- ကောင်းလှပါပြီ”ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်ကို ကျွေးမွေးပြီးလျှင် “ချစ်သားသာမဏေ- အသင်သာမဏေသည် အသက်အဘယ်မျှ ရှိပြီနည်း”ဟု မေးသဖြင့် အနှစ်နှစ်ဆယ် ပြည့်သည့်အဖြစ်ကို သိရလျှင် တိစီဝရိက်သင်္ကန်း သုံးထည်ကို စီရင်စေလေ၏။ သာနုသာမဏေသည် ပြည့်စုံသော သပိတ်သင်္ကန်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ရလေ၏။ ထို့နောင်မှ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းပြု၍ မကြာမြင့်သေးသော ထိုသာနုရဟန်း၏ စိတ်ကို နှိပ်ကွပ်၍ အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေတော်မူလိုသဖြင့် “အထူးထူးသော အာရုံတို့၌ ရှည်ကြာစွာသော ကာလပတ်လုံး ကျက်စားလှည့်လည်တတ်သော ဤစိတ်မည်သည်ကို မနှိပ်ကွပ်သော ပုဂ္ဂိုလ်အား ချမ်သာခြင်မည်သည် မရှိ။ ထိုကြောင့် ချွန်းဖြင့် အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကို နှိပ်ကွပ်သကဲ့သို့ စိတ်ကို နှိပ်ကွပ်ခြင်း၌ အားထုတ်ခြင်းလုံ့လကို ပြုအပ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ယေနိစ္ဆကံ ယတ္ထ ကာမံ ယထာသုခံ။
တဒဇ္ဇဟံ နိဂ္ဂဟေဿာမိ ယောနိသော၊
ဟတ္ထိပ္ပဘိန္နံ ဝိယ အင်္ကုသဂ္ဂဟော။
ဣဒံ စိတ္တံ၊ ဤစိတ်သည်။ ပုရေ၊ ရှေးအခါ၌။ ယေနိစ္ဆကံ၊ အလိုရှိတိုင်းသော အကြောင်းဖြင့်။ ယတ္ထကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်းသော အာရုံ၌။ ယထာသုခံ၊ ချမ်းသာသည် အားလျော်စွာ။ စာရိကံ၊ ကျက်စားလှည့်လည်ခြင်းကို။ အစာရိ၊ ကျင်လည်ကျက်စားဖူးလှပြီ။
အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ အင်္ကုသဂ္ဂဟော၊ ချွန်းကိုင်လိမ္မာ ဆင်ဆရာသည်။ ဟတ္ထိပ္ပဘိန္နံ၊ အမုန်ယစ်သောဆင်ကို။ အင်္ကုသေန၊ ချွန်းဖြင့်။ နိဂ္ဂဏှာတိ ဝိယ၊ နှိပ်ကွပ်သကဲ့သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံစိတ္တံ၊ ထိုစိတ်ကို။ ယောနိသော၊ အသင့်အတင့် နှလုံးသွင်းခြင်းဖြင့်။ နိဂ္ဂဟေဿာမိ၊ နှိပ်ကွပ်တော့အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယောဂေါ၊ အားထုတ်ခြင်းကို။ ကရဏီယော၊ ပြုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ သာနုရဟန်းနှင့် အတူတကွ တရားနာခြင်းငှာ ဆည်းကပ်ရောက်လာကြကုန်သော များစွာသော နတ်တို့အား သစ္စာလေးပါးတရားကို ထိုးထွင်း၍ သိခြင်းသည် ဖြစ်လေ၏။
ထိုအရှင်သာနုမထေရ်သည်လည်း ပိဋကတ်သုံးပုံဟု ဆိုအပ်သော ဘုရားစကားတော်ကို သင်ယူပြီးလျှင် မြတ်သောတရားဟောပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်တော်မူသဖြင့် အနှစ်တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်ပတ်လုံး တည်နေတော်မူ၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ ချောက်ချားစေတော်မူလျက် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူလေ၏။